Alle inzendingen

We zijn niet samen, maar schrijven des te mooier -- 'Jij bent me zo lief!'…

Wil jij een rijmpje voor mij maken, bro? Het wil me dit keer nauwelijks gelukken. Het liefst zou ik mijn snor nu willen drukken, Ik wil geen rijmpje onder mijn niveau. Dit kreupelrijm? Nou, dat is balen, bruh. Ik had er zelf nog één hoor, lekker puh!!…

kleine ondeugende engeltjes pissen in de sombere troosteloze nacht alles wat je nu juist in december niet wil voelen is kille regen wat je in deze tijd immers niet verwacht nee niet alles van boven is een zegen en dat nog wel van cherubijntjes wie had dat nou gedacht en toch verbeeld ik me ze te horen vanuit het hemelse gewelf licht…

Ik weet niet — maar sinds ruime tijd Hoef ’k moeders roep noch tik, En wie is ’t eerst van allen op — Het eerst van allen?… Ik! Dan hang ik water over ’t vuur En loop wat af en an, En ’k weet precies hoe laat het is — Zie ’k LOUW de timmerman. Kwartier voor zessen, strijk en zet, Stapt LOUW, wat weer het zij, Met zijn gereedschap in zijn…

het kind onder de appelboom telt tot honderd, ze draait zich om en loopt door de zonverlichte, gele tuin waar hebben ze zich verstopt? dan vliegen ze langs haar naar de boom, krijsend en met wel honderd bewegingen tegelijk ze weet niet waar ze het zoeken moet ze knijpt in een appel en noemt hem appel, appel. ------------------------…

ik zag haar gezicht en profiel in de spiegelruit dacht dat zij a- live naar binnen zou stappen waar ik van de wereld in de ban van haar heftig geemotioneerde blik de ogentaal aan het ontcijferen was die was gemarkeerd met een buitengewone hoeveelheid expressie in kleur en haar gezicht etste een bizarre schoonheid…

Er zat een bruine beer in Oekraïne, Te kaarten met een clubje bedoeïenen, Dat net gevlucht was uit Soedan, humane Hulp verlenend aan een groep Gazanen, De beer verzuchtte diep, oh wee, ach gos, Mijn soort is overal ter wereld los.…

Ik lach nog wel Maar niet meer zo vaak Ik plan nog wel Maar meestal lukraak Ik drink nog wel Maar niet meer zo veel Ik rook nog wel Maar meer en meer deel Ik ken je nog wel Maar niet meer zo goed Ik zie je nog wel Als het er niet meer toe doet…

Bij ons is heelkunde op Kos ontstaan Hippocrates brak er genezend baan Nu treft men enkel witte jassen aan Geen doekoen of mwandishi of sjamaan Toch is er iets waar ik soms nog op stuit Zijn wonderdokters echt de wereld uit? 't Zijn immers psychiater, loog en peut Die maken er al heel lang deel van uit: De Medica van Tulp en van Boerhaave…

Waarom zou de zon schijnen als de dikke donkere stofwolken van de niet aflatende bombardementen toch blijvend het zicht ontnemen van het licht van de wereld; DE ZON…

toen het licht ontvouwde stuurde een woordvogel jou op pad je plukte blauwe bloemen je plukte de witte maan winter vroor in je hart reis door ondoorgrondelijk water naar de overkant een klapwiekende vogel nam alle dode woorden mee in een bitterzoete nacht…

Met alle macht ben ik niks om ze te verzetten de lichtloze dagen, voor de tijd vooruit valt ‘t te bezien hoe ‘t daglicht kan bijdragen met uitgestoken hand de juiste weg terug te vinden naar het moment dat we heerlijk dwaalden elkaar voor het eerst in ‘t echt zagen hoe mijn ogen ook blijven knipperen jouw lach schemert daar doorheen bij…

Hij is hier nog, thuis, overal waar hij niet is -- maar wij hem kennen.…

zij rolt met haar ogen, haar blik op standje stil woorden stormen als wolken wild door de lucht ze woont met schuilend hart in haar kamer een wereld apart, vol dromen en geheimen een muur vol posters, een kast vol chaos de playlist een mix van verdriet en applaus de regels zijn rekbaar, de grenzen hun strijd en in die chaos zoeken ze ook veiligheid…

mag ik U een oneindige wandeling aanbieden langs de ontelbare kleuren waarmee wit licht is samengesteld op een pad waarvoor wij alle tijd van de wereld nemen om ons doel het begin en einde van de cirkel van dood en leven te bereiken gelukkig kunnen wij nooit verdwalen want wij zijn deel van deze wereld en willen onze verbinding…

Ik geef heel mijn zwart-witte hart aan jou Bij regen en bij kou Besiktas blijf ik altijd trouw We gaan samen winnen en verliezen Maar ik zal maar voor één club kiezen Ik geef heel mijn zwart-witte hart aan jou…

Mark Rutte’s toespraak maakte me bedroefd. Omdat ik coûte que coûte wil overleven, Heb ik benodigdheden opgeschreven, En ook m’n normbedrag wat opgeschroefd. Rollade, roompaté en rode wijn, Dan kan het thuis toch even vrede zijn.…

De dag gaat dicht als een deur. Jij schudt een sprookje uit je mouw. We lopen langs het duinpad naar de sterren en open gaat de nacht. De lage lichten van de kust beloven meer dan je kunt zien. Een visser staat met zijn lantaarn aan in zee. Het silhouet van een geluidloos schip wordt neergezet tegen de einder en verschuift. Met regelmaat…

Ik voel m’n ziel verwant met kleine simpele dingen, Die op ons wegen staan als bloemen van het veld… Verdoken in het gras, door weinigen geteld… Al dragen z’in hun kelk de zoetste zegeningen. ‘k Vind schoonheid overal; maar dat wat zachte perelt Vanuit uw moeë mond, die luttel woorden vindt: “ Goênavond…, lieveke, goênacht…, m’n zielekind.”…

alles wat je hebt beloofd ligt opgestapeld in mijn hoofd mijn god, wat is het daar een bende ik ben een goudvis in een kom die steeds hetzelfde rondje zwom en dacht dat ie de wereld kende…

Hier, mijn huis zo vredig als een stille nacht, waar warmte altijd op mij wacht. Hier, mijn gastvrij dak zo warmend bij jouw vonken, mijn schuilplaats in stormen en donkere nachten. Hier, mijn thuis waar ik mag dromen zonder grens, met liefde als mijn grootste wens. Spermalie, daar groei ik wijzer door jou vanbinnen rijker…

Een ijsbeer zei met enige frustratie, Wat hoor ik toch over polarisatie, De ene groep die maakt de ander vuil, Dat geeft voldoende reden voor gehuil, Maar ’t ergste is, van mij zijn ze gestolen, Waar zijn nu toch mijn mooie witte polen?…

Wie heeft nooit de zon gezien stralend aan de hemelkoepel? Wie heeft nooit het groen gezien op een stralend zonnige dag? Wie zag nooit het water kabbelend over vlakke meer? Wie zag nooit de horizon scheiding tussen hemel en zee? Wie heeft nooit gezeten in schaduw van bomen in het bos? Wie heeft nooit genoten van jonge dieren in de natuur…

Het lopend jaar is bijna naar het einde gekropen, één jaar waarin ook weer vele tranen zijn vergoten. Eerst nog Kerst het feest van licht, dat echter ook sterk laat voelen het gemis Van geliefden die er niet meer bij kunnen zijn, achterlatend voor altijd een sluimerende pijn. Met vuurwerk gaan wij het tenslotte dan verlaten, elkaar knuffels…

Door wat laat ik me afleiden vandaag Mijn lijf dat stijf, dus yoga eerst. Mijn maag, gewoonten? Mobiel..appjes, nieuws, gedichten..wil ik iets roepen? Reageren op het onverwachte, ja. Mooie kerstkaart in de bus Heb zelf nog niets, gekocht, noch bedacht Afspraak met deze, nog ouderen dan ik, hoe die moedig elke dag opstaan, helder…

De 'zakenman' Chris Yang had veel succes Met spioneren bij voorname Britten Hij bleek een heuse code te bezitten Allicht geen '007', maar 'H6' Zodoende heb ik raad voor onze Staat: Dré Hazes checken kan misschien geen kwaad…

Wat mijn leeftijd is? Ik heb er veel en aarzel -- welke te kiezen.…

als altijd vingen wij elkaar op aan de kleine kootjes hakend met licht verheven stem gaan praten en de stappen te nadrukkelijk ferm neergezet aan de gevaarlijke kant van de weg jij had de accenten van mijn woorden net even anders gelegd in herhaling dan komt er een kei op de weg die ons zeker de kop gaat kosten nog…

Een hongerige lintworm van 5 meter, een echte strateeg, woonde maandenlang in de darmen van mevrouw Deegh, vorig weekend verhuisde hij gezwind naar de bijkeuken, achter een plint, en elke nacht eet hij nu de kattenbak van Molly leeg ...…

met stille trom gekomen onopvallend niet verwacht z’n levenspad afgegaan niets meer om over te dromen verlaat hij met stille trom dit bestaan het geluid kwam hem niet meer ter ore het was zoals hij had verwacht wist waar hij naar toe zou gaan maar toch toch had die trommelaar wel iets harder mogen spelen hij had weleens wat enthousiasme…