Alle inzendingen over ziekte

Wel eens van gehoord? wat doet het met je leven weet je wel wat er gebeurd naast het beven Het is een ziekte zo apart ik heb het al zeventien jaar het houdt nooit meer op terwijl ik ben er eigenlijk mee klaar De één krijgt dit, een ander dat allemaal komen we aan de beurt je doet er niets aan jouw kleurplaat is ingekleurd Alle kleuren hebben zo…

Nu ik weet dat je thuis aangekomen uitzicht hebt op die frêle portretten moederwangen bijna kunt voelen, de grond je grond is ben je veilig. Het serviesgoed en de kelderkast ziet, nu nog even niets naar afvaldiensten verdwijnen gaat , heb ook ik tijdelijk rust. Alle enveloppen liggen geschreven klaar. Het gevoel dat steeds weer als bom…

Toen de linkerkant van het centraal bestuur door een trombose onooglijk werd geraakt reageerde de rechterkant lijflang verzuurd Neuronen ijlden waar ze niet flitsen konden Het rechterbeen wou zijn eigen gang gaan De rechterhand pakte er al eens naast Ik gooide de eerste bal na overstuur Spreken was kort wazig vreemd avontuur Mijn lijf en…

alles van waarde draag ik met me mee ik leer het onthechten ik oefen om het licht op tijd uit te doen in een onbekende ruimte op een ongekend uur niet langer vermalen in de machinaties van een bovenaards medisch mirakel in een Lourdesgrot of in de aardse wonderen van de techniek mijn waarheid is draaglijk als…

een gestolde ziel roept niet om hulp ze neemt de benen als de dag haar van donker naar licht verschuift ze hoort slechts kapotte valse klanken als losse pianotoetsen achtergelaten in het gras een mannetje wijzend en roepend voor op de fiets laat haar gestolde ziel stromen hij wint haar voor het leven…

Op bezoek bij Tante Gery, 93 jaar oud, Feestdag, 1ste Paasdag 2018, Huizen Ze was weer even terug in mijn beleving mijn eigen moeder mijn overleden moeder Phina Krediet-van den Bos in 2009 overleden op 96-jarige leeftijd en 5 maanden Ook zij was in de laatste jaren van haar leven overlevende geweest op een gesloten afdeling van “De Burcht…

Het ziekenhuis Weet inmiddels wie ik ben Het ziekenhuis dat kent mij en ik weet, ondanks mijn handicap de artsen te vinden Zij weet meer dan zij prijsgeeft de poli zie Demi à Vera Zij kennen gelaagdheid van bestaan Zeker die van mij is voor hen Zeer beslist zeker geen kunst En zonder twijfel een raadsel evenmin Ongebreideld een teveel aan bloed echt…

een zee van lentelucht voert haar naar een oud verlangen de geleende tijd te leren omarmen de smalle richel tussen het rekenen in dagen en het vergeefs vertragen van de woekerende groei ze opent het venster nieuw licht valt binnen in het betraande weten van haar getelde dagen in geleende tijd…

langzaam werden rode lopers binnengehaald contacten niet bestendigd de uiterste datum is evenwel nog lang niet verlopen in een eerst recapituleren leek mantelzorg goed te functioneren maar toen alle impulsen waren gestopt resteerden slechts herinneringen uit een vage plek heel diep van binnen sijpelde nog een lieve werkelijkheid…

zijn geest gesloopt het leven een farce de reus van weleer wacht op knock-out in het tehuis neemt zijn vrouw elke dag een beetje afscheid van een vreemde dag mevrouw zegt hij soms…

ik heb in het blauw van je ogen blikken gezien die nog vol fantasie spelen terwijl in je bed armen en benen zich in hun verlamdheid mateloos vervelen jij hebt geprobeerd geleidingsbanen te helen door met mentale kracht spieren te strelen zij waren decor in jouw sprookjesland altijd in stilte aanwezig helaas nooit erg bijdehand…

Ik zie je gaan, afgezakte schouders met een bleek gelaat je gemoed dragen. Ze zijn niet te krijgen de antwoorden en al begrijp je ook de wolkenzaal niet, 't tolkende, laat staan het ijzige koude. Zie, de kinderen genieten hun maaltijd zijn onbevangen niet in staking gegaan. Ze boycotten de nieuwe hulp niet, vechten niet voor 'n ander moederschap…

Wij kennen al jaren van die dagen de korrels aan het strand, de schelpen het schuim op het water dat af en aan als golven wederkerend het strand aandoet, het koude dat je in winters laat huiveren. De nacht telde deze keer minuten lang uren. Vandaag is huiverig, ik zoek niets en ben thuis de dag is kil niet vrolijk, de sfeer is gelaten, regels…

Wees je gerust vooral niet bewust van de beperkingen van het leven Maar vooral wel van de beperkingen van je geest en vooral van je lichaam En ben je vastgelopen, voel je helse pijnen laat je dan losmaken door Fysio Amsterdam bij monde en handen van Maarten Peter (MP) Horlings van Kirchhoff Fysio, 1e Rozendwarsstraat Amsterdam Jordaan Dan wacht…

Tillift gebruik(t), de eerste keer!! Er hangt een engel in de lucht een engel in Amsterdam neen ze vliegt niet kan ook niet op wolken zitten Ze hangt in een luchtzak en ze is mijn dochter, 11 jaar nu 25 kilo zwaar, naakt aan de haak Giulia hangt en ik zing: op de melodie van “Daar komt Swiebertje”: "Wij gaan schommelen, wij gaan…

zij is geliefd bij iedereen, als koningin word ze begroet, mensen lopen lachend om haar heen, dit doet haar zichtbaar heel goed, zomaar een zaterdagmorgen, voor het eerst openbaar, samen lopend zonder zorgen, hand in hand dat is ook waar, haar werk zo dichtbij, maar nu geen verstoppertje meer, het maakt haar oprecht blij, mijn schatje…

Pijn is de verlatingsvorm van zijn van er niet meer willen zijn vooral geen pijnstillers of levensverlengende handelingen gedoe, gebed of geprevel Het is geweest het is mooi geweest het is goed geweest en ook heel veel niet goed slecht, onwaardig, onaardig gediscrimineerd, gediscomineerd, geisoleerd En dat laatste sterkt me in het gaan, in het vertrekken…

Wat brengt een mens tot een daad die onherroepelijk verder gaat dan een roep dan een vraag aan een medemens naar recht naar liefde het verdwijnen van pijn een laatste wens? Hoeveel moet een mens verdragen voordat hij voorgoed mag stoppen?…

ik heb ballonnen op kleur gesorteerd lampionnen al aangestoken guirlandes en slingers feestelijk neergelaten in open ontvangst het is jouw party de verrassing op je gezicht ziet enkel sprookjesachtig licht ik ben voorzichtig met schikken geweest alles luistert bijna autistisch nog is er enige souplesse in ogen en een wat flexibele…

vandaag ben ik het huis niet uit geweest en bleef maar zitten op mijn luie stoel ‘t was zoals ik het gisteren had gevreesd de dag zou eentonig worden, zonder doel dat gaat nu al weken en lange dagen door als ik ziek ben en het huis niet kan verlaten de moed zinkt weg, de energie gaat teloor en ik kan niet meer over iets zinnigs praten…

(Tennisbal) Sneeuw in de jaren zeventig Mijn geheugen Ook het korte-termijn hiervan Dat net als het lange- goed functioneert Als nieuwe tennisbal; on- geschonden…

kaarslicht flikkert de klok tikt tot de tijd daar is om los te mogen laten niet meer te hoeven vechten oeverloos te vechten tegen de demonen die mij het leven ondragelijk maakten eindelijk is de tijd daar om niets meer te hoeven in mijn hart neem ik jullie allemaal mee hoe rijk ben ik en eindelijk vrij…

Gevraagd wordt om Samantha met rust te laten en daar geef ik heel graag gehoor aan maar vraag Samantha ook mij met rust te laten met haar druk en drugs-leven want op haar jonge leeftijd is zij als een ouwe-hoer met slijtageplekken totaal niet geschikt voor de prostitutie en zeker die niet van de televisie Want als iets niet echt is, is het televisie…

aan zijden draden verbonden met het zoemende moederschip dat zwoegend zuigt en piept om jou kleine astronaut te bewaren voor de aarde zo stil ben je zo wit zo ver buiten de wereld kun je ons horen zie je de blauwe aarde dappere ruimtevaarder kom nu alsjeblieft naar huis…

Soms uitbundig blij dan weer een tijd verdrietig Je kan als partner niets doen je voelt je vreselijk nietig.. Machteloos staan we als partner aan de zijlijn Het niets kunnen doen dat doet echt pijn... Manische mensen kennen hoge pieken maar vooral diepe dalen Samen weer uit het dal klimmen is moeilijk en velen falen... Klimmen, vallen en weer…

tranen in mijn ogen, het wordt nat op mijn wang, kan het bijna niet geloven, verlangde het al zolang, door ziekte bij mij verdwenen, zonder jou is het huis zo leeg, we hebben het allebei moeten nemen, tot de boodschap die jij eindelijk kreeg, morgen ben jij weer bij mij, morgen mag jij naar huis, van de ziekte ben je nu vrij, eindelijk…

het zijn geen duizend stemmetjes die je vragen om het genoegen van verslaving steeds maar weer toe te staan een lot dat jij met velen deelt jij bent zo geschapen met een gen teveel maar werken aan jezelf dat moet iedereen zelf bepalen hoe jij in het leven staat waar je echt voor gaat lijden is de kracht om van verslaving te…

Uitzinnig, oprecht, zonder scrupules Houd ik vanaf de bodem van mijn hart van jou Jij bent mijn zon, maan en sterrenstelsel Mijn licht in deze donkere maanden Sinds ik ziek ben, heb ik geen grip meer op tijd Sedertdien kruipt bloed soms waar het niet kan gaan daar het ware karakter van mijn ziekte zich geenszins, echt nooit zal verloochenen aan patiënten…

Verborgen onder het zoekend oog van de oncoloog die je gerust stelt het is maar de grote van een speld. Wat zegt hij nu Wat is er aan de hand Het was maar iets kleins Onbenulligs zei de huisdokter. In alle staten Heb ik de kliniek verlaten Tranen langs mijn wangen Niemand om ze op te vangen In gedachten zag ik mij sterven Wat met…

De overname En ‘s avonds toen het reeds donkerde de mist zich uitspreidde voelde ik mij verstikken in wanhoop die mijn keel deed kroppen omdat Alzheimer de regie overnam en ‘s nachts toen onrust en machteloosheid jouw mistig hoofd bleef kwellen namen verstikkende gedachten de vrije loop zonder ze uit te spreken in die stilte…