Naar De Vecht (1909) van Frans Bastiaanse Er staat een telefooncel in het park verlaten, verbleekt blauw met verweerd glas staart hij blind; laat rondom zwermen smartphones ijdel praten, géén treedt nog binnen, hooguit een spelend kind. Maar vroeger troonde hij op pleinen en straten, was onmisbaar zijn rol, kleingeld werd vlot geïnd; dienstbaar…

Ik, molenpoortdaknachtmerrie, zoek hengst om joy te rijden in de betouwstraat ik hoop dat hij zich heel gauw bij me meldt en mij niet in m'n eentje wachten laat dan trap ik pegasus fijn op z'n staart en vlieg van dak tot dak in volle vaart met die parkeerdekhengst, recht zo die gaat het wedren op - edoch tot overmaat van ramp…

er ligt een tegenworp op straat zieltogend en niemand die iets opraapt er is aanwezigheid van opspraak bij allen die op spitsroeden lopen er bleek een ontmoeting geregeld bij leven dat valt of staat met tastbare vullingsgraad die we wederkerig zonder naschrift ontleden in menselijke maat om te helen wat als evenknie ondeelbaar…

Jezus Christus grote paleis Mensheid wordt gedurende eeuwen opgebouwd uit het edelste marmer en cederhout, heeft alle geduld, slechts tijdloze tijd. Het weidse gebouw krijgt dankzij geloofsvlijt meer hechtheid, wordt daarbij telkens gedouwd door stormwind, vallende stenen, en rouwt om voortdurende schade. Vernielzucht bijt. Gaten in muur…

In het schimmige licht tussen stemmen en kosmische agenten, hang ik in de elfde ronde, murw gebeukt, uitgeput — een bokser op zoek naar adem in mijn eigen hoofd. Spoken dringen zich op, mes, glas, kokend water — littekenlijnen van strijd en overleven. Toch, daar, op het randje van verdwijnen, vind ik zorg, handen die vasthouden alsof…

95 of ruim 22 jaar geleden, wat is de langste tijd? Sinds zijn geboorte of sinds zijn dood? Twee eeuwigheden, ongrijpbaar als lucht, bewegen met mij mee omhullen me altijd, de tijd verbindt me met alles dat ik niet ben, tijd is het onzichtbare web waarin ik leef waarop ik blijf plakken en mijn hoedanigheden achterlaat als een oude…

ook toen dacht ik al felle kleuren veranderen zo snel dat zelfs de hel van Jheronimus deze klus niet zo rap klaren zou de lucht onwaarachtig zwaar achterlatend in donkerder blauw dan waar die heldere ogen van jou slechts verbouwereerd reageren konden ook toen stond ik al onderhevig aan stevige uitval vreemde wezens in jouw bosch los te…

Ik ben een trekpop, het bleke touw. Het klosje dat mijn trage pas bezit; het kostuum trekt zich aan, is goed van snit; mijn slanke lichaam buigt alleen voor rouw. Elk stoel of tafel ademt als mijn vriend; ik pak stof, een heerlijke dialoog, hou van het verdiende applaus, het betoog; mijn meester die mij avonden bedient. Ik voel mij weleens…

Ik wil, zei Jan, nu ik verhuis uit dit leven, Heel gaarn aan Piet alles vergeven Wat hij jegens mij heeft misdreven. Maar zo hij 't met eksterogen op mocht doen, Dan wens ik hem alle daag een wandeling in een nauwe schoen. ---------------------------------- uit: Puntdichten (1859)…

Beloof me, kind, als ik van hier verdwijn treur niet om mij, straks bloeit weer de jasmijn en geurt de kamperfoelie. Erger zou het wezen als zij verdwenen waren, - ik er nog zou zijn. ------------------------------------------------------------------------------- uit: Tot in de nde, nde graad; nestoriaanse kwatrijnen, 1998.…

Deel 2: En toch ze vonden me niet als held niet als verhaal maar als man die niet meer wist hoe je ademt zonder pijn ik werd weer wakker tegen mijn wil in een bed met machines en lege ogen om me heen dagen waren dof uren traag ik kon niet bidden ik kon niet hopen alleen ademen en zelfs dat deed zeer maar toen mijn zoon —…

Het was eerst maar één dag, die zwarte vrijdag Dat werd al snel een hele hebzuchtweek Ook dat was nog niet lang genoeg, zo bleek Het lijkt of heel november er nu bij mag Ik vind die kortingskolder niet zo fraai nee Straks wordt het nog een heel jaar lang Black Graaiday…

De angst kneep zijn keel dicht, Hoe harder die kneep Des te groter zijn angst, Zonder hij wist 't hoe of 't wat. Gelukkig, nou ja, viel hij flauw, En toen hij bijkwam, Was zijn angst er niet meer, Zonder hij wist van d’hoed en d’rand. De vraag die nu aan hem knaagde, Wat is toch aan de hand, Daar kan hij niet bij met z’n verstand,…

Als ik je zie, wil ik je niet zien Als ik je niet zie, mis ik je Als ik met je praat, kan ik je niet verdragen Als je niet bij me bent fantaseer ik gesprekken Als ik naast je sta, kijk ik naar andere jongens Als je weg bent vergelijk ik ieder ander met jou Ik kan je niet bij me verdragen, maar als je er niet bent, voel ik me leeg…

Ik ben vandaag, vanochtend, diep gegaan tot de bodem op Eeuwigheidszondag, zondag 23 november 2025 hier in de Westerkerk te Amsterdam, tot de bodem tot de bodem dus en ver daar onder naar de doden, doch vooral om de doden te duiden, te laten lichten, op te lichten tot opluchting van mij als levende ziel en bijna onzichtbaar toen ik boog…

verwachtingsvolle gedachtes die hij vaak heeft gehad zelfbedachte antwoorden waar hij het mee deed avonden vol verlangens bleekjes verdicht in rookwolken met nevel gevulde glazen zoals jazzblazers dat razend konden van maat wisselen rondgebreide dwaze bedenksels stekelige heksenafrekeningen beledigingen aan adressen en nog…

Het blijkt in achterkamertjes geregeld Trump heeft zijn onverschilligheid getoond En zo wordt de agressor dus beloond Het lot van Oekraïne lijkt bezegeld Vernederend. Het ergst van allemaal: Het Russisch wordt verplicht gesteld als taal…

Ergens naar toe gaan. Je komt er ook weer vandaan. Maar de vraag is hoe?…

Misschien waren onze lichten al lang gedoofd. Je stapte uit ons leven, op zoek naar een medicijn dat ik je nooit heb kunnen geven. Je liep van hier naar een ander soort geweten, en onderweg probeerde je je eigen verklaring te vormen uit losse scherven. Maar toen je aankwam bij dat nieuwe, zelfgekozen geweten, dwong je de meisjes jouw waarheid…

de warme kleuren van de herfstboom zijn de stervende kleuren van het verval maar in diezelfde herfstboom zit de belofte dat de geboorte van het prille groen ooit weer komen zal…