Alle inzendingen over dwaalt

Wat is het dat de vluchteling kan doen om het tij bij tijds te keren waar zijn de woorden van fatsoen als de mens maar niet wil leren de wereld is van iedereen niemand kiest voor waar geboren soms kan waarheid nergens heen dan dwaalt de ziel in hel verloren wat is het om de ontheemde te zien verdronken in zijn eigen tranen een toevluchtsoord…

in de avondschemering zie ik de dunne handen haar porseleinen gelaat het onaangeroerde glas de ziel klopt aan bij het sterke hart dat zich niet gewonnen geeft in het uur van de wolf dwaalt mijn hoofd af naar de waan en de werkelijkheid tot ze vervagen tot een dikke grijze brij in de ochtendschemering verbergt zich de duisternis…

ik weet dat de zon licht zal baren helaas nog steeds op de verkeerde aarde hier dwaalt schaduw tussen grijs en zwart voel me verloren zonder enig contrast alleen de maan geeft gelig zicht heeft zich geprofileerd in tweedehands wederkerend schijnen zij luwt de scherpte van dit ondoorzichtig bestaan terwijl ik in het volle licht…

Dom driest duifje dat al dagen dwaalt door drentse dreven in diezige nevel en duister gezang, langs dromen niet af te dwingen, waarmee de doem niet is te verdrijven, die als een dief in het dalende duister, post bij het braakliggend hart dat dorst als een dier na dorre dagen Ik maak vandaag voor jou en mijzelf, nog aarzelend,…

Ze hing haar weemoed aan de wand zodat de gasten kunnen zien waar hij voor stond er staan alleen nog lege stoelen en guitarras zonder klank dwaalt zijn geest er bovendien zijn gezang is er verstomd hij nam de Fado met zich mee over de kolkende zee nog steeds stelt ze de vraag schreiend aan de Taag: waarom ging je toch alleen we zijn…

de blaren vallen over me heen mijn geest dwaalt stuurloos rond en op mijn rug de steen met stervende woorden in de mond de aarde zuigt aan ledematen terwijl gedachten vertragen mijn zomer vergeet, voor even, haar baten de hemel lijkt zich te verlagen ik word aangespoord zonder er om te vragen en met geduld te dragen wat mij verstoort…

dan dwaalt emotie door mijn hoofd, "een fluister" die mijn elan dooft. ik ben alleen en voel de drang om te klagen, stil te huilen... voor minutenlang!…

Wat wordt verlicht; een kast van glas, harde platen die rechthoeken vormen; de bedompte lucht en een enkel vliegje gevangen in een kijkdoos; de blik die er van buiten naar binnen, van binnen naar buiten doorheen dwaalt; de leegte wellicht, wachtend op vervulling, verlangend naar het beeld dat kwam en weer ging?…

woorden worden weggeslikt gedachten blijven hangen slaat de klok gestaag even irritant als toen tikt de pen harder dwaalt de rook in cirkels korte nagels afgekloven tot op het randje langzaam verdwijnen in het niets als donderslag bij heldere hemel het hart doet overslaan wat zijn adem doet stokken ~* Duogedicht met Martien Montanus…

Tussen rusteloze spinsels dwaalt de slaap verloren rond kan geen ruimte vinden voor een echte eigen plek In de luwte van de chaos waar geen maanlicht valt probeert het schaduwbeest de nacht te overleven Met zware zwarte vleugels vliegt het dwars door de tijd naar het land van bloemenhoning waar een zoete rust zal wachten met de morgen…

Als een lam, moegedwaald van de kudde verlaten, dat dwaalt en dwaalt, jammerend loopt te blaten, zo dwaal ik, en donker donker zwart is rondom; de winden gieren, vallend lof ritselt om.…

Wanneer de glimlach verdwijnt uit je leven, je gedachten sterven een langzame dood, Wanneer boosheid en angst hun evenwicht verliezen, je geest dwaalt weg in een traag lopende tijd, Zoek dan naar een sleutelwoord in je leven, naar een moment van opperste geluk, Zet je stilte om in een kracht, kijk naar je aarzelende lach,…

waarom zie ik toch telkens weer die bleke vrouw met donkere ogen en lokken als ragfijne draden die niet gedogen dat ik mijn handen strek vol wellustige begeerte om haar eer te versmaden haar uitdagende lippen zo intens zwoel zuigen mij nog dichter naar haar lijf zij dwaalt af, ik mis mijn doel raak verstrikt in het erotisch…

Een blad dwaalt door de lucht het lijkt op een geregisseerde vlucht. Ik geef dit seizoen een natte zoen.…

vliegt weg bij het minste zuchtje wind begraaft zich diep onder het zand laat ik het er maar liggen omdat ik mijn handen niet vies wil maken er dwaalt een verloren wereld afgezonderd van wat niet zou moeten zondigen probeer ik het vast te houden ik zal er verder mee moeten komen focus mijn ogen op aanwezigheid dwing mijn verstand erbij…

terwijl slaap in ogen dwaalt op zoek naar zachter rusten sussen lipgelezen woorden onze stille taal alle weemoed in jouw naam spreekt van lichte dromen want we komen ooit weer bij het raam dat opent, als je lacht deze nacht vertelt van maanglans en van jou een jonge vrouw die wereldwijd op uitgekomen vlinders wacht…

Je dwaalt in een vierkant land waar ratio en emotie oorlog voeren zonder elkaar pijn te doen af en toe komt er een spreekwoord voorbij toepasselijk in de tijd maar verloren voor de eeuwigheid van het alsmaar dieper innerlijk voelen alsof het land geen bodem kent beadem je verleden in de toekomst haal je alles wat overbodig is weg om…

het spook der eenzaamheid loert in de nacht passie dwaalt rusteloos tranen omdat ik je gezicht zag in het donker geluk en kwelling oh, ik mis je… ben tot niets in staat lachwekkend is het ook wel als dwaze verliefden die elkaar missen al na een paar dagen hoort zo niet bij mij.…

In de wandelgang van ‘t oude hoofd dwaalt de drang van schrijven dat blijft bovendrijven in de kabbelende stroom van leven een gedachte die bewoog maar niet keren wilde het grote kind met zorgen dat in ontroering mijn moederhart verstilde en wagenwijd ontsloot ik neem het altijd mee toch eens los zal moeten laten tot voor de drempel…

vertrouwen is tweezijdig je kunt het niet alleen waarheid blijkt partijdig liefde lijkt van steen je hart blijft, zonder te begrijpen, -lijkt doof en blind geweest- gehavend samenknijpen totdat het weer geneest je ziel dwaalt zonder baken op een ritme zonder maat zal liefde nog ontwaken voordat je slapen gaat?…

- O kinderkens, wier lieve tred Het hart ons in verukking zet, Wanneer gij huppelt langs de vloer En dwaalt als scheepjes zonder roer, En, dartelend, zonder dat gij 't weet Of wilt, op 't ouderlijk kleed In onschuld treedt, Wie weet, Of ge eenmaal al te met, O smart ! Uw voet niet zet Op 't ouderhart!…

ode aan de doden uit een ver verleden onder grijszwarte stenen kolossaal de gele brem verbergend naar God zoekend dwaalt hun ziel boven korrelig zand de hei kleurt paars hun aura verdwaasd hun geur kwijt zonder lichaam verdoold vechtend vol afkeer tegen verder verval leven is zolang geleden Hun eeuwige vraag waar…

halfdroog bladgefluister in ’t circus van wind ligt stof op kamergroen van weken vogels tekenen grijze nevel ik drink jouw mond smaak onze slaap en dag dwaalt bijna wankelend aan ons voorbij wij houden onze vingers gekruist en hebben de wereld, stilletjes gevouwen aan de kant gelegd. sunset 27-07-2007…

Mijn lege hart dwaalt door de straten. Ander licht, zie ik, in huizen waar ik eens kind aan huis was. Mijn stem klonk door de vroege avond Oewaai ! Oewaai!! Dan met mijn vrienden langs parken en speeltuin. Waar mijn hart weer thuis zou willen komen, maar waar ? Waar zijn de vrienden na al die jaren? Waar is zij??…

Ik lig weer vreedzaam in het gras, En rond mij geurt de goede aarde, Mijn lieve dwaalt met lichte pas En leest de bloemen in de gaarde. De nieuwe lente is aangebroken, Met zonnewarmte’ en vogelzang, Met bloemen en met zoete roken, En immer rijker welt mijn dank.…

je zult het weldra niet meer weten wat je mij vroeger hebt aangedaan maar ik zal het nooit vergeten het orgelpunt van je bestaan verslaving is een harde drug het voorwerp lijdt en speelt geen rol het karakter dwaalt, valt van de brug je hoofd is leeg en klinkt als hol wat kan een mens toch stom gaan doen als de duivel heerst over…

Mijn mond sprakeloos klanken verloren tussen licht en duister laten zinnen zweven zoeken een weg naar het onbereikbare de wil om te aanvaarden dwaalt doelloos door wanhopige gedachten naar het zijspoor verduisteren het zicht op de toekomst waar gevleugelde woorden samenkomen in het opnieuw ontdekken van het heden…

er dwaalt geen schaduw door de wereld van glas waarin privacy niet past en licht vrij speelt in drie dimensies tot het breekt alle kleuren geeft waaruit het wit ooit is geweven na tempering volgt demping van geluid uit is het moment van stilte waarna zwoele tonen intimiteiten zingen die hen door het licht zijn ontnomen in…

Trillend dwaalt van boven 't fijne wolken los; en met bloei bestoven in het naakte bos blijf ik in een beven teruggehouden staan, en ik raak nog even 't donker stamhout aan. ---------------------------- uit: 'Het Veerhuis', 1980.…

De winterlucht, in maanlicht badend, dwaalt om ons heen in de diepe stilte van middernacht. We verzamelen sneeuwvlokken en het zachte licht van sterren en maan. Herinner je dit als niemand meer weet waar de weg van liefde is. Herinner je dit als niemand meer weet waar de weg van leven is.…