Alle inzendingen over vrienschap nood

Zoals bladeren vallen in het bos laten wij de toekomst los De zandloper van het leven loopt leeg eens ‘t einde in zicht Als ons hart en handen beven doet de dood onze ogen dicht Er is nog tijd er zijn nog dagen en warme armen om ons heen En vooraleer we stil vervagen enkel een naam nog op een steen houden we het leven vast Zijn we op aarde…

waar haar openheid me nood voel ik de broosheid van haar diepere leven. Haar betreden betekent ieder voetstap omzichtig zetten met het risico te verstoren wat aan evenwicht is ontstaan. Zij wekt het bewustzijn van mijn respect, mijn nieuwsgierigheid naar haar details en opent mijn ogen voor haar zuiverheid.…

gevoel Het komt ook nooit gepland Altijd maar heel even Onverwacht, gewoon spontaan Komt het op Zwerft in mij En moet daarna weer gaan Maar steeds vaker Loopt het mis Is de stroming aangepast Is het beeld wat ik ooit had Doorgerot en aangetast Niet datgene wat ik dacht Maar wat het nu is Brengt het heimwee in mij voort Naar wat ik zo node…

Rollercoaster van emotie de ene val na de andere Terwijl ik geen knop voor nood zie zal dat nog veranderen Helaas het is geen pretpark de rollercoaster gaat maar door Er komt dan ook geen einde aan geen massaal gegil in koor Deze rit maak ik in mijn eentje de loopings maken me gek Dan ontwaar ik jou daar zwaaiend achter het hek Jij…

Heb ik nog een laatste nood, Gerecruteerd door bondgenoot?…

Golven wiegen en stillen nood. Dwaze wensen verwaait de wind. Zand en zout verstuiven. Niets strooit zij blind. De zee is mijn horizon Zij kust, raakt, bereikt. In haar sferen veer ik op. In haar schoot word ik man. Ontembaar bruist de branding. Zij slijt ieders stom verzet. De zee is mijn aarde. Zij kiemt, voedt, baart.…

Aan het kruis weinig licht te ontwaren Door God en klein pierke verlaten Lijdend voor een stille massa laten Ook halfgoden node de hoop varen Als schriel mens is het moeilijk verrijzen Tenzij soms surfend op golvende eenheid In het licht van schuivende eeuwigheid kan je slechts stuntelend aards verwijlen Maar kijk dan komt de lente weer…

Kom, naar het parkje aan de overkant, waar de struiken van de gemeente staan, waar je door hoge nood overmand, rustig, ongestoord je gang kunt gaan. Nu nog even rond de "kop", want je hebt nog niet gezeten, daarna geef ik het maar op, dan moet je het zelf maar weten. Heb je nu nog niets gedaan?…

Toen braken de dijken en dreven de lijken… Een mensheid in nood… Hun graf was gedolven; in ‘t spel van de golven Klonk ’t lied van de dood… geschreven nog gister’ in ’t levensregister, doch toen was het boek opeens vol hiaten. We zwegen…gelaten… De rede was zoek…!…

Slechts Éne weet, daar andren op mij staren, Meelijdend, met mijn eenzaamheid en nood, Slechts Éne weet wat heuchnis ik mocht garen, Wat gouden oogst dit gouden jaar mij bood.…

metsel ik met gedachtenspecie de grillige stenen van de taal tot een wankel zinnenbouwwerk zwak getuigt het mijn verhaal kon ik regels laten zingen met waarachtig toverklanken zodat er sterke ranken groeien en bloeien tot in ver verschiet met een verlichtend levenslied deze gewillige betermaker ontbreekt node de magie die getijen…

Wat nood, zo hier beneden Mijn handen 't werk niet deden? Wat scha voor de eeuwigheid?…

Gekomen met een zoete mond waar kindsheid heen ons zingen zond als blijde bedelaren, was onze honger goed als brood, en zagen we in tergloze nood een makker onzer jaren. Maar 't leven sloeg, met stille speer, in ieders zijde een eigen zeer.…

ramen ach denk eens aan ramen en wat je daarvan maken kunt en wat je daaraan toe kunt voegen luiken bijvoorbeeld vensterbanken bloemen jaloezieën of gordijnen of spionnetjes je kunt binnen zijn en toch naar buiten kijken zien zonder je te laten zien met alleen maar een raam in je kamer zou je veilig zijn terwijl je als de nood…

Emoties glijden door sloten de akkers in, in lekke boten vol hoorngeschal, stuift zand in rauwe stemmen, lichamen te groot voor peddels waar zij mee roeiden en werden zij intieme vrienden in de woelige wateren van de nood, een reis op beider deugd waarop zij roeiden, voor jeugd en waterland.…

Ik dicht niet om de tijd te doden Niet om mijn hart te laten gaan Niet uit mijn diep verkrampte noden Of om mijn vijanden te slaan Ik dicht omdat er geen ander is Dan de Dichter, in wie ik mij herken Niet omdat hij zo schrander is Verslagen, leunend op zijn pen Ik dicht niet uit een groot vertrouwen In de schone muze, mij toegezind Niet…

Stemmen fluiten vloeiend, soms met hoge stoot, noden de zoekers naar fijne bladspijzen, te slapen onder varens, een dag lang.…

Maar 't heimwee blijft, spijts twijfel, nood en ijdelheid en zonde. Begint het soms in 't aanschijn van de dood? Men zegt: Wie God wil zien moet sterven... Of loopt de weg doorheen de grot van onze ziel, waarin Gij waakt, mijn God? Dan valt de schone hoop in scherven, want dan begint de weg van her...…

Je kunt niet zomaar te pas en te onpas reiken naar wat jou lieflijk noodde’. Het meisje, eerst nog zo’n wildebras... ‘Simpel geluk is ten diepste een code met steeds wel een man die erop past.’ … loopt stram vandaar, als een ondode.…

Haar lied voor 't beetje brood, Drong dwars door been en merg: Wie helpt haar uit de nood? Het is te zwak voor 't werk! Een rijke loopt voorbij, Misschien vol medelij? Een volksstroom rolt voorbij, Gevoelloos als de tij!…

met regen op de achtergrond het zou liefde kunnen overstijgen in plaats van praten over zonderlinge oorlogscapriolen 'Zonder transport staat alles stil' gruweloorlog, gevluchte helden dagjestoeristen zoeken in het buitenland lijken aan het Donaufront wereldschokkend nieuws over Rusland, vechtend in de nood over honger van de…

Gekomen met een zoete mond waar kindsheid heen ons zingen zond als blijde bedelaren, was onze honger goed als brood, en zagen we in tergloze nood een makker onzer jaren. Maar 't leven sloeg, met stille speer, in ieders zijde een eigen zeer.…

Eens, als mij de ernstige dood Boodschappend toefluistert: "nu", Vind ik uit bitterste nood Vlucht en bevrijding bij U. Had ik Uw stof niet gevoed, Nù met het merg van de man, Nù met de klop van mijn bloed, Zuster, wat restte mij dàn? ------------------------------------ uit: Opvluchten (1922)…

gloeiend tapijt naar de eeuwigheid met een zucht verglijdt de tijd de tijd die komt en gaat en nergens bij stil staat de tijd die neemt en geeft de tijd die wordt geleefd oud kleurt de tijd de mensheid oorlog knallende ruzie in het groot uitlopend op bloedtransfusie of dood in de goot voor het "groot" doordat dat te tekort schoot in nood…

Wij bidden U voor hen die honger lijden Hetgeen helaas niet altijd is te vermijden Wilt U hen ook het nodige te eten geven Zodat zij verder kunnen gaan in dit leven Heer onze God, wil naar ons luisteren Al is het ook maar een zacht fluisteren Wij mogen weten, U wilt gebeden zijn En wilt ons helpen in alle nood en pijn. Amen…

500 geteld daar mag je nooit om strijden, de kleur van schaamte kleurt de horizon en onze kaken rood in een poldermodel door onethische bezwaren verkwist zijn we zelf de kind van de rekening, de hemel zal in zondvloed huilen als kinderen blijvend worden geweerd, de toekomst heeft zich al in z’n graf omgekeerd tot eigen nood…

Die anderhalve meter blijft nog even u weet wel het nieuwe normaal nou laat ik u dit zeggen dat is abnormaal en laten we hopen tijdelijk abnormaal en die noodwet van de baan want nood breekt al wetten en wat die afstand betreft zo close zijn Nederlanders niet ook niet zo heldhaftig, strijdig, gastvrij dat heeft de 2e wereldoorlog…

apart valt Gezegend zijn wij in troostende armen Verkwikkend lossen we op in het heelal om in de morgen weer tastbaar te stollen Steeds worden golems leven ingeblazen Door de dag dwalen we door ons leven Verwonderd over wat wordt opgebouwd dan wel struikelend over diggelen van wat eens zo vanzelfsprekend leek Geen nood…

De grootste nood ter wereld is de hongerdood met name in Afrika zullen miljoenen mensen sterven wellicht meer dan twintig miljoen Dat veroorzaakt automatisch een terugname van de bootvluchtelingen en overige economische vluchtelingen en een afname van de toename van de wereldbevolking feitelijk de grootste bedreiging voor onze aardkloot Zouden…

De klokken luiden om de nood aan waarachtigheid en warmte. Terwijl de aarde zondvloed wordt vanwege opgebrande levenslust waaruit het vuil breeduit spuit verhoog ik stilaan mijn terp om stand te houden in een stroom die remt en beklemt met een angst waaraan ik mij niet wil onderwerpen.…