Alle inzendingen van Frederik

Ik lig op mijn stil dood-bed, heel alleen, ik weet het wel: - nu zal het hart gaan breken; uit mijn onheelbre, wijde wonde leken de trage, donkre droppen, één voor één. In drop bij drop vloeit mijn rijk leven heen, ik wacht het stil, - zie naar het staag verbleken der kleuren mijner wereld, - zij geleken zó onverganklijk, - nog zó kort geleên…

Het zee-geruis zal ik nog dan gedenken als diep in zand, mijn hoorloos oor vergaat, als lichten mild mijn ogen niet meer drenken, als zonder woon mijn ijle wezen staat. Naar 't zee-geruis zal ik nog dan verlangen als naar het liefst wat mij de wereld dee. Zij zingt de kroonzang aller wereld-zangen, de op zandig veld neerdonderende…

O, dierbaar plekje grond, ontwoekerd aan de baren! O land van mijn geboorte en teed're kinderjaren! Waar ik mijn eerste kinderspelletjes gespeeld, Mijn eerste kunsteloze zangen heb gekweeld- Wat heeft mijn hart geklopt bij 't horen van uw helden, Die, door Gods hulp gesterkt, de vijand nedervelden, Van Neerlands Vorstenstoet en Staten-Generaal…

[fragment] Kom, Volken, nader! trots op uw voortreflijkheid! Beklim de rechterstoel! Beslist gij zelf het pleit! Durf vonnissen! en wij, bewust van onze waarde, Wij schromen 't vonnis niet, noch de uitspraak van heel de aarde. Neen Neêrland zwicht niet! In het rijk der Wetenschap Handhaaft zij hare roem, staat op de hoogste trap; Gij, die…

Zie , ze heeft niets verwacht – zij kon maar niet aflaten te geven boven mate, had het de dood gebracht. Daar zij geen liefde zocht kon zij door macht van minne de demon overwinnen die niemand overmocht. O minnelijk geduld hoe machtig zijn uw wegen! nu hebt ge ’t al verkregen verplet ligt zonde en schuld. Gij mensen met uw trots wat…

Zo nu en dan komt er een lichtstraal boren tot waar ik mijmer, in mijn droef gevang dan kan ik eventjes de fijne zang van een verdwaalde Vogel horen, zo nu en dan… Het venster is te hoog voor mijn bereiken, zwak is de schemer, die er binnen dringt, maar ‘t is somtijds of buiten iemand zingt dat straks de wrede muren zullen wijken, - zo nu…

Hoe gezegend in ons land Is het vak van Predikant! - Godes hand rust, buiten kijf, Zichtbaar op dit vroom bedrijf! Dichters maakt alleen de Heer, Predikanten mint hij zeer: Daarom neemt men, dat is klaar, Zoveel dichters bij hen waar. Ík ben handelaar in graan,- Met mijn dichten wil 't wel gaan: Toch - ware ik een dominé... 't Wed dat…

Wat wil het reuk'loos vloekgespan Dat U ontkent, o Heer? O, komt de nood eens aan de man... Zij buigen voor u neer. Uw macht en Goedertierenheid - Driest schenden zij haar aan, En 't sterkste voor Uw goedheid pleit, Dat Gij hen liet bestaan. Hoe groot is Uw genade niet, Dat gij dat galgenrot Uw hoge Naam beschimpen liet, In…

Houston we have- aardse achtergrondspoken en fantasmes zingen zijn helm vol impressies, de schaterlach van landelijke pastoors in dorpen zonder huizen. voldoende; regen afgewisseld met wat zon en eens in het jaar kermis, hoogmis, kerstmis dingen waar hij niet meer aan toe is: holocausten genociden zwarte gaten het flitst aan hem voorbij…

De stoep stokt, botte salvo’s ratelen als houten wielen zonder spaken. Als antwoord bleef de deur gesloten, onverbiddelijker dan vroeger vaders nee. Wilde beesten luisteren in bladerdaken hun toegeknepen burgerwachters zien meer en weer valt geen komeet op dit huis neer. Gekraak aan het einde van deze lichte last. Welke gesmoorde trilling…

‘Mijn gemakkelijke zetel staat potsierlijk klaar met open armen, vertrouwde binnenkant, een vleugje nostalgie. De bel barst zwartgallig, mijn licht dooft mijn hemel, de Lethe cirkelzwaddert rond mijn hoofd. Het enige wat ik doe is mezelf horen reutelen. Nasaal gonst en basaal bonst het’ –trombose of geweten?- ‘Er zijn geen wachtenden voor…

yoga in new yorkse flat funky spiritiste wegen van de waarheid welk van haar nicotinegrijze levens schemert niet als knijpkatten door vrouwelijke mist en rijm kijk eens wat ik onder mijn nagels vind geen nood het is schitterend en uniek een peulschil en herboren het is de aarde die me zachtmoedig spietst wat was het dom straten glanzen…

Wat vrouwen kunnen met niets dan levendige lichaamswarmte: het met hun vingers bezingen van aangename dingen omdat ze alle tien durven leven in en met emotie –hij verbrokkelt en is bangelijk broos. Het bijna rustgevende van tijdloos zwerven in een afgesloten doos, zijn bed en andere woordenloze oorden; haar niet meer willen zwijgen, zijn…

Spreek de waarheid en alles stopt: spreek. Twee ogen vol mystieke berusting en onbreekbaar geduld musiceren als samenvallende scherven, leven voort als stralend gebroken en gelukkig licht. En toch, hiervoor weerklonk geen stukstuitend startschot. No stress. Okerpoederen camera’s cirkelen scherp en koelbloedig, toekomstvoorspellende aasgieren…

ooit hebt u er al van gehoord: opgewekt gemaakte stemmen die als lichte champagne bruisen lege aanval op de stilte, als verdediging van hun keel dat immer de weg naar het hart verstopt ooit hebt u er al van gehoord: het afgesloten hart in schimmelachtig donker, achter gecamoufleerde namen, gemaquilleerde koppen ooit hebt u het al gehoord…

[Uit de Tweede Zang van: De Hollandsche Natie] Op de eeuwige Alpen, dik met sneeuw en ijs omschorst, Ontwringt de schone Rijn zich aan der bergen korst. Eerst sluipt hij nietig voort, met ongewisse gangen, Als een versmade beek, nauw waard een naam te ontvangen. Allengskens aangegroeid, schiet hij langs breder boord Met jonglings vuur en kracht…

Waar eindigt onze grenzeloze grootsheid? En toch, dat aanvaarden we niet. We willen wel weten wat na de dood of voor het leven komt dwaas gapen naar nooit houdt ons nu al bezig mijn god Hebt u me geschapen of enkel opgeheven uit natte klei van schimmelachtig donker O mijn god verzwijg het ons laat ons eeuwig dromen nog niet achterhaald…

Madame, wacht u alstublieft nog even de broospapieren ziel van deze vrouw is diep gezonken, ze kraakt plooiend, alternatief en monotoon kapot. Ik weet u ziet haar liggen, verstaat u me niet verkeerd zoals haar dood. Ze verbergt de gevallen stilte achter een bos bloemen. Haar tranen doen hen goed. Lange snikken rekken, trekken blaadjes los…

Ik stuur mezelf het huis uit. Genoeg gegaapt naar kalken kerstekindjes en monotone broze dromen. Vrijgelaten van hun inspiratieloze klokkenslag wil ik eigenhandig zijn huis bouwen of het hunne afbreken, koraalrif langs de Noordzee, met veel lucht, licht, prachtig uitzicht en weinig inhoud. Ik knokkel mijn conventies in elkaar, wars van…

De storm is gaan liggen op de zeebodem, werkt dieper in dan op uiterlijk vertoon, vertoont geen krimp, weigert te erkennen wat een storm zijn moet. Daar beneden bruist het van beweeglijkheid. Verwondering. De spiegel is onbuigzaamheid voorbij, kou en rimpelloos lijken nu hard door kunstige cosmeticaknepen verstard. Reeds rijst haar hand…

Zware gedachten van eindejaarsnachten liggen broeierig aan mijn voeten, in het dal van koks en kopers. De stad slaapt als een hond met kiespijn, ligt te bibberen in haar eigen zweet, mist hult haar in vochtige duisternis. Wolken zinken als uitgetelde wolven, klotsen krachteloos de bebouwde krater binnen. De stofzuiger is voorbij, de kosmos…

De natuur bloeit aan onze rug groene parasiet, verscholen paradijs. In herfstig getreur graven we ernaar. Daar schiet het beschut op naar voren. Zij draagt nu de sterren in blinkend koele knop. Nog gaan we voort. De wolk barst, waait de hemel weg. Bedeesd en statig wiebelen zij heen en weer, gezegend zijn de takken die mijn ogen openen,…

Dubbelzinnig snijdt het mes der tongen. Opgelikte verlokkingen, zinderende golven, liederlijke wapenen beloeren mijn kamp en wie rijzen er niet, drakenrijders van de taal, uit over het inzicht, de bergtop van een ander tot de afgedwongen zonneschijn van eigen gelijk? Eén woord en blokkendozen stuiken, struikelen tot scherven, duikelen aan…

zwartgesleepte sluier, soezende zomer tuimelt lichtvoetig als een vilten stemvork over ons glinsterdak, ondermaans bestaan krioelt van noten, zingt van opschudding, klinkt lentelijk, tot winterstof helderhoog zweeft, licht wordt als groeiend gras haar bloemen ten hemel richt alsof God spreekt, zij vergeten dat bangtrillende kou anders is dan…

het deinen, schijnen, doelloos wiegen van kaalgekrenkte ranke takken vergruizelt in het winterwoelen tot een wind grasgefezel tot een vlakte een bos baart, een duister hol thuisloze sterren kraken door het neergestorte meer ijszwarte spiegel van een heelal tot diep in de aarde stroomt de nacht weg, aan de kabbelende oevers leeft een…

paarsberookt mijn lucht zijn afgeschenen podium de sliert die gedag als verwelkende boterbloemen zegt aan de nachtegalen ruiselaars van leeglekkend wilgenhout aan de haren van moeder aarde waar vissen zweven en wolken heiligschennis zijn aan de uitgeschoten mensenknollen, hen laat hij hun betraliede winterkoppen houden, hen laat hij…

u aarzelt de zon een schaduw in het oor leven bestaat in uw ogen gaat een plan de ronde en houdt zich klein uw wielen verzwijgen wie en of ze zijn; eens heb ik in u een taal gelegd u houdt het allemaal voor bekeken geen woord denkt u loert op het verleden u houdt zich klein zon gunt u geen toekomst in uw leven vragen hij…

Het zog van asbest en prefab smog duikelde de hemel aan diggelen. Vloog hem onschuldig uitgelaten rond de nek, tot hij niets meer proefde naast klinkerende kasseien, zijn dodemansnest. Hij klopt met zijn kraakbeenfluwelen vingertoppen. Aan bij jou, zijn broer. Binnen is verder weg dan de maan. In de aangebrande ruit dansen de groene rafels…

Papieren dromen geven mij de schaduw van woorden die ooit bestaan. Ik reis over kolkende wateren waar woestenij en tropische liederen rinkaaneen weerklinken. Kades bestaan niet. Enkel de doorschijnende modder van de jungle en de uitgestrekte wind van de savanne betekenen voor mij de terminus. Passagiers begeleiden het eenzame galjoen op weg…

De roosverrotte bladeren ondersteunen een ongemakkelijke sfeer. Ook dode geesten treden uit verslenste vogelnesten. Ook zij slaan en trekken bangelijk op de vlucht. Droombeeld. Wordt zacht versperd, kordaat afgeblokt. In de schuimende muur staat mergzacht ‘vrieskou’ gekalligrafeerd. Hij nadert, slurpt de glazige zon aan diggelen. Alles lijkt…