Alle inzendingen over vaandel

Dit zijn mannen mannen die niet gilden Ze willen en wilden geen oorlog geen krijg, geen strijd en als je dat vermijdt besteed je op een goede wijze je schaarse vrije tijd met het vaandel zwaaien of op de trom te slaan -de stille soms- dat zich niet zomaar laat leren Voor enkele keren is het-voor God en Vaderland- door…

er is geen dood als leven groen weer takken voelt in een nog ongeboren loot zacht keer je terug naar de schoot waaruit we allen eens ter wereld kwamen daar komen de herinneringen samen er is geen tijd meer waar je bent, emoties zijn er ongekend alleen je as zal blijvend zijn wordt opgenomen door leven dat geven in zijn vaandel…

Vannacht heb ik stofgoud verstrooid Over de treurbeuk die over de stroom hangt Een wapenschild met een vlinder geschetst Om blauwbloedig met vaandel en een loze kreet Te tronen door een luwe dreef Verder heb ik een aquarel af Een inktvis die zonnebaders van het strand plukt Tentakels die uitvloeien in zand Al beken ik ruiterlijk Dat niemand…

...en dan hoor ik hen schreeuwen maar ze worden niet gehoord 'k zie ze vechten als leeuwen Toch eindigen ze vermoord en de vaandels die ze dragen hangen stil, ondanks de wind maar onder harde lagen schuilt het optimisme van een kind In de zomer mag het sneeuwen geen mens die zich er aan stoort al duurt het wachten eeuwen niets dat de…

verguld zijn zij met vaandels en trompetten maar achter maskers schuilt de lust in binnenvetten losgaan met gods zegen dag en nacht ten ondergaan aan drank genot en waan zonder rekenschap te geven doorhalen tot dolle dinsdag ‘s-nachts met vriend en buur als om twaalf uur het masker valt genoeg gelald afstand krijgt de overhand spijt…

Een ijsbeer zwaaide met een palmtak een verdwaald vaandel over het rillend land de verlaten voetstap die de sneeuw brak schotsen van oker in het fluisterend zand Nergens leefde nog het daglicht nergens nog een vertrouwd gezicht Dagdromend van de verlaten helling waar zijn oude kim gebroken slaapt een korte rust blijft toch een kwelling…

de nachten verstommen in neonrood een laatste duwbak in de zilveren vaart der naties wat flarden van overkantse muziek rimpels in de tijd blauwe vaandels in de optocht van hebberige dwazen misthorens blazen de aanval dijken angstvallig op deltahoogte slapen de eeuw uit een sleper ploegt de voren van een nieuwe tijd ze zeggen dat het…

Zet jezelf niet gevangen in een cel Wat is een Franse steen de blues staat hoog in het vaandel vier en vijf januari wordt mooi alles gaat goed we hadden nog veel glans op het oog groei in ons hart…

alsmaar kort er is geen wetenschap in deze allure van een plaatstalen aarde soms ben ik zwak en mompel een gebed, maar het is niet waar dat de hemel splijt voor onvolkomenheden en zich sluit voor ’t geprevel van het alfabet dan weer ben ik de zee die drijft op half geopende schelpen doch trots en fier zijn niet de lakens waarmee ik vaandel…

Zo wapperen zijn manen fier op vaandel en vlag Tot glorie van menig natie en uiterlijk gezag.…

Dan zal ik niet meer naar adem happen het raam durven openen en het uitschreeuwen ja dan zal ik elke avond zorgeloos mijn kleren uitdoen en ontspannen slapen dan zal ik geen vuurlopen en vaandels meer zien in de musea alleen nog de rode knoppen dan zal ik ongenode gasten ontvangen en alles wat ik wens omdat ik lang geleden nu…

De CO-2 die vrijkomt bij het racen Is slecht voor het klimaat en dus verkeerd. Door Hamilton wordt dit gecompenseerd, Want hij recyclet, heb ik net gelezen. “Want reken maar dat het milieu zal winnen, Door met je tandenborstel te beginnen.”…

de tranen Stromen grote rivieren vol Zo gaat dat sinds de mensheid Regeert over deze aardbol De kolder in de koppen Het afslachten van eigen soort Maar in deze tijden van oorlog Wordt het niet gezien als moord Dus sterven duizenden mensen Onder een vaandel…

Waar vroeger de eerlijkheid nog nét niet als cijfer werd beoordeeld op je rapport, en je met de paplepel werd ingegoten, gebied de eerlijkheid me nu te zeggen, dat eerlijkheid hoog in het vaandel van de opvoedkundigen in mijn jeugd vandaag de dag niet de eerlijkheid is, die toen eerlijk gezegd gold.…

als dochter van de zee heb ik aanschouwend gezeild met stappen de aarde rond gereisd als Lemster geboren dat gevoel raak ik nooit meer kwijt op mijn vaste stappen die ik zet met fatsoen anno 2011 (maar dat gevoel, dat begrijp jij maar niet, begrijp me niet verkeerd) vaandels waaien hoog de haven rookt blijde akkoorden boven alle klepperende…

Het bloed in de aderen drijft naar leemten en hiaten achtergelaten in kerkers, die het smachten verstomden vlaggend weigerend tot overgave fier, jong en zonder aangezicht het paard dringt door tot de horizon blikkerende zwaarden en tumult begeleiding van gezellen in vol ornaat vaandels gestreken ondergang uitstervend in streven naar gelijkheid…

met lood, gaat met lange halen die de vlucht van een buizerd volgt op haar jacht naar het aangeschoten wild schitteringen blijken slechts vonken te zijn van slagen die rakelings maar ook ternauwernood mijn kleintalige poëzie aan banden legt, ik wil graag etaleren met de scherven die mij als mens zijn toebedeeld verwarring scheurt het vaandel…

waar was ik toen de dollar mij de macht ontnam en slinks en sluw tot koning werd gekroond waar was ik toen emotie werd gehoond materie in de plaats van mededogen kwam waar was ik toen - een mensbeeld zo verschraald in naam des konings dood en verderf ging zaaien moraal hoog in het vaandel ging verdraaien en liefde grondig door het slijk gehaald…

De dromenklok waagt zich in de vaandels van de heroïek de waarheid voort te planten. Langs een wijnstok vertakt het scherpzinnig leven daadkracht stuk voor stuk. Graffiti etst de regenboog in een mondiale kleur, schoonheid blijft bestaan.…

Hoe diep moet het ons wel niet raken, Dat er weer cultuurbarbaren bestaan, Die onder het vaandel van een islamitische Revolutie met bulldozers over de relicten Van een oude beschaving kunnen gaan.…

in je hals, daarachter rollen paarse schaduwen eindeloze lopers voor ons uit, terwijl ik je spoor nauwelijks volgen kan, wat over het inzicht van de horizon reikt geen woord over beide lippen, alleen zichtbaar op de tere huid, tinteling tot in het bot, plekje ingeruimd in ons heelal, hemel vol nectar en ambrozijn, waar het z’n vaandel…

schaduw verborgen hun stemmen vaak zacht vertellen zij het wrede verhaal Van hun stille tragedie Oranje de kleur van kracht en verzet voor meisjes en vrouwen die strijden voor een veilig bestaan laat dromen werkelijkheid zijn in een wereld vol van respect waar elk verhaal wordt gehoord met liefde en hoop kleur de wereld oranje als vaandel…

ik voel dat chaos rondwaart wacht op momenten om onverwacht toe te slaan beelden razen caleidoscopisch voorbij de tijd geeft alles vrij zonder verbondenheid het gif gist onderhuids in wanen van de dag uit losgeslagen menigten vooraan het ergste tuig zij rappen marsmuziek uit oude oorlogsdozen zwaaien vaandels met een vage link aan…

Wapenschild,klimmende leeuwen vaandels hoog,Rudolfinische kroon stammenstrijd uit middeleeuwen MEDEMBLIK doe toch gewoon.…

Vaandels strak, in plechtig rood flankeren, alsof men Isabella terug verwacht, la catolica genaamd, gewiekste koningin, al uit een ver verleden. Een zwaluw zwiert, de zon verzint voor efkes zomer, maar de palmen huiveren. Het is 7 graden in Guadalupe.…

Er is geen kleur van huis, noch vreemde taal, wij sterven allen aan dezelfde kwaal die tussen dood en leven wordt gesponnen en waar het eenzaam hart in wanhoop slaat daar is het land waarin mijn vaandel staat en waar de strijd in vrede wordt gewonnen! -…

ook wel denken maar ik denk anders ik begrijp de ware gekken beter dan de ware normalen die beduvelen de boel maken het zootje nog groter met bibberloze hanegekraai in mijn hart blijf ik altijd klein ik snap de botte verharding van anderen niet hun blinde woede en vijandschap hun gevloek en gespuug hun domme gedrag in hun bittere vaandel…

beweging maken van de afstandbediening een kaasrasp zonder enig doel het volgen vergt moed als de tijd verspoed in geluiden die uit het transparante het hedendaagse wil verzoenen in één groot geheel, wegbewijzing in wetgevingblauw verscheurt de hoop als het justitiëlerood in krijgsmachtgroen me op de valreep onthaast in vredeswitte vaandels…

uit een tij dat langzaam sterft hij ziet hoe zoete zomer snel bederft een laatste liedje door de luchten driegt alvorens hij gehaast weer verdertiegt en herfst zijn klauwen in de aarde kerft mijn liefste wandelt graag stil aan mijn zij terwijl hij glans geeft aan de bladerdood en goud weeft door het blozend appelrood hij heft de hoop als vaandel…

Gij hebt het rode vaandel opgericht, Toen het, een vod, lag op de vuile vaalte, Wapperend stralende voor elk gezicht, - Gij, Man van edel en zuiver gehalte. Gij stierf. Waardoor? Vermoord door 't kapitaal, Maar ook door de arbeiders die u verlieten.…