We zullen een lief lichtblauw dienstmeisje voor je kopen en voor mij een roerend roze huisknechtje 's zondags gaan we met ze wandelen aan het lijntje. ----------------------------------------- uit: 'Gebruikspoëzie', 1978.…

Dit kleine werk waarvoor zij wekelijks komt, doet zij als altijd blij, gedachteloos. Zo kent het drooggoed lang haard handen het zwijgend schikken, strijken tot de laatste vouw. Onzeker als zij is geworden is goed niet goed genoeg voor haar dus dient de laatste rimpel steeds gestreken. Op keukentafel en de dunne deken schept zij een binnenzee…

Het huis herademt mij, eindelijk. Het legt zijn moederlijke muren op de mijne. Behaagziek laat het deuren in sloten vallen, slaat luiken open, klapt ze weer dicht. Het diept vergeten licht op uit zijn kelders, haalt op zolder bestofte dromen uit het rag tussen de balken vandaan. Vleermuizen of dode tantes worden wakker, fladderen op…

Ik zal gaan O met genoegen zal ik gaan met diepe vreugde en trompetgeschal ik zal gaan Als jij roept zal ik gaan mijn werk mijn eten en mijn handen zal ik laten staan als jij roept zal ik gaan Als jij roept in de morgen in de middag in de avond in mijn dromen in mijn waken als jij roept zal ik gaan Ik zal gaan al breken…

Na de roodbruine warmte van september, na van october 't zwaar en donker goud, keren de heldre dagen van november met ijle geur van brandend turf en hout, van rijpe appels, rottend loof. Reeds koud worden de morgens in de kale velden waar raven, met de ondergang vertrouwd, de heerschappij aanvaarden; sombre helden die zich met nog somberder…

Jij was de goeie en ik was de slechte. Ik wil liever de slechte zijn. Nee, ik ben de slechte. Jij bent de goeie. Waarom moet ik altijd de goeie zijn? Waarom wil jij niet de goeie zijn? Twee goeien is niet spannend. Mag ik dan straks de slechte zijn? Straks. Maar nu ben jij de goeie. ------------------------------------- uit: 'Wuif de mussen…

Aftellen van ouderdom tot kind - nog een zorgenkindje, oud geboren, jonggestorven, moederziel verloren in de hoop de het bijna ontbindt, terwijl de dwaze nagels, haar en baard blijven groeien. En maar knippen, scheren al wie zich op tijd niet weg kan scheren moet de bidder met zijn zwaluwstaart van de dooddoener met varkenssnuit. Nog één…

Fuck de grizzly arend beren van het ijs, screw de bever in zijn burcht - te warm is het naar vonkend spattend water zie ik om alleen of graaf een kuil in vochtige grond en laat mij zoeken in de buik van welige struiken. Insecten om de muil in dit mijn hijgend rijk waar hij mijn zon niet ondergaat totdat er rijp verschijnt en ratelpopulier…

Keer deze tempel de rug niet toe hier strijken talrijke goden neer van ademende waarheden is deze tempel vergeven hier bespreekt het brein het brein bezingt wonder wonder en tegenwonder hier wordt de beul bestudeerd en de bij er staan heelallen op de planken droefenis stelpende alfabetten de letters der ketters vliegen klapwiekend op de rede…

Waar ik naar verlang vandaag een frisse zomerjurk te dragen met blote schouders, een uitgesneden hals en rug en vooral goed los om de heupen waarmee ik dan de tuin in loop de zon schijnt warm, maar de wind houdt het draaglijk en brengt de jurk in beweging en dan ben jij er natuurlijk ook die de jurk al even mooi vindt en samen trekken…

Opgehemeld door geleerden waar hij in zijn jaloers gewoel mee competeerde, zich bij voegde – Terwijl de vrouwen die hij, in zijn angst van ze te houden, zwetend streelde zwijgen als het graf.…

In een strak opgemaakte kuil zich aan het koude laken warmen, herten grazend op het dek. Voor ogen kwam een heks, ontvleesde botten aan haar romp, van kirren niet meer bij. Paniek. Waarna men weer het enge grootje beffen wou. En in de hoek haar afgezette benen. -------------------------------------------------- uit: 'Weloverwogen en…

Te Grave beneden de sluis voorbij de zware deuren mag mij het water sleuren en kantelen met geruis. - Grave beneden de sluis. 'Wij geven de waterstand.' O God, hoe kon het gebeuren - gesloten het venster, de deuren, gebannen uit liefde en huis. - Grave beneden de sluis. 'Wij geven de waterstand.' Grave, dat is groen land en water…

Toen hij de markt bezocht zag hij juwelen een schat van linde purper en smaragd en zijde om rondom zijn hoofd te winden tot turban van zijn tanende gezag en ook een kleine parel die daar lag en steeds vergeefs opglansde in de weelde - die nam hij op en glimlachte en streelde mijn dofheid weg ik zag hoe hij mij kocht met blijdschap…

En struikelde zonder armslag behalve de vrije, terwijl toch in de ochtenddauw melkchloor me de adem kortte: haalde adem languit. Spreid en sluit en opgelucht herboren, beentje gelicht door boom of steen. Wat maalde ik erom dat ik even bleef zitten met de handen geheven, dat passanten uit hoofde van de legende een scheve blik lieten vallen…

Je leek een Florentijnse doodspage met je sluike, halflange haar, je matte, sombere gelaat, je engsluitende zwarte tuniek zelfs je ogen schenen git. Je zong met een metalen alt. Ik kon mijn ogen niet van je afhouden en jij keek telkens terug tot ik bloosde. Na het concert bleek je een banale Engelse jongen van een jaar of zeventien met…

In nachten van zinledigheid toont god zijn pinksterdrift de hand van zijn aanwezigheid: vurige vingers in het zwart gegrift De wind slaat in de tuin, papieren waaien weg, waarheden vervallen De geest, in hart en nieren vuur, brandt in ons allen Hij dringt door in keel en hand Daden lichten op bij het spreken Harten zullen zinvol breken…

Hier staat de rode beuk met het eindeloos grote geduld van een boom. Hier staat de rode beuk hij ziet en hij hoort ons en is ons vergeten. Hier staat de rode beuk voor hem is het altijd altijd en hier is het nergens…

Niet ongelijk is de lijn van je ogen aan de lijnen van meeuwen of vooral die van visdiefjes Toeval? Een romantisch bewijs voor één Schepper? Ik weet niet. Wel weet ik dat je ogen al lang weer ver weg zijn gevlogen. Zonder spoor of contact zomin als de kiekendieven of de langzaam maar zekere tochten van spitsgevleugelde valken iets te maken hebben…

kleine droefheid roept en raast als regen in de duinen kleine droefheid kijkt verdwaasd naar de bramen neder. zwarte vrucht van droefheid in de regen, zoet en koud roept en raast, verdwaasd en teder. koude duinen, wolkenblauw bewaasd, omringen de verdwaalde droefheid, stervend haast, die in al haar kleinheid roept en raast. -------…