Ik vroeg de smid, Smeed mij een poort, Een poort met gouden krullen Gesmeed in flonker kolenvuur. En na een enkel uur Zie daar, Gedreven, gehamerd het ijzeren werk Met bladgoud, dun fineer. Ik zei de smid, Tussen twee tuinen wordt zijn plaats. De oude tuin vertrapt in honderd jaren, Bloemen ten prooi gevallen aan barbaren, Daar keer…

Ik ben weer terug op het perron daar waar het einde begon Het ging allemaal zo vlug Een sneltrein zonder eindstation Hier liggen gemaakte fouten in het heden Ze zijn niet meer terug te draaien Ook al ben ik opnieuw in het verleden De coupé is leeg maar mijn hoofd gevuld Ik begrijp niet waarom het leven geen 2-de kansen duldt De trein…

stel de tijd gaat snel jij bent evenwel duidelijk sneller hoe blijf je dan in 's hemelsnaam bij de tijd sterker nog waar blijft de tijd…

ik zag je bij het onttreden van de drempel mijn hart sloeg op hol daar was de prins van dichtbij daar staande in zijn blauwe gewaad. hij lachte me toe en in mij bekroop een niet eerder gevoel van verlangen. wie is toch deze prins in deze vergankelijke straat? kijk de chaos van de levens staan te hoop in de goot dacht zij. en hij staat…

Gescheurd is de bast en uit de ruige stam sijpelt kleverig klam het sap van de berk; eens slank en rank wiegend, soepel en sterk reeds lang voordat ik ter wereld kwam. Even oud staat naast haar, nog stram en fier, zich traag krakend buigend bij harde wind de boom, die ik bewonderde als kind, een meer dan twintig meter hoge populier. Ze stonden…

De schaduw van de wind Achtervolgt mij door de straten Waar de adem van de kust Niet meer in staat is om te praten De noordelijke stromen Zijn allang niet meer verbonden Om gezamenlijk te schrijnen Zwakke mensen te verwonden De schaduw van de wind Is het restje van de zee Slechts een afdruk van de tijd Maar ik neem haar met…

Na de schok bij van het aanzien van de foto met een gifgroen aura omgeven Dring ik angstig door laag na laag in het aan mij toegestuurde onbekende leven De laan met aaneengeklonken bladerloze eiken toont zwart glimmende raven krijsend bijeen Hartverscheurende tranen wellend uit dode ogen verdring ik angstig het beeld vervagend uiteen…

Het gepolitoerde mahonie houten paneel In die deur met zijn duizenden draaien Nu een glans en troosteloos geheel Zou geen zacht zijden rokken meer aaien Gefluisterde geheimen aanhoord Gesloten om weer heimelijk te ontsluiten Begeleidde hij in liefdevolle momenten Glimmend lachend in onschuld naar buiten Moeizaam kreunend dient hij nog…

Ik hoor nu nog de zee en zie haar golven ontstaan en in een beweging voor verre tijden blijven bestaan Ik voel nu nog het zand dat door de zee wordt gekust en straks door de wind in gladgestreken slaap is gesust Ik ruik nu nog het zout en deze zon op mijn huid en de kijkende lucht van het stiekeme mensengeluid Maar er komt een moment…

onbereikbaar edoch aanwezig in mij ongrijpbaar maar vastgehouden door mijn verlangen dat het eens nog toen worden kan en vraag de tijd om een minuut stil te staan bij mijn smeekbede maar zelfs daar blijkt deze niet voor te vangen en loopt door…

Een weg volgen Nieuwe dingen kiezen Winst boeken Dingen verliezen Het nieuwe In het onbekende verdwalen Een tegenvaller Gevoel van falen De moed niet opgeven Dingen accepteren Je eigen slag slaan Van fouten Leren…

Ik kon alles zien door de glazen ruit mijn zicht in gretigheid vertroebelend als adem condens vormt, en mijn vingers afdrukken achterlaten in een poging door het raam te tasten, naar wat in morgen ligt En toen de deur eenmaal open ging vond ik zoveel - te vroeg…

Een duivelse datum 06-06-06 een datum die luguber is een dag om nooit meer tegen te komen en heel snel te vergeten. Wat een onzin het lijkt die ladder wel waar de schilder op staat dan op vrijdag de dertiende, als je daar onderdoor gaat kán het ding op je neerkomen. Ikzelf geloof er niet zo in net als in de zwarte kat, en dat is misschien…

er liep een kat over de weg over de wolga die mijn weg naar huis geworden is schots en scheef de tegels van de zee de wind die zit verdraaid die zit verdraaid niet mee er liep inkt er lopen woorden uit mijn pen die mijn stro mijn laatste halm geworden is het droogt niet op en vloeit naar alle dingen uit ook nog muziek door heel mijn…

een dagboek schrijf je vol met jouw gedachten over de dingen die gebeuren, dag na dag en sla je later in het leven dit boekje nog eens open dan komt al wat je leest compleet met geur en beeld jouw geest weer binnenlopen... alsof het nooit is weggeweest…

Deze stad als mijn vader Hier waar ik mijzelf nader Harder dan elke andere plaats Voel ik hier de stenen grond Hieronder is het niets Waarin de stad zijn oorsprong vond Stukken van achter mij Zijn hier nabij Hier staan gebouwen van voor mijn tijd Deze stad die langzaam slijt Zoals het leven van een ieder In een zwart gat glijdt Over…

Sluiers van licht en geluid komend uit het niets vol emoties en gevoel omarmen me en behagen me en voelen heerlijk zwoel sluiers zacht en toch hard gelijk een wolk van geluk gevuld met een sprankje hoop vullen de leegte in mijn hoofd en nemen onzekerheid mee op de loop warmte straalt in mijn gezicht en toch voel ik me koud sluiers van…

Om zijn eigen gezicht te wissen roert een ernstig kijkend jochie met een grote stok in een plas vol halfvreemde spiegelbeelden waarop een oude man verschijnt rimpelingen op zijn voorhoofd ogen tinkelend als watersterren Vreemd moet je te vriend houden vooral als het vaag bekend oogt groet beleefd trek geen grimas wie ben je anders dan…

het leven bij de dag vult zich in van moment tot moment hap slok hap slok de klok tikt men hoort ook de eigen rikketik van verre gekomen nu dicht bij te tellen in tellen de adem gaat er in soms te weinig uit tussen de bedrijven door wordt de zuurstof in het bloed rechtgezet zo ziet men bewust leven met rendement du moment…

dag nacht, neem je duisternis maar als rokken bij elkaar vlucht weg op hoge benen de horizon nemend als laatste horde daarmee plaatsmakend voor een kille winterzon hul ons weer in nachtelijk zwart als de zon haar avondrood om zich verzameld heeft en in roze mijmering achter de kim verzinkt…