Wij zijn gelukkig. Buren bonken op onze muren: 'Wij ook! Wij zijn ook gelukkig!' Voorbijgangers blijven staan, drukken hun neus tegen ons raam, roepen: 'En wij dan... Vlak ons niet uit...! Alsof wij niet gelukkig zijn!' lopen peinzend verder, vragen elkaar: 'Wij zijn toch gelukkiger dan wie dan ook? Dat is toch zo?' Kinderen sluiten…

als rood en weemoedig het daglicht gaat liggen commissies weer zwijgen den haag zich verbergt tirannen in bunkers de weldoener spelen de lente een klaproos op slagvelden legt als kinderen vragen waar vaders naar toe zijn als wie er asiel zoekt geen brood krijgt maar steen dan weet ik van zeeën van nooit en nog verder en dat liefde vluchtte…

ik val, ik val net niet, ik sta, ik sta mijn mannetje, ik hou toch stand, ik hou me goed, herstel, o nee, ik val, ik val opnieuw, wiebel, wankel, struikel even, kom weer overeind, nee, nú val ik echt, ik val lelijk tegen, glij tegen de grond, bijna, zwaai weer recht, sta weer pal mijn mannetje zo stevig op de benen, au, o nee, ik hou het…

Hier liggen we, een mond van elkaar verwijderd. in feite zou het nog kunnen, maar de spieren doen het niet, zuren hebben vandaag geen zin. na het laatste zuchten, gas dat ontsnapt uit onze ventielen, opgenomen in de schoot der onverschilligheid, toevallig, een prachtige zomerse dag zoals deze, grijns je, zo lijkt het. de lippen zijn definitief…

Hier stijgt ze op met de laatste lieferink mee, ze kan het niet tegenhouden, zang zingt de rouw onder haar kapotte nagels vandaan was jij de zoom uit haar rok, ze trilt maar staat as een standbeeldje in deze schitterbare lucht in deze laag is het moeilijk ademhalen ze zoekt het verdwijnen terug en waar het verschijnen begon precies hier precies…

Hier waar het niet kan komen de woorden elkaar afstoten Dit wat men noemt 'het vrije veld' het kent horizon noch grenzen Uit de hemel hangen draden, slordig afgehecht bewegend in de wind (want altijd waait het daar) Verder beweegt er niets Een paar losse stenen slurpen zich vol licht (alle schaduwen verdwenen) Toch moet het hier ergens…

Wanneer je in slaap valt, je hardgekookte lichaam nog op pijnlijke prikkels reageert, van houding verandert, wanneer je halsbrekende rechterarm te lang onder mijn hoofdkussen gekneld zit, slaap ik, Type-3-communicatie verstoord. Wat het gevolg kan zijn van over gloeiende kooltjes lopen in plaats van één te worden met het ochtendgloren…

de hunebedbouwers van weleer dekten zich met zware stenen toe ze leviteerden in deze dat het een ware aard had en lieten de wetten der zwaartekracht in de ruime mate links liggen het resultaat hiervan treft men vandaag de dag nog af en toe aan in verschraalde landschappen te Drenthe achteloos achtergelaten als in een uitverkoop: late…

Het is koud en oud, als een park in Parijs, de hoofdstad van Frankrijk. Ik wil in bed liggen met iemand die lange tijd over hetzelfde na kan denken. Wat er bijna is, de maan boven een veld, een liedje ver weg. Tegenovergesteld aan wat beloftes terugneemt die niet gedaan zijn. Waarom ik vraag, wat te veel is laten zijn alsof het…

3 Wij lagen verscholen op zolder in de ban van haar onwaarschijnlijkheid, een oerbeeld, buitgemaakt op een foto. De hele nacht dronken en rookten wij om denkbaar te blijven in onze verbeelding, waarin zij als onmogelijk verscheen, de moeder-godin, als koe bekeken, de borsten gespannen en ideëel. Later leerde ik zelf hoe hopeloos de zuiverheid…

Mocht je me uitnodigen op je feestje wat zal ik afwezig zijn. Ik zal menen dat je me uitnodigt omdat het hoort. Het zal me zo verwarren dat ik niet mezelf ben en niet weet wat ik moet zeggen, iets zeg dat niet ter zake doet iets dat het gesprek opbreekt en waarvoor ik me schaam. Noemt iemand dan mijn naam dan zal het vreemd zijn dat ik dat…

Er was een huis waar we langsfietsten. 'In dit huis woont een vrouw die gek is,' zei mijn vriendinnetje. 'Ze is pas met stoel en al door het raam naar buiten gemieterd.' 'O ja?' vroeg ik. Ik zei niet dat in dat huis mijn tante woonde, die vaak raar deed maar aan wie ik nooit had gedacht in het woord gek. -----------------…

Ik woonde in een speelgoedstolp van glas. Zo'n bol waarin het sneeuwen gaat in dikke En trage vlokken, als een kind hem pas Heeft omgedraaid. Dat was me even schrikken. Het gras stak stil en hoog boven mij uit. De lucht was blauw geverfd. Ik zag het tikken Van iemand vinger, zonder één geluid. Er waren sterretjes, als speldenprikken. Toen…

Liefde en het besef van liefde daartussen bouwen mensen een warmende woonplaats en sprekende zeggen ze: liefste open je ogen nu langzaam en eet ik heb het licht voor je aangesneden of: open je ogen niet drink nu het donker ik heb de nacht voor je omgekocht want liefde en het besef van liefde daaraan ontsteken ogen en stemmen hun licht…

Ik zag mijn vader dood toen ik al dertig jaar geworden was, toch gaf het mij een harde schok: wij waren altijd goede vrienden van elkaar, maar toen hij daar zo lag en met zijn lippen trok alsof hij snauwen ging - iets wat hij haast nooit deed terwijl hij leefde - leek hij op een dode hond die, voor hij stierf, nog grimmig in het leven beet,…

Men is verstrikt in het huis men loopt van broodkast naar muur men klopt op het beeld van een deur men schrikt van het letterlijk zicht eerst schrijft men gedwee wat er is dan leest men hoe alles ontvleest in de avond dooft men het raam men hoort nog gehoorzaam een beek dan dover in het donker de zee - --------------------------------…

Een klas met veel te hoge ramen. De aarde hangt er zomaar aan de wand. En tweeëndertig stijve meisjesrompen zijn rij aan rij, in melkwit licht, aan banken vastgeklonken. De toekomst in hun ogen moet voorbij. Men geeuwt er al verleden uit. Maar één van hen, de mooiste, jij, nog niet verlegen met haar leven, is met de aarde iets van plan.…

voor Mads in het licht van het geweldig eeuwige vuur van de tijd, in de loop der gebeurtenissen is het van geen enkel belang dat jouw hieltje gisteravond in de palm van mijn hand lag - kiezelglad en spiegelkoel. de vorm van de wreef etste zich in mijn hand toen ik jou hielp spelenderwijs over de muur te ontsnappen - uit mijn opwaarts…

Als wij, de grote mensen, moe zijn Van het praten met elkaar, Als wij moe zijn van het slapen Met elkaar, het wandelen En handeldrijven met elkaar, Het tafelen en oorlogvoeren Met elkaar, als wij zo moe zijn Van elkaar, van het elkaren Van elkaar, dan zetten wij de kat Op onze schouder, gaan de tuin in En zoeken de kinderstemmen achter…

De kogel trekt een heet kielzog door de voorkant van het brein waar de bron had zullen zijn van latere verantwoordelijkheid. Elders beleeft haar weefsel nog de tegenwoordige tijd. ---------------------------------- uit: 'het liegend konijn', 2003.…