Alle inzendingen over ritselt

Dan wiegelt en ritselt een levenswijs blad om krachtig geloof te doen ontluiken. Over de stroom, tussen takken, verschijnen in elkaar vloeiende regenbogen, waarin zeven kleuren opbeurend schijnen. Hun trillend geschitter toont mededogen van Hierboven: God wil al de Zijnen sterken met dansend licht in de ogen.…

scherp en zilver gerande wolken, deze stranden zijn vol spoken, de nacht glimmert stil en onuitgesproken, het ruisend riet ritselt geheimen, het ruist, fluistert en flinstert door de nacht, de nieuwe volle maan verlicht al mijn mooie dromen, en koestert een trage lome, nieuwe stille liefde, ik zie de zee de stille maan in zilver spiegelen,…

zomer de adem glijdt het talmend in rust omfloerst het ogen met de bomen tot grijze fluwelen de horizon ontnomen in het stille witte waaiende een sprankje zon jaagt het op de vlucht om verloren lommer de bladgele en rode in haar vochtige handen ontnemen het zicht van de nacht in roodkastanje maandagen ritselt…

Soms ritselt of zucht het tergende duister, lacht vijandig, spreekt over komend leed binnen de onbreekbare duivelskluister. Als een gerafeld, vaag lichtend rouwkleed bedekken wolken de hemelse luister, die -al tegenwoordig- men steeds vergeet.…

Een duif vliegt op en laat een witte veer en ritselt aan het venster met zijn vlerk. De laatste non, in een verweduwd kreunen - ik zie haar knielen en zich moeizaam steunen - bidt haar gebed. Een kaars dooft flakkerend uit.…

Oude zaken nemen een keer Westerwolde is er weer uit hun winterslaap gewekt hebben kabouters zich uitgerekt een fee hervond haar landschap, ritselt rond stemmen uit de spookboerderij de zwarte ruiter rijdt voorbij monniken, hoofdelingen staan op. De Ruiten Aa ging op de schop kiepkeerl met de korf op zijn rug het sagenland is terug.…

Persephone draagt bloemen en stoere kaplaarzen als een soldaat met spierballen, of een openvallend hesje met minirok als een maagd, altijd verovert ze de driften om haar heen In Coco's jurk paradeert ze op Jersey het doorzichtige plastic ritselt bij elke kus die ik erop geef passanten nemen foto's ze komt in de krant de lente is begonnen…

En dan moet je dat extra duwtje geven … de zaal wacht af, is stil, geen grinnik klinkt, het is vanavond klatergoud dat blinkt, de avondkleding ritselt als al zeven minuten lang de stand-up grappenmaker geen glimlach heeft teweeggebracht.…

nooit voel ik me eenzaam zolang jij er bent en naar me wuift en stilletjes ritselt en mij toefluistert door de wind zolang ik weet dat jij het bent waar ieder klein wezentje dat ik altijd heb bemind bij jou geborgenheid en een schuilplaats vindt soms ben je even zo’n prachtig kleurrijk figuur en als je je kleed aflegt toon jij je…

Zonneglans bekleedt de omringende haag vol jonge, opgewekte uitstraling, die nodend ritselt, ofschoon ongekend, vaag... Drachtens Zuiderbegraafplaats geeft opbeuring aan het doen en gebeuren van vandaag, wat leidt naar ieders eeuwige bestemming.…

gebroken en verloren Langs de regels wandelen mijn gedachten te vaak stokt deze trage gang daar was het duister en wat was ik toch bang lees niets van schoonheid of een blij verwachten Ik zie dat mijn vingers de dans weer ontdekken langs lijnen van nu op het wit van de lach op het toneel zonder grenzen nu het weer kan, nu het nog mag fris ritselt…

U groet het avondkoeltje en ritselt door de blaân Van berk en populier, die in uw glansen weemlen Misschien doet ge ook uw licht door 't bontgeschilderd glas Der dorpskerk op het graf van mijn geliefden dalen; Maar ach, al drong ge ook door tot hun zo dierbare as, Ze ontwaken niet, hun oog is blind voor uwe stralen.…

met magie ze openen alle deuren kamers die gesloten zijn tuinen die nooit kleuren je tovert licht met zon die anders schijnt te stralen je woorden halen warmte aan vertrouwen spreekt uit je verhalen je voert me met de wolken mee langs hemels die niet mogen laat dier en mensen zien van boven andere ogen je praat bomen tot een bos ritselt…

Een kerkje zo oud en ach zo geweldig oud in het hoge gras de verweerde stenen een haas rent over het kerkhof De wind een koeltje op deze warme dag boven de akker zingt de stijgende leeuwerik jubelend als een engel een stipje aan de hemel Het beekje ritselt en murmelt de jongen ziet het kerkje zo oud en ach de verweerde stenen…

De nacht ritselt maanstralen raken de riethalmen. Krekels sussen ons en we strelen, bevelen elke kus met een vingerknip. Duiken in de vinnig vervoering...een dompelbad. 'Adem je nog? ' Jouw zwijgen is aanstekelijk Mijn hoofd zwelt, ik raad jouw eerste klank. Tranen vullen de beek onder jouw ogen.…

De wind ritselt tussen de eikebladeren en lijkt mee te willen dansen op de muziek, die heviger en heviger wordt en alles in zijn omgeving in zijn macht houdt. Dan staat de fluiter op, en gaat langzaam terug, vanwaar hij kwam, alles achterlatend zoals hij gekomen was... Maar is hij er wel ooit geweest?…

Ze ligt daar zo stil In een gekoelde kamer ritselt het vouwen van gekreukte lakens Een laatste blik wordt geworpen op de tijd die voort kruipt in een sfeer van breekbaarheid Voor anderen, onbekende gezichten sieren de ruimte om haar heen Fossiele gestalten die als verlate herinneringen voorbij schuifelen geven pas voor even Ze…

' tevredenheid straalt er vanaf in het holst van het hoofd, alles rimpelt, ritselt en veert op als ik even kom binnenrijven. ------------------------- uit: 'Apenlier', 2004.…

Geen nevelig duister Bedekt meer het veld; Geen blinkende kluister, die 't beekje meer knelt; Het stormen is over; De buien zijn heen; Wat ritselt in 't lover Is zefir alleen. Vol bloeisel van boven, Vol bloemen omlaag, Staan velden en hoven, En telgen en haag!…

Zij huppelt langs klaprozen en haar kleed ritselt. Er hangt een stiekem verwachten. Met geile ogen hurk ik tussen de twijgen van haar arendsnest. Hoeveel jaren hebben haar gebeten? Ik voel de zomerhitte op mijn gelaat stralen, in haar hinderlaag want ik word een mikpunt in de luwe stilte.…

Ritselt loof in zomers die we niet kennen, valt elders weer de winter in. Aarde sluiert licht, nachten te ondiep in de barre grond begraven. Wolk aan de horizon, ondergeschikt aan hemelen om elders heil te zoeken. Onder bomen ruist de dood, lichaam rekt zich in ijver, de maan kraait in z’n vijver.…

hij dwarrelt rond je hoofd en golft je lange haren vertelt verhaaltjes aan je oor en gaat er met je stem van door hij ritselt in het bos de blaadjes los de takjes laat hij dansen dennen met hun groene piek wuiven traag als oud publiek zuchtend kijkt hij onder donkergroen en tilt de takken op de bosmuis vlucht een vogel wiekt een schreeuw…

Daar moet ik zijn, daar zindertrilt, daar ritselt het, geen tijd, daar moet ik tussen zijn, en waar jij onder, ik slechts boven was. -------------------------------- uit: 'Erato', 2005.…

Als donkere onverganklijkheden Van stilte, als werelden van rouw Tussen het uitgestrekte blauw Des hemels en het land beneden, Als onweerstaanbaren, die tot Het eeuwige zich intocht banen Vanuit het schamele aardse lot, Staan boven Java de vulkanen De regen ruist en ritselt om hun zijden, De schemer huist Om hun gestalten heen, Boven het…

Schomm'lend weegschaaltje, ritselt de libel Boven het zomers-broeiende moeras: Op smalle strookjes van blauwglinstrend glas Verschiet 't groen streepje, als een vonk zo snel. Hij zit.…

Het loon draait in de draaiboor mee: Ik ben geborgen ; En tussen het ratelend draaibankdier Daar ritselt nog wat schaftpampier, ’t Is jam vanmorgen. De draaiboor wentelt naar mij toe, Mijn vinger is het mijden moe; Een pijnscheut als een wekkerbel En op het groezelige vel Een droppel bloeds.…

Een blad ritselt als hij het omslaat, terwijl een ander zuchtend opstaat gedwongen door een volle blaas. Hij peinst over lastige dogma’s van het vak waarin hij nu wordt getest. Een meisje plukt wat aan haar vest En staart naar het hoge plafond de meest bestudeerde loze bron waar ‘t antwoord dus niet zal verschijnen.…

Waar langs geheime sleetse paden De kiezels naar de zee toe gaan Laten we in het wassend water lopen Niet langer door het paradijs bekoord Niet langer slaaf van lust of hopen Gerust en in de stroom gesmoord Kom, trekken nu Verdriet heeft ons alweer de woordenvloed ontnomen De tong drijft uitgerukt de monding uit Het riet dat ritselt…

Wazige beelden dwarrelen als dromenstof door de fluisterstille kamers , waar alleen de ruisende kledij van de gastvrouw ritselt als een overspelige beek, gespreid over de woelige lakens van het ontwaken, stromen voetsporen door het duister om dichterlijk bij haar ademtocht te raken.…

Dwalend langs de lanen van Het Leusveld waar de adem van het landhuis vertederend ritselt en de morgens bedauwt waar bij elke stap het stof van het verleden opdwarrelt en neerstrijkt op de dromerige dreven van Oeken die languit luieren tussen kanaal en rivier het jachthuis heeft zijn gevaren ingepakt verpulverd ligt het restant van vroegere…