Alle inzendingen over haast

Voor even zal de kou verdwijnen, maar langzaam sluipt in haar bestaan de winter haast onmerkbaar binnen, knaagt de tijd zich ongestoord verder in haar voort, slaat gaten in haar zinnen tot ze verzucht: "Ik ben zo moe". Dan dekt de sneeuw haar toe.…

Even ben ik er geweest in die korte koude dagen wollen borstrok, kachel aan een liedje nog, dan moet je slapen gaan Even zomaar langs geweest ik zag twee mensen in een tuin haar grijze hoofd, het hoge gras alles was zoals het was Even mocht ik binnenkomen in een leven haast vergeten kom mee, dan gaan we vlinders vangen de warmte van die…

ik doezel samen weg met haar mijn dromen worden waar tussen de bloemen, hier in de zon is 't waar onze liefde begon herinneringen keren ik zal ze niet weren gloeiende wangen in heimelijk verlangen de geuren in mijn tuin maken me steeds lomer ik heb geen haast, ze zijn er de hele zomer...…

Een blauwe aal van aanzien in Den Haag gaf lachend antwoord op haast elke vraag en won dolgraag bij twist en bij debat. Maar o, die glibberd bleek wel héél erg glad: hij loog en sjoemelde met taal. Een schande waardoor zijn aanzien in een mum verzandde. Ga nooit in zee, dat is hier de moraal, met zo’n geslepen lepe leugenaal!…

Mijn vaders tronie vult het schilderij een sloot loopt uit zijn pols naar horizon waarop zijn kin rechtstaat een heldere lijn omgeeft zijn kale wezen en de zon nergens zichtbaar natuurlijk plakt hem gauw tussen kleine wolken en het blauw ik meen hoewel van zorg de verf haast breekt dat er iets vrolijks uit mijn vader spreekt. -----------…

De allereerste keer dat ik je zag was voor mij een bijzondere dag ik krijg je maar niet uit mijn hoofd en ben haast helemaal verdoofd je bent mijn prins op het witte paard en jouw liefde is mij alles waard in het water, bij de branding, op het strand het maakt niet uit waar ik in jouw armen beland mijn gevoel is met geen pen te beschrijven…

ik leg een zwaluw op mijn mond en verbreed de zomer van tuin tot tuin waar stilte niet zwijgt noch verwondt blaadje voor blaadje en zonder haast vertraag jij de aarde voorbij het houten huis waarin ik jou en mijn dromen laat wonen ik raak je aan juist voor de herfst als regen valt wel duizendmaal jij bent er niet ook nooit geweest…

Ik voel het ongemak om blijven waar ik ben en het probleem over te laten aan andermans taak of plicht aan de buren bij wie het gebeurt aan de rand van het dorp Er is haast, behoefte om de huizen en de schuren in orde te maken, maar het duurt te lang of er is te weinig tijd voor mijn ongeduld Ik praat met de buren terwijl we wachten…

Haast praalt, in 't eeuwig licht, de ZOON, Aan 's VADERS rechterhand !…

geen vrouw ontsnapt aan mijn blik noch ontgaat deze aan mij zelve zij doorstroomt mijn lijfelijk ik gestut door ziele gewelven meegesleurd in onaantastbare krachten doet zij mij vaak verscheuren zo sterk in mij en in gedachten het geeft mij haast onmogelijke kleuren geaard in dit wezen, met gedreven passie zoek ik mijn weg waar bandeloosheid…

de Meir overstroomd er loopt teveel volk met de tanden op de grond onder zaken beladen die niemand ooit wil dragen ergens en nergens flitst een stadshaas tussendoor met een gepeperde haast op weg naar een stadshuis de luis van het stedelijk schoon om de deur toe te knallen de kilte om hem heen was hem te veel, waar zijn al zijn buren…

Het zijn je schoentjes Groen en wit Waar dat leuk geluid in zit Voor jou het leven Een festijn Zo zou het altijd moeten zijn Dus stap maar rond En kijk verbaasd Geniet met volle teugen Mijn schat Jouw leven heeft geen haast Zegt men iets anders? Het is een leugen!!!…

Ze beëindigt onze lange relatie wandelend op de Utrechtse Croeselaan de stad verandert in 'n grauwe film waarvan ik geen deel uit maak Er vliegt 'n Amerikaanse jager over richting Soesterberg, hij heeft haast ze kijkt omhoog, niet achterom vertrekt met haar piloot naar Amerika Ondoorgrondelijk zijn onze wegen het drama dat ik niet zou overleven…

Het is haast een Gods geschenk dat jij in mijn leven past bent geslopen tot mij bent gekomen dat de regen net zo goed bij ons past als de zon die schijnt alle draden die rood blijven aan ons verbindt.…

als jij mij ziet hoort mij ruikt dan ben ik dat maar meestendeels niet het is haast een bindend zicht dat zich vertoont in jouw licht mogelijk vertroebeld door gevoelgewicht of gekluisterd aan lijfelijk beklijven * als IK naar je staar beluister jou proef dan ben jij dat ook maar mezelf misschien nog meer het…

soms lijk je even vergeten in de ruis van het leven maar als het stiller wordt laat jij je weer weten in de hoge lach van een onzichtbaar kind spelend met de wind op zonverlichte stukjes bos waar stof in schaduw danst boven het warme mos in rust kom jij nader vult aan wat haast gestolen heeft en zorgt dat ik weer voluit leef…

Mijn hardloopschoenen staren mij aan, haast smekend, om toch maar te gaan, ik loop mijn duurloop, voel mijn macht Anima Sana in Corpore Sano, missie volbracht....…

en zij kosten haast niets. Zij kunnen zich niet vergissen, houden van liggende dingen, blaadjes, hout van onbekende oorsprong en groeten u voortdurend als altijd u duizendmaal toegenegen. ----------------------------- uit: 'Vroege Sneeuw', 2003.…

Overal haast om door te gaan. Geen tijd voor een halte om stil te staan. Het jaar, het jaar, het ging langszij. De dagen, de maanden, ze zijn voorbij. De tijd, de tijd, hij loopt op tijd. Met rennen, met racen, raak je hem kwijt. Trap op je rem, die kan omlaag. En sta dan stil, om te leven vandaag.…

ik kan niet wennen aan poëten met een liefdesgedicht in hun hand het zachte geluid aan het slot dat je haast niet kan horen alsof ze het verhaal maar één keer vertellen kunnen en enkele minuten later beweren dat ze niet van liefde houden weet je wel zo'n zwarte dag waar de ware toedracht verborgen blijft in een monoloogvers en…

ben op het slappe koord gestapt de armen wijd en voeten dwars voor meer balans maar nog geen pas ik wilde wel vooruit had moeite met het evenwicht mijn blik hield ik in voorwaarts gaan op jou gericht heb duizend angsten uitgestaan de safetygordel in de haast niet aangedaan toen ben ik voor jou gevallen jij reikte mij de hand…

je suikerwafelt in een rondje ongezond maar om jouw mond streelt zoetigheid je lippen ik proefde met mijn tong voelde later in de maag jouw komende lichtvoetigheid we dansten tot de vlam viel uit de kaarsen ontdekten licht in het elkaar steeds weer verbazen pas in de morgen zonder haasten konden we de paradijselijke nacht in pril…

als het amechtig ademen van een stad die ik niet meer lief kan hebben hier at ik eenvoud dronk ik het jonge leven gulzig als een pup aan de tepel van zijn moeder nu de wereld zoveel ouder is en mijn blik rust op het voorbije van een seizoen weet ik de herinnering teder als bij die eerst liefde die wel stuk moet lopen op de haast…

ik heb je hand niet laten harten in het kaarten reiken tranen in je stem konden mij voor even niet bereiken in de dossiers herkenden zij en jij tal van gelijken jouw eerlijkheid is troef en godzijdank nog overal te ijken speel geen haast in het kaartspel van de azen geven breekt te vaak de glazen loop met opgeheven kin de grote…

ik heb niet omgekeken ben niet weggerend alleen de sleutel afgegeven met mijn voet tussen de deur geklemd heb je aangekeken je ontweek mijn blik zocht iets zonder het te weten grote ogen zagen schrik je mocht je mij verklaren ik maakte nu wat tijd haast leek te bedaren je aarzelde was even heel dichtbij ik heb me toch niet…

net als jij, kijk ik uit over de onbevlekte ontvangenis en zie in het donzig wit de proeve van een nieuwe aardse verrijzenis; een maagdelijke gedachte die niet dwingt, niet verhit maar traag de tijd bezit al wat beweegt kent geen haast enkel hoor ik wat zuigende stappen of wielen die draaien in het tempo van een lijkwagen op zijn retour…

Ganzen aan de horizon haasten zich naar warmere oorden. Al vloeit mijn inkt wat ongelijk, beeldrijk laten patronen hier de hemel op koud marmer lijken. Later zal deze stemming-ets met hagelwit passe-partout, in een glimmend-gouden lijst ons grijs en mauve in de ogen kijken...…

het gevoel van de zachte kracht lopen in zachtheid behoed je voor bitterheid in barre tijden weet dat je niets weet neem het kind in jezelf mee leer net als een kind schouder aan schouder een mars tegen de hardheid of een ommetje wandel met zachtheid het zachte zal je troosten vermijd bitterheid de waterdruppel heeft geen haast…

waar voeten langzaam voortbewegen krakende takjes vermijden haast sluipend met schaduwgevoel achtervolgd de ril over rug en hart dat onbedoeld een keer teveel over- slaat scheelkijkend alle richtingen hand als spoorzoeker verdwijnt steeds even af en toe mag de misthoorn even blazen wanneer tot grote schrik geantwoord bijna…

Wanneer de witte maan mij haast strelend omarmt met een vleugje stilte in een verzonnen droom, dan zoek ik jouw naam. Wanneer de diepe geur van de nacht mijn heimwee omhelst met een warme dans in kleine druppels, dan roep ik jouw naam.…