Netgedichten

netgedicht (nr. 38.184):

Oneindige Diepte

De tijd is een cyclus als getijden,
Getijden komen en gaan,
Dagen komen en vergaan,
Ver vandaan hier zweeft de aaseter in de paarse lucht,
Voltrekt en rekt de tijd,
Tot het lichaam zich vervormt tot karkas,
Dat wouden doet vervagen tot woestijn,

De man ondermijnt het gezag,
En lag,
Verlangend naar water op de grond in de scherpe zon,
Die snijdt door de lucht,

Kilometers weg van de klok die tijd heet,
Is het kind breed lachend,
De afstand is niks zeggend,
Als internet oneindig is,

"Meisje draaiend op de dansvloer,
Wankel is de stabiliteit van de draai om haar as,
De man probeert haar te vatten,
Te laat!,
Licht in haar hoofd is zij bij de val in de oneindige diepte,
Oneindige diepte geen beeldvorming als er geen einde is,
Geen einde als er geen begin is,
Alles begint bij mij wanneer ik mijn hand reik naar het meisje dat valt in de oneindige diepte,
Als een spin in het web vang ik haar,
De klok der tijd begint te tikken bij de eerste aanraking van de streling bij dit avontuur."

Nu is de tijd rijp voor zijn slacht,
Wie zal het overstijgen en is een grotere macht?.