Alle inzendingen over omver

kijk hoe ik hier nu zit te wachten mij voed met tot zolang oeverloos overloop hondsmoe van het er doorheen zitten sta ik dan toch maar langzaam op vreemd er gebeurt niets en toch beweeg ik hemel en aarde…

ik blijf in de schaduw van het huis het maakt zich klaar om het gemis te verzamelen deuren openen en sluiten lopen mij omver terwijl ik op elke tekening stilte plak onder een verdonkerende hemel maak ik het bed op voor nachten waarin wijzers verfrommeld worden tot korsten van tijd ik wil nog even gaan zitten de dagen vastnemen…

wie houdt 'm nog tegen 's lands witte tornado eigenlijk een windhoosje van niks blaast nu volleerd zijn eigen partijtje brengt grote beroering onder het klootjesvolk met zijn oorblazerij blaast ie de angsthazen totaal omver de onderbuik wordt gekieteld de waan van de dag regeert het vuil zal worden gescheiden het oude beeld schoongeboend…

schildert je ziel in as- en aardetinten een donker palet bestrijdt de leegte de grauwe werkelijkheid de grijze tonen je verdedigt je tegen molens en reuzen te vuur en te zwaard bezielt de stenen zandkorrels en de bomen steekt de vuren aan je veegt geesten weg rijgt de witte kralen aan zingt een liefdeslied schopt de tijd omver…

rondtolt in mijn droom als een tornado om mijn huis kolkende herinneringen houden me wakker, eeuwen aan wijsheid doorstromen mij om niet verloren te gaan 's Ochtends schommel ik peinzend op de veranda er kraakt waarheid in het hout, het begint te zingen als hemelse harpen een Melkwind in mijn hoofd die alles opengooit, mijn huis omver…

Ik wilde tot hun breekpunt komen, er tegen opspringen om onze uitbundigheid te meten maar telkens waren ze me te vlug en wierpen me omver. Ik gaf me over, liet me bebeuken, me meestromen met haar kracht, er was geen verzet en veilig spoelden ze me het ondiepe op, 'terug' leken ze te zeggen, 'te gevaarlijk, blijf mens'.…

verlaten ruimte, gebroken spiegel rode lippenstift, oorbellen ernaast spoor van vers bloed en tranen vergeten uit te wissen in alle haast omver gelopen stoelen, horen als verlamd de akelige stilte aan zo snel mogelijk weg van hier is er de laatste ogenblik gedacht verlaten ruimte, ongezien geweld reflectie van vernietigende woede - maar…

Als de zomer zich terugtrekt komt de herfst aan de deur, - de vogel die een veer laat - neerslachtig Een windstoot werpt mij omver ik voel mij ontredderd koorts op mijn voorhoofd.…

Als de grote wind komt, waaien alle bomen omver, als het aan de wind ligt, knakt elke gedachte in ons hoofd. Alleen angstaanjagende geluiden blijven in onze hersens hangen, en woorden die ons vrees aanjagen, klampen zich aan het papier vast.…

Wij schetsten jouw beeld maar dit beeld kwam niet tot leven Wij keerden terug in het verleden Maar haalden jou niet naar het heden Het lukte Orfeus’ gezang evenmin In Paradisum voor jou, de hel hier voor ons Wij ervaarden de nood om bij jouw dood stil te staan, maar Het dagelijkse leven holde voort, ons voorbij en bijna omver Woorden…

de lucht voorspelt verandering de wind, een herfstorm midden- winter, blaast ons omver takken, nu kwetsbaar kaal wachten op een schone lei midwinterdonker maakt me bang geen heen, geen terug, geen dromen, wat blijft is enkel dag en dauw geen vogel in dit grijs en grauw waar maar geen einde aan wil komen 't is bijna kerst, geef mij je…

fluit het is stil op de Blauwburgwal de baggerboot is aan het verkassen Een westlander tot het dek grijs vol drap huisraad fietsen auto's en matrassen mannen mager staan in overall gebogen roerloos stil afgemat dof te kijk aan de rand van de schuit Dit is de gracht dit is de stad op de Prins Hendrikkade reed een vrachtauto een fietser omver…

til mij op in een nog niet gehechte toekomst waar angst geen vorm krijgt in een spiraalvormige monoloog waar heftige windvlagen zich ontdoen van zwarte gewaden en een stoet van haast rituele wendingen omver wordt geblazen aarzel niet, breng me tot waar ik zijn moet, leg jouw kinderen in mijn armen, tussen de bloemen en dat plekje,, aan…

Je rijdt op een fiets en een automobilist die te laat uit bed kwam dientengevolge haast heeft, rijdt je omver. De buurman die ging sporten, kreeg een hartaanval, en ligt in het ziekenhuis. Het is zo gezond en wel zo dodelijk, dat je er bijna in zou geloven! Ga je mee een ommetje doen, want het is zo gezond!…

grootheidswaanzin snode plannen groeiden uit tot in bloed overgoten waarheid dat ze ooit samen aan een tafel hetzelfde brood hebben gegeten deed er niet meer toe het ging nu om isoleren van schuwde hij zelfs niet om blauwhelmen te gijzelen die hun belofte van veiligheid in rook op zagen gaan manipuleerde hij vriend en vijand om zo Srebrenica omver…

de bodem van de rivier is bezaaid met lijken de aarde waarop ik loop is bezaaid met lijken de lucht zwevend boven mij is bezaaid met lijken beklemd hart zeer ademhaling stokt hallucinant het verleden, mijn verleden komt met mach 9 dichterbij voorbij, haalt mij in blaast mij omver vermorzeld mij schept een toekomst die niet de mijne…

Gevraagd waar ze is blijkt ze op weg naar betere tijden Zere voeten in knellende schoenen schoppen het leven omver waar het niet wil wijken IJzer breekt ze met vaste, zonodig met losse of andere handen Een leeuw gaat ze te lijf met blote vuist, ondertussen een wolk met gif verjagend met een pennestreek Na een lange en eenzame weg…

stemmen klinken stemmen zingen stemmen dwingen mocht je echter iets willen bereiken dan kun je ze maar moeilijk ontwijken toch voel je die stem naar onraad ruiken een zweem erachter hangend van macht misbruiken een zielig respectloos iemand bezigt hem kijk hem misprijzend aan zing hem met je zuiverste klanken omver en dan moet…

Als een sterke boom Tegen hevige stormen bestand Zul je ooit kunnen denken Dat deze eens niet meer Tegen deze hevigheid opgewassen is Dat deze op een tijd al zijn krachten Flexibiliteit moet overgeven Aan de heerszucht van het weer Mensen kijken in een opwelling Wel eens naar een boom Zien de schoonheid ervan Na de storm is de boom omver…

grote mond vol tanden al moet gij hem vaak zelf eerst openbreken tussen de eelt schuilt er fluweel in uw handen we zijn door de tijd gedraaid en gerokken ik weet wat ge voor mij hebt gezweet soms heeft woede de woorden uit me getrokken of waren mijn ogen door verdriet gesloten één ding wil ik dat ge zeker weet deze liefde is door niets omver…

Een grote kracht duwt omver, slijpt gierig diepe fijne gravures bijhorigheden onschatbaar veel harder dan ruwe diamant. Zie dan de kracht van natuurlijke paarden vele malen sterker met hun wilde ondiepe glans.…

Ik zie een prachtig gedekte tafel en krijg de neiging om alles omver te werpen Stilletjes trek ik mijn schoenen uit en klim op tafel, mijn rok omhoog Zachtjes tik ik met mijn tenen tegen het eerste glas het rinkelt zacht, en dan ga ik los Met elegantie wip ik ze eraf en dan krijg ik het te pakken ik schop ze eraf als een voetbal maar met gevoel…

De herfststorm blaast de bladeren van de bomen De takken buigen kreunend door Alles wordt omver geblazen Net zoals in mijn hoofd Daar blaast een wind mijn mijmeringen Langzaam uit m`n herinneringen Mijn hart huilt van verdriet Zoals de regen neer valt op de straat Het vormt plassen in mijn ziel Het verlaten gevoel Het opgesloten…

Om je omver te blazen van je troon, de mond snoeren, fragiele tegenstander. Ooit wist onze ziel, wat ware liefde is, we zijn allemaal al op die plaatst geweest. Maar herinneren het ons vaag niet meer, door troebele bezoedeling in onze geest. Liefde is geen verdorven machtsstrijd, welke je hard schreeuwt naar iemand.…

Alleen nog enkele kleine mankementen wat aangepaste verzekeringselementen en we zijn klaar om nooit nog een voetganger omver te rijden. Om elk euvel op de straat te mijden. Hij knalt nooit nog ergens tegen op alleen van een oude auto krijgt hij nog op zijn kop. Ik bekijk het met gemengde gevoelens.…

trouw schaduw was er niet geluiden zonder echo's stond alleen in je verdriet jouw spiegelbeeld was maar een schim van een steeds vroegere herinnering geknield heb je gebeden kracht gevraagd aan Hem Hij heeft zijn hand gegeven je leerde langzaam om weer om te gaan met hen gesterkt heb je gewerkt aan de opbouw van je leven muren zijn omver…

ik, de dromer die de toekomst omver fantaseerde ver voorbij de grenzen van werkelijkheid vertoefde in een niet bestaand heelal en daar de feesten vierde van wat het zou zijn als mijn handen de wereld maakten en dan tekende ik jou in de kleuren die je toekomen ik, de denker die alles altijd aan stukken bedacht met meer kracht dan de waarheid…

en je staat met je schelp aan je oor zoals dat je ooit is voorgedaan en hij blaast je omver en roept: niet laten vallen! ---------------------------------------------- uit: 'Tussen de gebeurtenissen', 2000.…

Er ligt een generatie geveld met rimpelige huid dof als perkament tesamen met alle kwetsbare zwevende tussen zon en maan wantrouwen en zorgen verdoven het brein steeds meer winkels sluiten hun deur voor de corona geur adem die binnen komt sluipen als de pest dat de economie omver gooit als na een oorlog met kanonnen om vervolgens…

Bijna omver geblazen door de wind. Mijn onderstel werd meerdere malen op de proef gesteld zelfs met grof geweld. Kasseien wilden niet zwichten. De modder zwolg me op tot mijn knieën. Plassen water waren toch zo verraderlijk. Maar… ik liet me niet kennen. Net als een paard werd in gemend met harde hand, tot mijn hart het begaf.…