De verloren tand onder het kussen, het hoopvolle hoofd in ondiepe slaap er krachtig opgedrukt. Alles kan ontsnappen. Van elk verlies moet iets goeds komen, dat is beloofd. Dat het vertrouwen en de aangeboren hoop lang bij ons mogen blijven. Sommige dingen weten we liever niet. Er is de ernstige oudertaak dingen niet aan te leren. Zelfs geen…

Is de haat vergeten? Als sneeuw voor de hevige regen? Vraag de haat wanneer hij kwam, hoe de haat ontstaan is, aan welke grens de haat geduldig wachtte om ongestoord naar binnen te komen. Vraag de haat hoe lang hij duurt, hoe breedsprakig hij wil zijn, op welke hoogte haatgevoelens kunnen leven. O haat, doornige haat. ------------…

Aan: onvernoemd. Onverstuurd. 'Kom ogenblikkelijk, ik ben ongeneeslijk ziek: een liefde van zo'n dertig of zo jarenlang beleden is vervallen, schijnbaar, in het niets, alwaar het klaarblijkelijk al op zijn plaats was, al die tijd. Indien nu koning Arthur nog maar bestond, was je een vliegend schaak, of minstens Parcival, die had ook…

Zo hier tussen de hoop uiteen gereten levenslopen nog iets aan waarde rest vermindert die met de jaren. Daar is me wat mee rondgezeuld zeg, o la la! Butsen, ontbrekende onderdelen, gehavend materiaal - allemaal verhalen ze van zwaar doorleefd verleden. Pronkstukken van weleer, anoniem verzonken in een vale kwaliteit. O, als zij nu nog…

Een moederken te spinnen zat - ommendomme ging het rad... 'k En weet niet wel hoe mijn gedachten mij op dat spinnend vrouwken brachten... Zij draait en zingt in mijne ziel - ommendomme gaat het wiel. De zoete dwaze spoelen brommen en 't garen loopt er ommendomme... En 'k zie opnieuw de blauwe mei, die liefde in mijn borste lei en langs…

Als mijn vader het boodschappenlijstje voor Simon de Wit invulde, schreef hij achter elk artikel (goed en goedkoop). Hij is nu oud maar beschikt nog altijd over een grenzeloze fantasie. ---------------------------- uit: 'Van 8 tot 5', 1975.…

Bij zijn opgedroogde zwarte Styx graaft Charon de veerman, zijn roeispanen klauwen geworden, wachter van de ivoren poorten en oogschaduw; aarde geworden zwijgen de vliegende mythen onder de zilveren gesp van De Dolfijn en Zwaan bij de onderaardse Styx, de boot van gebeente. Zachtzinnige ondermijners in hun bontjassen van Russische adel uit…

'the more you think of dying the better you will live'. met een scheermesje kan het soms wel 2 x per dag met een broodzaag kan het je twaalfuurtje bereiden met een gasslang kan het rode kool in een half uur gaar in een badkuip kan het één keer per week en flink met zeep met een touw kan het als je broekriem soms stuk is. --…

we zouden rein zijn en sterren geen woorden en noemden bloed; moeder of vlaggen voor de nacht het einde zou nog ontroerender zijn: een groot vertrouwen dat de zomer van altijd kwam en dan de verkeerde bus nemen precies in de juiste richting ---------------------------------- uit: 'Gedicht', jaargang 1,1974.…

Het plezierige van Londen trouwens van heel Engeland is, dat je daar mensen ontmoet die Engels spreken en daardoor weliswaar - een beetje moeilijk uit te leggen - tot een, laat ik niet zeggen hogere ja, misschien toch wel (in Nederland) hogere in elke geval tot een andere soort behoren, maar dat daar in Londen mensen zijn als jij en ik, zoals…

wij moeten oppassen voor schimmel op de kin ons hoeden voor vermolmde kaken nauwgezet acht slaan op het verbrokkelen van een been laten wij ons tevens wachten voor afschilfering der huid daar dit alles zal betekenen dat ook het lichaam aangetast zal zijn door bederf en rotting.…

Soms zie ik de Bosweg voor me, vijvers bruine bladeren, als 's avonds in de boom voor huis houtduiven zitten en met veel geraas verspringen door het groen. Verband bestaat er niet. Toch loop ik dan als toen naar donker water toe. het ruikt. Op de bodem aan de kant weerspiegelt tak en blad. Wat dreef ligt onder, hangt erboven. Dekt wat geweest…

hij leeft zijn dagen stuk voor stuk, losbladig, hij doet niet iets gerichts in een beroep, hij ziet geen toekomst, hoort niet bij een groep, heeft voor de dag van morgen niets voorradig. hij loopt maar wat te lopen langs de stoep. de meesten kijken langs hem, ongenadig. wel zijn eerwaarde zusters hem weldadig, en heilsoldaten, met het Woord…

In puur blauw ijs van winters licht Vinden wegen rivieren steden Hun plaats opnieuw in het bekend bestel. Een oud man vraagt: Wie won de oorlog, vrienden? Het klinkt misplaatst en wreed. Langs de wegen staren uit magere knapengezichten Dezelfde ogen ons aan. Hunkerend. ------------------------------- uit: 'Roos uit modder', 1958.…

Om weer zeven te zijn. Zoals het riet ruikt in de winter. Mijn houtjes krassen over de gracht. Op zolder schimmelt het oude stro. Drinkbakken klapperen aan de muur. Eén kat woont hier nog en ik wil naar huis. Opa ruikt naar pruimtabak en vertelt over zijn paarden, lang geleden, op de hoeve. Oma schilt bergen aardappels, wortels. Ze zwijgt…

Als aan de minimum eis: onsterfelijkheid, eeuwige jeugd zonder lichamelijke of geestelijke ongemakken voldaan is, zouden we er eens over kunnen praten of het de moeite waard is je ergens voor in te spannen. ---------------------------------- uit: 'Gedichten 1938-1998', 2000 L.Th. Lehmann overleed 23 december jl. op 92-jarige leeftijd.…

Telkens weer als Nieuwjaar komt denk ik eraan terug Mijn zoon die op de lagere school Natto*) verkocht en me met de opbrengst een grote geldbuidel cadeau deed Nieuwjaarsgeschenk, mama, voor jou zei hij Zijn handjes stijf van de kou Zijn adem wit Een stralende lach op zijn gezicht ik zal het nooit vergeten Die geldbuidel is me dierbaar…

Vanavond trok de mist over de wei alsof de aarde zich opende en het grondwater buiten zijn oevers trad paarden en koeien raakten vlot en als in een moeras uit de oertijd dreven tenslotte alleen nog koppen en ruggen voorbij van het geboomte aan de overkant maakte zich iets los waarvan ik dacht dat het een roeier was die overstak voor mij…

Voortreffelijke boeken kocht ik. Zij willen graag mijn koop belonen. Maar ongelezen wachten zij, Want steeds verwijlt mijn geest het meest Bij jullie - Schonen. ----------------------------------- Uit: Verzamelde gedichten (1958)…

dagpauwoog moerbei vliegende ogen met verende vleugels lichten geworpen op een landkaart getekend in handen vlammend klaarwakker dat zei ik toch niet een ademloos lichtgewicht honingmerk en stuifmeel van levende klaprozen blauwe velden korenbloemen als ontpopte hoofden eenogige wolkenloze lucht waar dromen vandaan tevoorschijn komen als zijderupsjes…