Jij bent volmaakt, een ongenaakbaar beeld, ik ben het stof dat uit handen wegleest. Jouw ogen gloeien, als sterren die nooit doven, ik ben de schaduw, verdwaald in gescheurde kloven. Jij staat zo recht, een zuil van tijd en steen, ik struikel, gebroken, en blijf echter alleen. Jouw stem is muziek, die de stilte verdringt, de mijne valt stil…

Zij was getooid met mooie veren Geprezen om haar vruchtbaarheid Tentoongesteld voor kritisch-keurende heren In haar stem klonk nimmer spijt Zij won prijzen bij de vleet Werd overladen met veel lof Tot haar veren slap d'ogen dof De dag waarop zij schijnbaar overleed Kort daarvoor was haar verteld Dat ze was gebruikt alleen voor…

Al zijn het maar 2 tellen het voelt toch ineens weer fijn. En al weet ik dat je mij haat en ik "dood" voor je ben, doet het eventjes geen pijn. Besef dat jij niet het gemis voelt, waar ik niet van af kan komen Besef dat jij alleen nog naast mij zal liggen Als ik 'snachts in bed ligt te dromen Hoop ik op je stem, je geur, je aanraking of je lach…

Wat ik voor je voel, gaat verder dan wat ik kan zeggen. Geen zinnen, geen woorden, geen stilte dekt de lading van mijn liefde voor jou. Ik heb gekozen voor afstand. Voor het volledig breken van contact. Niet omdat ik minder voel maar juist omdat mijn gevoel voor jou zó diep, zó echt en zó intens is, dat ik mezelf moet beschermen. Of misschien…

Zonder uitzicht, een eindeloze hoop Gevangen in een droom Een zoektocht naar de zee, als een rivier vanuit de bergen Stromend naar lagere gebieden Neerdalend in een dal, opgedroogd door het verleden Een zoektocht naar de zee, zonder te weten dat De zee niet is wat het hoopt Zal de rivier altijd naar beneden stromen En verdwijnen in verdriet…

De stille nachten zonder jou zijn toch net alsof we samen zijn zo voelbaar in oude gewoontes jij en ik zijn samen in onze liefdesdromen jeugdige energie bruist uit eigenzinnige bronnen de verse lakens van het nieuwe bed dragen geen dierbare herinneringen je bent er niet, dat is niet fijn toch is het net alsof we samen zijn.…

Ik schreef schat De regen van Mijn jas Ik vocht schat Tegen de leeuw Op je tas Ik riep liefste Tegen de koffie Als je mokte Je ochtendhumeur Je oude liefdes Je nieuwe wagen Ik schreef het Van me af…

We vierden onze liefde met danspassen; danspassen in het duister was er een toekomst? onze lichamen gehoorzaamden aan een ritme zonder zin en maakten nog de hoffelijke gebaren van een voorgoed onvoltooide affaire…

Ik lach nog wel Maar niet meer zo vaak Ik plan nog wel Maar meestal lukraak Ik drink nog wel Maar niet meer zo veel Ik rook nog wel Maar meer en meer deel Ik ken je nog wel Maar niet meer zo goed Ik zie je nog wel Als het er niet meer toe doet…

Onrustig mijn slaap Een nachtmerrie baart Mijn dromen verjaagt Want wat men ook zegt Het krijgt me niet weg Van die blik in jouw ogen Waar de kwelling in lag Die ik toen niet zag Had niets in de gaten Gedreven door mijn angst Te worden verlaten…

De sterrenhemel Als rust delend deken Verleden liefdes omsluit…

We waren samen Het was niet lang Maar wat we deelden Wel van belang…

uitgepraat 
over onze angsten  
waaien woorden voorbij traag, zo diepgeworteld 
kwam de twijfel boven en ontbonden wij …

Gaande weg was De liefde ontsnapt De liefde die ons Samen had gebracht Zoals de koude Zich warm waant Werd de bries Een orkaan…

Ik bracht je takken van de jasmijn geurig geschenk van een nieuwe zomer maar mijn hart bloedde om een verliefdheid vergaan door de tijd waarvan ik niettemin nog getuigde…

Ik zou je willen vragen Dat je naar me hunkert Zonder te belagen…

Zeg mij dat het waar is dat jij van mij gehouden hebt Zeg mij dat het waar is en dat jij mijn geliefde was Zeg het tot de bomen vertel het aan de wind Maar zeg het niet aan jouw vriendin want zij gelooft je niet…

zij zag hem misschien wel zitten en hij haar ook een wederzijdse blik die niets aan het toeval overliet – niet loog ach een beetje liefde is hun zo gegund ‘O ja zeker ik hou ook heel veel van dieren,’ zei hij – ze glunderde waarna hij opzichtig blunderde door zich vol overgave te stortten op een schotel met alleen maar vlees zij pakte…

Zelfs na al die lange maanden Spook je nog steeds bij mij Zelfs na meer dan honderd weken Ben ik nog niet van je vrij Kan je me niet alleen laten? Met mijn boeken en muziek Of zal je eeuwig blijven spoken Tot ik weg kwijn van verdriet? Ik heb toch zo genoeg Van mijn herinnering aan jou Ach! wanneer weet ik toch zeker Dat ik niet meer…

het was op de oever van de Schelde dat jij me draadloos belde en dat je me vertelde ik ga weg bij jou voorgoed ik wist dat het niet zo vlotte en in mijn roeiboot op de Rotte besefte ik tot op m’n botten het is voorbij vaak waren we aan het kissebissen maar tussen de tulpen hier in Lisse naar de afloop moeten gissen dat hoeft niet meer…