Alle inzendingen over versteken

haar lek geheugen in een monotone dreun zichtbaar eindigt hier de leugen in een hartverscheurend gekreun onontroostbaar haar geweten onomkeerbaar haar verdriet onbemind en steeds vergeten nog voordat hij haar verliet doelloos malen haar gedachten in een raamloos hoog vertrek onwetend waar zij op moet wachten reeds veroordeeld bij verstek…

verstek laten gaan van mijn diepste verlangens die eigenlijk door de tijd zijn geabsorbeerd hoewel dromen zich kunnen verplaatsen in het verstek laten gaan van het ” wakker “ zijn realiseer ik me dat mijn nietige aanwezigheid onontbeerlijk is verbonden met het aanwezig zijn in volle aandacht tersluiks nu ik dit geschrevene…

Zingen, lief, is zich versteken In een vindbaarheid zo schoon, Dat naar echo-lichte woon Onder jeugd-en-liefdes teken Blijde pelgrims nooit ontbreken Tot de tol van zingens loon,- Zingen, lief, is zich versteken In een vindbaarheid zo schoon!…

Hoewel... ....daders nooít zijn gestraft is hun wáárheid inmiddels gelogenstraft 't Gelijk draagt de sporen van hun kennis in zijn duim Uitgezogen Heel typisch dat juist dan op hun moment van heengaan de Vorst van de Duisternis (samen met die Ander) verstek laat gaan... ....ongestraft Op de grens van millennia…

Flink aan de weg timmerende de afgelopen tijd Laat ik nu even verstek gaan loop de kantjes er af Wisselende van klinkende materiaal akkoorden Naar slechts een zandloper die geruisloos wandelt Het is het nu moment waarop tikken verstompt Stilte zijn aandacht krijgt waar de natuur zijn rust uit…

zelf ben ik niet helemaal zuiver op de graat drink te veel ik ben niet eerlijk en laat vrienden in de steek ik zwijg en laat mijn moeder alleen zelf laat ik verstek ik vloek en met een grote bek laat ik mijn liefste achter in tranen om te vrijen met een vreemdeling zelf ben ik eenzaam in mijn bestaan vol schaduwen op het behang zelf…

Lommerrijk bos vertel me jouw geheimen en deel het met de mijne zodat ik de eenzaamheid achter me kan laten evenals de schaduw die over mijn leven trok waardoor de zon verstek liet gaan. Wind der verandering blaas de wolken uit elkaar opdat het licht over de toekomst moge schijnen en somberheid voor eeuwig moge verdwijnen.…

Lommerrijk bos vertel me jouw geheimen en deel het met de mijne zodat ik de eenzaamheid achter me kan laten evenals de schaduw die over mijn leven trok waardoor de zon verstek liet gaan. Wind der verandering blaas de wolken uit elkaar opdat het licht over de toekomst moge schijnen en somberheid voor eeuwig moge verdwijnen.…

ik dans in ongewenning als een vaatdoek door de kouwe blauwte net als auto’s die in de sneeuw blijven steken blijven mijn woorden in de straten hangen scheids waarom geef je rood zo zet je mijn lezers buitenspel gekraakt als een walnoot stap ik mijn lichaam uit verdriet maakt plaats veroordeelt bij verstek…

wat rest is dikwijls een mondvol tanden en een pen die verstek laat gaan op het papier…

Gevangen in een eenrichtings gang van de kringloop aller dingen, in de herfst van mijn bestaan; verstand langzaam de overhand krijgt over de - primitieve emotie, die zonder natuurlijk onderhoud verstek laat gaan; ik m’n herfstig lijf besla om winterhard ‘n levens winter te doorstaan; - besef ik dat de werkvloermens onderweg…

Duisternis gluurt naar de maan en laat zich gewillig verblinden ook de zon laat verstek gaan de nacht zal zichzelf vinden Duizenden sterren zwermen uit in het heelal van eeuwigheid zij werpen hun schaduw vooruit de nacht vertoont eenzaamheid Doodse stilte voert de boventoon de natuur lijkt compleet verdwenen de maan bestijgt zijn donkere…

lezen de middelmaat waartoe ik zelf behoor de lof aan dichters door mijzelf geprezen zijn al te vaak bewijs daarvoor ik wraak de lat door mij zo hoog gelegd dat moedeloze streven naar wat ondoenlijk en bij lange na niet haalbaar blijkt dus wordt het tijd om bij te stellen op ware hoogte die niet verder reikt dan mijn talent dat steeds verstek…

verstuiven als duinen, totdat we verliezen in verdwalen het lichaam mank gaat we grond en ogen met sterfhout behangen wennen aan vocht uit verse wonden, wennen aan de bres in de haag troosten met snoep dankwoorden spuien ten afscheid onbestemd thuiskomen bij gebrek aan ontbreken van zonder tegenbericht verlaten bij verstek…

't Was zo warm, da'k verstek liet gaan, mijn / onze gezondheid kon het niet aan mee te kijken bij het kroost! Als een goed oma doet, maak ik dit meteen weer goed, door vanaf mijn eigen troon toch nog te zeggen, heel gewoon; Lieve Jasmijn van harte met C-diploma en lieve Justin van harte met À-diploma…

De wind houdt zich behoedzaam stil, Dat niet het minste takgetril 't Kristallen kunstwerk breke, De klank zelfs van mijn schreden wil Zich in de sneeuw versteken. De grond is wit, de nevel wit, Wat zwijgend toverland is dit? Wat hemel loop ik onder? Ik vouw de handen en aanbid Dit grootse, stille wonder.…

twee jaargetijden en zelfs de herfst onafgebroken in volle vaart links bleef de thuishaven liggen ogen bijna toegeknepen tegen de lage ochtendzon tuurt hij gespannen naar de kade waar de stuurmansvrouw verstek laat gaan winter al weer ook haar hart te koud na 't eenzaam wachten langzaam ademt hij haar warm tot druppels vergaat het…

bij het vallen van de avond te verschuilen achter een naar hem vernoemde horizon en toen ik hem vertelde dat wij ook nog denken te zijn gebonden aan een naast hem bestaande tijd met een begin en met een einde moest hij zo onbedaarlijk lachen dat de tranen over zijn wangen rolden zodat wij hier beneden dachten dat hij vandaag weer eens verstek…

De boom houdt zich behoedzaam stil, Dat niet het minste takgetril 't Kristallen kunstwerk breke, De klank zelfs van mijn schreden wil Zich in de sneeuw versteken. De grond is wit, de nevel wit, Wat zwijgend toverland is dit? Wat hemel loop ik onder? Ik vouw de handen en aanbid Dit grootse, stille wonder.…

. -------------------------------- uit: 'Bij Verstek', 2002.…

De dood onderaan de lijst schraapt mijn eelt van de dragers van de pion die hier schrijft, voeten tillen niet meer maar slijten als verstekelingen die bij verstek niet worden gehoord de weg van adem, vergezeld door kokers gevuld met lood, gaat met lange halen die de vlucht van een buizerd volgt op haar jacht naar het aangeschoten wild schitteringen…

Die voorbij gaat aan dat bedreigende wolkendek; die een ieder iets extra's gunt bij de afwezigheid van de somberheid na een regenbui verstek. Laten wij blij zijn met die kansen die ons toeschijnen zonder die kans op die zonnesteek na de regenpijn.…

wonden open rijten die in een lang proces gesloten zijn ernst brengt nu herinnering de fout die jij beging staat weer te kijk, je was er nog niet van bevrijd omdat je liefde snel door haat verving het maakt je kwetsbaar in gesprek als de draden worden opgewonden zal de knoop snel zijn gevonden want de tijd geeft ook een oordeel bij verstek…

Er zweefde een stofje door mijn vertrek Ik vernam het toen een zonnestraal er op landde De aantrekkingskracht liet het gaan bij verstek Totdat het op een meubelstuk strandde toevallig deed het mij denken aan de aarde in een baan door het immense heelal alle stofjes die het lang geleden vergaarde en die werden gevormd tot een grote bal alles…

--------------------------------------------------- Uit: 'Bij Verstek', 2002.…

rijk en verzwegen liggen woorden bij mij (mijn eenzaamheid verwarmt ze) nietige lijven die vlijen zich omhullen mij ‘s nachts (dat is maan dat is licht of klank op mijn huid) hun strelende tongen bewandelen mij (zij komen van buiten naar binnen over mijn lippen) dringen onaangekondigd in mij (mijn mond wordt droog) de holtes verstoppend versteken…

De mensen schijnen elkaar zeer te vrezen, Daar zij zich steeds maar voor elkaar versteken In woorden-weefsels, die geen hart doorbreken, En in wier schrift geen mensen-hoofd kan lezen.…

De mensen schijnen elkaar zeer te vrezen, Daar zij zich steeds maar voor elkaar versteken In woorden-weefsels, die geen hart doorbreken, En in wier schrift geen mensen-hoofd kan lezen.…

Ik zou wel graag van andre dingen spreken, Maar, wat ik schep, het is mijn eigen beeld, En, tracht ik me ook al spelend te versteken In vreemd gewaad - in lach, in taal, in teken Verraadt zich, wat ik heimlijk had verheeld... Ik kan alleen maar van mijzelve spreken, Al wat ik schep, het is mijn eigen beeld.…

Ik zou wel graag van andre dingen spreken, Maar, wat ik schep, het is mijn eigen beeld, En, tracht ik me ook al spelend te versteken In vreemd gewaad – in lach, in taal, in teken, Verraadt zich, wat ik heimlijk had verheeld... Ik kan alleen maar van mijzelve spreken, Al wat ik schep, het is mijn eigen beeld.…