Alle inzendingen over Altijd een uitweg

de carols klonken als weleer - zo sfeervol - ook in oude oren daar lichtte het geluid een warm gevoelen op, het zong allerwegen mooier toen er ogen traanden en emotie toch een uitweg vond och mama..…

Het bracht strijd tranen en pijn was soms moeilijk te begrijpen als ik met gevoel niet om kon gaan verleden me in zijn greep hield geen uitweg vond niet kon vergeten wat me als kind was overkomen toch kende ik ook emotie al kon ik het moeilijk tonen tot ik werd opgetild gedragen over de grens van geslotenheid ruimte ging…

Heel het geheime en verdrongen verlangen, al de zorgen, het zoeken, de hoop of wanhoop, de duisternis en het licht, ze blijven een raadsel, een labyrint dat we telkens weer doorlopen maar de uitweg blijft verborgen tot we het opgeven te zoeken naar de diepe zin. Die ademt zichzelf uit en in. Die overvalt ons, soms even.…

het smaakt fris groen zacht vredig en toch krachtig warm vurig rood het heeft iets verbetens in zich proeft zuur ik voel eenzaamheid verlatenheid en het zwart dat geen uitweg bood en toch een stille verbondenheid een unieke textuur god man waar heb je het toch over is het een kookboek iets over een wijn?…

jouw fiets naar het feest lange lokken speelden langs jouw gezicht vrienden ontmoet in stilte afscheid genomen met vastberadenheid onder jouw arm fietste je door het maanlicht op weg naar nergens verdween zij achter de wolken al tijden opzoek naar de sleutel bleek je gevangen in een doolhof zonder uitgang dit leek dit de enige uitweg…

Ik moest wel blijven staan Want haar ogen hadden de mijne in hun greep Klampten zich vast, wanhopig op zoek naar steun en hoop Een oplossing of een uitweg Gevuld met de geschiedenis van miljoenen vrouwen duizenden jaren Ogen van ongeloof en niet-begrijpen waarom Kapotgeslagen vertrouwen Maar glanzend van kracht Huiverend wendde ik mijn hoofd…

Steeds troostelozer biedt de dag - terwijl ik mij met knusheid wapen maar me toch langzaam in voel slapen - een uitweg naar het zelfbeklag. Hoe loopt dit af, denk ik nog net, voordat de winterslaap me velt en eerste stormvlaag zich meldt weet ik: tot maart blijf ik in bed.…

als er soms een druppel valt laat het dan zijn uitweg vinden een beetje zout en nat zelfs al valt er maar één elke heeft zo zijn reden gehad als er soms geen woorden zijn laat de stilte dan maar even zij weten nog niet waar te beginnen maar als de regen valt en woorden overstromen in onsamenhangende zinnen laat het dan maar even…

mijn dromen als van trap tot trap neerleg ik draai me om langzaam vult de zee mijn ogen met een zilvergrijze zon een meeuw wordt weer een stip, schip in de verte ongehaast misschien is het een teken dat de horizon zich verdiept in een stilstaand uur hoger dan het water als eb zonder hoorbare stem keer ik terug en teken een uitweg…

En blijkt oorlog Nu de enige uitweg? In zulke sfeer Wil niemand leven Maar laat ons Hoop en liefde Aan elkaar geven Want... Ons krijgen ze niet klein Wie denken zij wel dat ze zijn?…

Daar stond hij, op de richel wilde springen, zag geen uitweg zal ik wel-zal ik niet de twijfel sloeg toe.…

De sneeuwvlinders fladderen wild laag langs het betonnen plafond en vinden geen uitweg dan sterven, het pad nergens heen wordt al slik.…

Wierook en verleden benevelen het halfdonker en verhullen het zicht Op een uitweg die gestaagd dalend, terug naar aarde leidt. De gordijnen belemmeren de hoop en het verlangen van haar hart naar nieuwe stromen die naar betere tijden leiden. Haar pennenstreken fluisteren het smachten naar de perfecte wereld in haar ogen.…

je in transito het spoor verloren, gewoonweg in je eigen geest verdwaald dan ben je, vrij vertaald, voorgoed incognito het beeld dat angstig naar je terugstaart uit het spiegelglas toont alleen maar wie je vandaag bent niet wie je vroeger was hetzelfde beeld weer teruggehaald gaat zonder draad door het labyrint waar geen enkele uitweg…

. ------------------------ uit: 'Uitweg', 2001.…

De liefde en ontroering die ontstond toen haar lichaam in aanraking kwam met het vooruitstrekkende heiligdom Neem mijn hand, pak hem goed vast Ze voelt haar vlinders op zoek naar een uitweg door de slokdarm om de lucht te vullen Vlieg Vlucht!…

Ik vergeet mezelf te zijn te rusten in het weten dat alle tijden omvat zonder uitweg verlost van zoveel aards streven en nood breekt in de dood.…

je draait je langzaam om naar mij en kijkt me langer aan dan kan je klinkt mij aan je echte oog en laat geen uitweg voor me vrij je spert het oog een trage deur en kleurt het blauw lichtgevend blauw je roert je niet je houdt heel stil en vangt me binnenin je diepste kleur je laat niet los je kleeft je aan en trekt mij vast in jou omhoog…

Soms is een traan een uitweg, een uitlaadklep, een emotie van liefde, vreugde of verdriet, het is maar net, hoe je die traan op DAT moment ziet. Soms, of vaak of: helemaal niet, is het datgene wat je juist NIET ziet, maar waarvan je ook niet wilt laten zien, dat.....verdriet, emotie en blijdschap kort bijeen liggen…

wat als je adem reikt tot aan het slotakkoord je hart haar kloppen zoekt in de doolhof waar angst geen uitweg kent de moesson zich laat gelden op delen van het lichaam die je bijeen houden, verstikking in beleving en geen stem die je tot een zuchtje wind kan temmen minuten raken uren waar kwartieren vluchtig in seconden verdwijnen,…

bij tegenslag in het leven komen nare gevoelens boven drijven van het geluk waar ik naar wilde streven zal maar weinig overblijven tranen die bevriezen in ogen die verslagen zijn mijn eigen ik verliezen uit het ooit zo sterke brein met de wanhoop nabij zoek ik een uitweg zoals blinden bij nacht en ontij zal ik die nooit vinden toch…

stappen op het pad geknerp van losse kiezels de stille tred op veerkrachtig lichtgroen lentegras het bankje bij de vijver die spiegelend zijn schaduw gaf armen die gedachteloos schouders vonden om even te ronden verlangen dat een uitweg zocht in speels en heel langdurig kussen wij zijn niet uitgerust lust smeult zacht…

Ik sta op de drempel achter mij de trap omhoog omlaag naar de kelder buiten is het gras weer groener groeizame regen en goede temperatuur de zon verborgen in gesluierd licht binnen voelt zo benauwd, elke uitweg afgesneden, de lucht zwaar als water in een dikke, volgelopen deken aarzel weg te gaan of te blijven liefst alle twee kunnen…

ik wil langer schemeren om het dubbele in ons bestaan intenser te beleven de speels vrolijke kanten het lieflijk dansante in het jeugdig bewegen in schaduwen bijeengeraapt de desolate wanhoop zonder uitweg en het ten einde raad wij blijven bij de grenzen weg in oeverloos laveren maar zoeken beide zijden op in steeds proberen zo juichen…

en toch biedt het littekenweefsel niet genoeg bescherming de wond lijkt nog steeds open het vel voelt nog altijd rauw ontwikkelde bacteriën leiden een eigen leven zoeken een uitweg zonder te ontsnappen bloed kruipt slechts tot stolling om verwondingen te beperken een uiterlijk geslaagd tafereel maar onder dat geheel blijft het krioelen…

en toch biedt het littekenweefsel niet genoeg bescherming de wond lijkt nog steeds open het vel voelt nog altijd rauw ontwikkelde sporen leiden een eigen leven zoeken een uitweg zonder te ontsnappen bloed kruipt slechts tot stolling om verwondingen te beperken een uiterlijk geslaagd tafereel maar onder dat geheel blijft het krioelen…

dit teruggezette leven geeft mij weer een morgen herstelt mijn zicht zoals dat ooit vol van bloeiende velden was daar ginder troont nu leegte waar mijn land zo diep verzonk dat ik verstomd de kreten dronk van verkillende vissen hopend op verheffing tot ik zelf een uitweg vond zwevend naar het oosten herwon ik vijftig zonnejaren voor…

Soms raak ik bekneld in een dubbelleven, zoek een uitweg, om mijn voorsprong te behouden.…

Gevangen in een vacuüm, geen uitweg en geen licht. Struikelend en op de tast, ging `k steeds op mijn gezicht maar plotseling was daar die stem, die zei : “geef mij je hand, ik trek je uit die donk`re put, gewoon over de rand”!…

de toch broeierige vulkaan in mij zoekt een uitweg, maar heeft die nog niet gevonden, dan zouden hier andere woorden staan opgetekend hoe kun je je woede uiten zonder anderen te beschadigen, want dat is een taboe die macht wil ik niet beheersen Mars treft zijn voorbereidingen binnen niet al te lange tijd strijd ik aan zijn zij het zwaard…