Alle inzendingen over schilderkunst

schakeringen wringen elke volgende lente tot in het transcendente dringen ze verder door en telkens dommelt ergens een verholen bloem in knop droomt alweer een meisje haar allermooiste doek ze wil nieuwe kleuren grijpen in het ijle en met felle vegen vatten tot nogmaals vruchten licht naar donker rijpen…

Lopend over wegen met een penseel gekleurd een vogel in de regen zijn vleugels met olieverf besmeurd Achter een geschetste boom en lila bloemenpracht duwt de getekende luchtstroom mij in de donkerblauwe sterrennacht Wandelend over het doek zacht land ik op het linnen zittend in de donk’re hoek weet ik niet hoe te beginnen Hurkend met…

nog geen dauw in de verse blaadjes wel een vroege honingraper die de tere pas gestreken eenling bezoekt met een zacht gezoem op rijm de schetser zalft de huid die geen trots herkent in de ogen van de spiegel waar gisteren de dader was van het nog onbesponnen huid, misschien maagdelijk doch zeker onbevreesd een machine op geluid, toekomst…

Een onbekend landschap doemt op met gesloten ogen volgt mijn geest een kronkelweg achter een oude eik moet ik stil gaan staan en daar verschijnt opeens jouw silhouet ontspannen kijk je naar het beekje dat langzaam voortstroomt in een glittering van hemelsblauw alsof je bang bent te vergeten leg je het vast penseelstreken mengsel van…

Onvergeetlijk zonder woorden, blikken uit het laatste vensterraam, dood wild op gedekte tafels, handgeschilderde ogen, tranengevuld ontroerend onverdorven blijven mensens meesterwerken, veel besproken werkjes, verantwoorde compositie in alle eeuwigheid bestaan zonder hoop, geschilderd realistisch en met nog veel meer liefde, naam je…

daar zit een meisje elegant in een bloemenweide zit ze daar ik ken haar niet maar ze is mooi, universeel zo mooi ze zit daar zo maar blond in haar bloei Het is alsof ze daar altijd al zat alsof ze daar hoort ze zit daar zo zonder reden zo maar ze rijgt een ketting van bloemen zojuist geplukt even…

je penseel lijnt je gedachten uit op het doek kleuren spreken hetgeen je niet kan bewoorden een schilderij zegt soms meer dan een boek of een blad vol akkoorden…

steeds als ik de lucht zie wisselen van kleuren vraag ik me weer af schildert die zich zelf of is het van de hand van de grote meester?…

Met een hart vol achterdocht staat hij op de brug leunend op de balustrade Vecht hij tegen wanhoop terwijl de avondzon het golvende kronkelende landschap kust O hartstochtelijk vurig schouwspel, vulkaan Krakatau De schreeuw, O rode lucht met gouden gloed Stroomt kokend bloed het duizelig gemoed…

Stijlvernieuwing. Wedergeboorte Renaissance. Nieuw levensgevoel Van deze cachet was Botticelli Een typische representant Bedekt naakt. Doorzichtig gekleed bloot Contouren van lijven talentvol Gepenceeld. Op breed doek mooi neergezet Vaatjes stijl. Tonnetje zijn trant 't Zijn devote, vrome madonna's Hun schaamte voor een deel verhullend…

De handen in aanbidding rond de vleugels, rond de borst van de zwarte vogel, die zich verlegen afwendt. De vrouw met de lange, slanke vingers droomt weg in haar lijkwitte gezicht. De kraai als symbool van dood en onderbewustzijn is hier beschermengel in vermomming, kenner van de onbewuste driften en een visionair medium. De edele vrouw kust hem…

het scherpe oog tekent de hemel van binnen, een rare machine maakt indrukken onthoudt kleuren vormen, hij loopt weg. Van iets maakt hij later op papier ook iets, maar anders, het hoofd en hart doen mee en het verleden speelt mee, tranen en glim- lachjes, verkeerde en goede ideeën en eerdere indrukken.. het koperen licht valt door…

Het rode droomhuis lacht mij toe als de rode haren van een beminde vrouw in het buitenland. Het pad in de bloeiende tuin is een rode loper, die aan het einde opklimt en vervloeit met het huis, het huis van rode aarde. Geschilderd in zijn laatste jaar lijkt het huis mij een voorschouw op de bloedige terugkeer naar de rose moederschoot de…

uitbundige boerenbruiloften: wapperende vaandels mutsen vlammend rood tussen het grauw zogende moeders plassende boeren dansend paar hondje centraal.…

rode raamluiken schemeren door de kale bomen een hond blaft achter de deur door de hoge ramen valt het licht op twee rode uien en een kruik met een mesje krabt hij een laagje van de verf weg de poes op een keukenstoel tilt traag één ooglid op hij struint wat door de tuin en kijkt naar een boom, de gevel, de lucht de zintuigen geopend…

Huizen plassen door een wassen herinnering het schilderij dampt onbestaande geschiedenis bomen wortelen in de modder van een doods bestaan de kunstenaar had daar een sloot door zijn aderen lopen de wind van het voortglijden was een grens overgestoken vergeelde randen spraken over verandering de één vouwt zijn handen om zoveel vakmanschap…

ik begin daar aan mijn wenkbrauwen te eten met klauwen vet in de krul gebraden glazen tanig als kraaien kijken naar de spiegelscherven ik mag loetje zeggen ik loop door de bubbels van harde kelen in de lucht door naar kwasten en pennen gedoopt in de hete brij die cerebraal mag heten ik mag loetje zeggen van lichterlaaie achter de…

Wat je niet hebt geweten, mijn straten waren leeg, geen bloemen op het graf, de dauw die vroor, oor aan een zijde, en olieverf mijn geweten wiste met vele bloemen zo scheen de zon, in het woud mijner dommen op linnen doek mijn streken, nooit geweten, dat je het wist…

Het uitzicht dat ik jou wil tonen Is een landschap in mijn hoofd ’k Wil jou er deelgenoot van maken Anders word ik niet geloofd Het fraaie grasland, heuvels, bomen Een grillig stromende rivier Mensen vrolijk aan de stranden En uitgelaten op de pier Zo is het plaatje hier van binnen Vol zonne- en ook maneschijn Gecompleteerd met pure schoonheid…

in de woeste, bezeten kop teistert het spookhuis van de kindertijd basaltblokken houden onwrikbaar de wacht aan de dijk onstuimige kleuren spatten uiteen gaan over in het wijde water woeste verfstriemen belagen het doek golven slaan in dikke klodders op het strand alle remmingen kwijt…

Donkere materie Chaos geconcentreerd Onzichtbare serie Gevisualiseerd Doelloze krachtbronnen Doorgaan transformatie Groepering gewonnen Tijdens meditatie Energie onttrekken Stromen uit de Abyss Beweging verwekken Scheppende duisternis De orde heeft richting Aan de wil gebonden Stralende verlichting Als dromen verzonden In…

Blauwer Dan de lucht kan zijn Schilderde hij zijn hemel Verdwaalde bladeren Keerden niet weder maar Gingen voor anker op het doek Geschilderde tranen Vielen sporadisch uit Het zich verspreidende wolkenveld Het lege Vulde zich met emotie Vloeiend uit een versleten penseel Een engel Zag tot zijn genoegen Hoe hij zijn inspiratie…

Het huis ‘Herinneringen’ Dit is het huis ‘Herinneringen’ waar de muren zijn doordrenkt met geluiden van dravende paarden door kwellende eenzame nachten dit is het huis van geestelijke kwellingen van ontrouw en verraad maar ook daad krachtig het besluit om boter van het hoofd te halen en het briefje te versnipperen doch eveneens…

onder bomen waar zonnevogels nesten bevolken vindt het jaargetijde motief doch de ophef dringt amper door tot de plas met weelderige gele lelies wijl een poes het schone lijfje wast met een oog op de bloem dragende Noord Japanse beverboom hangt moeder natuur de impressietuin aan lijnen terloops zingt zij blindelings, het eeuwige lied…

In het oude Wenen waar de Belvedère in de zon de grandeur uitstraalt van vervlogen tijden, daar kom ik onverwachts dit gedicht binnen Door de monumentale hal met eeuwenoude pilaren langs donker-marmeren trappen leidt het als vanzelf naar hoge zalen waar meesters van de schilderkunst nog tonen hoe de voorlopers van de Jugendstil de Romantiek…

Je plukt je vogels uit de lucht één voor één in harde lijnen op papier en kust ze zachtjes met je penseel om ze te kleuren Dan laat je ze vrij aan de muur, hoog bereikbaar achter glas en niet te vatten…

de ekster steelt de morgen mijn hart, mijn woorden uit de lucht gegrepen vandaag is de stilte tussen de regels door geslopen, geslepen zijn je lippen kus mij een tuin en eet appels uit mijn kruin ik dolfijn in de fontein en vang de wind met mijn vleugels…

Zo raadselachtig als de lach van Mona Lisa is jouw verdwijnen in de nacht Zo mooi als haar gezicht was 't jouwe niet, de lijnen en de plooien de kracht in jouw gelaat getuigden sterk van wie je was of bent geweest want nu vermist Ging je vrijwillig weg of greep het noodlot onverhoeds je zonder dat je wist Of niet begrepen…

als zij thuis zou zijn, dan heb ik geen appel. en mochten zij er beiden zijn, de één dicht bij in de deuropening, de ander iets verder weg op de veranda, naakt, dan zijn er nog geen appels. ik verkoop ze niet. ik geef ze niet weg. ik heb ze niet.…

het doek hangt erbij of het zo vallen gaat bekroning op al het werk dat bij leven verzet zo onbenullig en futiel bloemen met één oor voor detail, zelfs de bijen lijken wat weg te zoemen in die eindeloze zomer toen er nog zoveel verf het is of de man zijn strohoed zijn dood is ontvlucht samen met die oliedikke lucht een reis doorheen…