O, dat ik ooit nog eens een vers met o beginnen mocht, dat het dan ongezocht een ode werd waarin zeg maar een dode dichteres tot leven kwam ofwel een warm lief lijf tot marmer werd waardoor voor wie daarvoor gevoelig is een adem ging als was het leven nu voorgoed betrapt. Maar nee, wat bij mij ingaat moet bezinken, verdicht zich tot…

Nog niet. De zoon moet nog trouwen, de oude nog stervan. Er komt nog wereldvoetbal en goudvissenbroed. In de reiskist vouwt zij de avondjurk, kinderkleren, gesloten papieren. Eetbaar de kleine vruchten en draken van koek. Op de steiger blijkt de kist gevoerd met gestreepte zijde. Leegte, lavendelgeur. Gisteren zwommen hier zwanen als schepen…

Lucht jaagt haar grijzen voorbij,alle. Kan hier een vlucht meeuwen doortrekken alstublieft om de wind te bevliegen en er af en toe af te vallen? En mogen ook wij zo ons eigen leven zijn door- gevlogen, aan groot gefladder opgestegen om hemelhoog te gaan lallen en te vallen zoals meeuwen nu eenmaal vliegen, en te worden verzwegen? Nacht valt…

Lang zitten kijken hoe de verkankerde stam van de oude vlier verbrandde niet na te vertellen dit trage eenzelvige afscheid deze vanzelfsprekende geboorte van as en niet te rijmen hoe onderwijl naast de tijd in een belendend dichtgesneeuwd heden de zevenslaper ontwaakte en de radio het lied zong van de fonkelende beker en hoe later de witte…

Zo tussen Kerstmis en Oudjaar dan is het buiten stil. Over de velden ligt een sluier alsof die mij zeggen wil: bedek, vergeet wat is geweest en til gedachten op naar nieuw, toe kijk nog eens, probeer het, vol verwachting, als een kind naar al het nieuwe wat nog komen gaat. -----------------------------------…

in de lucht tussen langzaam dansende wolken in een bos achter de bomen met hun zwarte lover in het plasje met de salamanders naakt op het gras zo stralend als een maan maar stralen kan alles had je afgelegd alle antwoorden slechts in vragen gekleed deelden we alles wat we hadden tot we niets meer konden en niets meer bezaten. nu is de maan…

Er was een briefje dat de moeder van de drie meisjes waar ik soms op paste voor mij op tafel het gelegd. 'Toen ik vanmorgen vertelde dat jij vandaag zou komen, begonnen ze te juichen.' Er waren die drie meisjes die me leerden dat als je een mandarijn pelt en het lukt de schil heel te laten, je een wens mag doen. Er was de wens die ik deed…

Dit doen we nou eens lekker rustig aan. We krijgen van verliefdheid echt geen pijn. Er kan dan ook heel rustig aan gedaan. Dus niet te hard van stapel, poppedijn. Maak je geen zorgen over de termijn. We zullen immers met elkander gaan. Want dit wordt rozengeur en maneschijn. Daarover kan geen misverstand bestaan. We nemen alle haltes langs…

Ik zal wel zien in dat rotgebied van duisternis of daar nog iets is of opzettelijk niet; ja ik zal misschien nog even pogen daarheen te kijken met glazige ogen net als andere lijken of als een groeiende kreeft uit mijn strak huidskelet naar buiten breken om wat mij omgeeft te verlaten, met wat ik beteken. ------------------- uit:…

Het is nooit één woord dat het leven vergelijkt het zijn er vele, het zijn vele gezichten verwrongen of versplinterd, met stoppels of met lichte make-up, met haar eraan of een hoedje dat nergens bij past in elk gezicht een kistje van huid in elk kistje dat open kan een schat van vlees en bloed waarmee elke bewering tot leven kan komen, elk…

De koude stilte van de donkere kerk. Ik zie de oude monumenten weer, ruik de bestorven wierook van weleer, herken de schedel, de gebarsten zerk. De kale koster, zuchtend aan het werk bij 't altaar, zet daar doden bloemen neer. Een duif vliegt op en laat een witte veer en ritselt aan het venster met zijn vlerk. De laatste non, in een verweduwd…

Overbekend dit huis: de andertijds maar onherstelbaar ingesleten klanken, de tafel voor de vrome spijs en dranken voorbij de stoelen, recht aaneengerijd en ik – de eredienst allang ontwijd - muitend in heimwee naar de oude banken, niet wetend of ik bidden moet of danken voor wat zich indekt in gedegenheid. Verweer dat bij de open kist verstomt…

Ik adem niet, ik zing. zelfs als ik zucht, klinkt het per ongeluk alsof ik een paar noten neurie die me vannacht, terwijl ik sliep, zijn voorgezongen. Het is alsof de lucht mijn deken is en ik mijn hoofd het liefst te rusten leg op het kussen van mijn longen, de plek waar ik mijn hartslag hoor in vierkwartsmaat: dat ik besta…

‘Weet je hoe je kunt zien wanneer iets goed geschilderd is?’ vroeg mijn oom in zijn hobbykamer, waar hij zijn Meer bij zonsondergang met de voorkant tegen de middagzon hield. ‘Als er geen licht meer door het linnen dringt.’ Ik draaide de ansicht om die als voorbeeld had gediend: Camping Seeperle, Bodensee, en wist opeens dat ik liefst elk gedicht…

Het glijdt als tovervinger langs de wand Van jeugdspelonken tastend naar het heden, Uit 'n oud en lang vergeten boek gegleden; Groen was de achtergrond, kaarsrecht haar stand. Een koel verwijt aan 't vorm'loos lijfsverkleven, Een mene-tekel waar ik lang op staar, En toch geen drogbeeld, want een kinderleven Verstond die lijn en richtte…

En weer vliegen ganzen de winter in langs een hemel met enkel wolken ik hoor ze 's nachts als ik slapeloos lig jouw gemis in gedachten vertolken. En weer lichten bomen, decembertijd, met zingen en feest en cadeaus dan kijk ik omhoog naar het vleugelgordijn en bedenk hoe anders het dit jaar zal zijn zo eenzaam en slapeloos…

Het sonnet in het Noorderplantsoen Er valt een diepe sneeuw van de kastanje. Ik zit moe op de trappen van de vijver, staar naar het water, de fontein, becijfer hoe diep de bloesems windstil, wit-oranje, het asfalt met onhoorbaarheid bedekken. Het zou een offer kunnen zijn, aan wie dan - stilte. Ik ruik het hevig, adem langzaam in en uit…

Tegels de velden op het suizend wiel van de winter, de pottenbakker. Maar winters gieten nu ook de ijskruik van oogopslagen, blauwe tegelvloeren en -wanden, kwik in de thermometers van de zomer; onderwereld steelt nu smaak, licht; vlekt het waas van de druiven; roof in volle bloei zwaait zijn bijl. Bij de geknotte linden is doorzichtig…

het avondje was op bezoek ik was weggegaan --------------------------------- uit: Mammoeth Mijn Muze (1968)…

Noem me Anna en ik ben gewoon de buurvrouw die gelukkig zwaait als ze een taart bakt of de hond uitlaat Je mag haar wel maar kent mij niet Ik ben het spook dat in je huiskamer de spulletjes verplaatst - het oog dat door een bolle lens je buurt bewaakt Je kent me niet Je noemt mij Igor Ik woon drie stralen verderop en rij altijd om zeven…