Alle inzendingen over Stram

Ik ben oud geworden en kan alleen nog spelen met mijn gedachten de rest is te stram Maar vergis je niet het is aangenaam om in de warme wind van vandaag te voelen hoe het is om in een dunne jurk op de steiger te staan wachten zonder noodzaak om iets anders te doen dan wapperend in de zon te genieten, terwijl ik inmiddels voor me…

ernstig gezicht doorschijnend met uitslaande vlammen van boerderijfik vervolgens stammen bonen op kruiwagen en kapot achterlicht moe klopt de kokosmatten wringer en wastobbe verkeren in wachtstand houten knijpers liggen in een mand op de regenbak de buurvrouw zingt met stok en zwarte pet wandelt opa van moeders kant gekromd als de r stram…

Als jij komt spreid ik gesteven lakens wit klop dons in zachte kussens sprenkel olie in lavendel ik laat rust ontspannen worden bind zijde aan polsen stram de verwondering negerend van blikken angst gelijk een gekooide torenvalk vleugellam gebonden zwelt opstand in een stijf gelid zich heugend in openbaring waar zweet het vocht vermengd…

stram strompelt hij van knooppunt naar knooppunt de eens zo bekoorlijke zondebok je mag hem aanlachen als je kunt hij grijnst maar trekt het zich niet aan aangebrand niet maar afgebrand een flauwte dat gaat weer over hij zal wel weer opstaan plooiend zijn broek zijn rok het ouwe rund dra staat hij lang en breed tussen de pilaren door de schaduwen…

Dat wat eens geleefd heeft Om onsterfelijk te wezen Eindigt in stijfheid voor eeuwig stram. Het laatste adres staat er gebeiteld in de steen. Ik ben onmachtig met al die doden om mij heen.…

We buigen stram de rug, tot krakens toe. Als het moet, slachten we de vroege varkens, eten zuur het roggebrood. We laten ons niet doen, verdomme neen : morgen herbeginnen we, spade per spade, voor per voor. Wij zijn van Wingene, reuzen.…

gedrenkt in oude lappen, vol van historie waar deemoed in vallen is neergedaald, dringt het besef ter ore binnen bij het lot dat hij in roestige blikken terzijde had gezet, de warmte van de zon maken het ijzer in zijn ogen blind voor het licht hij vreest de bijen in zijn hoofd die zelfs bij nacht de honingraat bevolken stram in zijn schranderheid…

Verhit en stram sta ik in de slagschaduw van een dicht begroeide bos, zelf ooit geplant, me te verschuilen in een boomhut.…

Vleugels slaan heftig, voeten schuiven stram: bont gewemel, zich verspreidend én dicht. De nieuwe koningin aanvaardt haar plicht in het plechtig feestende Amsterdam. Stil neerziend' denkt de vorstelijke zoon: "Zal moeder straks geen vreemdelinge zijn, daar ze voortaan bestaat voor Neerlands troon?…

Verrezen uit het wijde water Nabij het grote Amsterdam Ligt nu zovele jaren later Nog altijd Pampus, oud en stram Bewapend was het garnizoen Paraat stonden kanonnen Toch is er niemand fier en koen Ooit een gevecht begonnen De Afsluitdijk werd aangelegd En daarmee Pampus' pleit beslecht Want het verwerd ten langen leste Tot slechts een…

niet gauw denk je aan Ridderkerk maar als je in het rond kijkt is het al gauw dat je bemerkt: het is mooier dan verwacht beter dan gedacht De eerste dag, lekker fit naar de Waterbus voor de eerste rit eerst Dordt en ook nog Rotterdam de fiets mee, de spieren niet stram voldaan kom je richting huis geniet van koffie aan ’t water bij…

kom vlug je moeder sterft stram sta ik naast het bed de witte verpleegsters die mijn moeders polsen voelen haar gezicht beweegt nog even ik hoor de zwakke ademstootjes alles is voorbij mijn hand op jouw voorhoofd moeder jij leeft toch nog jij slaapt de gebeden van de priester hoor ik het snikken der zuster het verdorde palmtakje moeder…

stralen het roze van het laatste roosje aan de stam wat restjes boterham op mijn rondje liggen er te wachten op bekjes die het op komen halen een merel staat met schuine kop de snavel gericht op de nog natte aarde zijn pootjes trappen plots omdat hij wat ontwaarde aan de clematis hangen nog wat pluizen wat frommelig te trillen in de wind stram…

Des ken ik zeventigers, die met witbesneeuwde haren en stram van lijf en leden, toch hun gulle jeugd bewaren. En gij, o lezer, kwaamt ge nooit 'n man van twintig tegen, zo klam, alsof hij stokoud reeds had in de wieg gelegen?…

De kille winterwind trekt door je botten heen, onzichtbaar draagt hij oud, beroert het zilte nat, je lijf voelt stram en koud. Het oud verdriet, je draagt het jaren mee, tot die stille rust als voorbijtrekkende schim je ziele kust. Geen morgen meer voor 't oud verdriet. Jouw bank blijft leeg, een hart gegrift in 't hout.…

geklaard En geen minuut verveeld Granollagen weg gestoken Op verschillende wanden En het was zwaar werk De blaren op onze handen Zoveel stof niet te verklaren Zat in neus mond en oren Maar al zingend de klus geklaard Al was het niet om aan te horen Dat was gisteren, vanmorgen stond alleen mijn pyjama op Ik ben nog even blijven liggen Stram…

Even oud staat naast haar, nog stram en fier, zich traag krakend buigend bij harde wind de boom, die ik bewonderde als kind, een meer dan twintig meter hoge populier. Ze stonden er al vóór ons huis werd gebouwd; zijn met mij gegroeid, staan er nog, als eerbetoon, al ruim honderd jaar.…

Ik sluit de luiken van het huis en roep de stille beelden op die mij dan vergezellen: de vogel die een schuilplaats zoekt bij al te felle regen het zwarte water dat mij lokt met stram het taaie riet het morgenlicht over het veen de landerige landerijen langszij de ramen gaat de zomer als ik het leven buiten sluit zoals de vlinder die nog…

Reuze spinnenpoten hangen stram gespreid om droeve beuken; kilte heeft hen versmoord. Een moede zucht dwaalt door dit verlaten oord, strijkt langs dorre varens, mint eeuwige strijd, zakt puffend neer, tot heengaan bereid. Dansen op zijn stem toonkunstvlammen voort?…

’ … loopt stram vandaar, als een ondode.…

Toch werden de ruggen gestreeld, liefdevol en teder in de late uren van wijn en doffe vermoeidheid hun benen en voeten wisten ze stram, geen één die nog wou gaan.…

slenterend langs de korenvelden ruik ik de zwoele zomerlucht gedragen door het Brabants land, over zandpaden, tot stof geworden en wilde bloemen aan elke kant waar het kruid van sint jan nog steeds ongewild getuigt van een natuurlijke orde ik ontwaar in de nabije verte stram en fier de toren met de knop al eeuwen wakend over Roois…

'k Zag op: - der bergen grijns stond stram in spot, De zon joeg juichend door het wijd heelal En lachte mij tot schreiend kind, tot zot! Ach - 'k droeg een korrel zand! Geen godsvazal Was 'k meer - voor wie? voor wat? Ik zag mijn lot, En snikkend - lachend, vond ik 't pad naar 't dal.…

De vuurtoren kijkt naar de horizon stevig en stram, aan tegenwind gewend, bekend met het waaien van helmgras en van het zand en ziet de soepele zeevlucht van de meeuw met stille tevredenheid aan.…

De hele lente en zomer door was hij actief en niemand kon hem stoppen en toen het herfst werd waren alle mensen verstomd en stonden stram en lieten voor altijd hun hoop varen en zo kwam er geen goed eind en geen revange maar stonden ze in de winter kaal en berooid nooit meer af te wachten op de lente en de zomer.-…

soms loop ik 's avonds over straat nog net voor sluitingstijd op tijd alsof er steeds iets eerst nog af moet zijn voordat ik zelf een grens bereik en om het huis daar speelt dat kind al is zijn knie geschaafd voor god of kapitein ter zee een zelfverzonnen overwinnaar waarom steeds weer dit willen doen alsof het passen moet de knieën stram…

Een bus stopt voor het gebouw 'n achttal gezichten voor de ruiten triest starend, kijkend, naar buiten zeven mannen en één vrouw Opgehaald voor het dagprogram de ontspannings- en bezigheidstherapie 't gebruikelijke kopje thee of koffie alle acht 'n handicap, stijf en stram Weten eigenlijk niet wat er gebeurt accepteren het als een voldongen…

Zijn ogen in dode kassen zijn handen star en doof zijn benen stram, knikkend doolt hij verdoofd door lege straten. Tijdmachine, wekamine, wachter over deze lege stad in regionen van gestolde tijd: nergens meer komt zijn blik tot rust in deze onbegonnen werkelijkheid.…

De molen op de hoge dam Gaat zwaar, hij strekt de roeden stram En lomer, lomer, lomer gaan De wieken tot ze stille staan. Zo roerloos staan ze aan het wiel Alsof de slaap hen overviel Wat avondrood gloeit nog omhoog In ‘t donker van zijn vensteroog. Nu is het alles wijd en zijd Verwaasd in vale donkerheid en alles is zo vaag zo ver.…

En, als gij, oud en stram eens zijt, van lang te leven, dan zij, voor eeuwig, u Gods zaligheid gegeven! Gods zaligheid zij u, met al uw kinders mede; en - in een enkel woord is ‘t al gezeid - : Gods vrede.…