De klinker en de medeklinker zijn De weke onderbuik en het korset. Dichter is hij die, schijnbaar zonder pijn, Het vormeloze in de steigers zet. Zijn woorden, corpulent of slank van lijn, Verenigen zich vloeiend tot couplet. De moeiteloosheid, niet het rookgordijn, Is zijn geheim. Met taal gaat hij naar bed. De taal, van A tot Z, is…

Hoe dat eruitziet: de wedijver tussen een vrouw en een kind. De hoofdpersoon is onmachtig, zijn vuist kan de tafel niet vinden. De hoofdpersoon wankelt, zijn voeten kunnen de strepen niet vinden. Alles is anders. Het bord is verschoven. Er is een lege plek in het midden.…

sinds tijden kijk ik weer van dichtbij naar die zonderlinge maaksels: de schorshuid diep gegroefd ruwe gravure van droog-ritsen wirwar-stroompjes doorsnijden winden zich waarin kermesrood een rondhangen traag trekken van vuurwantsengewemel stamopwaarts voortschuift tastend voelhoorns volgend aldoor snijdende honger drijft hen van ver…

Ik vind, elke dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad. Wie zijn dag niet mint, gaat mokkend ten onder. Sta zo opgewekt mogelijk op dus, poets je tanden, omhels je vrouw, kam je haar, lach tegen de spiegel, ontbijt met thee en een eitje. Je begint vanzelf in de loop van de ochtend een beetje te fluiten. Dat doe je de hele dag door met wisselende…

Onder hun huid van teder craquelé staan zij hun leden langzaam te bewegen Zij zeggen niets en houden niets verzwegen en lopen willig met zichzelve mee. Zij speuren naar het langgerekte dromen, dat altijd in hun neusgaten vibreert. Zij hebben van de mensen niets geleerd en daarom is het licht in hen volkomen. Zij leven enkel door het doodstil…

Als de dagen donker zijn, omdat het geluk of de zon uit uw leven verdween, Zoek het licht van een kind dat naar U lacht! Voel de warmte van een mens die zijn hand naar U uitsteekt! In duisternis, is hoop onzichtbaar, liefde koud..... Omdat niemand, niemand meer ziet!…

Altblokfluit spelend in de avondstond Verleid ik de bovenbuurvrouw teder Tot grove intimiteit: tegader Daveren haar vuisten op de grond. O, Bach. Wat onder uw pruik ontstond Aan helderheid, die verblinding wekt, Fnuikt mijn woede: van het plafond duikt Een gipsdruif in mijn schuimende mond. -----------------------------------------------…

Je verliest me, mijn liefste, verliest me, zoals een vrouw in de weer met de was haar gouden ring verliest. Je zult me zoeken in het schuim van woorden, ogen en gezichten, maar ik zal blinken ergens op een vreemde plek. Je verliest me, mijn liefste, verliest me, zoals de jager de tere ree verliest, als hij haar dode lichaam heeft. Je zult…

Wat is achtergebleven: een soort tijd. Herinneringen aan herinneringen. Sommige tikken nog, andere zijn vastgelopen, bevroren, verstijfd. Misschien herstelt er iets, verstrijkt tijd – blijft er iets achter dat op een verleden lijkt. Maar het is niet meer dan een poging, het kopiëren van een gestolen schilderij op een te nieuwe ezel.…

Misschien zal straks een ster voor jou te volgen zijn. Op zijn zekere koers. (om het even welke ster die fonkelend je voor fonkelende ogen staat.) Nu eens oplichtend dan weer licht opslokkend, trillend in zijn baan want op weg naar iets van groot gewicht, halt houdend, een minieme buiging makend zoals alleen een ster dat kan. Maar dan…

sigaret in de mondhoek slinger ik verf op het linnen, ruik aan vrouwen, benauwde ogenblikken kruipt spijt voorbij, ik staar u aan. Men neme mij al mijn dromen af, ontwaak ik in een ander bad. Ik sleep met flessen drank, ik laat maar weten, tot het breken van de ochtend, nieuwe uren zich gaan vullen, waar het donker van daarnet, laat ik mijn…

Dof, inwisselbaar, bedaard, kil, onverkwikkelijk, vilein, twistziek, gekromd, mistig, grofbesnaard, sleepte geklauwd, berekenend, boosaardig, listig, eeuwenlang leven zich voort naast de zoute gong Ingekeerd, uitgeworpen stoomden ijzer- en brons- tijd zeer op hun hoede, rauw en somber, ongezouten wetten in de ruwwandige kookpotten aan de zee…

een minnend paar man en meisje identiteit onbekend op een grijsgeregende morgen in een van de plattelandssteden komen vreemd aan hun eind nl. zij vloeien als twee vlakken natte waterverf in elkaar liefde of toeval niemand weet het stoffig en schraal als puin vindt men de bewijsstukken (hun silhouetten) later veel later op een onverhuurde…

Ik werd geboren en iemand kwam aansjokken, zette een ladder tegen mij aan en klom naar boven met op zijn rug mijn ziel en mijn gedachten. Het begon te regenen en hij sprong naar beneden, holde weg om te schuilen, riep nog over zijn schouder: 'Wees gelukkig! Wees maar gelukkig!' De zon verscheen, maar er klom niemand meer naar boven.…

Na je dood werd ik opnieuw verliefd op je. Ik was met een vriend op de Wadden, in het hotel waar we dat voorjaar samen ook geweest waren. Je wist toen al dat de pijn in je rug geen rugpijn was maar gaf geen millimeter toe aan dat weten. Je weigerde de gifbeker tot de laatste druppel. In dat hotel met poëzie op de deuren ontmoette…

hoe lang kun je wegblijven zonder dat het fout gaat de rust op het plein is onmisbaar in het licht van de maan glanst een blad sla, het huis van de buurman is leeg gehaald met een kleine truc verdwijnen een fiets, een naaimachine, een brood, een afgetrapte schoen het is al na twaalven en je komt om de hoek als het warmer wordt kan het zijn…

binnen bij de vissenkom telt een grijsaard de seconden 's avonds eet hij kreeft van dik damast en heft zijn kristal naar niets dan kaarslicht in een spiegel. Op straat de lokroep van de haat langs gelaten tralies, ineengedoken Vietnamezen, de slagregen van de skins. werkeloze fietsen op naar de failliete villa's der gevluchte vaderen.…

Ik zag het als mijn opdracht haar van alle onheil te ontdoen, van alle ongemak te zuiveren haar te verpuren tot het klare, mijn leed te logenstraffen, haar in mijn leven tot die ene te maken, tot die ware - ik zag haar als mijn lot. Zij, wel gemaakt van spier en bot, leek mij op water stromend uit een beek of kraan en haar…

Met woorden verfde ik jouw ramen zwart klemde ik je kiezen op elkaar smeerde ik stopverf in je slot verpulverde ik de sleutel wikkelde ik je in een bloedrode deken Met woorden stal ik je hart liet ik je lachen huilen ook liet ik je komen laat ik je gaan. ------------------------------- uit: 'Gek van liefde', 2008.…

Waar de strandboulevard naar de stad toebuigt de zee de rug toekeert gaat een pad langs de kust oud asfalt gras in spleten geen plastic banken daar geen sierstenen na het gras van een tennisveld en de hagen van hogerliggende huizen na het achtererf van een werkplaats alleen de rotsen de duinen een stuk grond tussen doornstruiken met…