Alle inzendingen over vasthield

Single Alleen staand Even overvalt Me de angst En eenzaamheid Er altijd Maar alleen Voor te staan Had ik maar Even iemand Die mij vasthield En vertelde Alles komt goed…

wakker zijn, boven de stad klokken een regenbui en een kom met melk niet de fluistering van wind hoor je maar het langdurige zuchten van wat onderhuids vuur vasthield, oppookte ------------------------ uit: 'Bezonken', 2014.…

wanneer was het dat je me optilde me vasthield en lachend zei dat ik de liefste was misschien deed je dat niet is het niet gebeurd was ik niet het kind om vast te houden had je me lief op afstand als ik onbereikbaar was misschien dacht je dan dat ik de liefste was…

Vergeven is ook energie weggeven, die je angstvallig, zelfs gewoontegetrouw als vanzelfsprekend, bijna, maar vooral boosaardig vasthield, tot een breekpunt van inzicht en mededogen; zie je, dat je jezelf bijna al die tijd, had voorgelogen.…

De Nieuwe Kerk werd even angstig stil, Omdat het de aanwezigen verraste, Dat zij die ene feestdag niet verkaste, Maar vasthield aan de dertigste april. Ik vind, hoewel het nog wel bij zal trekken, Die ‘Koningsdag’ veel minder lekker bekken.…

toen ik dwaalde en maalde door de gangen van de bibliotheek en mijn geheugen en tranen, wanen en dromen tezamen zorgden voor onbeschreven blad een perfect wit papier bevond ik mij ineens in een keerpunt toen ik de deur vasthield en een kaart mij aanscheen: Aan geluk kun je werken.…

u die me moest leren wat liefde inhield u die ik hoger achtte dan wie ook u die me verzorgde bij ziekte vasthield in de nacht u die mijn alles was weggevaagd… u viel van uw troon en oh, u bent zo diep gevallen de pijn liet u mij…

het doet er niet toe maar het klinkt als water zei je toen je mijn gedicht vasthield jouw vingers lispelden golven over me heen reikend tot aan de zee, met de nacht vertrouwd en op dat moment terwijl jij voet zette, wind werd onder vleugels dreven we mee naar het land dat in ons was buiten adem, in alles wat er wel toe doet .…

In het verleden van jouw menselijkheid bij een gecalculeerde rationaliteit op een eiland, tijdens een feestje hielp je mij bij de verwerkelijking van een waarheid, die ons samenbracht en stevig vasthield in de nacht die zich manifesteerde om ons heen met een geroezemoes van stemmen in herhaling van dromerigheid als een oneindige dialoog uit…

Wanneer ik je vasthield, was het, omdat ik wil zeggen: blijf ... blijf staande Als ik je bewonder voor alles, wat je bent, of juist niet was dan is het voor het levend wonder in jou.…

In het verleden van jouw menselijkheid bij een gecalculeerde rationaliteit op een eiland, tijdens een feestje hielp je mij bij de verwerkelijking van een waarheid, die ons samenbracht en stevig vasthield in de nacht die zich manifesteerde om ons heen met een geroezemoes van stemmen in herhaling van dromerigheid als een oneindige menselijke…

Zwijgend niet meer dan dat De stilte ruist zacht voorbij Mijn hart is nog vol van jou Maar jouw leegte die vult mij Het is alweer zo lang geleden Dat jouw zinnen mij streelden Je armen mij teder vasthielden Tranen vertroebelen die beelden Steeds verder drijf jij nu weg Zal je mij ooit weer omarmen Terug naar wat er eens was….…

ik ben niet meer bewoonbaar nu alles schreeuwt om het tekort want waar is mijn wereld waar zijn de dingen die gevoed werden, vertrouwd zichtbaar als grijze adem in het bewierookte gekkenhuis, net buiten de spiegel en het opzwellen van mijn buik waar zijn de ankers die ik slaafs vasthield en in de tijd gooide zodat ik ze beleven…

Het sprookje was een metafoor voor mijn illusie er kwamen dieren in voor en een fijne prinses soms gingen we op zaterdag naar de markt hier in de buurt lagen prachtige vissen op een tafel met vlaggetjes in hun ruggen beeldde ik mij ijzeren palen bomen bomen van ijzer als beton in de wind en alles wat ik vasthield liet ik weer los…

Als een veulen draaf ik door de wei, Zowel los van geest als van zonden, plots zak ik weg in een grond van klei, Het leven was wat me vasthield, De klei was mijn zonden vergeten, De greep was sterk en zwaar, De zonden die mij trokken hadden zich vastgebeten, Zo ging het leven aan mij voorbij, Nu ben ik alleen op het allergrootste land,…

terugdenkend aan de laatste keer dat ik door je haren streek lijkt een eeuwigheid geleden zal nooit vergeten hoe je naar me keek met onze ogen spraken we stilzwijgend hoe innig ik je ook vasthield werd jij zonder entschuldigung weggerukt mij achterlatend, in een zee van wanhoop, geknield voor altijd zal ik je blijven gedenken evenals…

Nu wat je vasthield wankelt, bleek wie je vertrouwde doof, liefde anders dan het leek. Ga door, weet! Dat je staan zult na vandaag. Hoop... vertrouw, jezelf als je nooit deed, en zoals ik jou. Ga door, open je hart want wie verloor kan ten lest slechts winnen. En met wat is misgelopen, kun je opnieuw beginnen.…

Toen je alleen liep tussen de mensenmassa zag ik de pijn in je ogen van niet gehuilde tranen zag dat jij je eigen handen vasthield omdat er niemand was om ze te warmen die luisterde naar je verdriet jouw eenzaamheid te delen ik zag je mond glimlachen voelde dat je hart huilde en bang was voor de nieuwe nacht zoals alle andere…

Opa ik wilde dat U er nog was, Mijn hand vasthield en mij een mooi verhaal voorlas. De wereld is zo kil nu, U maakt het al een tijd niet meer mee. Soms denk ik, kon ik U maar zien en horen. Veel zou U storen, daarvan ben ik overtuigd. Al wat er gebeurt hier is iets wat U niet toejuicht.…

Die klompen waren voor de tuin aan d’ overkant van de straat die ik alleen mocht oversteken als ik zijn hand vasthield. Net zo, met mijn hand in de zijne, stak hij me elke ochtend over, dan mocht ik verder, helemaal alleen, naar school toe gaan.…

jij in sterrenzee verscheen die door jouw lichtjes werd gedragen op jouw hand waar ook de wereld die ik liefde zo in lag Je hield me vast aan gene zijde waar de tijd lag onverslagen net zo lang om mij te zien voorbij de lakens van de nacht waar jij in sterrenvuur verdween en gaten vallend had geslagen in die kijkdoos op de wereld die je vasthield…

hij was al op afstand een eenling met een vreemde smaak voor buitenissige kleding die aandacht ving en stevig vasthield zijn gang over de bühne waarbij hij met vage doch stevige lijnen zijn publiek mateloos wist te boeien niet alleen door inhoud maar ook performance hij was het die aan de touwtjes trok en speelde met marionetten…

Jij geeft mij leven, keer na keer je gaf mij jouw bevrijding... waarvoor ìk enkel losliet wat niet vasthield. Jij was daar waar niemand was. En ik las het diepste wezen in jouw ogen... een werkelijkheid waarover ik me al die tijd... had gebogen. Een beker vol water, een beker van begin tot einde.…

sinds vlinders hun entree maakten is haar gezichtsveld verbreed alsof er 'n deken afgetrokken is waardoor immense schoonheid zichtbaarder lijkt dan voorheen heeft de herfst haar masker afgelegd hoe volhardend zij ook vasthield aan een symfonie van kleuren ontdeed zij zich gestaag waardoor vele wiegjes tevoorschijn kwamen dansen wolken…

En in de beek stond reeds mijn voet gebaad, - Een beek, door dubble dorst van zon en zand Half leeggezogen - toen een kinderhand Mij vasthield bij de zoom van mijn gewaad.…

Hoe 'k op zijn schouders zat dan, hoog en vèr Uitkeek, voor hem; voor gracht en stoep gezwind Waarschuwen moest; en hoe zich vasthield 't kind Lach-vrezende uit zijn oogjes als gestèr. Oude geschied'nis door een brief aan 't gloren... O leven waar niet veel raakt in te lore...…

Heeft Mark gezegd wat Herman heeft verteld? Hoe kunnen we dat ooit nog achterhalen En bovendien wie zal daar nog om malen Waarschijnlijk wilde hij meer wisselgeld Al riep hij dan iets stoms in ‘t heetst der strijd Toch wil hij voor geen geld die Euro kwijt…

een grote schouderklop op je rug een duwtje in de wind de persoon die met z'n warme vaderhand door je haren ging de persoon achter wie je te schuilen ging voor al de dreigende kleine bezoedelingen van dat rooskleurige kinderwereldje mijn vader, wiens hand ik vasthield voor wie ik in de hoogte moest grijpen naar die kolossale maar vertrouwde…

de herfst grijpt me, begrijpt me kleurt me. verkleurt me voorzichtig blader ik tussen de bladeren zij die gevallen zijn, hun laatste dans hebben aangegrepen om moeders hand eindelijk los te durven laten, loslaten, de veilige hand die haar van jongs af aan vasthield, weer of geen weer, de vele keren dat zij samen dansten, en sjansten met al…

Elke keer dat ik aan je denk Ben ik trots op jou, mijn babe En telkens als ik je vasthield Dacht ik dat je dat begreep Men zegt dat onze liefde Zeker snel overgaat Maar ik weet zeker dat ik jou En jij mij nooit verlaat En schatje was het fout Niet te weten hoe het verder zou gaan Nee, het was toch niet zo fout We kunnen samen…