Alle inzendingen over psychologie

Ik ben niet bang voor wat gebeuren moet, en denk je dat mijn weerstand dat vermijdt? Als ik anders denk, ben ik het dan kwijt? Ben ik echt wanneer ik mezelf dat verwijt? Een stenen muur is dat een reden om ommuurd te zijn, de angst om bang te zijn is dat genoeg voor nieuwe moed? Ik bekijk mijn muur tot in z’n voeg, ik lees…

alsof de nacht zwaait in het licht van de maan, het gejubel aanhoort; voor jou geplukt zwerfsterren, vol poëzie en de roep van de Kleine Beer hoe ze vanavond de wind vergezelt haar naar het noorden lokt klop zacht, mijn vriend en drenk me in het moedige duister…

nu ik ouder ben niet meer gedrogeerd door de natuur niet meer opgefokt gaten sla in ijle lucht ben ik vrij geen knecht meer maar ’n gelukkig verlicht mens enige verlichting die er is…

een sluier van licht dempt schaduwgeroezemoes van de zeegolven haast onhoorbaar doortrilt de nacht raadselachtig aan je oor inademend neem je kracht op langs vingertoppen tot aan je tenen toe de golven blozen zijn naakter dan ooit de nacht vloeit aan je ogen voorbij waakt zachter als massage alleen de geur blijft hangen doorvoed…

Altijd maar die gecultiveerde eenzaamheid en het gemak waarmee mensen opzij worden gezet weemoedige dromen alleen maar verlangen in zoet duister tastend zijn plicht niet verzakend als een eenvoudige heer met verstand van zaken eigenlijk kan hij geen vlinder meer zien alle vleugels leeg gelezen in het oog van de nacht verwijdert uit…

nergens in de wijde omtrek kwam ik stilte tegen toen zag ik jou en raapte je op, wist niets van je vluchtige reis of de wereld waaruit je werd geboren ik kende zelfs je naam niet zag enkel buien en het draaien van de duinen innerlijk ontwricht, met bleek gelaat een tiental vogels vloog op uit de wind tot dicht bij het water, hees…

ik heb dit jaar van het versgemaaide gras de geur nog maar één keer opgesnoven zeker, de zon heeft het groen wel degelijk verwend en spattend nat heb ik ook wel herkend toen regenbuien zonnestralen van licht en warmte wilden beroven * thans kleurt de hemel anders blauw en sloten lijken geulen zelfs de wilg weigert zijn…

Rekenen is altijd al een passie voor mij geweest even en oneven, alles paste in mijn straatje de som van de hele getallen was altijd deelbaar als je iets aftrok was worteltrekken ook mogelijk. Priemgetallen is voor anderen weer een tak van sport die zoeken naar alles deelbaar door zichzelf en door één en verheugen zich op verjaardagen met die…

ik was even, in het vluchtige van tijd, compleet zoals een glimlach en een bijzondere plek, waardig aan het leven nederig aan de dood even was ik een gezicht tussen sleutelbloemen en volmaakte ramen een lichte zin in zonneglans, in water van weggegleden zeeën verbonden door het begeren nu draag ik het gemis, vele dagen…

van welke zijde je het ook bekijkt je stoot altijd je kop, tenminste, je komt er niet uit. Dus kijk niet teveel in de ruimte met je telescoop, straks stoot je het nog tegen ruimte-rots of ko- meet, staat je verstand in brand, of kneus je je wel erg nieuws- gierige hart. nee, blijf op aarde en lijd in stilte en bewonder men- sen als…

in het stokoude tempelbos wonen vreemde wezens ze dragen baarden van een meter en hun haren los slofjes van kringloopbladeren en aan een biezen band slingert het hardstenen amulet van de albatros de vrouwen zijn er rondborstig en aanbidden aqua hun watergodin die opstijgt uit een mosgroene wolk boven het borrelend zwavelmeer tussen de rotsen…

zij voelt zich soms de bohémien van het water op zoek naar nieuwe horizonten ‘bonbien’, relativeert zij passievolle beelden in gedachten met de mond op glimlachstand terwijl ze aan het pennen is in de vrije natuur weg van sleur en stress blik op oneindig, verstand op nul mijmert ze blootsvoets over de alfa en bèta golven in haar vrouwenhart…

We communiceren Maar zeggen we iets We kennen de waarheid maar is die altijd oprecht We horen maar luisteren we ook We kijken maar zien we wel We zwijgen maar laten we ook de stilte toe We oordelen maar is die altijd zuiver We maken keuzes maar zijn die werkelijk van ons We hebben rijkdom maar is het wel eerlijk verdeeld We hebben…

U vraagt mij wat lafheid is ik zal U zeggen wat lafheid is lafheid is angst voor ‘t onbekende decennia denk ik met weemoed aan mijn jeugdliefde ik weet hoe ik haar kan bereiken durf haar niet te ontmoeten bang dat bekende pijn van weemoed plaats maakt voor onbekend gevoel kijk dat is lafheid…

hoe zal regenwater de vallei instromen wanneer de kring zijn richting keert en kreeften zwemmen in de fuiken van palingdansers die hun gladde vel niet verkopen aan onderkruipers en kale sjansers…

hoe zal regenwater de vallei instromen wanneer de kring zijn richting keert en kreeften zwemmen in de fuiken van palingdansers die hun gladde vel niet verkopen aan onderkruipers en kale sjansers…

Borderline voelt zich verdrietig, of toch blij, of was het nou boos? Borderline is impulsief en doet het gewoon als ze dat verzonnen heeft. Borderline doet aan zelfbeschadiging. Borderline is bang dat jullie haar alleen laten. Borderline is extreem in veel dingen. Borderline is heel boos vanbinnen en reageert daarom soms anders als anderen…

nog niet zo lang geleden roeide ik langs vijvers en kapotgewaaide zonnebloemen, onvertakt en dacht: misschien ben ik één van hen, blijft de werkelijkheid voorgoed achter me op te dunne stelen, ongewild door het licht zonder middaguur, zonder reizigers zonder te weten waar de wereld begint of misschien ben ik gewoon een ogenblik…

Bij de geboorte staat de fontein van liefde wagenwijd open maar raakt in de loop der tijd min of meer verstopt…

ik sluit mijn wereld verberg de deuren van het huis en wanneer de avond alle ramen verbrandt tot een donkere reis zwelt de nacht als een brede rivier met pijnlijke gewrichten de rust zal komen ik weet het zeker; binnen in mij zal een eindeloze tocht zich herkenbaar maken zich openen met niets om over te schreien met paarse…

Bedoel je jouw jaloezie of die van een ander het zijn twee wortels aan dezelfde boom bij de rivier liggen jouw kleren ik dank je voor de vele keren dat ik met jou zwemmen mocht in de diepzee van menselijke emoties ik groei nu verder tussen de verhoogde dijken zal niet snel meer voor het monster wijken en ja, ik hang mijn kleren in de hoogste…

Iemand die je echt goed kent Weet dat je meer dan een uiterlijk bent Weet dat er meer in je zit dan lijkt Wanneer hij je diep in de ogen kijkt Iemand die snapt dat je meer bent dan dit, Dat er achter je lichaam een persoonlijkheid zit. Iemand die merkt, wat nooit iemand zag. Alleen hij voelt de waarheid, achter jouw lach.…

angst ze is er ze is thuis bij iemand die de deur nu sluit na de aangename reis de laatste lampen uit ze knarst tot aan het open raam, het lege bos en daalt naast de eigenaar gelegen in een bed van kraakbeen stil als huid ze barst en koude lijm, een dringend gif tast langs het schild, de blote hemel als de doodsklaroen…

wat losse woede was met de trein gekomen op rails van wolken westwaarts denderend in stampij en crescendo daar ligt de meander van het avondland het luwt er en ontglimt elk scherp kantje dat op het ego lag te rijden het heldere water daar in stalen linten herinnert aan onthechting van weleer het futiele verschil in het samen zijn…

Volwassen als men is, zitten haat en liefde erg dicht bij elkaar, met een logische illusie. Met liefde valt nog om te gaan, met haat wordt dat iets lastiger. In beide gevallen gepaard met een traan, van geluk, van verdriet of van verstorven illusie?…

mijn brein loopt als een trein spoort ku-toek-ku-toek-ku-toek of spoort niet tsjjjjjjjjj ontspoort of legt het traject af naar een volgend station soms passeer ik dat station stap over of mis de trein blijf steken op een gesloten perron…

Het zou kunnen dat er iets van de oudste bomen in sluipt als ze naar elkaar reiken hoe er naar ringen gevraagd wordt en of er hoog in de lucht nog takken zijn waar lange planken van gemaakt worden hoe ze oeverloos wortelen in een tuinfilosofie alsof er een rangorde is in het erfrecht tussen eik en populier hoe ze zweven in…

de hele nacht was ik dicht bij je en in het bewegen van de golven verbeeldde ik me twee vleugels in mijn adem onze liefde werd een vogel sierlijk en vol witte veren meeuw, zei ik zacht en jij verlengde het landschap aan de toppen van je vingers, zoals een horizon glinsterend geheel en al zee met de branding waarin ik naar…

morgen, als de zon wil schijnen gaan we buiten spelen ik draag jouw schoudertas en jij stopt klaver in je jas kijk, de boer, hij ploegt voort maar wij plukken botergele bloemen voor tante Nel je kent haar vast nog wel we drinken koffie bij haar eten krentenmik met kaas en zij verhaalt van muizen die in haar hoeken huizen al spelend…

Wijsheid: de bereidheid om toe te staan Dat er dingen zijn gedaan Die met de kennis van vandaag Gisteren ongetwijfeld beter waren gegaan De lessen uit de keuzes van het verleden Bepalen de wandeling in het heden Laten ons morgen hopelijk tevreden Even achterom kijken en ons verrijken Door elke onderhandeling met onze moeilijkheden Wijsheid…