Ik hoop dat je over me waakt Dat je dicht bij me bent Als ik de weg kwijt raak, ‘t Zal niet makkelijk zijn Zo hier alleen Een hart vervult van gemis en pijn Maar ik blijf vasthouden Aan de kleine dingen En zo krijgt de dag misschien een gouden Rand, En heb ik mezelf iets meer in de hand…

Mijn allerliefste lieveling, Ik houd zo ontzaglijk veel van jou, Dat het pijn doet in mijn hart, Al ben je slechts mijn herinnering. Die herinneringen zijn zo fijn, Maar steeds gemengd met ’t venijn Van het verschrikkelijke afscheid, In een reeds ver verleden tijd. Wij waren zo lang zo gelukkig saam, Dat toen ’t afscheid kwam nabij,…

Laf als van het koren kaf blaren de jaren in droeve draf op haar graf. Nooit is het af.…

Wachtend op ’t einde, Keerde hij terug, Naar ’t begin, Langs de weg, Hij door ’t leven ging.…

Ik ben vandaag, vanochtend, diep gegaan tot de bodem op Eeuwigheidszondag, zondag 23 november 2025 hier in de Westerkerk te Amsterdam, tot de bodem tot de bodem dus en ver daar onder naar de doden, doch vooral om de doden te duiden, te laten lichten, op te lichten tot opluchting van mij als levende ziel en bijna onzichtbaar toen ik boog…

Hij was heel oud, Der dagen meer dan zat, Had ’t met z’n leven Zo langzaamaan wel gehad. Maar hij moest voort, Zijn doodswens ongehoord, Tot op ’n dag Hij het echt niet meer zag, Hij sprong in ’n gat, En dat was dat.…

Eenzaam sta ik aan het graf, Lees zijn naam, zucht dan zacht. Al weer ’n half jaar in de koude grond, Las de naam hij niet verstond, Nooit meer van mij zou kunnen horen, Al zou ’k hem elke dag ermee storen, Want zijn oren zijn voorgoed doof, Zijn stem voor eeuwig doodstil, Alleen zijn naam leeft In mij voort.…

Stuur je nog berichtjes weet dat er geen puntjes verschijnen maar wil gewoon niet dat je naam bovenaan zal verdwijnen…

Terwijl ik beî mijn ogen sluit, Verzucht ik, ooh, wat verlang ik Naar haar armen om mij heen, Zoals vóór zij voorgoed verdween. Voel ik haar lippen op die van mij, Verbeeld ik weer met haar vrij, Voel haar zachte lijf tegen mijn lijf, Wil dan, dat gevoel altijd blijft. Droom ik weg in mijn herinneringen, Beleef weer de tijd van toen…

Ik denk aan het meisje, Van wie ik zo heb gehouden, Nog steeds zielsveel houd, Ik zal blijven houden. Ik voel nog haar warmte, Haar kussen en strelende hand, Mis haar kozende ‘Ik hou van je’ En mijn ‘En ik van jou’. Nu al weer vele jaren niet meer, Alleen mijn stil verlangen, Weemoed naar de tijd van eer. De herinneringen smaken nog…

Snelle voetstapjes op de trap naar boven ik ging kijken er was niets was jij het? een teken na al mijn gebeden? ik vertel het rond dat ik het zo bijzonder vond maar niemand wil het geloven…

Wel honderd dichtsels zond ik naar de hemel in de hoop dat je er een leest de tranen ziet die ik heb gelaten dan zijn ze niet voor niets geweest…

Treuren rouwen deze dagen Loofbomen worden bij het vriezen snel kaal geplukt wintervogels dapper de kou trotseren troostpalet in kleuren bij het doven van licht. De Mattheüspassie van Bach ziekte, pijn, lijden, sterven, aftakelen, 'k moet er niks van weten te zwaar om dragen harde noten om te kraken. Rouwbeklag doods beleven bezoekrecht…

Haar kussen smaakten o zo zoet, Haar strelingen als fluweel zo zacht, Zorgden voor ’t verhitten van m’n bloed, Wat ik zo mis, zo naar smacht. Alleen in mijn dromen beleef ik Elke keer weer en weer, Wat ik daaglijks zo mis. Nooit meer, geen enkele keer. Al zijn mijn dromen o zo zoet, Belevend ik zo deerlijk mis, Het is bij lange na niet…

In de wolken verschijnt zij, De vrouw met wie ik zo graag vrij, De vrouw die mijn alles is, De vrouw, ik nu al zo lange mis. Helaas waaien de wolken uiteen, Waardoor zij weer verdween, Haar beeld is nog op mijn netvlies, Even, tot ik haar weer verlies. Als ik mijn ogen weer open doe, Zijn de wolken weg, Daarom doe ik ze gauw weer toe…

Mijn man liet me gisteren een youtube-filmpje zien van een nu overleden oude kennis van hem, meisje uit hun klas het verfilmde, vertolkte de kerkdienst van orthodox gereformeerden voor de uitvaart- begrafenis van hun 59 jarige dochter, zus, tante het benepen kerkzaaltje zat geheel vol zwarte hoedjes en het bruine harmonium domineerden…

Houden jullie Het in de gaten? De dag is hier Ik ga jullie verlaten Ik weet niet hoe Niet waar naar toe En of ik iets doe Dus houden jullie Het in de gaten? Het doek over de meubels De grond aan de gracht Het slot van de sleutels Aan alles gedacht Mijn leven geleefd De tranen geteld Tot morgen getreurd Dan als van…

De dominantie van oudere gezinsleden ervaar en ervoer ik vroeger nog veel meer vooral toen ik jong was, het jongere broertje  en zij ouder, zussen, broer veel ouder (10 jaar) als een enorme dooddoener voor mijn leven waarbij de oude God doorgaans in mee speelde nu met hun naderende dood; tachtigers, weer want zij gaan voor in wat mij nog…

Soms wordt het me teveel en steeds vaker en vaker veels te veel de materie, het hebben van doch steeds vaker en vaker de emotie, het huilen om het verraad, het verlies door de wereld die de aarde zo aantast dus niet aanpast vooral niet aanpast dat wordt me veelal te veel dan denk ik: Jan Jacob alias Jean het is goed dat het leven…

nog 5 minuten mama! mijn stem kraakt in de drempel tussen spel en stilte ik hou mijn ogen open alsof wakker blijven jou kan houden mijn knuffel ruikt nog naar jouw jas en het licht onder de deur was vroeger genoeg maar nu… zijn de muren stil geworden en de tijd zegt niks meer terug ik blijf wakker mama voor altijd wakker tussen toen en…