Alle inzendingen over Ligurische kust

Zo groen en kruivend het rak, transparant langs de oever waar wieren slaperig bovendrijven. En dan die surfers, gehaakt aan hun driehoeken, achter hun ramen geen land ziende, niets dan hun eigen vaart, het schuim om de planken, het schuim dat kookt op hun voeten, vervlokt in de wind, hun zwarte rubberpakken laat glinsteren. Zo te hangen…

vertrekkende zon voorvoelde regen die hen vergezelde toen ze terugreden op roestige paarden door het bos met overal fluitenkruid en lulletjesbruid langs de inheems verdwalende paden een opkomende maan voorzag dromen die hen veranderden, transformeerden in wie ze waren geworden als mensen door de jaren ze konden het binnenland niet aanraken de kust…

nabijheid die mijn adem steelt de uitgekozen zinnen waarmee je mij doorzoekt liefhebben in het dagelijkse vergeten uit eenzaamheid op zoek naar nieuwe wegen voor als niemand meer wilt lezen en begrijpen in die droeve begeerte naar affiniteit zonder het dilemma van onwetendheid en onbegrip die woekert en terroriseert alleen op de weg naar de kust…

We blijven onverstoorbaar naamloos omdat we zwijgen geringe afstand van de kust zee in alles wat hoorbaar is rust dichterlijk bij mijn hart gaat weer terug om aan te zwellen in mijn nachten bij haar volmaakte duinen tussen haar billen in het holst van de nacht wanneer we samen zijn met de maan naamloos omdat we zonder bezitten zand…

Jij bent daar, waar de zee de zandkorrels kust. Ik ben hier, waar de lucht haar helderheid mist. Ik kus de mist en mis de kust Uren van afscheid Liepen uit tot een dag. Woorden zijn er, maar hebben geen zin.…

Die als een vinger Het land insteekt, Met voor de kust Dat eilandje ingericht Als strafgevangenis Voor hen die van alles Misdeden, Die de rest van hun leven Hier vastzitten zonder Ook maar een schijn Van kans om te ontsnappen, Terwijl de vis Voor de kust In vrijheid rondzwemt…

Naar de kust zeilen zou ik zo maar met je doen als je een boot was...…

tijd vervliegt tot het tijd is en me kust kust zo diep vergeten woorden waarom wel of niet herinneren aan wie we waren kus me nog een keer kus me zo diep voordat we voorgoed vergeten en tijd ons niet meer ziet…

Jij brengt me tot rust, Je raakt mijn ziel en kust hem. Blijf bij me en laat me nooit meer los. Je streelt mijn lippen, en kust mijn hart. Ik hou van jou en laat je niet gaan ...…

Huiselijke echte rust is als een mooie kust om veilig te landen even niets om handen Het haardvuur dat je blust je lieve kind dat je sust je mooie vrouw die je kust Zo voelde het als thuiskomen in mijn persoonlijke dromen van vrouw en kind en wonen!…

ze dekt hem toe en kust het voorhoofd van haar geliefde zoon voor de laatste keer voordat hij rusten zal in de schoot van Moeder-aarde onschuldig net als al die anderen die bij Srebrenica het leven lieten in gedachten kust ze hem nog één allerlaatste keer…

de zon kust de avond... de avond bloost…

de zon kust de avond de avond bloost...…

Het museum heet Ministerie van de Zee -- Er is geen kust meer.…

Over eindeloze zeeën blanke palmenstranden hoge bergen diepe dalen en kusten met ruige rotsen. Ik zie meanderende rivieren die stromen tot een waterval doorkruisen wouden en landerijen en vullen zeeën van kust tot kust.…

wanneer de nacht de dag weer kust de ochtendgloed gaat komen dan dringt de werkelijkheid zich op vervagen alle dromen wanneer de dag de nacht weer kust de duisternis gaat komen vervaagt de hele werkelijkheid door nachtelijke dromen…

op de grens van zee en land kust de zachtheid van het zand haar voeten die, waar golven naderen, ijlings vluchten verlangen doet haar wanhoop naar vervlogen dagen dat hij vochtige ogen kuste die de zilte zee steeds zullen voeden uit “Amor”…

rimpeloos stap ik op water aan de kust is storm op komst…

Zo echt zo ongetemd zij kust de aarde en als het regent modder…

je kuste mij mijn ziel en ik ik ben daar gebleven waar ik viel zonder jou…

een schoonheid van rust kust de kracht van zonneschijn zijn te koesteren…

Spartaanse vrouwen zitten aan de zilte kust -- hun haar te kammen.…

Sierlijke vogel Streel mijn ruisende golven Op weg naar de kust…

De golven zeilen op een eeuwig ritme langs veilige kusten…

de zee kuste mij en liet me geen keus tot over m’ n oren…

Het laatste blaadje verrijkt het kleurig grasperk en kust het herfstkleed.…

Daar waar de zee kust rollebollend op haar strand geeft hij verkoeling…

de frisse morgen kust met tederheid mijn huid ik ben weer buiten…

Zilvergrijze maan kust het glinsterend water liefde in de lucht…

oké laat me nu maar los en zal ik de weg met de dood inslaan Vandaag kust mijn leven de dood wakker Langzaam ervaar ik een serene rust Het vergankelijke sterft in dit uur en de dood is het die mijn koude wangen kust……