Alle inzendingen over Getijden

omdat roerloos leven beslist geen vaststaand gegeven is kan ik vrijelijk laveren op de baren in een ruwe zee hoewel getijden slaafs verkeren met de verdraaid gedistingeerde volkomen kaal geblazen maan ben als de dood voor lieverlee dus als miljarden sterren morgen of een dag of week erna ook maar even gunstig staan ervaar ik ongeremd…

strijd, geen doel dat het middel heiligt, we worden door onszelf gestenigd, oneindig traag door tijdsbeelden gepijnigd rollen de vurigste stenen aan om in de laatste uren tegenover elkaar te staan, vonken bloed en hoop die samengaan in de samenloop van eb en vloed van nog te verkennende structuren van een opkomende getijden…

Er is geen toeval in dit leven Het is doelbewust en vastomlijnd Alles staat beschreven Niets wordt ondermijnd Het is geen plotsklaps gaan en komen Of uit het niets ontsprongen Alles is reeds vastgelegd Geen woord wordt onbewust gezegd Geen blad waait doelloos uit de bomen De zon komt op en daalt weer neer Getijden blijven gaan en komen En…

Er is een stil nadenken in het Al, Veel zelfbezinnen en een droef verbeiden, De dingen worden peinzende, er zal Veel sterven, bij dit herfstige getijde.…

Het leven lijkt een lineair verglijden maar slechts de vorm van het moment verkeert; er is een gaan en komen van getijden waarin de hartslag van het nu passeert.…

Was ik wind zouden mijn vlagen flirtend langs de flanken van een ranke zwaluw strelen zou ik blauwe vlinders fluisterend naar dansen zingen wolken warm omgeven tot ze nevelen voor mijn zucht ik zou de zee doen deinen ritmisch haar getijden plagend stuwen en tot stormend golven blazen was ik de wind dan legde ik mijn vleugen verlangend…

Aan de Oosterschelde dichtbij verstreken getijden toont haar oude aanblik kracht om wind en stoom af te blazen, de droge Scheldemond zij behield een dorstig gevoel, eerder rijk gevuld met water rond het verdwenen getijdenrad na drooglegging ontbrak vloed aan de nood om nog te stromen, effende voor menigeen het pad om heden daar veilig…

De tijd is een cyclus als getijden, Getijden komen en gaan, Dagen komen en vergaan, Ver vandaan hier zweeft de aaseter in de paarse lucht, Voltrekt en rekt de tijd, Tot het lichaam zich vervormt tot karkas, Dat wouden doet vervagen tot woestijn, De man ondermijnt het gezag, En lag, Verlangend naar water op de grond in de scherpe zon, Die…

de waarheid ebt weg met de getijden die de bakermat zijn gevoed door zon en maan. daartussen de dolenden als dorstigen in een tranendal. zo zoet en schoon alleen dan welke sporen leiden een blinde naar zijn fatamorgana welk orkest speelt voor deze dove dirigent.…

Breng over haar bloemgloede kleuren, uw bloedrood, o nieuw getijde dat is nu.…

De waarheid ebt weg met de getijden die de bakermat zijn gevoed door zon en maan daartussen de dolenden als dorstigen in een tranendal zo zoet en schoon alleen dan welke sporen leiden een blinde naar zijn Fata Morgana welk orkest speelt voor deze dove dirigent.…

ik zie je wenken dan je rug je glimlach draait het beeld weer terug van langzaam nader komen we hadden alle tijd minuten opgevrijd tot eeuwigdurende momenten van stil genieten met elkaar je zong het kabbelen van golven bruiste branding in de volle maan, liet je gaan op de getijden ik kwam je nader in het gele licht dat…

vele eeuwen her nog kijken zijn ogen lichtblauw ver onverschrokken naar de horizon zonder obstakels de rechtlijnigheid van het land verankert zijn karakter wortelend in normen en waarden die geen tolerantie aarden omdat toegeven wennen is aan zonde een ongekende boze binnenlaat toch breekt er iets als zijn schip strandt door getijden…

doe er mijn voordeel mee Dank, dank aan de mythe Zacht neurie ik het ne me quitte Pas van Brel en kirt ze mee Weggeëbd; de laatste wee Leidend tot een rite Het golft en vlokt rond beiden Dit kerstent elke heiden Preek ik die juist beviel Nee, niemand kan ons scheiden Nu we op de baren rijden Wimper ik om mijn ziel Kraamtranen in getijden…

Ik zie in heldere dromen verre voorouders foereren in de getijden stromen toen de mensheid jong was en we onze vacht verloren De oeroude herinneringen in mijn genen geschreven doen me verlangen naar zee waar ooit het leven begon om er naakt te spelen met zand, water en zilte lucht onder het vuur van de zon We kozen voor ‘n landleven…

De nacht is geruisloos overgegaan in de morgen Het zachte licht kleurt de randen van deze dag Vogels ontwaken en doorbreken de stilte Ik kijk door het venster en glimlach Deze dag is weer een nieuwe verschijning Uit het kleurenpalet tovert een nieuwe kleur Een tint die de aanwezigheid van getijden verraad Ik kijk door het venster en ruik de…

machteloos als er machteloosheid is troost indien troost voor handen nooit zakken ze dieper in de put omdat het voelt om samen pijn te hebben de een opent de ogen voor de ander de ander opent zich in schaduw van een droom die de ander verandert en nooit wijkt de schouder in de wind want scheiden doet slechts zeer in tijd wanneer alle getijden…

toch wil ik zwemmen in jouw zee of ik de ruimte daartoe krijg zal blijken vertrouw me en zwem maar met me mee Nee ik zal je niet gaan mijden daarvoor mag ik jou te zeer ooit komen er andere tijden en vindt de kolk z’n draai niet meer Tot dan blijft het een beetje lijden toch heeft het weet ik wel degelijk zin te hopen op gematigder getijden…

dicht Dat de volheid van de hemel te veel voor je was dat je de hemel naast je niet zag De ruimte voor een vogel met weigerende wieken is te hoog gegrepen Zachte handen gaven je een plek in het kraaiennest jouw uitkijkplaats in de mast Een ziel spoedt zich ongezien door onbegrensde ruimte en tijd beneden je de onophoudelijke getijden…

Achter de oude kloosterwoning Hing wat rode zon… Onder goud-getinte linde Bad een jonge non Heur gelaten ogen droomden Onder blanke doek, Naar de zwart’ en rode letters Van ’t getijden boek… Langs de wegskens was geprevel Van wat blâren bruin…; Aan heur voeten bogen schrale Violieren schuin Als ’n dode^illusie, die ze Lang vergeten…

beddingen, slagaders in hun strijd, we plaatsen merktekens die zullen eroderen door de jaren om die om te zetten in woestijnen van zand, gerangschikt in de archieven van het hart, mijlpalen hebben woorden nodig, hoe vaak zeer ontluisterend om de ontstane leegte in te vullen met wijze - en troostende teksten, te wachten op de schaduwloze getijden…

De stilte is gevallen Maar de wereld draait door De lente dient zich aan Maar de rivier valt droog De stilte is gevallen Maar de vogels gaan door Het baltsseizoen breekt aan Maar het luchtruim blijft leeg De stilte is gevallen Maar de getijden gaan door De maan weet van niks Maar kastelen zijn van lucht De stilte is gevallen Maar…

Hoe heerlijk is de cyclus der getijden. Hun wisseling gaat eindeloos maar door. Aan elke zomer gaat een voorjaar voor. Men kan erna een najaar niet vermijden. Een winter volgt. Een ringlijn is het spoor waarop seizoenen volgens schema rijden. De punctualiteit kan mij verblijden, wanneer ik weer de lenteklokjes hoor.…

ik heb eindelijk de muziek ontdekt die jij sprankelt in je lach in een proloog van stille klanken spannen spieren aan onderhuidse emoties golven getijden in komen en weer gaan geen symmetrie maar een natuurlijke mimiek laat zien dat jij geniet geen klaterende geluiden die duiden op extravagant plezier wel een prelude op de…

Kaal tot aan het naakt is deze nacht zonder stem en ik mag slechts hopen dat de sterren komen kruien gelang het getijde dat zonder voorwendsels gelegen is tot zeer diep en aan het hart zodat het spreken mijn taal zal wezen totdat de vroege schemer mij de weg zal wijzen vanwaar ik kwam tot aan het eind van mijn vaarwel ‘k wil niet…

En de boer zal blijven ploegen de getijden rond en bij elke ochtendglorie heeft hij een vredige glimlach om zijn mond.…

Mijn boot vaart door getijden Golven van eb en vloed Soms ben ik dorstig, is het zout Dan weer eens echt bijzonder zoet Het stille water kabbelt Geeft rust zo om mij heen Een beetje meer, met deining Brengt mij dansende op het goede been Het zijn haar bruisende golven Die ervoor zorgen dat ik strand Ik laat me graag verleiden…

Aan het einde van de weg daar waar het land versmelt met lucht Daar is een stil en klein gehucht dat is waar ik geboren ben Daar weet ik elke weg en steg haast iedere struik en boom Daar is waar ik boven op de dijk mijn allermooiste dromen droom Daar leun ik graag tegen de wind zie op getijden neer dit kleine stukje…

slag ik overspoelde met kracht en gevoel jouw woorden en weet dat ik dat niet zo maar bedoel mijn vloed bracht de hoogte van springtij toch ben ik blij dat jouw kust mij trotseerde in elkaars woorden wisten we het eb dichtbij we wisselen in fasen dragen samen de zorgen in gaan als een paar nooit is er rust op het strand want de getijden…

Als de eeuwige getijden, eb en vloed bewegend in een open wond. Zwart en wit, angst voor het donker. Heftig wanneer je er alleen mee zit, wachtend op dat ene kleine wonder. Waar je soms vanuit de verte eventjes naar mag kijken, een dartelende vlinder ronddansend in stralend oogverblindend licht.…