Alle inzendingen over literatuur

Zou ik je hier ter plekke deelgenoot gaan maken van mijn stream of consciousness dan zou eenieder denken - more or less dat is toch William James, niet Sophokles bewustzijnsstroom als panta rhei der geest die was er voor de Grieken al geweest maar die zijn drie millennia al dood... tenzij je iets inhoudelijks wilt melden van bacchus…

nooit wenste ik deze lucht te verlaten een zilte zucht jouw zoute haren weer en wind zullen niet bedaren maar voor ik wereldwaarts ga laat ons nog één keer de beloftes waardevolle betuigingen en verklaringen herhalen want ogenschijnlijk onaangedaan besef ik toch de kracht van aantrekking en de macht ik om wie hij lacht zacht waren…

al die goden stijgen soms naar alle honderd koppen tegelijk en dat alleen om ’n stel nimfen te helpen bij ’t kwijten van hun taak de delicieuze onsterfelijkheid onbereikbaar te houden voor gewone stervelingen en andere sneue godelingen die zo nu en dan rondjagen in mytherse verhalen of sagen Herakles moest helemaal uit Almelo komen…

hij staart in het duister waakzaamheid bezaait zijn hart als hij aan zijn zielsverwant denkt het is nacht, wandelend met zijn gedachten schopt hij een steen opzij, staat stil terwijl gedachten zijn gesloten ogen passeren hij is de buitenstaander die temidden van de waanzin angst en onrust van zijn metgezel bespeurt vindt diens bevreesde…

laten we beginnen in de takkeherrietijd die snoeihard nasuist en de nu verguisde millennianachten geleden stofwolkfeesten op industrieterreinen in dit logistiekland (4) de snelheid vloog rap door de grootneuzen verstopt als de hoekjes van de zware mist waarneembaar in flitsen van zilver en gloed voorgoed door de gesloten oogleden heen (8) de…

Terwijl donkere wolken voor de maan schuiven houdt het duister een man gevangen Tussen talmen en vergelden verliest hij zichzelf in diepgewortelde pijn twijfel en wraak woelen Tussen nacht en ochtendlicht drijft droefenis hem tot waanzin rouw is angstaanjagend Zozeer onbuigzamer dan razernij sterft hij of kijkt hij het…

De zon spreekt tot ons met licht, waar de bloem geur en kleur belijdt en de hemel met sneeuw en regen dicht. In de tempel van ’s Werelds heiligheid huist een drang, ontembaar, onstilbaar, de stomheid der dingen te doorbreken; om in woord, kleur, klank en gebaar het geheim van het Zijn uit te spreken. Schoonheid wil uit vele bronnen stromen,…

Soms tikt een gedicht op het raam Ik sta op en laat hem erin Een enkele keer heeft dat geen zin Ik voed hem en geef hem een naam Maar soms denk ik: ach laat maar staan Al regent het nog zo hard Vandaag ben ik boe en geen bard Hij mag naar een ander toe gaan. Dat doet hij dan ook na een tijd Hij vliegt mijn gezichtsveld uit En meteen daarop…

Verse Lauwerblaadjes om de hoofden van Neêrlands dichterhelden - Is men met ontroerde schreden In der muzen hof getreden, Vol van wijding, zoals ik - In dat heilig ogenblik, Dan is zeker de eerste plicht, Die ons vol gemoed verlicht, Hen, die daar in glorie tronen, Lang erkende muzenzonen, Uitgelezen dichterschaar, Zeet'lend om het…

geslagen in ’t triootje heksenbollen als toverbrouwsels in ’n beslagkom kreeg hij zijn ronkende plagen niet door die keeltjes gedouwd er werd vlijtig gestookt tot de stoom zou opstijgen van de doorgekookte wrevel [zes tepels die rijzen in zijn verbeelding] zijn hoorns trilden door de overvloed van zijn natuur zijn jagende vingers…

Het eerste Boek werd uitgegeven Met teksten over het leven Tientallen tot honderden exemplaren werden er verkocht Het leven was zwaar Dus was het een lange tocht De 40 Gedichten van Danny van Strien De tweede druk moet als Boekenschrijver komen Desnoods in Eigen Beheer Want het leven is niet eerlijk En het leven doet zeer…

Zoals je loopt, door de kamer uit het bed naar de tafel met de kam, zal geen regel ooit lopen. Zoals je praat, met je tanden in mijn mond en je oren om mijn tong, zal geen pen ooit praten Zoals je zwijgt, met je bloed in mijn rug door je ogen in mijn hals, zal geen poëzie ooit zwijgen -------------------------------------…

Waarin verschillen toch profeten en poëten? Het onderscheid is klein, doch duidelijk, te weten De eersten zeggen waar van hetgeen men nog verwacht, De tweeden liegen van hetgeen al is volbracht. ---------------------------------------------------------- uit: Over-Ysselsche sangen en dichten (1630)…

Ik ben een dichter en der Schoonheid zoon. Alles wat schoon is, is me een vreugd altijd. Mijn hart is menslijk, maar of 'k lach of lijd, Mijn lachen en mijn leed zijn beide schoon. Ik heb de macht dat ik wat schoon is toon Aan andren, door de taal die ik belijd, Zodat wie leest bedroefd wordt of verblijd, Maar zich bedroevend vreugd smaakt…

Een bladvulling wilt gij gaan schrijven, Hier voor dit slecht gevulde blad?... Och, – ’k zou het maar wit laten blijven! Daar wordt genoeg papier beklad.…

Daar weet geen één de stille troost, Die door m'n kale kamer bloost, ‘t En is geen zonlicht van de Oost, ‘t En is geen lief dat kust en koost... Het is een oude beeltenis Van hem, die schoon van eenvoud is en prachtig droeg z'n droefenis... Gezelle... m'n goede Gezelle! Daar, op uw voorhoofd staat geprint Het lijden van een mensenkind,…

in een niet nader aangeduid seizoen schreef ik in de ik-vorm een tijdloos en meerduidig gedicht over het raadsel van het bestaan dat met weemoed en humor tot nadenken stemde en ontroerde het had geen strakke vorm er kwamen zeekoeien in voor en berekeningen van salonbèta's die wel klopten maar niet van toepassing waren en woorden zoals houtekiet…

Misschien bleef jij het kind dat bij vrouwenborsten beschutting zocht Misschien hoopte jij op een hemel omdat je van de belofte hield Misschien zocht je een vader die over je haren streek en zei dat jij de liefste was Misschien had je daarom subtiele humor omdat die de droefheid overwon Misschien moest je schrijven omdat…

'Dicht niet zo dichtbij me', sprak de schrijver. 'Hou het algemeen. Wat IK ervan vind, wordt meestal ijdel.' Zo dacht hij bij zichzelve, emoties strelend, wegend voor het decorum van zijn ziel. (Zo'n trigger moet toch zeker zijn inzet vijzelen. Of wijzigen...) Hij wist het niet. Zag slechts fanatieke rijmelaars, vertederd door het Grote-mensen-gevoel…

Heilige Schriften zijn die waaraan niemand een sylbe verander, Godlijk, naar letter en geest - Goede gedichten zijn zo, zij dan hun bron de Skamander, Jordaan of Noordzee geweest. ---------------------------------------------- uit: Het zichtbaar geheim (1915)…

Over het grauwe golvend bergland joegen De angstig zwangre wolke' hun nacht, - de wilde Donder loeide - en de doffe echo's rilden, Tot zij hun roffel uit alle rotsen sloegen. Maar waar tot mij de hemel boog, daar tilde De lucht haar zware wimpers op, - haar voegen Barstten open - en brede stralen droegen Het druipend goud op 't hoogland,…

Toegegeven: in dit gedicht staan alle Poppetjes op hun plaats, rijmschema klopt Dubbel- en binnenrijm, niks mis mee, ook De metaforen staan als een huis, je ruikt De doorlopende lijn naar M.N., en de nauwe Gang van A., daar zijn deze verzen zeker schat Plichtig aan. Het beeld van de man met de Hamer die alles heel wil maken om het nieuwe…

De zon komt op om 6.30. Stephen Dedalus wordt wakker, ziet het omliggende land en de ontwakende bergen uit zijn raam. Denkt: 'Wat boeiend.' Trekt het dekbed over zijn hoofd en slaapt weer in. Die hele dag in 1904. Wordt de andere dag uitgerust wakker en vraagt: 'Heb ik iets gemist?' ---------------------------------------- uit: 'Ivoren…

Het gedicht hoorde hoe het werd geschreven, het zag de reusachtige hand waaruit het leek te ontstaan, woord voor woord, het hield zichzelf nauwelijks bij. Bij, zag het geschreven, en als echo zei het zichzelf, bij, bij, maar toen was de hand alweer verder, gejaagd door de zweep van het krassen, het heimwee naar vorm. Het doet pijn om niet…

Mijn wiegje was een kinderbed met spijlen Ik was een huilbaby, een zwarte meeuw In de familiemui; een niet te peilen Vreemd donker kind uit een voorbije eeuw Met roze nageltjes en zwarte ogen Wit lakentje, borduursel en satijn Geboortetranen die er niet om logen En rondjes kinderwagen op het plein Veel later mocht ik lopen over tonnen…

Obscuritas en duisternis zij kleuren de novemberis de mensis die geen mens is maar de sombermaand van eenzaamheid we zien ze door een breedbeklens is homo deus mens of god? homo betekent immers mens en als hij wijs is sapiens in wie de schaduwen en schimmen als gedachten en verbeelding verblijven in herinnering kaleidoscoop van…

Hij was schrijver Schilder en zeker Antiapartheids- activist 'De ware bekente- nissen van een wit- te terrorist' is een van zijn vele werken Vele decennia in- middels woonde en werkte hij in Frankrijk Vaak eenzame op- sluiting in Zuid- Afrikaanse cel In 1975 opgepakt tijdens een ge- heim bezoek aan Zuid-Afrika Destijds…

Aan de uiterste onderrand van het platteland beitelt men in steen gehouwen woorden. Omhaal in tierelantijne-taal verachtelijk versiersel als men niet anders dan kortaf praten moet. Een krachtige knik zwijgzaam in barre arbeid gebral en gebalde vuist in nachtelijke uren. Aan de uiterste onderrand van het platteland waar mens en…

Ik zou een dag uit vissen, ik voelde mij moedeloos. Ik maakte tussen de lissen met de hand een wak in het kroos. Er steeg licht op van beneden uit de zwarte spiegelgrond. Ik zag een tuin onbetreden en een kind dat daar stond. Het stond aan zijn schrijftafel te schrijven op een lei. Het woord onder de griffel, herkende ik, was van mij.…

O! Snaren van m’n jonge ziel Ik voelde uw trillen zacht, Wijl ’t woordje op u nederviel, Dat door m’n tranen lacht. O! Zacht en zangerige woord, Waarin ik peerlen vind, Hebt gij m’n vreugde niet gehoord Toen ‘k worden mocht uw kind? O Gij, die m’n gedachtjes kust En wiegt m’n droefenis, ’t Is of m’n innerlijke rust Door u beveiligd is…