Alle inzendingen over THUISKOMST

Op 't schip had ik van wachten al genoeg Vijf dagen lang werd mijn geduld getest Vervolgens had ik nog hotelarrest En uren vliegvertraging voor de boeg Mijn thuiskomst wordt vandaag opnieuw verlaat De carnavalsoptocht trekt door de straat. Het kwatrijn is een beetje opgeschoond op advies van mededichters.…

het kleine kind aan oude Amsterdamse rokken ik snuif de damp van grachtensloot en vreemde etensgeuren verdrink me in de knopendoos van mensenras en kleuren m'n voeten dwalen gretig rond langs winkels en door stegen in eindeloze drenteling kom ik mijn vroeger tegen dan keer ik om, ga weer op reis nog helemaal bevangen en bij mijn thuiskomst…

Bij thuiskomst blijkt, dat zij die de hele weg met zich hebben meegedragen. Men hoeft dus niet zo ver te zoeken. Een mens in balans kan van buitenaf niet beledigd worden. Hij weet, dat enkel een onjuiste waarneming van zijn beeld beledigd kan worden.…

Mocht het verstotene in thuiskomst helen, dan laat ik mijn krankheid vliedend gaan.…

uitdaging aan onmogelijk voor te stellen hoe het precies zou zijn de inzet honderd procent, vrede was de missie in een land dat je vreemd was zo ook de verwikkelingen als 'n vlieg raakte je langzamerhand verstrikt in het web, dat oorlog heet van vrede leek geen sprake, toen granaten om de oren vlogen veiligheid werd bruut omvergeblazen bij thuiskomst…

Hij lacht, noemt u de thuiskomst na zijn tocht. Al spoedig vindt u alles goed, verjaagt hij elk gevoel van schroom, zijn huid zo zacht, zijn mond zo zoet. Diep in uw schoot beweegt hij loom. En ik, ik heb u nooit ontmoet, maar deel vannacht met u een droom.…

Maar meer de thuiskomst met armen die me verwenden. Veilig bij elkaar alles kunnen uiten. Diep van binnen vertrouwd te raken om eeuwig in het hart te sluiten.…

We vullen en omhullen ons met de pracht, nectar en honing na de queeste, beloning bij de thuiskomst in het veilig nest, een warm cocon van zacht-omhullende armen, lieve Moeder-God.…

er is een thuiskomst in de haven als einde aan onderweg, inderhaast dat lijkt op huid en rijmt op huis als reikende bomen in de straat en hun wortels in de grond die zoeken en genade vinden onder tegels gelijkend op een stenen beeld dat zondaars bekeert tot hun vlees en bloed op een verlaten sokkel zodat het heden nooit vroeger valt…

Wat wacht ik weer vertederd tot de klok van thuiskomst. Moet je mij zien, van stoot naar sloof en andersom – nu kinderlijk dom-blondjes lief: Hoe was je dag, pak ik je jas, maak snel je sleutels kwijt, verberg je spullen. Jij blijft nu hier en helemaal tot morgenvroeg van mij alleen.…

Het brommen Van de gele horzel Eigen geworden op Het plein der genezing Klinkt bij thuiskomst Al weer even vertrouwd Als hij grommend Langs het lint Van asfalt en Bitumen zoeft Naar het bieden van hulp Bij weer nieuwe ellende In een te haastige Niet zo vertrouwde wereld Afdalend naar de Plek van nieuwe pijn Zweven twee…

Kalme golven, onbevangen van tijd, het eeuwig eb en vloed met betoverde toekomst, eeuwig zonnespel zonder thuiskomst: vrolijke dans, een speeltijd voor altijd.…

slenterende dromen en alles komt voorbij jouw sussende lippen twee geschrokken vliegen mijn ingekeerde blik de wegstromende zee jouw uitgestrekte handen een zwerm wilde ganzen mijn halve verhalen de afgebroken tak jouw ontwijkende woorden de gestapelde stenen mijn haastige vertrek de gemiste kansen jouw ondoorgrondelijke stilte de gehavende thuiskomst…

het oude fotoalbum ik kreeg een kijkje in het verleden van een oude dame gezamenlijk bladerden we door haar fotoalbum op haar gezicht een glimlach soms in haar ogen een traan jarenlang was het vergeelde boek dicht gebleven ik maakte kennis met haar mensen leerde gezichten kennen pas bij thuiskomst realiseerde ik me dat een ieder die…

Lang had ik Je al niet Meer gesproken Tot onverwachts Jij me nodigde Vanmorgen langs te Komen in je hof Die vol staat Met ooft van Alle soorten En namen - Neem maar, zei Je, zoek maar Een tas vol Fruit, ik wijs Je de lekkerste Soorten aan - Bij thuiskomst Leg ik het rijke Fruit in een Schaal met een Glazen…

lichaam, dit is een blad- verliezend bos, geen tuin van eeuwigdurende lente, het glas dat mij doorziet is hard en doorzichtig, als een kort moment tussen gesloten wolken die altijd onderweg zijn het is nog te helder voor schemer, deze plek heet afstand, onthou de geur van zee en versgemaaid gras, drink de nevel, adem naar een behouden thuiskomst…

zijn dochters en zonen klimmend stuifmeel en steentjes over het water gekeild die omhoog schieten als ballonnen, landen op blauwe en gele zonnehoedjes, schaterend op wangen nat jij bent zo mooi in mijn handen volkomen in een bron die niet liegt zie de tijd ook hij streelt het onkruid in te smalle straten waar een jongetje glundert bij thuiskomst…

na thuiskomst volgt het welkom heten namen vergeten, bakenen van muren volgt het ontgronden van bodem ontjeuken van huid, ontleven van heden op het achtererf ontmoeten wij onszelf de man met de hamer, blessureleed de tuin ruikt naar naaldhout met peren naar reeds beklonken aarde, houtskool in de keuken rijst het bakmeel, ontleden…

Ginds verdwijnt thuiskomst in een woning, vindt een dakloze een kerk, loopt een wandelaar met de klok mee, weifelen dwaalvogels bij bestemming, bijten remmen zich vast in piepend ijzer en bezegelen hangsloten inpandige leegstand.…

ik hoor ze roepen van ver het is een vreemde dag ontgoocheld en met een dubbel gevoel kleur ik de wereld wakker, kleed ik mij in mistroostige gewaden dat het licht in zichzelf doet keren, herinneringen flitsen voorbij het geestelijk firmament voorbij de horizon wacht een verlangen op mijn thuiskomst, een wereld die niet de mijne is; trekt…

Bij de thuiskomst op Ithaka was er alleen de hond herkende mij bij het snuffelen aan de bezwete hand De geur van na een everzwijnenjacht het hart klopte nog in de keel alsof het land, het water de zon me niet herinnerde al was er wel de vertrouwde wind met een verhaal van jaren zout Zou jij nog dezelfde vrouw alle gegadigden voor jouw…

Van voetbal wist mijn opa van hoed noch van de rand maar hij schreef bij thuiskomst, direct na vijven, de leuke stukjes voor de voetbalkrant: ook die moet leesbaar blijven.…

nog half Voor jou is het nog nacht 'Ja hoor, lieve schat' Fluister ik en kus je mond Je spreekt die woorden meer Misschien wel ongegrond Ik duik in het verkeer Maar toch, ik kan het lezen Iedere ochtend weer Verscholen in de krant 'Gedood in het verkeer' Ergens in dit land Denk ik: het kan toch zijn Dat mij dat overkomt Geen thuiskomst…

Gij draagt me de dag door, behoedt me bij nacht, Gij zijt het steeds weer mijn thuiskomst verwacht. U dank ik voor vriendschap, verbondenheid, trouw, voor werken en willen, voor warmte en kou... Blijf Gij me nabij dan in 't komende jaar en maak door mijn leven uw liefde ook waar. Uit: Septemberkruid…

de ochtend van het leven was nog koud alleen het zonlicht wist ons te behagen verwachtingsvol verbeidden we de dagen we schaarden ons rondom wat brandend hout we wonnen elk seizoen aan kracht, het woud had geen geheimen meer voor ons, we zagen de dieren, oogsten lof van jong en oud de stam was trots, bij thuiskomst van het jagen een schone…

Bij zijn thuiskomst zit wat de bewoner in het buitenland de laatste weken zag, ontwikkeld door een plaatselijk fotograaf, plat in een reistas. ----------------------------------------------- uit: 'Een leeuwerik boven een weiland', 1996.…

Gij draagt me de dag door, behoedt me bij nacht-, Gij zijt het die steeds weer mijn thuiskomst verwacht. U dank ik voor vriendschap, verbondenheid, trouw, voor werken en willen, voor warmte en kou.. Blijf Gij me nabij dan in ‘t komende jaar en maak door mijn leven uw liefde ook waar.…

Wanneer we in de auto zitten, gewoon een stukje rijden denk ik bij thuiskomst, dat het weer veel te kort was. Aan het einde van de heerlijke maaltijd denk ik, met een volle buik, dat het weer veel te weinig was. Ben ik nu een tevreden mens, of is ontevreden op zijn plaats? Ik kan naar bed en slapen als ik dat wil.…

gnoes trekken in stofwolken een eindeloos lint door het adembenemende landschap niets houdt de kudde tegen op die onontkoombare weg naar het verse verre gras vanuit kale bomen kijken de gieren gelaten toe de man glimlacht als hij de oplichtende ogen van een leeuw ziet in het nachtelijk duister van de savanne een gedroomde thuiskomst…

ik wandel onbekommerd door Den Haag genietend van door tijd vergeten straten de zon loopt mee, ik voel me uitgelaten bij thuiskomst echter wacht een heuse plaag o nee, niet weer, een nare geur, nog vaag verdringt de goede bui, in alle staten aanschouw ik de onthutsende plakkaten ik trapte in zo’n hondse hinderlaag ik grijp m’n schoen, ontwaar…