Alle inzendingen over wiekt

Begraaf ons in een dek van woorden met een warmend gebaar, waar zielen moeizaam zuchten genageld aan ernstige schemering en de leugen wordt gedoogd in blinde ogen wiekt nog een laatste vleugelslag richting hemelrijk Voordat de dood ons inhaalt en ons schaduwend verleden opeist heeft leven's liefde ons gegeten en beproefd…

de lacht steeds breder in een eindelijk erkend je rust nu even kijkt in verbazing om je heen is dit nu wat altijd beloofd is navertellen kon niet één nog zwaaien achter je de handen die je ooit vol liefde hebt gedrukt zonder woorden was je afscheid zo plotseling de laatste zucht je draait je om kijkt naar het aardse leven wiekt…

schoof ik heb de grootste twijfels als ik jou zo bezig zie er gebeuren te vaak vreemde zaken en erover liegen kan jij niet woorden als magie en mystiek krijgen in jouw ogen steeds een andere lading mee in vooral door mij niet goed begrepen zinnen diep van binnen voel jij bij mij aan als een godin hoe jij met handen en armen wiekt…

Zijn vleugelslag wiekt hoog boven de huizen de nek ver uitgestrekt aan kop Voorlopig nog geen zwanenzang als de verre stemmen in zijn oren suizen Een ogenblik kijk ik naar boven het lange witte lijf in zicht Traag maar soepel in het ochtendlicht bewegen vleugels die goden loven Dan ontnemen daken mijn staren Voorbij is de getergde vogel…

als vrede iets met harmonie van doen heeft schuilt het geheim misschien wel hier terwijl een bleke maan op het water drijft een late vogel naar zijn rustplaats wiekt waar het boerenland zich in gewijde stilte hult en elk gerucht in het duister verstomt het riet een bewogen lied van vrede ruist de schepping hier al eeuwen…

De geest wiekt boven de materie uit: boven de laffe luwte van mijn stee waarin mijn lichaam luistert naar 't geluid der nacht, dat dunner wordt van lieverlee. Niet langer wordt mijn geest gekooid, geknecht door een cocon van grove stof, waarvan elk pijntje, steekje het verval voorzegt dat ik zo onderhand verwachten kan.…

Weg wiekt de vogel. - Loom als bloemenzuchten, Eentonig-dromig, vult nu hommelgonzen De kamerstilte... O wáarom wil zó bonzen Mijn hart en wil de kamer me uit doen vluchten? Weg wiekt de bij. - En meidoorn en seringen En gele tulpen geurende als violen, Zij zingen alle als harpen en violen. - O lied van lente!…

Wanneer in ademloze schemerschijn De vleermuis zwijgend wiekt in lage kringen, En de aarde staart naar de eerste tintelingen Der zilvren spangen van het nachtgordijn; Als dan door 't loof der luistrende jasmijn De luwtjes geur'ge wiegeliedren zingen, En sluimer daalt op brede duivezwingen... Dan is het zalig, om alleen te zijn.…

Mijn open mond drinkt het zoet van de lucht, Mijn oog verzadigt zich van zalig schoon, De muziek wiekt, gelijk een vogelvlucht, Zo zacht van slag, en fluit zo vol van toon. En hoor: hoe nu de muziek sneller gaat, En ziet, hoe nu de knaap zich rapper wendt, Allen tot luisteren en glimlach dwingt.…

Toch wiekte ik traag en wendde en naar mijn ark Richtte ik de koers: van boom op hoge heuvel Plukte ik een twijg en gaf me aan 't venster in. En mensen, beesten, met vervreugden zin, Haastten weer uit met mij naar 't vorig euvel: Het godverlaten, schendig aardepark.…

Ransuil gelooft het wel wiekt snel voelt verlangen naar zijn kunstnest dat de mensen hebben opgehangen.…

ik stapte maar kwam niet vooruit zwoegend ging mijn adem en de armen wiekten in een poging tot balans afgronden gaapten hun donkere gaten met overhangend talud benen trilden en sprankjes hoop waren vervlogen ooit gingen wij met zon de ochtend in het vredige ontwaken op paden die wij zelfs nog mochten smaken in alle rust…

hij dwarrelt rond je hoofd en golft je lange haren vertelt verhaaltjes aan je oor en gaat er met je stem van door hij ritselt in het bos de blaadjes los de takjes laat hij dansen dennen met hun groene piek wuiven traag als oud publiek zuchtend kijkt hij onder donkergroen en tilt de takken op de bosmuis vlucht een vogel wiekt een schreeuw…

de matrozen bij de zwaarden, ze schreeuwen: 'het wetter is dik en swier' hun handen laten de schoten vieren de tjalken gaan nu en masse door de wind en laten hun zeilen heftig klapperen, de zware giek suist, venijnig en razendsnel, van ree naar over, terwijl de boeg diep wegduikt in een snor van schuim als een vlucht sierlijke zwanen, wiekt…

Ons dorp ligt nog slapend in het uitgestrekte land hoor, een leeuwerik gaat boven mij al flink te keer, de zon schijnt goudgeel over menig roodstenen pand een vogel wiekt weg over de heg het carillon klinkt weer.…

Een buizerd, cirkelt hoog in de lucht, valt laag en wiekt muiszwaar naar zijn burcht. Zwaluwen, scheren door het zonneglans, walsen in driekwartsmaat gracieus hun paringsdans. Een bonte specht, tokt van tak tot tak, zoekt op een holle boom naar een groene biobak.…

Een zwarte schaduw zorgt voor contrast en wiekt door je beeld. Het plaatje past in het geheel, als de schaduw luguber krast. Een witte stilte met een grote pracht, een witte ruis die sterker wordt zonder kracht, nooit overheerst, geen macht. Bomen voelen topzwaar, takken buigen onder de witte last.…

Zij wiekt naar hem toe en groeit en groeit, dan ziet hij het ineens, het is zijn vrouw. Ze zit nu naast hem, hij voelt haar warmte, dan fluistert ze “Zal ik je wat vertellen, ik hou vandaag nog meer van jou.” Hoe vaak al, heeft zij hem dit toegefluisterd, hij ziet het beeld weer op zo'n fijn moment.…

Stewardessen goed verzorgd muntten uit in gastvrijheid Als een ster in de lucht Vast en veilig leek wel in vertrouwde baan die niet zo vertrouwd bleek Als de ijzeren vogel Wiekte naar veilige haven die er niet meer van kwam Opeens wie zal het zeggen,dovemanszeggen een raket met bloedrode neus Vloog met duivelse precisie tegen vensters aan,tegen…

Log zwaar, maar krachtig hautain trappelend, wiekt een edel zwanenpaar over dit winterland, een eend, opgeschrikt, fladdert snel wapperend, snaterend en taterend naar de veilige overkant.…

wolk, uiteen vouwt de kapel 't Mystiek wonder van zijn tekenschrift, Met diamant, op saffier gegrift, - Dan beeft mijn vinger, wijl de draaischijf snort, Het blinkend nat over de leemklomp stort, En onbewust druk ik de weke klei Tot kelken, lijk de bloemen in de wei, En rank en pooprend zwelt omhoog de tuit, Of daar een vogel opwaarts wiekt…

Zacht zingend op weg Zacht zingend ging ik op weg, al lichter wiekte het lied naar het verhaal van een veilige haven. Nog neurie ik in het huis van vroeger voor hem, die in koele lakens zijn lichaam naar mij uitschuift, het bloesemt blanke tederheid.…

Zij stonden in 't sterk licht, om hen het rennen van vijande' en der vrienden krijgsgezang; Hoop wiekte rond op glanzend-groene pennen, zij voelden haar suizen tegen hun wang.…

De verscheidnen storten samen En doordringen en beminnen, Tot de huivring van hun namen Eén wordt in ons wetend zinnen, En niet de enen en niet de andren Maar de stroom van hun verening Maar de storm van hun verandren Wiekt als lachen, waait als wening Door de woorden die wij uiten, Die elkaar hun wissling spieglen, Die zich tot een keten…