Alle inzendingen over mank

woonde ze nog aan de zuidwestkade vandaag vertrok het vlaggenschip naar het boeienoord, voor anker en met het kompas geloosd krijst de hemel het water blankgrijs relikwieën als tentoongestelde obelisken vertellen in deze manke tot zwakgemalen winter dat eens het verleden het nu trotseert met het antwoord van het heden waarom dán toch…

Ontgrendel jij dan mijn bestaan dat mank aan wonder nergens daagt. Maak stromend mij weer, warm en zacht, jij die mijn oorsprong heilig acht. Dan hoor ik op – een nieuwe naam – en lach verstild. Jij noemt mij kind van Lazarus dat windsels draagt. Geen dode meer, die niemand mint en nergens gaat. De zon breekt door.…

Vertrouw alleen het woord dat uitgekleed je bed in stapt en met je doet en streelt en strijdt en pas wanneer de dag aanbreekt je mank geslagen achterlaat. Dat woord alleen Uit: 'O, die wijze koeien', Chris de Valk Uitgeverij Abraxas Zuider-Amstel, Amsterdam…

Ik mis jouw pracht Je tenenlopen Jouw even weg zijn en weer terug Een kus die blijft De kleine ruzies Het weten: dit gaat veel te vlug Want ik werd schaduw, jij steeds lichter Jij danste leven, ik bleek mank ik maakte ruzie, jij gedichten Nu zit ik hier met al je foto’s op de bank Zo gaat het dus Dit heet dus sterven Dat jij vertrekt en…

laat een ander er in vallen Voor een pleziertje naar de Wallen want ook vinden ze vrouwen te min Dat is zoals de homofoob seks verzint En dan even later in de kroeg staan ze te pochen nooit genoeg over die homo zus en zo die er uit zag als een beau Nu ligt die arme man neergeslagen onder een boom zijn wonden te likken Hoe wreed het lot mank…

“Je gaat een man toch ook niet z’n klokkenspel afnemen” Dat is recht voor z’n raap Dat is raak, aldus een Jordanese bij AT5 Ik zeg: Blijf met je poten van de Wester af Ik voel een woede als die van Christus Bij de geldwisselaars in de Tempel D’r uit, d’r uit, ex expats, ex expats Vergelijkingen gaan mank Maar een briefie in het Engels…

Immer vond ik, 't pad ontweken, een richtbaak voor mijn stappen, mank en krank, en stronkelde ik in wanhoop soms verloren, dra viel door 't duister, uit een hoge toren, diep in mijn ziel een verre klokkenklank.…

samen op de roltrap kwart over zeven wijde broek verhult je manke been arm in een mitella zwarte haren kleuren vele tinten grijs breekbaar, gebroken staren blikken in de verte waar zij eenzame leegte vullen met hoop al mijn vragen kennen slechts één antwoord ‘oorlog’, zeg je nauwelijks verstaanbaar snijdt ijzige wind woorden af…

Het gaat mank aan deficiënties in een persoonlijk gemis. Alles heeft zijn grenzen. Vooral als het om de liefde gaat. Een mens is veroordeeld tot de eenzaamheid. Waar de schone vriendschap in zijn slapen nimmer in jouw dag ontwaakt.…

verwensen Vaak kreeg zij 'vuile rotjodin' te horen Zij moest zonodig hier in Holland wonen Bracht vijf jaar oorlog, doodde vaders, zonen Totdat de Duitsers eindelijk verloren Het Lage Land was vast met rust gelaten Als zij er verre van zou zijn geweest Beweerde tegen zondebok het beest Een voorbeeld van hoe diep we kunnen haten Een manke…

Vandaag zeilden ze uit de lucht over de haag van coniferen en eindigden hun klapwiek vlucht in een manke eendenpas op het hard bevroren gras. Ze waggelden naar het terras en bleven voor de tuindeur staan, keken me vrijmoedig aan en gingen kwakend aan het schooien om toch vooral wat voer te strooien.…

het is een vrouwenkoor, ons vrouwenkoor dat onophoudelijk gilt, schreeuwt en steunt zoals een gierende boor al draaiend zijn hoge eentonigheid kreunt een toneel vol rode ballonnen met opgezwollen nekken het zijn sopranen met een jankend geluid die snerpend de lucht langzaam laten vieren in een ballade van Karel de Manke…

Verslagenheid zoals het werd gedeeld in elke era weer wordt geproefd, tekens dat alles opnieuw gedroomd zoals het is niet zou moeten zijn wat anderen in verwachting beweren als de stromen in lief en leed even zijn gedroogd, maar haar littekens nooit en mocht verwachtingen ontstaan anders te beweren is dat een realiteit die mank gaat…

de zwaluw die de nacht ontziet vreest het uur dat in gebaren zijn taal verkiest boven de zwerm met wie hij was gekomen een zweem van gevoelens krioelen als duizend manke jaren onder het dons dat hem scheidt van de toekomst die in beleving zwijgt voor oren zonder een thuis een warme regenwind vliedt langs het open raam en hapt…

Een Hoge Hoed en gestreept gras langs zijn kuitbroek geen blauw oog te zien achter de schutting Marjelle draagt graag botten naar haar hooizolder op roze pantoffels schuift zij door de wintertuin Mondjesmaat wankelen haar manke afdwaalkinderen citroengeel verpakt in glas, aas voor haaien Fijngestampte wurmen mengen zij met brood…

Ja, zij vertolken hoger-dimensionele taal in klank, ons aards bewustzijn loopt hierbij nog mank.…

Loopt hij mank? Wordt hij joods? Is hij blank? Of toch rood? Ligt hij op schoot Warm bij Frank, Die overspelend voost Ondanks gejank? Word je bang Blijf je het ook? Keert de zang Tot een valse noot? Dit is de gewetensnood Belichaamd door de slang Die lisstig van Eva genoot Met appel in haar wang.…

najaarsregen, een wankele tafel waarop menig woord werd doorwoeld, een halve kop koude koffie, naamloze suiker onaangeroerd ik mijmer over wat ik bezit en schets u een beeld u mag zich er vrij in bewegen biedt het ruimte om mij te zien en wat ik achterlaat hoort u het waggelen van mijn pen op de manke tafel terwijl de regen tegen het raam…

De manke voetstap van de doodsdemon sterft struikelend weg, terug; het leven roert zijn trom.…

Jaren vielen weg, alsof we niet al middelbaar zijn, de rimpels, zien we niet, jouw stok en mank lopen evenmin. Kunstgebitten, doen niet ter zake, de grijze haardos evenmin.…

aanvaart, en rood, rood de kleur van liefde, maar zeker ook rood van het hellevuur waar wij ons Nederlanders in begeven waarom een volgorde die ordentelijk en zwierig je gedachten afleidt van de ware aard van het kwaad jullie driekleur heeft de bloedigste veld en zee slagen meegemaakt en vervolgens zich heldhaftig liet meesleuren door de manke…

Na 12 jaren samen moet ik verder zonder hond Het beest Is mank, stinkt uit zijn bek En likt voortdurend aan zijn kont Vandaag laat ik hem voor 't laatst uit Morgen krijgt hij van de dierenarts een spuit Ben ik eindelijk af van dat eeuwige geblaf Die natte neus steeds in mijn hand En de stank als 'ie in het water is beland Wat zal het leven…

zijn angst betrok Betrad ik liever een nieuw pad Richting de open slaperdijk Op knisperend geel blad Daar kwam ik vriendje zwaluw tegen De uiterwaarden groot De zomer in een laatste zege Die schreeuwde totterdood Zo doolde ik en zag zo veel Mussen herfstdik en zomerslank Gaaien, kraaien elk hun deel Één oude man reeds krom en mank…

Wanneer de Vorst des lichts slaat aan de gulden tómen Zijn hand, en beurt omhoog aanzienlijk uiter zee Zijn uitgespreide pruik van levend goud, waarme Hij nare angstvalligheid, en vaa, en creple drómen Van 's mensen lichaam strijkt, en berg, en bos, en bómen En steden volkrijk, en velden met het vee In duisternis verdwaald, ons levert op haar…

Hij liep mank. Een englenpaar. Maar zij erg bits, En hij verschriklijk aan de drank. Zo woonden ze in een lekke schuit, Als twee marmotjes in hun hol. Geregeld schold zij hem de huid En dronk hij zich met bitter vol. De tijd vliegt snel, vooral wanneer De liefde 's levens zuur verzoet.…

Nu een ultramarijne hemel mild de stad sluiert zijn voetstap achterlaat in een nachtelijk gedicht vullen straten zich met het gemurmel der fonteinen en een manke tortelduif Het woekert, het wordt later dan verwacht als een gehaaste tred in echo ’s tegen de gevels ketst Zijn kraag bedekt zijn aangezicht Zijn handen vouwen stevig het auto…

En elke keer als hij weer uit de bajes kwam dan zat ie strijk en zet toujours bij de penoze en sprak dan af met Dove Daan of Manke Bram, om zich een nachtje in een bankkluis te verpozen. Hij nam zich telkens voor de misdaad te verlaten wat hem nooit lukte, hij ging steeds weer in de mist.…

alles voor de rest van de dag voor gezien Het draaiorgel draait weer mooie tulpen Jawel geheel uit Amsterdam betrokken Maar opgegroeid in het schone achterland Op zwaar verontreinigd giftig bollenland De rozengracht verglijdt in de Jordaan Dommelend genieten in een echte kroeg Meedeinen op de golven van het Amsterdamse lied He daar is manke…

Dan een dag later valt manlief toch op Je loopt wel erg mank, dus zegt ie kom op We gaat naar het ziekenhuis er ff naar laten kijken En dan blijkt dat er een scheurtje zit als het meer is, moet dat blijken Uit vervolgsessies die je nu te wachten staan En voorlopig is lopen, van de baan Je bent geveld, verplicht tot zitten op een stoel En hebt…

op een viaduct of brug En door de gladheid kunnen ze niet meer naar huis terug Na talloze ontberingen bereiken ze een stad En melden dat ze het nog nooit zo zwaar hebben gehad Daarna wordt het weer donker en we krijgen code rood En kijk daar glijdt een oplegger heel langzaam in de sloot Een fietser onderuit, hij krabbelt op maar loopt wat mank…