Alle inzendingen over OR spoorloos

ik had een vredige kerstnacht verwacht dacht mijn schaapjes op het droge maar het zwarte dat ontbrak we zijn gaan zoeken op de velden waar herders hun kudde telden klopten aan bij stallen het bleef spoorloos voor allen heb mijn kerstgroep toen eens goed bekeken maria jozef en de beesten ook daar geen taal of teken van mijn vermiste…

van de man die zijn simple things in een etude zingt voor Jellie maanvlinder de kunststofkoningin Vallende engel uit het noorden die dichter bij ons wist te komen in de stilte ongehoord was wat ontstond een scheppingswonder Dank, Titaantje voor je kussen en de vrijage zonder woorden Adieu Jellie et bon voyage au pays d'or…

met veel geld elkaar geruisloos te passeren en dan nog iets van de ander te leren bij een geur is odeur gevoegd in combinatie met de tandeloze lach die toch het zuinige naar boven bracht in een extravert en joviaal ogend type goed voor het onderscheid in de typering van het eenmalig verschijnen in het archief en dan het spoorloos…

er is hier en er is nu maar ik vraag me af hoe ik later de stilte kan herinneren zou ze spoorloos verdwijnen of zou er plaats zijn om ze als meeuw te verwekken om ze uit het niets te schrijven bovenop de seizoenen en de vergane hartslag van de tijd er is hier en er is nu maar maak me wakker als de stilte me ten dans vraagt…

het doek is gevallen de laatste akte speelt zich af buiten het aanschijn van vreemden zonder enig licht nog wat resterende stuipen toegedicht aan ontheemden geblinddoekt op planken tastend op weg moe van spoorloos kruipen soms is applaus door zwijgzaamheid omhuld het kent begrip op afstand zogezegd monddood kil de zaal…

ketsen als vreemde wezens tegen de sterren uit het heelal mijn vingers krommen in de nacht wanneer het bezetene me drijft en verjaagt en ik moet klimmen tegen horizontale vlaktes zonder enige vorm van inhoud nog brandt het restant in een afgedankt conservenblik het leven draagt mijn muntstuk als soldij langs de draden die me binden, spoorloos…

hij zoekt zijn bril maar ziet hem nergens zonder zijn bril…

Zweer de verbeelding af Op “vipspotting.nl” Op “graaggenomen gastjes” Op “tv-babes punt orgieland” Op “is-she-hot-or-is-she-not” Op “liever naakt dan niet gezien” Een belspel-del Mummie met de Mummelmond Een studienicht Beau de Boulevard Een Prima Film Sex en haat en kop eraf Een goed gesprek J.P. de bal-bla-balkenbrij Bestel een…

Het sierlijkste is niet de zwaan, maar het water waar de zwaan zich spoorloos in weerspiegelt, een rimpeling van vriendelijke huiver.…

onder lagen van weerloosheid rilt het uur door aangehouden kilte wanneer ik steeds meer terugkeer naar afwezigheid; een onbesliste verte waar bestaansvormen spoorloos zijn lichamen vloeibaar in ontelbare rivieren van de zon pistoolschoten in wijn geweekt worden en vaders antwoord geven om wat ze deden langs uitgestrekte zomers…

Zoals een trage tuinslak die spoorloos verder glijdt, verdwijnen onze dagen, stil, langzaam in de tijd. Verstrengeld onze handen, gekoesterd, lijf aan lijf bezweren we de angsten: blijf bij me, liefste, blijf!…

Het wordt mij droef te moede als ik lees Van violette heuvels in het zand En hopen puin van bergen steen op 't land Het tranendal van weduwen en wees 'k Zie liever Flora bloeien in 't decor Van Puy-de-Dôme, Dordogne en Lozère Ardèche, Haute-Loire, Vaucluse en Isère Van Franche-Comté, Savoie en de Côte-d'Or In koele meren onder…

============== Elvis kan ik heel goed nadoen vooral hoe hij in zijn bolle tijd - it's now or never - zingt op het toilet nog één middernachtelijke dubbele peanutbutter banana sandwich in het vet gebakken I'm so lonely I could die hij kon het niet meer aan om de koning van de rots te spelen geëxalteerd, gedrogeerd, geëxploiteerd uppers…

Publish or perish Had men mij wel gelezen? Steeds werd ik afgewezen. Van Meulenhoffs redactie kreeg ik zelfs geen reactie en ook de Tweede Ronde had mijn brief nooit gevonden. maar Het Liegend Konijn loog: bij ons moet u zijn! Uitgeverij Perdu vond mijn werk déjà vu. Querido schreef correct: u heeft niets dat ons trekt.…

Als uw poëziecriticus John Bayley schrijft over jonge personen die opkomen en schitteren als meteoren in de academische wereld, is hij zelf aan het imploderen en wordt een gapend zwart gat. Ingezonden brief van mrs. Val Hennessey, Lyme Regis. Wat bedoelt Bayley als hij dichters prijst die weigeren poëzie te laten klinken als zichzelf…

De koekoek is een dwangneurotische vogel als 'ie in een klok woont.…

Er is treurnis, eindeloze rouw om hen die gingen, spoorloos zijn of opgegaan in een grijs verleden, een bestaan dat niet licht doorlatend is, niet sprankelend maar schreit zoals nu de lucht doet. De splinters doen zo'n pijn, al zijn ze niet vertakt, niet ingegroeid in vlees dat maar niet helen kan. Het regent nu, ook op de graven.…

afgenomen Zijn sporen een nieuwe vorm Van wat hij heeft afgebroken Zo zie ik mezelf ook Zonder een echt verzetten stap Ik had blijkbaar alle hoop In dat klein gebroken hart Hoe kan je iets missen Als het er niet is Waar zal je iets vinden Tegen pijn verdriet en gemis Ik zie hier nu leegte Kilometers niks dan de natuur Onzichtbaar en spoorloos…

Net had ik ontdekt dat mijn kat spoorloos was. Bittere tranen vertelden dat er haast bij was... In laarzen en jogging snelde ik naar buiten Een instinctieve drang, ik was niet te stuiten. Kruipend onder auto's, turend en slenterend door het park Angst of koude, neen, ik mijmerde...Noë's Ark.…

duinen (Dat wij lentebries noemen Omdat we het niet meliger konden verzinnen) Is door man en muis verlaten Haar flanellen bloes over de armleuning Begin ik al grondig te haten De mouw ruikt nog naar vrouw Ik kuch De hoveling die haar met ingetogen zwier Uit de sluimer sleurt Het huis geeft geen kik In het omgewoelde bed Raak ik spoorloos…

de straat verloopt langs gevels en in stoep kaatst voetstappen om spoorloos anoniem te blijven breuken potten knikkers op in krijt verkleurt de kop in tekening heel nonchalant op het trottoir gedropt bomen werken zoetjesaan de tegels uit de stoep je struikelt als je ze niet ziet of trapt in hondenpoep blikken dromen aan de kant gepoetst…

Een stad van grijswitte gebouwen En halfvoltooide huizen, Van ruïnes die spoorloos vergruizen En zuilen die zichtbaar vergrauwen. En overal zijn nog de puinen Van de aardbeving openbaar. Waarom zou men bergen en ruimen? Onder de aarde dreigt steeds het gevaar. Paleizen zijn scheef afgesneden, Van andre ontbreekt een brok muur.…

Je smeet me om de oren met liefde toonde onbetaalbare genegenheid maar van de ene op de andere dag ben ik je spoorloos kwijt zonder iets te zeggen ben je er stiekem vandoor gegaan na een eindeloos lijkende relatie die jaren heeft bestaan zonder iets te zeggen...…

magneet aan een roestig geraamte dat het levendige gevoel maar niet terug kan vinden grijze plicht die roept dat het leven plicht is benevelt alle kleuren tot ze donkergrijs zijn als een slapeloze nacht nachtvlinders fladderen rond de betraliede lamp tot ze samen besluiten dat verder gefladder alleen maar zinloos is ze verdwijnen spoorloos…

Hoe een blik spoorloos weerspiegelt het stil bewegend samen weven in een streling, ontastbaar haastig, bijna huiverend over de rimpeling van onze huid.…

Niets wordt vernietigd, spoorloos verwoest; Een geur, een toon die in de stilte zoemt, Iets blijft - hoe ook verijld, versteend, verbloemd, Leven moet alles tot in eeuwigheid. Geen sluimring, geen min, geen dood verzoent De kruistooht redeloos door ruimte en tijd.…

horrorshow in het theater van de backstop van de brexit aan de Thames als Belgische bonbon met Brussels logo haar pleidooi, een voorstel slechts, een schamele fooi werd weggestemd en weer verdween een broze Brusselse praline - papieren tijger in een kooi Hoe nu verder, is de vraag die thans weer op de lippen brandt in Brussel, brexit or…

De dader spoorloos, jij levenslang als j`er aan denkt word je weer bang. Daar, drie jaar oud in het open veld werden voor jou.. je jaren geteld.…

waarin spoorloos wordt weerspiegeld elke rimpelende huivering die zich door 't stil bewegen weeft en haast ontastbaar in verankering zweeft. Hoe zal ik ...? terwijl je wang soms zoekt en niet je mond en 't licht uitdooft. Ik zal haar 'thuis komen' noemen .…

hoe zij wegtrekken windgedreven donker op wit enkel of in groep beelden werpend tegen het gewelf van hemel spoorloos oplossend tussen ’t dagdagelijkse uit onmacht geboren ’s morgens vroeg op ’t Congolese land bloed onder hun voeten in ’t eerste licht hand in hand gaan zij per twee gingen duizenden, miljoenen over land en zee balans…