Wanneer tranen verdwalen in starre verhalen, wanneer gevoelens verdwijnen in slepende jaren, dan kan je de dodelijke pijn niet meer begraven. Woorden worden verzegeld, ogen worden gesloten, het zwijgen wordt verstild. Gedachten vechten tegen een volmaakt lijkende hemel, handen reiken de wolken haast aan. Mijn gezicht schreit zonder…

De tv toont geluidloos haar flitsende beelden in de nacht En hier zit ik dan… mijn bloeddoorlopen ogen staren Maar de oude schrikbeelden binnen eisen totale aandacht Dus hier zit ik dan… mijn lot in slowmotion te ervaren Niemand om mee te praten vannacht… Woorden hebben in mijn ziel gebeten als een giftige slang Daarom voel ik… mijn emoties…

Ik dwaal gebroken langs verdorde bloemen, zoekend naar een heldere ster. Droefheid verbergt mijn tranen, de dag wordt oud, mijn stem reikt niet meer zo ver. Ik sluit de knarsende poort, graven brengen mijn leven naar een eeuwige dood. Op de avond van mijn leven doven kaarsen in oude kandelaars op grijze, marmeren stenen. De nacht…

Gouden stralen strelen me zacht Zoals het water flirt met het stilstaande riet Maar ook al geeft de zon me haar mooiste pracht Me verwarmen kan ze niet…

Iets spookt in mijn gedachten En ook mijn hart laat het niet los Bezorgt me slapeloze nachten Ik lijk verdwaald in een bos Waar is de weg naar helderheid Waar is de zon doorheen de bomen Waar vind ik mijn zekerheid Zeg niet dat het nog wel zal komen Als ik nog even wacht en even niet zoek Want weet je ik kan er niet meer tegen Ik wil dat…

Wouden om door te dwalen, verloren paadjes dagenlang, niemand komt je tegemoet, ik blijf nog even dralen. Bizarre kronkels in je gedachten, omringd door herfstige rivieren, turend naar dorre, geelbruine bomen, ik blijf nog even dromen. Schaduwen trillen door stervende bladeren, ritselend door een vage wind, De stilte waait over natte wegen…

Als een zwarte wolk, gesluierd benevelend het zichtveld Je brein, dus je gedachten niets is meer wat echt telt Gevangen en verwrongen gesluierd en geveld gezeten op een stro-matras 'dáár zitten' werd vermeld Je wil is afgenomen je centen zijn geteld je IK is afgenomen en je zit in niemandsveld…

ik wandel wat in Andalusie geloof ik en niemand spreekt er engels…

Vervlogen herinneringen bewaarde graven achter elke lach bevuilde tranen Ik heb er vele met je gedeeld maskers heb ik gedragen Ik heb hardop geweend ben te moe de dagen braken glazen jaren Foto's zijn genomen ontwortelde beelden mijn ogen gesloten Machteloos verstild mijn tranen zijn gebeiteld mijn vleugels versteend Ik…

Onze idealen, uitzichtloos Hopend op geluk, dat nooit zal komen, Tranen vloeien en worden kunstmatig weggelachen Je vlucht weg in een eigen fantasierijke wereld, Waar je over alle mogelijkheden beschikt, Om te bereiken wat je wil. Maar het resultaat blijft uit En enkel een grote zeepbel blijft over, Klaar om stuk te springen.…

Opgesloten in eenzaamheid, vervlogen herinneringen, vergeelde foto's. Een verdwaalde traan volgt de lijnen op haar gezicht. Met een zucht die haar hele leven beslaat kijkt ze in de stoffige kamer. Het klokje aan de wand vertelt haar grijnzend dat ze weer niet zijn gekomen. Langzaam, met door reuma aangestaste passen, loopt ze de gang…

Wanneer lichten bezwijken onder rode daken vermengen regendruppels zich met tranen op mijn wangen, wonend in een bui van verdriet. Strompelend in een wirwar van donkere straten, verbijsterd om de duisternis, zoek ik helderverlichte huizen, die mijn sterflijke nacht kunnen omsluiten. Verlangend naar een warmte, wentelend in het schijnsel…

Al honderd jaar! Die morgen wordt ze al bijtijds gewekt. Op de tafel, die zorgvuldig is gedekt, staat een ontbijt met honderd kaarsjes klaar. Al honderd jaar... Vandaag wordt het een feestelijke dag. Veel mensen, die ze nog niet eerder zag, komen vandaag nu speciaal voor haar. Al honderd jaar... Haar man en kinderen heeft ze overleefd.…

In het land waar Eenoog koning is zie ik geen hond voor ogen die mij kan leiden met vermogen door het duister van de dag. Niet meer of minder zwart dan de dag de nacht moet ik verder op de tast mijn oog gericht op eindigheid.…

Een loodzwaar gevoel tranen branden een nieuwe dag zonder doel Wandelen langs het strand de herfst ademt een frisse adem uit de hemel traant zonder geluid Alleen, voorovergebogen huiverend, bedrogen de wind giert met me mee Gedachten buitelen in zee mensen passeren zonder groet aan mezelf heb ik genoeg Stemmen in de branding vermoeid…

in het zoute water lig je daar heel alleen in de donkerte en kou van de Grote Oceaan maar echt alleen dat ben je niet kijk eens goed rond en zie wie daar zijn maak je contacten en zie wat er van komt want met 'verlegenheid' blijf je enkel liggen daar in de Grote Oceaan zie ik je iets bewegen vertwijfeld kijk je rond, én je aandacht…

Als de duivel Met de staart tussen de benen Als een hond Geslagen door zijn baas Als een vluchteling Met hoop onder zijn armen Als een rode roos Verdord in zijn vaas In een T-shirt Op een vieze korte broek Tot de knieën Voor een gouden beeld In stinkende modder Verlaten door zijn hond Troosteloos herinnerd De foto’s vergeeld Op…

Ik voel me zo alleen, ik voel me zo klein. Was ze maar hier, met haar voel ik me fijn. Zij maakt alles mooi, ze laat alles bloeien. Zonder haar voel ik me klein, maar zij laat mij groeien. Zij is als de lente, zo zonnig en fris. Ze verjaagt mijn kille winter, ik ben blij als ze er is. Ze smelt mijn sneeuw, ze leert me over houden…

Ik ben je droom ik kom bij jou ik help je uren verder door de winterkou wees maar niet bang, ik ben een vrouw ik ben zacht en stil en helemaal wat je wou Alles zal veranderen vannacht Alles moet veranderen vannacht Alles mag veranderen vannacht De tijd heeft alleen maar gewacht Door diepe sneeuw en pakken ijs breng ik jou naar je paradijs…

Je leven is vol eenzaamheid een solo strijd niet te winnen Je wilt wel anders maar het lukt je niet, verdriet. Je ziet de mensen lopen, blijft hopen op aanspraak. Maar ze zien je niet, willen niet kunnen niet. Je blijft alleen in je strijd tegen de eenzaamheid.…