Alle inzendingen over vergaan

ach neen, ook die zijn vergaan. Een woord blijft, een woord slechts: Waarvoor? --------------------------------------------- Epitaaph, epitaaf: lijkrede,grafschrift…

Een vrouw die alle ellende doet vergaan. Luisterend naar die zeer mooie naam. Mirjam…

dicht gebleven ik maakte kennis met haar mensen leerde gezichten kennen pas bij thuiskomst realiseerde ik me dat een ieder die ik zag vanmiddag tot het verleden behoorde ze zijn allemaal al meer dan twintig jaar dood maar ze leven verder in haar glimlach en zeker in haar dromen in mijn hart de fluister ooit zal het mij ook zo vergaan…

als schone zaak of ironische smaad Versmeltend gedacht wat je niet zei of vond "Beheerst beleid versus wettische macht" Gedane gedachten nemen geen wederkeer Verleidende zon, wat je wist, deed of dacht Gesloopte gebouwen lokken opbouw meer en meer Vervlochte beloften in blikken of blozen Geruisloze schreeuwen grijpen mijn stem "Vergane…

Het is niet meer zoals het vroeger was: de woorden zijn gevangen in het denken, verschuilen zich als achter donker glas en weten niet hoe jij daar staat te wenken, te wachten op een teken van verstaan, van troost of tederheid, nabijheid, vrede, de vraag hoe ’t jou in ’t duister is vergaan of hoe je je in vreugde weer wil kleden.…

het zwaard van zeezout, vluchtelingen van ongekende vrede dat zijn vele doden rouwend telt De vervallen stenen huizen lijken torens, de witte zand onder je voeten is vergaan, jij voelt het gisteren van de morgen.. Yerushalayim..…

De klanken uit Parijs vergeten en de wijn tot as en stof vergaan. De liefde vliegt express naar Nederland; Ruim baan.…

zwijgen intiem in ogen die gedachten aaneen rijgen tot de winter als ouderdom wijsheid verworvenheid ons deel is geworden en gebreken de vruchten zijn van de boom der kennis hul me dan in je dekens van mededogen in een bed van rode klaver zodat ons geluk mag zegevieren zelfs als we allang zijn vergeten ja, zelfs als we allang zijn vergaan…

verrast overvallen schokkend die eeuwigheid misschien evensnel vergeten als gekomen als zalmen terugkeren naar hun plaats van ontstaan vele overleven niet toen ze tegen de stroom ingingen daar, waar de wereld was vergaan dit zal een naschok blijven steeds zwakker en zwakker tot nauwelijks voelbaar…

Spookschepen doemen dreigend op hun lokroep als vergane glorie de touwladders die ze toewerpen als moeilijk te negeren tentakels As van verbrande schepen verstrooid op het water vormt een macaber spoor naar een onbekend zwart gat In het duister klinkt het ruisen van het wilde water Het diepste wezen van de vis is zoeken naar stil…

Het zij een zwijgen van koralen vergaan van dorst in lafenis – van wakend ontslapen bevinding wellicht doe dus vooral de ogen dicht. Men neme niet de tijd die schenkt zich wijd en wijd – in deze zachte voorportalen heerst onafzienbaar innigheid.…

Een fles Chateau Margeaux staat te ademen De afdronk wordt er beter door Twee comfortabele fauteuils naast het vuur Ik getroost mij veel u te behagen Kom, laten wij praten tot het einde Vergane tijden passeren ons Wij weten samen de eindigheid van het jaar Wanneer de nieuwe maan zich wast Breken er andere tijden aan, voor u En ook…

het ravijn… tot de rand gevuld met bloed tot kadavers vergane lichamen huizen van de ziel, nu verlaten ik ben er geweest mijn verstand verliet mij de lucht bezwaard van leed en pijn betreden deed ik niet uit eerbied honderdduizend mensenzielen vermoord wees stil luister naar de vogels…

Toch blijft uw hart een wilde plek, Waar veel is uit te roeien: Daar laat gij al het goed vergaan, Daar laat gij braam en distels staan, En al de netels groeien!…

Wij moesten de kosten berekenen, want het is een hoge prijs, wanneer we de Heer willen volgen, tot in het PARADIJS, een feit….. genoemd door Hemzelf - en dat heeft Hij voor niets niet gedaan, want Hij wist écht als geen ander hoe het ons hier zou vergaan - aangetast door de wereld, door de gruwelen om ons heen - en hoe Hij nog aan dat vloek-hout…

eind van moezijn, van opgeklommen jaren Van verwilderd bederf en doorvlochten angsten Blijven lege tafels en stoelen over Die in ultiem samenzijn stof vergaren In de verte van de uithoek, op de grens van het bestaan Langs de randen van zichtbaar licht Opgehelderd als eindelijk begrepen verlangen Blijft herwonnen leven mogelijk dat nooit zal vergaan…

Dat zwart skelet, van windselen ontdaan, Waaraan het uitgedroogde vlees nog kleeft, Die groezelige hoop, waarvoor men beeft, - Bedenkend het meedogenloos vergaan Van al wat ademt onder 't licht der maan, - Die mummie heeft verlangd, geliefd, geleefd Het volle leven; wat maar 't leven geeft Heeft zij genoten in haar aards bestaan.…

Terwijl een gaai pikt in vergane noten en Hydrometra’s Jezus imiteren, (ze roetsjen over ‘t water op hun poten) zie ik de zwaluwen door ’t luchtruim scheren. De reiger is bij voorbaat al aan ‘t smullen en onderwijl de afstand aan ‘t bepalen van hem tot aan de donzig gele pullen, die weldra door zijn hals zijn maag in dalen.…

Een vrouw heeft hier gewoond, haar geest in brand, de geur in gordijnen bewaard. een man alleen, bij leven vergeten, de hond aan zijn voeten tot maden vergaan. Ik schrob de vloer, gooi meubels weg, een menigte staat klaar. Met duizend stormen ze de trap op, als één dringen ze binnen.…

hoofdsleutel dragen Pas je in ons leven dan kan je na je proeftijd een reservesleutel vragen Als mijn kind het goed vindt mag je die om je nek dragen Mensen komen en gaan in het leven Een reservesleutel kan in het slot afbreken Maar de hoofdsleutel is onverwoestbaar Daarom staat die op mijn kind zijn naam Dat is de enige echte liefde die nooit zal vergaan…

uit 't veld geslagen in vuur gesmolten vanaf 't prille begin door niets ontziend leven gewalst & geplet in mallen gegoten in duigen gebogen in plannen gesmeed staalhard geslepen met woorden gevormd & in regels geperst door ouders van goud gevoed met de angsten van lood om oud ijzer dat rusten verroest & schepen vergaan…

Wat zou ik graag een deken zijn maar je vruchten zouden vergaan ze gingen door de druk te gauw stuk als plant had je dan geen bestaan. Jij, brengt me dan heel veel geluk van teken rust maar ook van druk zodat jij altijd in mijn leven zal blijven hopelijk gaat dat gevoel, nooit meer stuk!…

Mijn wensen zwerven en vele uren vergaan het leven voelt als een frêle onrustigheid. Het lijkt of alle wolken steeds anders staan, als week met muren en minuten vol onzekerheid.…

De toekomst, die loopt voor mij uit, ik hol erachteraan, maar telkens als ik bij haar kom is zij alweer vergaan. Die toekomst stapt ook naar mij toe, ze wandelt dichterbij, maar van zodra ze mij bereikt is zij helaas voorbij.…

lager wal keert boeg en romp een waterspiegel toont afgrijzen opgetuigd met zeemanskunst het scheepje zonder lading matrozen paraderend op het dek niet wetend dat de bodem lekt de kapitein in loondienst van de tijd en heersende moraal jaagt eigentijdse passagiers van boord als baas van allemaal zijn schip gestrand na verre reizen is vergane…

bezeilt niet altijd wat men heeft bestevend hij werd beroofd en in de boot genomen het was gedaan met mooie toekomstdromen haar spot voor hem was aanstootgevend als ‘t schip deinst legt men t roer verkeerd aan hij gaf haar breezerij zij bleef een scharrelkip dan bond hij haar als boegbeeld voor zijn schip Het lachen zou haar nu wel snel vergaan…

de zon weerkaatst niet meer zindert in de zwarte steen brandt jaren weg uit eeuwen van voorheen weer komen beelden los van emoties uit die tijd het overleven en bestaan hun jagen was een strijd generaties vreemde talen zijn na elkaar vergaan alleen hun stille sporen zijn op de rotsen blijven staan een speer gepunt in rood betekende…

een straffe storm of bedreigende waterval ontmoeten we in de schaduw van ons bestaan ze duiden op onze kwetsbaarheid of verval al wat tijdelijk is raakt uit het zicht men hoede zich, derhalve, voor het vergaan van wat achter een verscholen diepte ligt het is de tijd, die dwingt tot inzicht ja zeker, ze is zo rekbaar als elastiek dagen dragen…

ik droeg een kledingstuk waarvan de naam is vergaan het was de borstrok, ook voor mannen, een gebreid onderhemd om de kou te weerstaan soms hangen er een paar in een museum immers ons opgewarmde weer heeft ze verbannen…

ze verraadt niet, hoe ze het eigenlijk vindt om in de belangstelling te moeten staan misschien verafschuwt ze wel deze baan het blijft de vraag, wat ons eigenlijk bindt toch is ze mooi, ik hou van haar zachte huid die geen verval toont, van de vergane tijd al kan ik wel een beetje licht op haar kwijt voordat ik het landschap achter haar sluit…