Terwijl het strand, veroverd door de eb, natuurlijk door de vloed herwonnen wordt en allengs tot de helft wordt ingekort ervaar ik weer wat ik ervaren heb: een kleine jongen ben ik met een schep, hernekkig vechtend voor een wankel fort totdat het weldra toch is ingestort - de zee geeft op het laatst de volle mep; een klap, die onafwendbaar…

Hij pakt zijn oude handen vast. Een rimpel naar de dood. Nooit meer wordt hij groot. Nooit meer wacht zij om de hoek. Ieder woord raakt zoek. Alles was, is waar gebleven? Wend De steven nu voorgoed en paai de gondelier. Drink wijnen. Slurp het gistend bier. Stil de honger in de maag. Want Op de kaaien liggen rood, de taaie haken van de dood.…

De lamp vult heel de kamer met zijn bolle glazen oog. Mijn ogen liggen gans verlaten in de schaduw van mijn hoofd. De slagen van de klokken naderen uit het huis van God-zij-geloofd. Ik zie een leger lampen in mijn kamer, ik hoor de stemmen van een koor. Niemand kan mij zien noch horen De lampen gloeien rood. Ik lig mijn lichaam te…

Slaap - enige uitweg uit een overvol bestaan. Peilloos diep verkwikkend niets. Dan steeds opnieuw die droom: tot stikkens toe gevangen woel ik en parelzweet mijn onderwereld. Zwart rimpelig en onont- koombaar drijfzand. Zo machteloos, verdwaal ik in herinneringen uit de valkuil van mijn jeugd, dwingt Maartse Haas mij van een…

Meer dan 't gebeurde telt wat kon gebeuren en niet gebeurd nog steeds gebeuren kan. Je loopt een huis langs en herkent daarvan de grammofoonmuziek, de braadvleesgeuren. Is dit jouw huis - of woont een andere man met vrouw en kinderen binnen deze muren? Vitrage voor de vensters, dicht de deur en geen pad waarlangs je achterom kunt gaan.…

mijn moedertje is nooit meer slapeloos - dag ik strand hier op uw graf, nog immer bergaf het marmer strelen, voel de laatste herfstzon wat ge niet meer ziet, ben ik aan 't stockeren wat ik nu doe, ik laad wat wrakhout op mijn kar want ik ga een wrakhoutscheepje maken vol kwaliteitsmomenten, plus maar ook min de baren moe en zinkt…

Volle melk, hete aardappelen, schroeiend vlees. Meer! Erger! Waar is de slager? Daar achter die bloedrode horizon. Verlangend naar het theater van de slacht gingen we op weg. Maar het was te vermoeiend. Geen van ons kwam aan. en toen we stierven dachten we: er ontbreekt iets. Dit was niet wat we ons ervan hadden voorgesteld en we zijn…

Jaren heb ik in potten zinnen geperst, op sterk water gezet voor wie lezen wil dat tijd ook dood kan gaan. Maar hier maak ik geen woorden aan mooi: ik ben oud. En dood was ik al toen ik voor 't eerst ter wereld kwam. Ik ben moe, ik heb negen keer geleefd en ben tien keer gestorven, geloof me, slapen doe ik niet meer en met dromen hou…

In alle dromen zullen saam we zijn en zul je vast mijn moeë handen houden In alle dromen zullen wij vertrouwden en lieve vrienden en genoten zijn Maar in het leven zal ik langs u gaan met verrë ogen en plechtstatig groeten; En iedre dag zal ik de straf uitboeten van zoeler nachte-gaven eindloos zoeten zalige huiver om herwonnen waan.…

De onvervulde liefde springt uit mijn keel, ach het lijkt wel een kangoeroe met een jong in haar buidel of een eekhoorn. Aan deze ongeduldige liefde kan ik kapotgaan aan flarden gescheurd, het kangoeroejong wordt met zijn kop tegen de muur gesmeten. Overal bloedspatten op de muren van het huis, in de koele kamers stijgt de temperatuur zo…

Zij droomt zich een stoel touw om de enkels, metaal van een loop in de nek. Maar niets dwingt. Niets dat woorden uit haar vingers wringt. De polsen gebonden aan pannen en emmers, de mond aan een mond, het hart aan twee poppen. In de verte de pen. Splinter in het lampgeel van de kamer. Tussen haar en daar een web van stemmen dat haar stopt.…

heb je ook wel eens plotseling de aandrang om iets niet iets van persoonlijke waarde bedoel ik een boek of een foto van een dierbare maar iets onpersoonlijks zoals een prullenbak een bureaulamp een boekenplank zomaar ineens kapot te maken gewoon omdat het je anders misschien zou kunnen overleven? --------------------------------…

Ontwaken in de nacht - de kalmte van dit ogenblik verbreidt zich achterwaarts maar is ook vol belofte: een kachel die nog niet ontplofte. ------------------------------------ uit: 'Zeemeeuw in boomvork', 1994.…

adem rustig in en uit, adem in en uit, denk aan de naamdrager, in en uit in en uit, goed zo, in en spreek de naam uit hap naar de naam, probeer te happen naar de naam als naar adem, zo ongeveer: haphap, happen naar de naam, haphap niet hoesten, happen haphap, niet hoesten adem rustig in en uit, adem in en uit, niet hoesten, adem in adem…

Eén dans, één dans met sproeiende ogen, gloeiende wangen, losse handen. En dan opzij gaan staan. De bleke glimlach voelen, die als een nevel op een avondwei omhoog stijgt. Langzaamaan verkoelen en merken dat de nevel sneeuw geworden is. Dan wijze dingen denken, lachen, liegen, winst maken uit het wezenlijk gemis? Of plotseling weer het feest…

Misschien is dit het laatste dat zal blijven, flarden landschap meestal niet huis te brengen maar autonoom van helderheid. Platanen in hun blote bast langs een herkende weg - maar waar, waar ook alweer - in een bestofte hitte die lijkt op ongevraagd geluk. Zich zomaar in den vreemde thuis te voelen, en dat bewaard voor wel een tel of…

De bomen in de schemer het zwartst en schrikbarend groot als de geesten van straks. In een vijver gaan eenden mopperend slapen. Er is niets te voelen na zonsondergang, afwezigheid. Niets te vermoeden, nacht is nooit weg. Bomen maken de dag, ze stralen met jong maar bezadigd lommer dat aan zijn voet kuilen graaft, schaduw kweekt voor later…

We lagen in ons bed van middagzon Uit elk verband Uit elke geschiedenis verbannen. Vogels vlogen op uit ons verstand De huid die om ons heen zat, loste. We vloeiden uit en over elkaar Werden zee, zwommen zonder handen. En op het voor ons uitverkoren strand Stonden engelen op wacht Met toeters wimpers en bellen. ----------------------…

Nooit was je zo zwaar. En zo mooi. Met ogen van lichtgroen water. Je vleugels ontplooid. Voorbij voorbij aan de laatste vader. In de morgen de woede doorstaan. De walg die omhoog kwam spoelen. 's Nachts door het zeewier gegaan. Het hoen van de wanhoop zien broeden. Zo moedig gestreden. Genoeg genoeg om de dans te ontspringen. Om straks…

De hele dag bleef het bij me, de geur van naderend gevaar, om wat ik droomde dat ik je zei. Kwam dreigend onheil dichtertbij [van welke omvang en van waar?] door wat ik droomde dat je zei? Achter elke meubel dacht ik dat mijn duistere belager zat. En opgezwiept tot razernij verliet tenslotte doodsangst mij: ik sloeg de kamer kort en…