Alle inzendingen over literatuur

Wat is kwaad, wat is goed in ons bestaan? Twee krachten die elkaar bejegen, zij trekken samen door ons wegen, waar licht en donker verder gaan. Goed is de hand die liefde biedt, die troost waar pijn de hoop wil breken, die zwijgt maar nooit de mens zal wreken, en leeft waar hart en vrede geschied. Nietzsche zei: “Er is geen kwaad, geen…

Daar ergens in de bergen van het verre midden oosten, in het midden der ballonvaart over de himalaya naar 't midden van het verre oosten sprak konstantinos kavafis zijn ode aan hafez, in bewondering staande op zijn schouders erudiet doch van nature evenwel beschroomd en bescheiden sprak hij zich zelden direct uit en ontwapenend…

Onderstroom Rob Wassenburg ⸻ Onderwater Haar blik verdronk in de menigte en dreef af. Happend naar adem zwom ze naar een eeuwige ontmoeting. Overspoeld door golven van liefde. Maar door de onderstroom strandde ze op drijfzand. Het tij keerde, ebde weg en brak haar verdriet op een rots in de branding. De wind was razend…

Waar waren wij gebleven, o kallígraphos van Brugge twee zonder bindmiddel als onafscheidelijke eenheid veel langer in het zuiden reeds beneden de rivieren met de in sepiagetinte inkt gedoopte veren van in de kloostertuinen kaalgeplukte grote ganzen als taakbewuste kopiisten aan het illustreren en buiten kloostergangen in de cel…

Wat in een tijdperk maakt een dichter? Als plotseling een door het slichte Gelijke hout breekt, en de ruimte zoekt, dwars door de christelijke gebeden vloekt, Maar in de avond is te vinden op de knieën Van stilte en schemering, en 't zoet Dat hij verwierf, afgeeft, en boet. ------------------------------- uit: Nalezing X (1938)…

dit wordt er nooit bij verteld bedacht ik dus door die nat wordende schoenen op een grasveld tijdens zo’n laatste hondenronde terwijl ik keek naar Cassiopeia trachtte me te herinneren om hoeveel kinderen mooier dan de drie Nereïden en zonder blauw haar getooid zij, een moeder haar eer in de strijd om erkenning en waardigheid (weer…

Bloem, groei, lijn, gewelf, kruising, knooppunt, brandglas - Woorden springen in elkaar over als ze even kunnen kortsluiten. Duister, diepte, honger, macht, zwakte, afkeer, lijden, opleving - In een ommezien beschikbaar als je de mens van binnen bekijkt. Genoegzaam, luxe, luiheid, waan, dwaasheid, verkwisting, wanhoop - Ga er niet te…

Door een vergissing of eigen domme blunder belandt de goedhartige maar wat wereldvreemde heer Olivier Bommel in een naar kaal vertrek van de gevangenis de gebroken kettingboei en krassen op de muur zwijgen stug duiden tergend op gevaarlijke boeven die ooit hier verbleven geheel verslagen zit onze geliefde Ollie met gebogen hoofd…

Geverfde pop, met rinkelen omhangen, Gebulte jonkvrouw in uw staal' korset, Lamzaligste aller vormen, stijf Sonnet! Wat rijmziek mispunt deed u 't licht erlangen? Te klein om één goed denkbeeld op te vangen, Voor epigram te groot en te koket, Vooraf geknipt, koepletje voor koeplet, Kroopt ge onverdiend in onze minnezangen. Neen…

Heel argeloos begin je een gedicht. Een aantal letters, aangenaam van vorm. Het gaat vanzelf. Er slibben regels dicht. Ze zwijgen nog. Ze wachten op de storm. Uit dode krullen, schreven, lijnen, halen Ontstaan - geen mens die weet waaraan het ligt - Schermutselingen tussen de vocalen. De consonanten brommen mee, ontsticht. Pas dan ontpopt…

Toen hij zichzelf bezag met ogen die niet konden liegen en de kunst van het bedriegen ook niet verstonden bedacht hij dat hij op sterren voer en niet op bevoegd gezag. Hij landde ergens maar vraag hem niet waar of waarom. Er woei een wind die hij niet kende er waren steigers die hem ontstemden en water dat vrat aan zijn enkels. Dit…

U die erudiet is en belezen met uw goed gevulde boeken kast alles keurig op getast op last van critici bij een gezocht bij een firma bol punt com gekocht: Heeft u die van a tot z gelezen of staan ze in de waan en stom daar enkel mooi te wezen?…

Altijd is het een stijl pad dat kronkelend langs een stromend beekje leidt tot een grotesk slot; het bladerdak verzwakt wat de wolken overlaten aan het weinige zonlicht op zijn bezweet gezicht. Het laatste, het zwaarste, met de poort als gewricht van de tijd na alle goden, in de protagonist z’n zicht, deel van de raarste tocht -de aankomst volgt…

Laten we Abrahams mosterd maken van Goliath en Atlas, Orion en Grutte Pier; schouders ongevraagd beklimmen van Polyphemus, Kumbhakarna, Gogmagog én Hrungnir; niet vergeten hoe te leven als Balor, Jentil, GVR, Gargantua, Pantagruel; In gedachten door de tijden van Gulliver, Ellert, Brammert, de Hecatonchiren. Laat ons niet vergeten…

Het is bepaald overdreven te denken dat het gedicht een poging betekent om iets verstaanbaar te maken, laat staan een uiting van priesters die god zien. Een gedicht is niet meer dan een oor, om te grijpen wanneer men geen woorden meer heeft in officiële gesprekken, een reling bij zeeziekte in de salon. -----------------------------------…

Hoe het goud van de dakrand afstak tegen het groen van het omringende bos; glimmende kozijnen, als ogen van oude magiërs, die het bergmeer aanschouwden; handgesneden zuilen die de tergende hemel steunden door voorbijglijdende eeuwen. Hoe het brandende hout klonk tegen een achtergrond van leugens over het verborgen bedrog; vergeten bloedlijnen…

‘O!, soms voel ik mij verwant aan jou, soms voel ik mij, zoals jij je vaak alleen gevoeld moet hebben. Zo ik, al heb jij dat nimmer kunnen bevroeden. Net zomin jij ooit de bedoeling begreep of hebt geweten waar ik ben geweest, welk ‘n hondenleven ik heb geleden, van binnen; al die kwellingen die mijn ziel ontelbare keren door- sneden…

over het krakende ei dwaalt een hemelse bode op zoek naar zijn antipode en dat zijt gij mogelijk dat men op zulk een kleine schaal niet denken kan het maakt nijdig of men is verveeld dus veel te veilig dan is men verloren voor de poëzie u rest slechts een troost ligt gij op sterven gij verveelt u dan ook niet…

Penelope wacht weeft lussen van verdriet ontrafelt ze 's nachts als niemand het ziet om minnaars te weren van het olijfbomen bed dat haar koning voor hen beiden had klaargezet Penelope weeft om eer en troon te behouden hetgeen ook de goden als wenselijk beschouwden voor hem die volbrengt wat van Fortuna moet een slopende Odyssee…

Het toeval stuit op zijn ongeduld; als wat niet te verwachten viel, rende hij met de paarden mee in de roze en blauwe slierten van een traumatiserend strevende zon. 'De spinsels van het zó gewende; een onverzoenlijk tegenstreven', waar het allemaal begon. "Mijn zoon, zoek voor jezelf een wereldzee van jouw formaat, want deze beken zijn…

Des dichters wereld is zo groot, Zo klein, zo stil zijn werk; waar zou hijzelf wel wezen? De wereld ziet en zoekt hem niet: En kent een rijpe geest zijn lied, Nog moet hem na zijn dood zijn naaste omgeving lezen. -------------------------------- uit: Kamermuziek (1903)…

Stralig borduursel van kristallen wand Verbergt, welvend paleis, de diatomee; Een waterdroppel is zijn wereldzee, Een korrel zwevend stof zijn vasteland. Klein levend zieltje, in Brahman mij verwant, Eén Wezen deelt zich aan ons beiden mee, Zoals één vuur, één wet, één Gods-Idee In Aldebarân en een sintel brandt: Het Eew'ge dat, mijn kunstgenoot…

Geleerdheid grijnst van alle kanten Hier door een stemmig donker heen: Ach! met de eerwaarde folianten In perkament, als achtbre tanten, Ben ik, zo jong, niet graag alleen. Hu! ijzegrimmige kwatrijnen, Gij staart mij zo verschriklijk aan, Als waar’ hij erger dan profaan, Die aan uw saaie schuifgordijnen Zijn wufte handschoen durfde slaan.…

er kwam een echte poëet voorbij en vertelde over mijn gedichten hij vrolijkte mij op door te stellen; jij behoort tot de lichtgewichten ik was verrukt door zijn schrijven en respecteerde deze bemoeienis hoe meer ik zijn woorden liet beklijven des te verrukter ik ontsteeg uit mijn poëtische droefenis soms heeft men humor nodig van dien…

het monster bestaat bij de gratie van de strijd en de ruimte tussen vriend en vijand de uitvergrote reuzen staan te stampen op het slagveld van twee kampen tegenover jongelingen die te voet gekomen zijn een ijzeren strijdknots een massief bronzen speer zijn geen verweer tegen de slimmigheidjes de kleintjes gaan ervandoor met de…

Een koning die meevaert met tienduizend schepen van Ithaca rond de Peloponnesos tot de kust van Paris en Hector en Priamos een sluwe reynaert uit miriaden woorden in hexameters zesvoetige regels als aartsleugenaer tot leven gewekt - waar Achilles de wrokkige schier onoverwinnelijke nochtans edelmoedige held, de Thetiszoon en…

De dichter is een gedicht, 24 uur per dag. De dichter is een alchemist die van het lood des dagelijksen leven het goud weet te maken. Zijn gedichten spreken voor zichzelf. --------------------------------------------- uit 'Verzamelde Gedichten' (1981)…

Gefakkeld en getooid in de funeraire boot; De wind plooit de zeilen, verwijlend zijn Wij, onverschrokkenen der tranenliefde, Onder de verspringende zonnegloedlijn. De goden gezocht hebbende, dit verzengende, Wie zijn wij? Geworden in dit heikele staan: Om de sterren te verdopen, beelden troosten, Armen en benen zoeken voor het gezichtloze;…

Hoe wij elkaar gevonden hebben, Door de stofwolken der vergane’ ; De glorie voltrekt in vertraagde Stappen in beladen voetstappen Die de voorgetreden grootverleden Zompig in druilerig landschappelijk Verdwaalland geschonken hebben. Ons aller mens’lijk leven, deez’ Griekse tragediën; wie den Persona Fitte, lijven als Woninglooze leeuwen,…

ik zweer vrij naar ‘t brein van Hawking en dank de kracht waardoor wij draaien onder ’t genot van ‘t lot der stille nachten hang ik al lang niet meer aan heur haren // 48 nu Google de kleur van haar ogen kent zal hen ze mogelijk beter omschrijven en daar ook geen gevoelens bij hebben waarin we waarheid zullen bespeuren // 52 de grond waarop…