Als ik er niet meer ben deel me dan uit als brood onder de levenden en weet... tussen de klaproos en de korenbloem stond ik te wuiven als graan gedenk mij wanneer de halmen rijpen of als de leeuwerik ten hoogsten hemel stijgt aanhoor de elegie van pijnboom en plataan denk hoe ik was genegen het zachte oeverlis onthou de vuurdoorn…

Laten wij zacht zijn voor elkander, kind - want, o de maatloze verlatenheden, die over onze moegezworven leden onder de sterren waaie' in de oude wind. O, laten wij maar zacht zijn, en maar niet het trotse hoge woord van liefde spreken, want hoeveel harten moesten daarom breken onder de wind in hulpeloos verdriet. Wij zijn maar als de blaren…

Vaak slaat het licht dwars door de huizen maar niemand lijkt iets te zien mensen blijven gewoon zitten, lopen rond met een poes of een handdoek of staan voor de spiegel iets te doen, eten iets uit een kast of gaan gewoon met de lift mee intussen slaat het licht door hun oren heen en door hun boezeroenen en hun botten. -----------------…

Wat heel is kunnen wij niet zien, het is te groot, het past ons niet en niet in onze hoofden maar wat aan mootjes, haksel is, verkiezeld, kruim, gepureerd, verstoven of ontbonden - al het verdeelde zit voorgoed in ons. ------------------------------------- uit: 'Niets bestendiger', 1998.…

Als ik naar mijn schouderbladen grijp, voel ik vleugelstompjes. Ik wist wel dat ik eigenlijk een engel ben. Daarom en dus kan ik ook waarzeggen; ik heb altijd minstens voor de helft gelijk. Maar mijn moeder gelooft niet in mij. Ze zegt: Houd op met dat gezeik. Dat had ze beter niet kunnen zeggen! Ik zal voorspellen dat ze doodgaat met…

Nu ken ik alle kaden, alle stegen, En de Palazzo's. En ik voel me warm. Ik liet mijn hart hier achter, allerwegen. (En op de Academie-brug mijn arm, Mijn nier op de Rialto. En mijn lever, Die liet ik achter op het Arsenaal.) O, deze stad is boven spot verheven... Maar zelf een rarekiek en toverzaal. Hier kan men zeer voornaam de pijp…

Een duif die tussen bomen een kleine plek uitkiest tolt dralend om zijn as en komt spiralend neer. De charme van zijn dalen stijgt als hij gebrek aan ruimte heeft.…

Reeds mag het warm en broeiend zijn, het lam Is onbeschut op 't groene land gelegen In koele nachten nog. De kersenstam Is met de teed're bloesem volgeregen, Die als een kostbaar uitgestrooide zegen Mèt lam en madelief de leiding nam: Tezamen zullen zij het weiland vegen, De bloem, de bloesem en het witte lam! En in de nacht keert…

lief! maar dat is niet genoeg hij wil weten hoe! van hier tot waar tot maastricht casablanca de ochtendster tot mijn huis hier om de hoek - hoe lief! ik vind lief! lief genoeg hij wil woorden die ronken ik zeg: de langste lange twinkelhaar lief de zachtste haar waarmee ik je omwikkel van top tot teen een glanzende haarhuid een doorzichtige…

Alles maakt geluid nu. Waar ben je Peter? Ssssst. Het witte huis. Vrijstaand. Nietzsche naait een rokje. Hermans begiet de cactus. Wij oogsten wat we willen. Het licht stroomt sprakeloos. Wij doen niet aan de nacht. Wij zegenen de diepverzonken goudvis. Ik ben subliem gezelschap voor mijzelf. En Peter. Waar is Peter? ------…

Ik ben ouder in het water. De lucht die op mijn schouders slaat, de sneeuw die valt in mij en die niet smelt maar droesem is. En wat er uit mijn handen glijdt. Ik wacht als berg. Het is de zwaartekracht. Dat ik niet houdbaar blijf. Was je handen. Spoel mij uit. ------------------------------------- uit: 'Welcome hygiëne', 1996.…

Ik stuurde de veerboot die van dood naar leven gaat heen en weer – zolang de klok het einde slaat. Ik vaar altijd bij schemering wanneer we lijken op elkaar – je wilt onder mijn kap kijken naar mijn donderend licht. Drink het water maar van vergetelheid – met de tijd doe ook jij je ogen dicht. En als je ze sluit tel ik de buit die…

Gedrukte letters laat ik U hier kijken, maar met mijn warme mond kan ik niet spreken, mijn hete hand uit dit papier niet steken; wat kan ik doen? Ik kan U niet bereiken. O, als ik troosten kon, dan kon ik wenen. Kom, leg Uw hand op dit papier; mijn huid; verzacht het vreemde door de druk verstenen van het geschreven woord, of spreek het uit…

Spaanse romanfiguur Zelfbenoemd edelman Met een soort schildknaap En op een soort paard Werd door zijn schromelijk Amateuristische Heldenverrichtingen Wereldvermaard. ------------------------------------------- uit: "Zeslettergrepigheid", 2009.…

Wanneer ik morgen doodga, vertel dan aan de bomen hoeveel ik van je hield. Vertel het aan de wind, die in de bomen klimt of uit de takken valt, hoeveel ik van je hield. Vertel het aan een kind dat jong genoeg is om het te begrijpen. Vertel het aan een dier, misschien alleen door het aan te kijken. Vertel het aan de huizen van steen, vertel…

Een slingerende weg en haarspeldscherpe lussen tillen langs brokkelige, overgroeide weringen het tufstenen plateau hoger en hoger, tot voor de poorten van een later in de middag weer ontwaakte stad voor de kathedraal sluit je vol ongeloof je ogen even en over je oogleden strijkt zijn schittering het goud van een heel verleden uit getemperd…

Het wordt erg stil om mij. Alles rond me begint te lopen op kussens. De zon, de bomen, de bloemen staan gordijnen te kopen. De muziek rijdt al in flessen voorbij. Het duurt niet lang meer met mij. ----------------- De Gids (1958)…

Wie heeft de pad het pad zien oversteken? De boer op zijn tractor niet: hij heeft al honderd padden overreden. Het pad is smal, en de pad traag. Hij is een pelgrim, onderweg (misschien mist hij een kenteken?). Hij sleept zich naar de plas, de poel waarin herboren wordt zijn groene paradijs. Hij wil dwars door het stenen huis, hij volhardt in…

Niet te geloven dat ik knaap nog een vers schreef over de zilverwitheid van een berkestam en om mij heen grootse dronkenschap van de bevrijding: het water was whisky geworden. Alles zoop en naaide, heel Europa was een groot matras en de hemel het plafond van een derderangshotel. En ik bedeesde jongeling moest nodig de reine berk…

Oorlog voorbij Tanken van de straat de supermarkt weer open In mijn hoofd Sterven de mensen Vallen huizen in elkaar Een diep donker gat Dat daar nog rest Voor mijn ogen Slechts nog tralies Die de bomen Onbereikbaar maken En de lucht In verticale lijnen deelt De gedachte kan niets Voor anderen wellicht Het verleden, voorkomt een toekomst…