's Nachts mompelen juwelen in hun slaap. Zij fonkelen tot in hun dromen, proberen zo vermaard te glanzen als de tranen van een dame. Dat komt, zij zijn soms zeer alleen, gekluisterd in hun kist van nacht. Zij willen jubelen in zilver, in goud, briljant of diamant, maar pralen slechts met wat zij missen: een hals, een pols, een simpele…

Ik zei: het zijn de zenuwen, de dokter: het zijn ratten in uw lijf. Ik sprak: ga weg, leef zonder mij. Nu ik alleen ben, resten mij de resten. Zichtbaar alleen de glans op mij, op de lege vinger na het aanraken van de zelfontspanner. ------------------------------------- uit: 'Welcome Hygiëne', 1996…

en wil er niet uit. Zij rekt zich uit en maakt met haar handen van die schokkende bewegingkjes boven haar hoofd. De wind is intussen gaan liggen. Het riet beweegt niet meer en op de plavuizen vloer is ook mijn schaduw vervluchtigd. Rozenmond in haar denken is leeg. Gedachtenloos strijkt zij de kleine luchtbelletjes uit haar schaamhaar,…

Toen je die bloedneus had weet je nog wel, dat het niet meer ophield, je zat bij de wasbak, hoofd voorovergevouwen, 'loop ik nou helemaal leeg?' en ik zag je daar zitten, het was alsof ik je nooit meer zou durven aanraken, of je meteen zou op- lossen in de werkelijkheid als goud in koningswater als ik je ook maar het minste beetje zou aaien…

Vijfenzestig. Men gaf mij een stok. Een stok, niet om mee te slaan, maar een stok om ermee te gaan van mijn bed naar het kippenhok of tot het café in de laan. Een stok, die ik nergens laat staan omdat men mij er niet mee griefde, want hij leidt mij, verkommerde haan, naar de laatste en hoogste geliefde, die, aan 't eind van mijn schamper bestaan…

schenk de slapende uw ogen voor het uit de kassen vallen, voel de ouderdom of bij werkingen van een innoverend me dicijn aan de tand kleven. poets grondig treur niet om belasting van systemen. uit uw nalatenschap, uit adem van geschrap. het vormt uw zekeringenkast, preventief, vóór de implosie ------…

Oude vrouwen, zij kunnen soms even glimlachen, even gezichten hebben als oude schilderijen. Ineens weet ik hoe mooi zij zijn geweest, hoe ik naar hen heb verlangd. Maar wat terugkeert in hun gezichten is voorbij, oud goudgeel licht over die mooie wereld die er nog is maar alleen omdat zij er was. --------------------------------- uit…

door mijn lichaam, zegt ze, zwerft een slaap, zegt ze die al door het lichaam van mijn vader zwierf. dagelijks werd hij op zeker ogenblik in een nis gevouwen, en zegt: daar lag hij, zijn leden zelden gemakkelijk geplooid in de onverstelde, vale jas van slaap. zijn gezicht en handen absorbeerden licht. adem haalde hij sporadisch onder uit…

Ze gaan als snelle borsteltjes langs alles wat wij zagen. Neergeslagen geven ze bescherming tegen de liefde en vliegen. Ze wegen verdriet en plezier, geleiden die naar onze kaken. God, zo wordt beweerd, heeft ons uit klei gevormd. Nog geen beeldhouwer hier zag ik wimpers maken. ------------------------------------------ uit: '…

Ruim voor de bus vertrekt zie ik ze naderen. Ze lopen zo behoedzaam in de pas. Hun schoenen passen altijd bij hun tas, gezonde kousen steunen oude aderen. Een fleurig sjaaltje siert hun saaie jas, een beetje lipstick tegen het ontbladeren en zilverwitte krulletjes omkaderen 't gezicht dat vroeger mooi of lelijk was. Dit is mijn voorland…

Als een koning op een nors eiland gaat de wind heen en weer door de avond. Ik jaag op mijn onzichtbare leven. De vleugels van mijn ogen branden. Zwarter worden de vogels. Een koperen avond schalt in de bergen. Onder de houten bomen graast de rust, maar niemand gelooft het. Alle struiken verbergen soldaten. Het gruis van de regen likt aan…

Hier zijn de duigen van een leven, aangetast door vuil en kou; een roes van bloed en spieren, vliezen die als schalen hersens droegen en hun idealen, zijn verdwenen in de grond. Tuig waarin de tocht een liedje fluit; koets van been onder de zoden vastgereden, ooit geledigd en vernietigd door de nacht; ribben klemmen als een deur. Daar…

's Ochtends in de spiegel je gezicht doorbladeren als een tijdschrift, gapend met je mond vol kronen, je haar in coupe spinazie, de toekomst lezen in de lijnen van je hals en dan hardop zeggen: ik ben een lichtwezen, ik ben een engel. --------------------------------- Uit: 'Naastenparade', 2001.…

Vrouwen, de gevulde van veertig zitten in hun vlees als in een luie canapé. Wulps en weelderig en weldoorvoed. Onderuitgezakt, gewichtig opgepropt in negligé. Ingekapseld, vetgemest en opgefokt. Veelal voos dan vast geslibd. Kooitje open, deurtje dicht - stom wicht dat de geur van het hooi is vergeten - vlinders van het zwaargewicht.…

Jij beweert van niet maar toch zijn die kleine rode adertjes definitief geworden op mijn been - jaarringen na het derde lot - en ook de groefjes in mijn buik, als ik er wat zonnecrème op wrijf denk ik wel eens terug aan mijn benen en mijn buik van toen en aan mijn klein overbodig behaatje dat er toen eigenlijk alleen maar was om door jou losgeknipt…

oprollend zich de slaap gevat met opgetrokken knieën, het hoofd in tussentijd gestoken door ontbrekend glas, gewikkeld in donkere vachten, geen gedachte die mij hier niet wiegt, in deze schemerzee ken ik mij pas, warm gevouwen deinend deint alles dubbel, ik lig er bijna ongeboren bij, dobber in eigen sop tot de dag er op volgt: 'goeiemorgen…

met Tijgerbalsem masseer ik mijn pijnlijke bovenarmen goed spul zegt de mevrouw van de mensendiecktherapie uw lichaam is uw voortuig zegt ze maar u heeft het niet zo goed onderhouden zegt ze en: u slijt die geur van kajoepoetih-olie in de balsem wasemt rust in 1955 masseerde jij je moegeleefde lichaam ermee hoe geurde onze kamer altijd…

Ik vraag de dokter zelf even te spreken. Hij blijkt een heel gewone man te zijn; zo sterk zelfs, dat ik durf te vragen of hij misschien zijn witte jas weer aan wil trekken voor het effect. Hij knikt en hij verstrekt in uniform zijn informatie. Wij zijn vrienden want hij weet dingen van mij en ik heb altijd naar hem opgekeken. Ik zeg: 'Ik…

Wie met een revolver schiet wordt soms afgebeeld: een beetje door de knieën zakkend, pang. op een kleurplaat in te sturen. Maar ga intussen jezelf maar na, bekijk jezelf in een winkelruit - als je ervoor staat, kun je ook je duimen achter de broekriem steken en achterover staan, vooral als de ruit een beetje wiebelt door de wind. ----…