Alle inzendingen over Avondzon

De oude straat is niet erg breed, toch splijt de avondzon 'm in twee delen: links mag het licht de wand nog strelen, maar rechts is de nacht al compleet. Dat zie je vanuit de zuidkant, maar kom je uit 't noorden wellicht, valt het omgekeerde in het zicht.…

Een schoonheid die ik niet kan vatten, die raakt aan 't diepst van mijn gemoed: muziek van Mozart, bloemenkleuren en zoveel dat me danken doet: een avondzon, een witte vlinder, de dageraad met parels dauw, de held're vriendschap tussen mensen en liefde die niet wijken wou.…

Jouw stem gloeit als een avondzon in september. Kristallen klanken vlammen door een toren van Gotiek bij elke piek. Ze priemen door mijn schedeldak en walsen door de kamers van mijn hart met jubelende golven naar de oevers van mijn ziel.…

de ochtendlucht was water op rode bessen de avondzon een kers op brandewijn ik hoor dwarsfluiten in mijn minnekozen ergens moet een lied ophanden zijn gewiegde vruchten in een strelende stilte in late slaapwandelende geluiden ik doe moeite om ze vast te houden verzen komen aanstromen in pianospelen maar ik ben bang voor schuimende nachten…

ik zwerf graag in jou, zeg ik om de dorre bladeren te horen spreken de ontroering is soms niet meer dan het zien van een uit de mist verschenen boom die, ontbloot, opnieuw zijn weg moet vinden zich alleen waant wanneer de avondzon zijn roestige takken brandt na een dag, te donker om volop te leven het is zo voorbij, antwoordt het…

Met een hart vol achterdocht staat hij op de brug leunend op de balustrade Vecht hij tegen wanhoop terwijl de avondzon het golvende kronkelende landschap kust O hartstochtelijk vurig schouwspel, vulkaan Krakatau De schreeuw, O rode lucht met gouden gloed Stroomt kokend bloed het duizelig gemoed…

in het roze van de avondzon zag ik je ogen ze donkerden de nacht vanmorgen keken ze zo veelbelovend toen het ontwaken ons de vroege uren bracht wisten lente in ontdooien zagen winter zich in krokussen ontplooien en lachten naar elkaar hoorden vogels voorjaar fluiten en in tonen hun domeinen sluiten in de kruinen van de boom…

Ook ik zal niet meer werken op het erf van tante Maggie, want de knechten dragen knuppels en de honden hebben tanden zie ze blikkeren in de late avondzon. Haal doeken, haal zwachtels Zorg voor mercurochroom Want ik ben aan het bloeden en morgen ben ik dood. Geen tranen voor me liefste, die zijn aan me verspild.…

Houden van gaat dieper dan een schaduw in de avondzon, champagne op een kassabon. Een blik die je van binnen raakt, een droom waaruit je niet ontwaakt. Een schouder en een warme hand, een kus die op je lippen brand. Een tochtje op de motorfiets, of samen lachen om helemaal niets.…

kleurt chromatisch iedere zin en ik ik schilder ga daar altijd dwarser tegen in wil op doek jouw warmte in penselenstreken schaduw ik je zwakke kant maar het verkeerde licht trekt alles uit verband zet nachts de daglamp aan werk met het mooist pigment het ochtendlicht maakt alles grijs alsof ik mesde met cement het is de avondzon…

Ik vond je in het weideveld tussen broos geknakte veren had jij je ranke hals gevleid intens gekweld keek je me aan en ik zag leed in het tere van je zwart fluwelen ogen staan Je kreet vibreerde hoge tonen die verijlden in de levensbron naar de einder waar de avondzon het vallend duister leek te kronen Nog eenmaal strekte jij je kop…

je leven werd een kabbelende stroom die kalm meandert tussen zomerkaden de schepen ogen traag en zwaar beladen doch voeren slechts een achterhaalde droom wat futen drijven slaperig en loom een rietkraag lispelt treurig een ballade de avondzon belicht met veel genade de knekels van een jonggestorven boom je houdt de bedding keurig in bedwang…

Vreemd, in dit vreemde land, Alleen, met niets dan dit: Water en loof en het wit Van een zwaan die talmt bij de kant, Dicht langs de bank waar ik zit, wat avondzon op mijn hand.…

En toch, wat troebel is maken bronnen helder, terwijl ik stil geniet in de late avondzon. Dat meer is meer dan de werkelijkheid. Aan zijn oevers heb ik al vaak gezeten. Dat heb ik heel vaak echt gedroomd. Mijn meer is meer dan ik ooit zal weten.…

Regendruppels glinsteren Zacht aan de bladeren In de late avondzon Transparant helder Glijden de druppels Langzaam naar beneden Geruisloos vallen de druppels Op de aarde die doorweekt wordt Het glinsterende water spat uiteen Langzaam sijpelt het water Verder over het mossige groen De zon schijnt op de pareldruppels Regendruppels glinsteren…

einder, voel hoe duinen zich smal vouwen rond voetstappen waar dunner wordende dromen kijken in het aangezicht van leegte het schreien verbergen achter de ranke boog van rietlicht hoe kan je zeggen wanneer golven zich stil leggen op mijn adem dat je me niet loslaat dat ik jou met sterren omring ik ben niet meer dan de late avondzon…

Voor 't open raam, omrankt van wilde wingerd - Een loverlijst, begloord door de avondzon - Zit, mijmrend, Grootmoe met haar oude bijbel. De koperen sloten vonklen in het zonnelicht En 't koeltje krult een hoek van 't gele blad om, Waarop, gevouwen, 't handenpaar nu rust.…

De dag loopt naar haar einde Woorden reflecteren op de wand Het kleed beroert de letters van de uitgelezen krant Die oud en moe is van het nieuws en veel te gul verslonden Ik pak het dagblad van de vloer en zwijg met al mijn monden De rode gloed van de avondzon slaat een bres in mijn gedachten Een borrel staat al koud en vol geduld op…

Ergens op de Veluwe Door het rulle zand Loopt een vader met een kind Samen hand in hand De avondzon glinstert stralend Door het groene bladerdek Nog even en de zon Wordt door de maan opzij gezet Beiden genieten zwijgend Op dit late uur Van het mooie en het tere De schoonheid der natuur Dan staan ze roerloos stil Want op een open plek…

Bij het dalen van de avondzon, weerklinkt alweer zijn prachtig lied. Jubelend vol verlangen. Iets mooiers is er niet. Nog even en de lucht is vol met geuren, en kleurt zich met een tere bloesempracht. Hoe heerlijk is die lentetijd, Mooier en beter… Dan je had gedacht.…

Laat me heden solitair zijn en schaamteloos als de kat die haar vacht laat glimmen, in de late avondzon.…

mag ik even onder je vleugels schuilen je vragen mij te dragen op deze lang scherende vlucht van het leven samen met jou proeven van de stilte die reikt voorbij het rood van de avondzon die golven glinsterend licht laat rimpelen ben bezwaard met zorgen die ik niet heb opgeborgen ze drukken mij naar het zwart van…

in de avondzon blozen Wij allebei - Zie: al die bloemetjes blozen Om jou en mij. Hoor je die krekeltjes zingen, Al énerlei -? Die liedjes, die diertjes, die zingen Van jou en mij.…

Het oudere hart rammelt onder de avondzon als een boemeltje naar het eindstation Het stervende hart wordt nog even opgelapt voordat het stilvalt en het leven uitstapt…

Gretig gloeide de avondzon en vulde het hart als bron Al wil je dagen luidkeels danken om deze klanken bloem en knop en het avonddauw na ’t aardse sloven boven vanuit de sneeuw op eigen netvlies inklaren tijd vraagt geduld ook werkend ‘t tijdelijke te bewaren.…

‘k Verkoop je wat: een bruin kastanje die ik daarnet toevallig vond, een avondzon die traag wat kleur brengt, de herfst die draagt wat weemoed rond. ‘k Verkoop je wat: zomaar een glimlach, een knipoog voor een simpel lied, maar wat als jij nu al die dingen, toch niet als zo belangrijk ziet?…

O stroom van zoete geurige magnolia weemoedige adem in de avondzon stralend wit zweefden de dichters overal anders strelen we de veer het papier het doek terwijl ik mijn tranen uit de ivoren toetsen voel stromen en luister naar de armzalige toon want wat is ons loon als de liefde is uitgedoofd om in duisternis verder te…

De bleke avondzon verschuilt zich achter wolkenflard om zo de neerslag kans te geven; die komt en ook heel hard. 't Verdriet is zo immensig groot daar waar 't een kind betaamt, dat nauwelijks op aarde was alsof het was beraamd. Een Dunne-wind waait over 't hof, waar kinderen zijn begraven.…

De avondzon verjaagd al het licht even voordat de schemer op staat een gratis schouwspel in het zicht er is geen kleur die mij niet ontgaat de hemel staat als het ware in brand door al die fel gekleurde tinten mijn auto zet ik even aan de kant om dit wonder te laten bezinken gehoon en verwensing is mijn deel terwijl een auto langs mij schiet…

lange schaduwen werpt de avondzon bij het onder gaan op de dijk tot ver in de kwelder zie ik helder mijn omtrek uitgerekt staan aan de overkant ligt Emden fel in het avondlicht en meer naar rechts Borssum daar tegenover aan deze kant van de Eems niet ver van Torum lag Wilgum waar in 1277 de Eems door haar oever brak het kwam niet…