Alle inzendingen over Plooien van het hart

Verwarmt en beschermt een kloppende hart. In het centrum van het leven geeft het de standing niet te mooi maar toch voor een ieder heel apart.…

hoe zijn handen het orkest meenemen naar bergen ravijnen wolken en water gesloten ogen de plooien in zijn gezicht de diepste lagen voelbaar maken hoe hij de smalle handen op het hart legt het koor smeekt om elk woord te bezielen de lange armen langs het schrale lijf hangen terwijl zijn hoofd zachtjes wiegt heen en weer hoe…

ik weet van het lot de meetbare tijd en de dood ik maak plooien in Chronos haal het lood uit zijn lineaire schoenen ik vind balans in tweestemmigheid ik vier mijn Kairosdagen…

Mijn prachtplek bestaat op vele plaatsen altijd is er een in de buurt er is rust stilte en vrede er is Liefde in alles om mij heen…

Hoe van de boom Twee takken werden Afgebroken, ruimte Gemaakt werd voor Jong leven, nieuwe Uitlopers de kans geeft Om te groenen, ook al Is het maar voor even, Want al wat groent Trekt naar elkaar toe In weer een nieuw leven…

van donkerte zeelucht of wat er morgen komt en waar ik hem slechts kan bewonderen, de poëet met zijn moegestreden hart 'kantel het raam, mijn dichtvriend en breng de meeuwen naar het open strand'…

Afwas die in Geen maanden Gedaan is, Vuil verspreid Over alles dat Keuken heet En wat op het Aanrecht staat Bedekt met Vet en vuil - Hier is uitbundig Geleefd, en Werden grenzen Overschreden - Maar Jij kijkt Toe, in vrede, In liefde, omarmt De mens die in Zijn eigen huis De weg is Kwijt geraakt…

Plooi mijzelf naar u Mijn lief, ik glooi, ik gloei In uw wezen wil ik zijn Ik ben uw tooi, ik groei Naar geurige bloesem mijn Van ego ontdaan trek ik u mij aan Heb u verstaan, schijn uw maan Ik ken geen grief, want Ik heb u lief.…

Veters rijgen de plooien uit mijn waan.…

Zul je voorzichtig zijn je plooien om het gevaar zodat het jou niet raakt jezelf onschadelijk maakt want in het gewone schuilt gevaar zoals een ijsberg zich ten dele toont…

Die altijd zuinig Geweest is op zijn Leven, zorgvuldig Inhoud gevend aan Het menselijk tekort, Plooien effenend In zijn dagelijks bestaan, Ziet terwijl hij voortgaat Alleen nog maar de Rafelranden waarlangs Hij moet gaan…

Die altijd zuinig Geweest is op zijn Leven, zorgvuldig Inhoud gevend aan Het menselijk tekort, Plooien effenend In zijn dagelijks Bestaan, ziet terwijl Hij voortgaat alleen Nog maar de rafelranden Waarlangs hij moet gaan…

De deuren van werkelijkheid Met doorzichtige en afgedekte kanten Zijn veelhoekig met verdrongen lagen Tussen de plooien van de jaren gevallen. O jaren, heropent jullie hoogten en niet de dalen.…

Vorm, inhoud, woordkeuze en zinswendingen namen mijn hart in bezit Vooral de maas speelde een hoofdrol en werd kapitaal; ik dacht : deze zit De inbreng is zo levensecht gebracht; zou perfect scenario wezen voor geslaagde film, vast een topper Tevens zeer subtiele hint voor erg velen onder ons lijdende aan een sociaal aanvaarde drug wel droeve flopper…

’t Zijn droeve tijden als de oorlog woedt, Als mensen men slacht lijk dieren, Als mensenbloed bij beken vloeit. Als vrede en liefde liggen geboeid Als haat En kwaad, Als nood En dood Grijnzen en vloeken en tieren. 'Waar is nu toch mijn arme man? ‘k Verga van angst! ik sterf ervan! Ach! wat verschil bij ’t voor…

't Hart slaat mede in elke klop. Diepgedoken zielewoorden wekken ze uit hun doodslaap op. Levenbrengende openbaring; - stemmen-, hartenharmonie; - zang en weerzang, zoetste paring van muziek en poëzie! ---------------------------- uit: 'Verzen' (1900)…

Ik koop kleren die zomer en winter passen bij zijn sjaal, de bonte waar mijn herinneringen niet uit te wassen zijn Ik heb hem geslagen omdat hij op mij ging lijken geëist dat ik alleen hem wou in onze driehoeksverhouding van aandacht, aanraking en liefde we hebben er over vergaderd punt voor punt in bed elke zenuwcel in mijn huid…

Je ontbijt nuttigen terwijl de kruimeldief over de tafel raast plooien in je lijf glad strijken door hapklare emoties kriebel je honger stimuleert vergeet niet te danken amen is je aangeleerd.…

vraag de dagen naar hun doel werk de weken ga vergeten hoe de maanden zijn alleen de jaren tellen als groeven in je handen het plooien van je huid rimpels in je wangen zo leeft de tijd zich uit…

die stoppen met delen Ik hoor je stem warm en lief zie je schilderijen betoverend mooi Ogen groen tot in de diepte van je ziel rimpeltjes fijn in een zachte plooi Leven is leven tot de laatste dag onverwachts ben je zomaar gegaan Tranengefluister klinkt in mijn hart waar je voor altijd zal blijven bestaan…

Kom mijn dochter verberg je in de plooien, hoor het tekeergaan van mijn hart duizend keer liever dan het geweld daarbuiten. Voel mijn hartstochtelijke liefde geborgen in de ingewanden van mijn ziel. Pijl de diepte mijn dochter, van de liefde voor mijn liefste waaruit je bent ontstaan.…

die stoppen met delen Ik hoor je stem warm en lief zie je schilderijen betoverend mooi Ogen groen tot in de diepte van je ziel rimpeltjes fijn in een zachte plooi Leven is leven tot de laatste dag onverwachts ben je zomaar gegaan Tranen gefluister klinkt in mijn hart waar je voor altijd zal blijven bestaan…

in het theater van jouw volle leven slingerend tussen de vele emoties horend bij het moment in de tijd speel jij altijd liefst jouw eigen rol gelijk een clown zijn masker draagt plooi jij steeds het gezicht in de sfeer die past bij het ogenblikkelijk gevoel van blijheid tot soms vurig verdriet jouw spelend leven van harte vierend dartelen…

Met pijn in mijn hart hoorde ik dit aan Zo hoort het leven toch niet te gaan. Een logeerpartij werd snel geregeld Waar onze liefde in vrijheid werd bezegeld. Jij kwam thuis voor jezelf op En gaf je “verloofde” een schop. Vele harde woorden zijn bij jou thuis gevallen Jij gaf aan jouw leven niet te laten vergallen.…

Een teder gebaar en een aardige glimlach kan bevrijdend zijn.…

Plooien appelbloesems. Vochtig knispert de dag maanwit nog. IJle huivering. Koele lichtbries. Peilloos slaan de bloemen los. De groene vruchten van je ogen Ik kus ze O, lentemorgen…

in de plooien van mijn gezicht vond ik uitgelezen woorden als verkruimelde gedachten voor een ongeschreven boek waar ik in ongezouten zinnen al mijn waarheid zou verwerken… maar nooit verder ben gekomen dan onverteerbaar oude koek…

Vandaag zag ik al wat kleine madeliefjes; gauw komt de lente. Haiku…

Bergen als bultruggen. Hellingen waar je een tor wordt, stilte hoorbaar toeslaat, tijd vlug weggulpt langs watertjes... Je nadert een persoonlijkheid. Stapvoets voer je een gesprek. 'Het is goed om hier te zijn.' (Beamende kreet van een lammetje.) 'Je wil er gretig tegenaan, hè? Let wel: winden krijgen vat op je. Ik kan wel tegen wat…

Wanneer het verloren bloed door de mazen van de schijn is weggevloeid, kleeft smart van arbeid aan ieders handen, geronnen de harten van rechtvaardigheid, geketend in peilloze plooien van het boetekleed, als brood en spelen aan de wereld uit te delen, het frêle lichaam van de berooide aarde door latere generaties getroost, gezeefd…