Netgedichten

netgedicht (nr. 73.501):

Avondklokkus

Het was de twee lieden gegeven om zich in
de mist te verenen op een parkeerplaats van
een stad waar na enig uur het bestaan in de ban
gedaan, de openlijke liefde het had gehad. Vaccin,

corona, of de dood, de vrije Zeeuwse woonde
in een dorpje aan zee en bezocht het binnenland
om de vreemdeling die bij haar nu aangeland
met haar hunkering te belonen. Hij toonde

zich een goed verstaander en was zeer galant
hoewel de stad met haar dichtgetimmerde ramen
en geplunderde winkels de kans de dame
een deur te openen ontnam. Met deze stand

van zaken, de vonk bleef uit, het schoorvoetend
tasten verweesd, naderde met de tijd die voortschreed
het schrikbeeld van het als een zondaar hartbrekend
door een wout te worden beboet voor een date

na een geproefd fiasco; het broze gehaast
bracht een domper in de auto. De avondklokkus
die eros weerde en de lieden dwong huiswaarts
te keren, had de zinnen stipt finaal geblust.