ik droom nog steeds mijn eigen dromen want elke keer wanneer ik in een diepe put viel waren mijn dromen de pijnstillers voor mijn ziel…

ik kan soms ontzettend jaloers zijn op de mensen die de gave bezitten om te genieten van de kleine dingen zij zien de bloemen bloeien ze horen de vogels zingen ook zij hebben hun problemen en hun verdriet maar toch staat hoog in hun vaandel geschreven Geniet! zij houden van het leven terwijl ik door al mijn gepieker…

Ik reik uit naar alles wat me raakt Ik zing liedjes die mij diep aanraken Ik lees boeken waar ik heerlijk in verdwijn Ik kijk films die mij tot tranen toe raken Ik voel me rijk verbonden Het vermogen te hebben Zo geraakt te kunnen worden…

Verstokt de adem inhoudend, de snijdende pijn verbijtend, priemend door merg en been Dwalend door ultieme helrode landschappen; zwoel prachtig wel betraand doch extreem sereen. Hunkerende emoties opgeborgen in felle helblauwe wolkjes speels weggedreven naar verre horizonten Geborgenheid en tedere genegenheid, trouw en integer plots brutaal ontnomen…

Je kunt naar niets meer verlangen je krijgt zelfs niets meer gepland je zit in je eigen val gevangen En liefst aan de duistere kant Je ziet mensen rondom je bewegen Je deelt vreugde en leed niet meer je bent de drijfveer kwijt van 't leven en op den duur wil je nergens nog heen dan maar een bezoek aan de dokter ofschoon hij 't al…

Als broodkruimels raap ik woorden, plaats die achter elkaar in de passende zin. Zo beschrijven ze liefde, droefenis en prachtige oorden, elk onderwerp is een nieuw begin. Ik laat me erin verdrinken, zweef als een vrije vogel in de lucht. Men hoort er mijn ‘ik’ in weerklinken, vaker begeleidt met een diepe zucht. Want niet altijd kan…

Vergeet niet je hart soms eens te luchten Het  helpt je niet ervoor te vluchten…

kom maar naast me staan pak m'n been beet wat je aankijkt is te groot om te omvatten met je kleine armpjes hou je maar vast…

leer mij weer even kijken door de ogen van een kind verwonderd nieuwsgierig en vol verlangen laat mij weer kijken door de ogen van een kind dat z’n vreugde en verdriet slechts in een ogenblik vindt en ogenschijnlijk niet in emoties blijft hangen leer mij het leven weer ervaren als een nog onbezoedeld kind kwetsbaar lieflijk onschuldig…

Dat raakt me dat roert in mij Dat wijst me Dat maakt me blij Dat raakt me aan en geeft me kracht Om Verder Te gaan…

een geblokt tafelkleed geel met zwarte blokken wat franje aan de zijkant op het kleed twee witte mokken   haar zoon kwam op bezoek hij komt heel af en toe ach ja, een baan, een druk gezin hij is vaak gewoon te moe   aan de tafel met het kleed ziet ze de tijd verstrijken elke dag zit ze in haar stoel door witte vitrages te kijken   de…

Een korrel los zand in mijn hand helemaal vrij om te vallen maar de korrel ben jij die blijft liggen altijd dichtbij…

Waarom mocht jij niet bij mij blijven? Waarom kon jij maar even bij mij zijn? Waarom ik? En wat is hiervan de reden? Waarom moest ik ervaren deze pijn? Waarom mocht ik geen moeder worden? Waarom moest ik jullie allemaal laten gaan? Waarom konden jullie niet verder groeien? Waarom hielden jullie op met te bestaan? Waarom blijven mijn tranen…

Vertrouwen is niet een vanzelfsprekend gegeven wat je opbouwt, is ook weer af te breken Vind je werkelijk, dat je oprecht bent in ons leven? de paranoia gedachte, enkel en alleen in mijn hoofd afspelen.. Wat als wij dalijk, niet meer ons zijn is de afstand verder gaat, dan het fysiek gemis of het nu aan jou ligt of aan mij Liever laat…

de mens is een (t)weeledig wezen een geest en een verstand ze voelen elkaar constant genadeloos aan de tand en menen elkaar zo de les te moeten lezen wat om de zoveel tijd weer lijdt tot een gruwelijk misverstand…

ik zag haar lachen het was geen uit- maar een welgemeend toe- ze speelt met mijn gedachten een onzeker gevoel - het zijn die ogen waardoor dan en hoe schenkt ze mij genegenheid of toch slechts mededogen wat is eigenlijk haar doel werden ze ten onrechte door mij onderschept het zou zomaar kunnen wat toch een verwarrend gedoe maar…

gedwee zie ik haar schichtig alert om zich heen kijken stap na stap heel voorzichtig ze loopt mij ongezien voorbij hoe lang kan ze nog vrij rondlopen in deze wei kijk eens goed in haar ogen die eerlijk lieve levenslust verdient zoiets geen mededogen laat zoiets prachtigs toch met rust de jagers zullen komen en haar wilde dromen…

de vermoeide geest leunend tegen het leven zoekt daar een rustpunt…

als je niet meer wilt weten wat ik voel ik het niet meer zie zoals jij het ziet als je niet meer luistert naar wat ik vertel ik niet meer wil horen wat je zegt als je wegloopt wanneer ik huil ik je dan laat gaan als we nooit meer samen praten we elkaar los moeten laten als het nooit meer is zoals het was ook nooit meer…

Vannacht dansten wij weer onder de sterren, lachten samen naar de maan. Ik hoor het jou nu nog zeggen, kom lekker dichter tegen mij aan. Wij sloten onze ogen, vertrouwend op elkaar. Onze hoofden iets gebogen, voorzichtig streelde ik door je haar. Mijn mond voelde je warme adem, jouw handen gleden over mijn rug. Woorden als zoete balsem…