Alle inzendingen over Mijn visioen

Mijn sombere visioenen van een wereld die verging, vervaagden in 't licht van die kinderen tot een herinnering.…

natuurlijk scheen de zon in een warm ontvangen maar een onbekende angst bleef in ontluiken hangen seizoenen werden volgemaakt zorgen voor even vergeten omdat alles goed leek te gaan maar de alertheid is gebleven signaleerde stilstand in vooruitgang tot een permanent blijven staan waar anderen verder gaan met de angst kwam ook het visioen…

elegant toneel van schoonheid en rust unieke kleuren die mij lief en spelenderwijs ontroeren in een droom waarin jij mij kust Spontane liefde kruipt langzaam naar voren een prachtig diamantje waar ik voor kniel jouw stem klinkt als muziek in mijn oren en verwarmt de binnenkant van mijn ziel Ik hoop nu op een mirakel in droomland opdat mijn visioen…

Mijn ziekte duurt nu achtendertig jaar En al die tijd heb ik in U geloofd U hield mij steeds de hand boven het hoofd Gunt U mij rust nu en een dodenbaar Er staat al lang een engel voor je klaar Je zilveren koord wordt zo direct gekloofd Je bent als overrijp, beschadigd ooft En wordt nog eens een heuse martelaar Ik dank u Heer, voor menig visioen…

De waterweg slaapt in donkerblauwe dromen een oeververbinding wenkt zwierig de veelkleurige baan verbindt twee uitersten van het bestaan: mijn diepste vrees en mijn stoutste visioenen ik sluit de ogen en zet een eerste stap deze schrede beroert een onbestaanbare dimensie de weg is week en wankel een schuimend koord zonder vangnet op…

De warmte van het haardvuur door jouw gezicht door één druk op de knop mijn visioen van het leven nooit meer wachten zonder enige verbeelding.…

In een bus vol naasten bezochten we en werden we bezocht door nachtmerries, visioenen van heiligen en engelen zongen ons doof en we ontwaakten in hotel Harmonie. Twee spiegels, tegenover elkaar geplaatst boden ons een oneindig perspektief.…

onder de zeven bruggen van waarheid gezichten onherkenbaar maakt tot hongerige dromen en waar het zout de horizon verschroeit tot een kale vlakte, verdeeld over ramen, waanzin en schuld aan beide kanten van gisteren; het halfdonker van de wereld, stenen mensen en alle verzen waarin vleugels noch kinderen verder gaan dan het visioen…

vloeibaar of kneedbaar Als een witte duif zweef je langs de verdichte lucht van het ondenkbare Intussen dek ik je toe door liefde aan lijf te binden uit een andere wereld Ik neig naar jou zoals jij je in jezelf beweegt naar het moment van ontwaken Als jij je ogen opent verdwijnt de droom in de tover van ons samenzijn Het visioen…

onaangetast Verborgen glazen ingewanden roemers, kruiken van kristal die in vergetelheid belandden en allen zwemen naar verval Kelken eeuwenlang gevuld met sanguinolente wijnen thans in dwarrelend stof gehuld aldus gedoemd om te verkwijnen Tussen barsten in de wand van beker, wijnglas en karaf daar speelt zich vaagweg imposant ’t visioen…

Bloed klopt in het uurwerk van de mij aangemeten tijd en visioen, het recht rein bronwater te tappen uit een ongeboren geheim, waarin de waarheid drinkbaar wordt uit de hiel en de ziel van de fles en taal, die toegang soms ontzegd zodat ik stilaan verder droom, misschien fataal uiteindelijk wel levensecht als een verse…

Verbonden met gewassen sieraden door een visioen uit de realiteit een souvenir met een zachte aanraking die mijn zintuig weer verleid. Knopen die het geheim bedekken met opwinding tijdens de verwachting ontrafelt het geheim mijn illustratie om intiem te blijven bij de verbeelding.…

loop hem voorbij in wijde cirkelbogen, hou donkere visioenen niet voor jezelf. ooit moet iedereen wel eens sterven, maar dat is pas fase twee van 't leven. dus laat daarom je kerstfeest niet bederven, kom te samen, zing en lach en … laat beleven!…

met elkaar praten waar alles schouder aan schouder beweegt maar iedereen eenzaam door verdroogde grachten roeit elke nering overvol met lege hoofden terwijl slechts een platenboek het meest tastbare van buitenleven biedt de blauwe schemer beschermt een weggerolde parel tegen wroetende zwijnen dweilt een duplicaat over het ven uit om het visioen…

Gebrand in 't glas met loden randen visioenen die steeds in vurig rood waar iemand ooit de verlossing bood gekrast mijn heilig dom doen branden waar zwaar brokaat van gouden kragen bedaard verslapen maar toch zo traag vergeven zij wel mijn zonden graag en ook van dwazen die er klagen hun stenen beelden staan verstard te gapen naar gewelfde…

haar naam bracht visioenen van het noorden weidse meren en de grauwe luchten stille en zo eenzame gehuchten haast onverstaanbare gezongen woorden torenklokken die zacht kaatsend beieren ijs op de vaart, Abe op zijn noppen spijkerharde tegendraadse koppen klunen, skûtsje, wad en kievitseieren met zwijgzaamheid als deugd en niet als kwelling…

Vanuit de ronkende diepte van onderhuidse onverdraagzaamheid scheuren grillige visioenen naar de stembureaus en klauwen vooruitgang aan flarden van uitgewrongen solidariteit Vlaamse tongen sidderen en sissen tot hun aangewakkerde protesten hen wederom samenbrengen dankzij ontvlamde frustratie onderstoppen in knusse superioriteit en meewentelen…

koude gedachten aan romig ijs koelen mijn hoofd iedere stap onder bloedhete zon groeiend verlangen een visioen drie gifgroene bollen romige pistache krakend vers hoorntje druppels smeltend ijs hangen afwachtend wanneer komt die bevrijdende lik de tong?…

‘t kind mijmerend over vage verten daar achter de rode zonsondergang het einde van zijn eigen wereld die draait in een beperkt heelal kennis maakt de einder onbereikbaar lichtjaren reizen door ’t universum door sterrenstelsels zwarte gaten oneindigheid door ons geschapen ik droomde over mijn geliefde doden visioenen in hemels licht en…

Voor z’n onschuld en ingetogenheid mag een kind niet boeten, uit de kluwen van een visioen, om daaruit eigen toer te kiezen met of zonder natte voeten.…

Niet zonder een visioen, niet zonder droom. De weg lijkt eindeloos lang en ver. Maar Ik zeg je, ze is niet verder dan een gedachte. We reizen op het Licht Alle ballast overboord. Een reis op de wind. Door het oog van de storm In de verte brandt het Licht van de vrijheid. Zoet land. Land van de Vrijheid.…

Ik weet het niet, of is 't visioen verdwenen nu 't avond wordt en alles plots verkilt? Ons leven is een ebbe en vloed van ooit bereiken van wat de ziel vervult en leven geeft.…

kan Naar de traag stromende geheimen van de kristallen rivier De roep van de ochtendvogel Eenzame nostalgie Vergeefs verlangen naar verloren dromen Luister, glimlachend naar de lichtende galm aan de horizon waarachter het vermoeden schuilt van ach, het zal zo mooi zijn het wenkende paradijs Meer dan een fata morgana een bedrieglijk visioen…

Wolken kunnen niet sneller zeilen door blauwe hemelboog als wit legioen die vredig over aarde gaan door licht beschenen gelijk hemels visioen. En dromend wacht ik op terugkeer van hemels paradijs als feestelijk festoen.…

Een ver de nevelige bomen Voor d’ horizon tussen dorp en hei Een paard dat daar staat te dromen Ergens in een hoek van de wei De nachtegaal zingt tussen ’t groen Uitbundig met zijn schoonste tonen Heel Holland is gelijk een visioen Het mooiste land om in te wonen.…

een cocon van de naderende winterslaap waarmee de adem van de maanden is dichtgesnoerd een herfstbries onvermoeibaar zijn adem plaatst over de toppen van mijn kunnen, momenten waar mijn dadendrang zich ongestoord in kan verstoppen, ik blijf dat wezen waarin ik mijn eigen seizoen verzin, totdat het groen zich ontvouwd in een nieuw visioen…

En ver de nevelige bomen Voor d’ horizon tussen dorp en hei Een paard dat daar staat te dromen Ergens in een hoek van de wei De nachtegaal zingt tussen ’t groen Uitbundig met zijn schoonste tonen Heel Holland is gelijk een visioen Het mooiste land om in te wonen.…

ik lig zo in het verse groene gras droom in de lucht mijn verlangen als of jij er nog zo even was en wij in stilte de vreugde bezingen in prille tintelende gezangen een zwaluw scheert mijn panorama voorbij snel schrijvend in de bezwangerde lucht rijt mijn verdwaalde visioenen genadeloos open de hemel zet mij op de vlakke aarde terug hoe…

Later bij het ontbijt krijg ik een visioen: het melkpak draagt van Willy Vandersteen Suske en Wiske zó vrolijk dat ik daarheen wil, de school moet het nu maar eens zónder mij doen.…

bosjes zagen wat boompjes rooien voor een mooi kantoor de duinen ... ach ... wat stellen die nou voor gelooft u mij, u heeft straks niks te klagen mijn ambtenaren gaf ik deze order: ontwikkel ... en bij voorkeur in het groen (met bomen kun je toch geen zaken doen) stel paal en perk aan park en perk en border mijn toekomstvisie is geen visioen…