Alle inzendingen over vernam

Haar gezicht, het lachte opgetogen haar stem kweelde ‘t vrolijkst lied De enkeling tuurde haar in de ogen en ontdekte daar het groot verdriet Haar aanblik, ‘t leek zo onbewogen het zei niets van wat was geschied Van gedroogde tranen in haar ogen nadat hij haar om een ander verliet Haar oor,'t was zolang voorgelogen al wat het vernam, geloofde…

Overal vernam ik gefluister. Over het weer. Over de dieren. Over de Grote Geest.”…

Ik was daar in het bezige gezelschap van mensen, aangegord tot het verbouwen der samenleving, en ik zag hen doende, bouwmeesters, metselaars en timmerlieden, en boog het hoofd en zocht de fundamenten, nieusgierig en bezorgd; ik vond alleen mijn beide schoenen die daar eenzaam stonden ergens op aarde, ik vernam als wind het reppen van de vele…

Er zweefde een stofje door mijn vertrek Ik vernam het toen een zonnestraal er op landde De aantrekkingskracht liet het gaan bij verstek Totdat het op een meubelstuk strandde toevallig deed het mij denken aan de aarde in een baan door het immense heelal alle stofjes die het lang geleden vergaarde en die werden gevormd tot een grote bal alles…

Ademtocht van zee en woestijn draait rond om het blije water, sluit met dit lustoord een ongeschreven, doch eeuwig verbond: hoge toppen zenden luchtig Gods Woord, dat men hier eens vernam uit Christus' mond naar een ieder, die de taal der wind hoort.…

Als tiener vernam ik zijn overlijden via een oude radio op mijn zolderkamer en ik dacht werkelijk dat God was overleden.…

Na elke zege hijsen ze de vlag, ze kunnen hem veel beter laten hangen, je kunt niet meer dan tien grandslams verlangen, er kwam geen einde aan de prijzenslag Toen zij vernam dat mannen tienmaal meer verdienden dan de dames, sloeg ze kwaad haar vuist op tafel, toonde ruggengraat en trok de boel gelijk voor vrouw en heer Ze strooide met…

Ik had jouw vertrek niet verwacht, maar zoals ik later vernam, was slechts ìk er niet op bedacht, want dat het einde in zicht kwam had jij al naar buiten gebracht. Jouw verhaal werd herinnering, ontdaan van wat jou niet paste, zodoende weet slechts een enkeling dat jouw vertrek mij verraste.…

van Artis één hoog boven zat mijn struise lief uit de Friese Wouden Chinese bloemetjesjurk blote voeten in de natte teil het stommelde op trappen daar werd aan de deur geklopt zij lachte breed uit weet je dát is de Here Reve van twee hoog boven laat hem alleen binnen als hij in ware zinnen Onze Lieve Heer gaat loven zo juist vernam…

Geen mens, die ooit exact vernam, Hoezeer zij mijn gemoedsrust schaadt. Zie de parkeerplaats, die zij nam, Waarbij "Voor Invaliden" staat. Zij eist, dat ik haar voorgaan laat, Ook als zij na mij binnen kwam. Zij waant zich ieders meesteres. Haar woordenstroom kent paal noch perk. Haar ellebogen zijn haar merk.…

Tussen de zerken, lezend het verleden Van deze kleine stad, waaruit ik kwam, Waarheen ik telkens wederkeer, vernam Ik achter mij stil wandelende schreden. Verwonderd zag ik om. Even beneden Het kruis in 't midden draagt een vrouw een vlam. Dit stenen beeld, vlak naast een treurwilgstam, Stond of 't gereed was, op mij toe te treden.…

dat is nu juist het probleem mevrouw en 's winters zit je er in de kou en wat ik zo-even ook vernam je komt daar nergens met de tram het is echt heel anders dan Den Haag daar tram en bus je maar al te graag of ik niet naar u toe wil komen, naar Emmeloord?…

Het laatst wat wij vernamen Van de twen met rijbewijs Was dat zij half in shock zei Dat geteisem is niet wijs!...…

Geen stem is 't die van buiten tot mij kwam, Maar het geluid dat 'k in mij zelf vernam, En dat naar uiting in de kerkklok smachtte.…

door een mug die met een poot zijn uitzicht ontnam reed hij mijn tante's auto tegen een muur van steen met tot slot wat zij in samenhang van hem vernam help daar komt een reuzenelp met uit stekend been die slurf zette vaste voet boven in zijn hoofd hij oogt diep uit kassen steeds star en verweesd terwijl hij toch ooit pienter en helder van…

Ik vernam dat mijn vader achting verkreeg in hoeverre zijn preken aansloegen, een burn-outsyndroom ter beloning. Ik doe niet anders. Ook ik dien het woord. Misschien dat poëzie verhevener is, maar beweren durf ik niets, want mijn schrijven is eenzamer en het is nog maar de vraag of mijn gemeente luistert.…

dit weten van de stenen dat compleet natuurlijke gebeuren van oudsher onverschilligheid is al de grootste vorm van de natuur dit gegeven niet tolereren ik zou dus kunnen zeggen luister en kijk daar bij de cameliabloemen viel het ons al op waar bijen ook al honing hebben geproefd wij in de verte die dag de roep van deze koekoek ontroerd vernamen…

Ik dacht dat haar huis in de stilte stond En daar ik heel geren haar huizeken vond Vertraagde ik bij wijlen m'n stap langs 'n huis Gebouwd in gebeden van sparrengesuis Maar achter gordijnekens bloemig en blank Vernam ik geschater en joelende klank Zodat ik, dom kind, bij mezelve verzon Dat schemering dáár niet wonen kon Nú weet ik waar…

waarschijnlijk te liefelijk schat dat soort bloemen had ik je willen zenden niet per post en onverpakt neen ze zouden je worden gebracht door een zwarte jongen met een Grieks profiel die Duits studeert aan de universiteit die zichzelf een choreografie heeft geschreven op muziek van Mozart dat soort bloemen door zo'n soort jongen maar ik vernam…

Niet lang daarna vernam ik dat gruwelijke nieuws. Nooit meer 's nachts rijmen met jou, de lol was er volkomen af. Weer later zat ikzelf in dat isoleercellencomplex, je steunde me ongezien.…

Ik wijd mijn ganse leven aan mijn God. Mijn smachtend hart kan niets dan Hem begeren. Mijn streven is om Hem altoos te eren. Daar ligt mijn lust en heel mijn levenslot. Ga ik toch vreemd: “Quod Deus avertat”. Vergeef mij Heer...amen...en zo is dat.…

Alsof ik, luistrend, in het gras Een stille tred vernam. Een ruisen, vreemd en zacht, Heeft mijn onrustig hart vervuld Met bang, verlangend ongeduld, Naar 't geen de stilte bracht.…

vroeg ik me af..hij bleef nog staan praten en zo vernam ik dat ze zijn zusje was. mijn blik gleed weer naar het meisje. hij vroeg of ik haar leuk vond je zou met haar mogen trouwen van mij dat was niet ongewoon in deze streken waar keuzes voor haar me niet erg groot leken. het meisje keek niet meer op.…

En ja, toen ik vernam dat je in Lissabon op een trottoir ineen zakte vanwege een hartstilstand dacht ik, verdulleme, Herman, nooit meer een glaasje port of een smakelijke Duvel.…

wie hoorde niet wat Aristoteles de wijze meester Alexander de Grote bijbracht als eerste levensles gezelschap van vrouwen bekoort bedrieglijk de man wiens leven wordt bekort soms vroeg gesmoord toegeven aan die begeerte verstrooit wendt steeds tijdig het steven opdat elke hoedanigheid zich ontplooit Rosa zijn mam die daarvan vernam haalde…

We vernamen dat steden werden geplunderd, tegenstanders gevangen gezet, gegijzeld, gemarteld, soms levend in brand gestoken, door ratelende tanks verbrijzeld. Nu schreeuwt er iets diep in het woud, de kreet van een of ander wild beest? Een bijl wordt in een boom geslagen.…

(voor mijn vader) Ik vernam dat mijn trieste vader aanzien verkreeg in hoeverre zijn preken in goede aarde vielen en dat was altijd afwachten bij het norse publiek.…

En haastig liep hij weer terug, En riep en floot en keek Dan links, dan rechts in veld en wei, Langs waterplas en beek, En toen hij bij het bosje kwam Vernam hij 't blaten van het lam. ‘Och zit je’ - zei de goede man - ‘Hier in de doornen vast?’…

Niet lang daarna vernam ik van zijn overlijden. Waarschijnlijk door de alcohol. Ik weet nog hoe hij diep in de nacht een cassettebandje opzette, waarop hij een eigen lied had gemaakt, een sombere smartlap, maar toch. De herinnering aan die nachtelijke poëzielol blijft me altijd bij.…

(voor Hella Haasse) Het was midden in de nacht dat ik na het indrukken van de televisie je overlijden vernam, naast je dikke romans schreef je toen je een knappe jongedame was allereerst gedichten en daar zal ik je van blijven herinneren niet van Oeroeg of de Heren van de Thee maar van de aanvankelijke dichteres in jou, die helaas is overgesprongen…