Alle inzendingen over Sterven

haar komend sterven met lovende woorden verwelkomt met een inzicht dat slechts diegene heeft bereikt die aandachtig het leven heeft genomen zoals het zich heeft voltrokken aarde water vuur en lucht de elementen van het leven, ik zie dat de aarde plaats heeft gemaakt voor water en dat het vuur weldra zal verschijnen, ze weet het en we…

Doen zij zich in hun noodlot schikken, samen straks te sterven hand in hand.…

de Boeddha, de dood smaakt naar meer vertelt elze, Heracles nodigde de stervenden uit om tezamen hun laatste adem te binden om zo langs het ineen geregen geheel zich te zetelen aan de pier van de regenboog zovelen die menen te weten hoe kommer en kwel, het lijden van zich af te schudden hebben het universele medicijn gemist doch het sterven…

dokter eist je te doden hij antwoordt ondraaglijk is dit niet Nu mag jij nog niet onder de zoden dat je lijdt interesseert geen een biet Aan wie heb jij dat lijden verdiend aan wie mag je nu de schuld geven Niet de dood, want hij is de vriend die jou gaat bevrijden uit dit 'leven' Wie is die beul die jou zo kan haten dat jij niet sterven…

de schaduw van de maan toont beweging op het gras het schijnsel door de bomen maakt licht wat donker was de schaduw van de maan speelt met mijn gedachten graaft in de herinnering wat we samen verwachtten de schaduw van de maan maakt lucide dromen wakker ontmoeting was geen toeval jij zocht in mij een makker de schaduw van de maan…

onbestendige tinten grijsden met angst ons bestaan er waren geen rustpunten in de hectiek van vluchten met vrees en schrik in weten wat ons en ik gaat overkomen in het slechtste samenraapsel van onze dromen die we ooit beleefden het waren de hoge uithalers in de muziek die opborrelden uit aarde waar modder drab en verrotting…

in vleugjes wind vond ik de boodschap zij rook stervend kleurde herfstend in het gelend groen blies torenhoog de geuren van het onbekende verkende in nieuwsgierigheid de plaats van ooit bestemmen helaas de beul is er en stropt de knopen maar weet dat jij dit keer het lot weer in een nieuwe lente zal ontlopen…

’t Is iemands zoon die met Jihadi’s vecht, en iemands dochter die daar oorlog voert. ’t Zijn onze kind’ren waar IS op loert – en nu heeft de premier het pleit beslecht. Wie ’t leven van een ander niet waardeert, die heeft van ‘oog-om-oog’ nog niets geleerd.…

Ik zal U nooit verrruilen voor dingen van de wereld leven en sterven, In Freyja's land.…

Aan jou ga ik nimmer voorbij, bij jou zal ik sterven gaan.…

Zij zal jong sterven want zelfs in de zoetste wind voelt zij de ijskoude aanraking van het grote ijs grommend, knarsend, knerpend geduldig wachtend op een nieuwe lange koude.…

ik hier zit Met fotoboek, Herinneringen Stom, aan het einde van een rit Ik blader t’rug, jij komt tot leven Je wandelt, lacht en geeft een kus En ik geloof, al is ’t heel even… Maar weet meteen weer, dit is sterven dus…

Ik had me ingeleefd, leerde ze kennen voel pijn bij verweerde namen in steen onvoorspelbaar als de windroos, ween ik om hun dood, jaren na hun sterven. Ik maakte vrienden en verloor ze in dezelfde rimpel van de tijd.…

Het liefste zou hij sterven in z'n slaap. Hij droomde, dat het met 'm ging gebeuren en dat des nachts z'n levenskrachten staakten, zodat-ie vredig als een lijk ontwaakte. Wat zouden zijn familieleden treuren!…

nabij als opstijgend maagzuur, verankerd als een kankerende hoest, die niet verdwijnt met een slok water, maar terugkeert, als gele urine, keer op keer, sterven, vanochtend, bij het naar bed gaan, was ik moe, ik keek in de ogen van de dood, en kende geen schroom, de dood bemint zij die vrezen, maar ik laat niet los.…

Sterven van verveling. Kijken naar de liefde die met reclame begint. Geluk is vinden wat je met ogen zoekt. Slapen is vergeten en verdwijnen zonder een tovertruc. Wie je bent is wie je gelooft. Maar wachten op een vriend is hopen dat de vriendschap niet met oude woorden uitdooft.…

Ooit deed de KLM aan zwaan-kleef-aan En poogde steeds meer personeel te werven, Maar nu ligt onze zwaan opeens op sterven En moet men al die mensen weer ontslaan. Dus nam de baas een vliegensvlug besluit: Wie niet meer vliegen kan, die vliegt er uit.…

Een dichtbundel lezen Is als leven Met steeds een nieuw begin Is als geboren worden Bij elke eerste prille zin Is als sterven Bij elk slot van een gedicht: Een indruk achtergelaten Zoals de expressie bij het verlaten Van een oud verweerd gezicht…

Zo af en toe was het om af te sterven, Aeolus en vriend Winter vierden feest. De meimaand was nog nooit zo koud geweest, Zelfs voedsel kreeg de kans niet te bederven. Nu tweeëndertig graden en nog meer, Gemiddeld is het hier best aardig weer.…

Veilig in je armen waar ik wil ontwaken en de warmte voelen kan Niets ontgaat mij wanneer je er niet bent ik weet toch wel hoe het is Geborgenheid en veilig lijken zelfvertrouwen krijgen bij jou in je armen Niets liever wil ik dan sterven ook aldaar veilig in je armen…

Reikhalzend kijk ik naar wat komen gaat vragend, vol verlangen, dromend ben ik nu al stil je schoonheid weer bewonderen doet me zweven Zal ik straks sterven, badend in het zweet of zal ik morgen verder leven Als ik het verschil dan nog maar weet.…

Heilige Maria die daar zijt Moeder ende Maagd, van Kerst gewijd; vrij van alle zonden en smetten, wil op mij, uwe dienaar, letten, ende mij helpen, wanneer ik sterve dat ik des Hemels vreugden erve!…

hoe ging het ook weer dat kinderliedje uit de oude doos over twee emmertjes water dat uit de dorpspomp kwam voor drinken en de was miljoenen mensen sterven nog in deze tijd door gebrek hieraan vervuilde rivieren onvoldoende sanitair zuiver water is daar niet…

Ik ben die ik ben, die sterven, vinden de rust, die lijden, geluk. Dit is het en het blijft het, het is volkomen volmaakt.…

Of ik je ooit weer ontmoet na een sterven in de toekomst wanneer we zonder leven zijn en het gemis geen pijn doet zal ik vragen aan de herfstvogels als ze afscheid nemen en ik beloof je in aardse sferen tijdens dit herdenken ben ik mezelf en blijf ik aan je denken.…

hoe zou het zijn om te sterven aan eenzaamheid om geen geluid meer te kunnen maken vertrekkensklaar diezelfde avond droom ik nog over voorbijgangers en over het antwoord dat als een vrucht in een godverlaten zicht valt ik kort mijn slaap in en de stoel waarop jij zit ongetwijfeld er is geen verband hoe je het ook bekijkt…

ze is in volle bloei van knop tot wasdom blad na blad opent zich tot het hart zich toont donker tot lichtroze pronkt zij haar barok totdat zij gaat verwelken in een sierlijk sterven op tafel vormt zich een krans afscheid van haar schoonheid…

jij kribde in een stal jouw ster straalt overal het licht van vrede uit weet dat god weer mens geworden is zal sterven aan het kruis dan wederkeren naar zijn thuis hij heeft de vrede teruggebracht die in het paradijs verloren werd gedacht…

Ik heb je gekregen, maar ook weer verloren sterven is definitief onherroepelijk mijn lief resultaat van worden geboren het yin en het yang de essentie van het leven een grote tegenstelling een leven lang dat is mijn houvast nu leef ik in pijn maar ooit zal er ook weer vreugde zijn…

een vogel zoekt het ochtendlicht wil zingen in de weemoed van het sterven de vruchtbare bloesem waait uit de bomen zo graag… een wens…dromen kom maar landen op mijn handen ik stop mijn adem in een fluister en luister naar jouw laatste lied……