Ik weet dat je mooi dood zal gaan. Met een glimlach om je lippen b.v. of met een bloem in je hand. En in de volgende dagen zal het stof wat dikker liggen op de vensterbank. Het zal heel mooi weer zijn. Mooi en hard blauw. Ik zal rondlopen met vreemde gedachten en het hoofd nog dieper tussen de schouders. Dan komt er een troostend woord…

Toch staat in je hand geschreven mijn spaanse vluchteling er is geen ontkomen aan je lot wacht in Ispahan maar kom eerst in mijn oksel slapen kleine labrador met de koude voetjes en snik me je vergeetmenietjes onder de linde zal ik dansen met jou mijn speelgoedbeest en ja dan voorgoed vergeten daarna zal ik je frans leren fais-moi…

Dit is een duivelskind, deze maand Maart. Men kan dit in een stormnacht goed bemerken: Hij buitelt door de schoorsteen op de haard En blaast de torenhanen van de kerken! Nochtans, al wat hij roert is slechts zijn staart, Waarmee hij wind maakt als met vogelvlerken, En van zijn hoef is enkel 't boerenpaard De drager, dat de akker gaat bewerken…

Elke ochtend, tussen het aandoen van zijn linker- en zijn rechterschoen trekt zijn hele leven even langs. Soms komt de rechterschoen er dan bijna niet meer van. ----------------------------- uit: 'Dagrest', 1984…

Ik schonk mijn oma hartklapkoffie bij het langzaam verbloeden van haar stoppelschedelige antimakassarman: zijn bolknak paste niet in haar rimpelige pruimemond. Het Beste las hij bij een bruine schemerlamp. Morele Herbewapening, roestsmaak van maagbloed, dood: mijn schouderklap van binnenuit een daalder waard, dat…

vanochtend zag ik op straat een leeg heinz-blikje liggen: en onmiddellijk dacht ik aan jou: 57 varieties…

We moeten inpakken en wegwezen, meenemen wat hoognodig is, paspoort, bankkaart, ballast achterlaten, vertrouwen hebben in de bestemming en onszelf, geen geschenken kopen, herinneringen bewaren, verbroederen met lokale bewoners, toeristen mijden, ons ondergraven in het forse gewemel, reisverzekering, landkaart opbergen, ons redden met tandenborstel…

in een niet nader aangeduid seizoen schreef ik in de ik-vorm een tijdloos en meerduidig gedicht over het raadsel van het bestaan dat met weemoed en humor tot nadenken stemde en ontroerde het had geen strakke vorm er kwamen zeekoeien in voor en berekeningen van salonbèta's die wel klopten maar niet van toepassing waren en woorden zoals houtekiet…

Kom doe als Weemoedt: dans in het rond de kamer door met kat en hond. Vraag ook de hamster eens een keer, spring met de goudvis op en neer. Strooi eens wat licht in kier en scheuren en laat de bladluis niet vertreuren. Maak toch plezier en zing een lied: het leven is zo eenzaam niet als je eens denkt aan hen die varen of bung'len aan een straatlantaren…

ik noem je: bloemen ik noem je: merel in de vroegte ik noem je: mooi ik noem je: narcissen in de nacht waaroverheen de wind strijkt naar mij toe ik noem je: bloemen in de nacht ----------------------------------------------------------------------- uit de Verzamelde Gedichten van Jan Hanlo (1912-1969)…

Zeg me dat het tijd is, zeg me dat ik moe ben, geef niet toe aan verzet, geef me een washand, de beer die ik ken, wijs me mijn bed, dek me toe, ruik naar zeep, vertel mij hoe prinsessen slapen als bij wonder en verdwijn maar, ga niet te ver, stop mij onder, dek me toe, laat mij alleen, strooi in mijn ogen geen zand, breng geen lied ten…

Dat ik 's nachts naar huis toe fiets en dat mijn stuur een omweg maakt en ik onder je venster sta en aanbel tot het licht aangaat en jij naar buiten komt in een peignoir (die droeg je vroeger nooit en staat ook raar) en dat ik snotter dat het me zo spijhijt en jij zegt van het kom allemaal wel goehoed en dat ik op dat moment pas zie…

Het wintert in Pompeï. De tijd van vegen, opruimen, restaureren en verder graven in de as. Er zijn recruten ingezet, soms wordt een kiek gemaakt. Zes jaar verlopen, en in je tent 's nachts om drie uur toon je me foto's: kijk, toen was ik in dienst, we groeven een villa op in Pompeï, het was berekoud, ik heb nog een munt achterover kunnen…

Je hebt het hart niet om de stenen te begeren; maar stenen dauwen als je loopt. Het huis heeft licht gedronken. Wankelend komen stemmen in de oren, de messen zwellen scherp op snee. Plots helt je lichaam iets te ver. Ik ben dit niet gewend, dit snikken van je harde armen, dit warme klauwen in mijn hals De bloemen gillen roze. We…

Hoe zal ik dit uitleggen, dit waarom wat wij vinden niet is wat wij zoeken? Laten we de tijd laten gaan waarheen hij wil, en zie dan hoe weiden hun vee vinden, wouden hun wild, luchten hun vogels, uitzichten onze ogen en ach, hoe eenvoud zijn raadsel vindt. Zo andersom is alles, misschien. Ik zal dit uitleggen. ------…

Keert zich een paar keer voor de spiegel heen en weer zoals een vogel voor een andere vogel doet bekijkt zichzelf als voor het eerst schikt en herschikt aan schouder, kraag, likt aan haar lipstick, tuit, fluit als een vogel, rekt zich van graagte strekt haar nek, lokroept in zich, giechelt, vliegt. -------------------------- uit: 'Zoals…

Je wenkbrauw van goud is boog boven een oog als een groene zee koud je haar lokt in vuur en je wang van rode aarde uit de diepte het brood welt in huid en in melk en doopt op je tong en vertelt hoe je loopt voor de duur van mijn oog - dan eet ik van je, drink ik van je, dan adem ik je adem in en zink ik met de zee die me ziet verder weg…

'Praat me niet van sneeuw en ijs' sprak mijn meelbestoven vader terwijl hij witbrood in de rijs- kast schoof, 'daar komt maar dooi van'. Maar toen hij 's avonds in de maan- overgoten kerstetalage van zijn tuin heenkeek over het poedersuikeren gazon, de borstplaten vijver, de marsepeinen beelden op hun sokkels van fondant, knorde hij…

Ik vlucht voor het leven Ik vlucht voor de mensen Ik vlucht voor verplichtingen Ik vlucht voor zondige wensen. Ik vlucht voor de natuur Ik vlucht voor alles, voor iedere stem Ik vlucht voor de schaduw Ik vlucht voor hem. Ik vlucht nog altijd Ik vlucht voor de nacht en de maandag Neemt u me niet kwalijk, maar ik moet nu gaan. ------…

Roddels en geruchten? Verboden en/of afgedreven vruchten? Alles, ik zeg het nog 's alles wat men zegt is afval, zinkend nog, verdwijnend in het kielzog van een kwijnend leven: en steeds opnieuw verlengd gegeven, nooit genoeg verstopt en makk'lijk weer te vinden; nimmer weg te snijden, ook niet af te binden. Nooit ver genoeg geschopt…