Alle inzendingen over ballast

geloven, om bij het ochtendgloren weer te doven, de inhoud in het licht van de nieuwe dag te wegen, in de overmoed van zinnen, maar te zwijgen, binnen de fictieve krijtlijnen van talent, bestaat er weinig wat niet wordt nagejaagd, een blauwdruk van het leven als in het literaire verlangen wordt de scheidslijn verschoven en als ballast…

van vorig jaar winter zag aarde draaien in het herfstig veel- kleurenpalet onder mij wilde de wereld weer maagdelijk wit en verschoond van ellende en bruut oorlogsgeweld maar daarvoor moest ik eerst ontdooien door aan mooie lieve dingen te denken zo gleed ik van het ijs voelde me meteen al vol liefde bevrijd van koude ballast…

De ballast, de harde beklemming stinkt als een gezwollen lijk in de brede stroom, ver van de zerken.…

Ja ja zo’n ezeltje de wind zal het verder fluisteren die pakt echt niet iedere nieuwe morgen de zware ballast op die die een daglang heeft meegesjouwd nee die laat het achter daar waar het moede kopje ten rusten werd gelegd fris en fruitig in de pootjes dorst gelest honger gestild genietend van het leven op een zorgboerderij stapt kleine…

dacht met jou een liefdeskind te baren je lichaam zag gevaren en was gekneusd door een onheus ervaren in je jeugd behoedzaam zochten wij naar wegen waarop we steun en warmte konden geven we koesterden ontluikend leven en spraken in de uren van de slechtste dagen met elkaar jij wilt niet meer en kiest om weer alleen te gaan geen ballast…

Rusteloze dame, zoekt de drenkeling in mij overweeg wat vrede waard is jij loom en zwaar gevoel, dicteert de herinnering aan een stille droom achter gelijnde stromen draagt het innerlijk ballasten mee.…

In de bergen van mijn geest wedijveren meerdere toppen naar het hoogste punt om te overleven, moeizaam trek de voeten uit het dal grijp naar het touw, maar tors te veel onnodige ballast mee, de geleefde klei nam alle vormen aan die mij overkwamen, de beelden bekend, vergeten alle namen, de laatste tree op de levenstrap die ik deelde,…

Eens vol takken, volle glorie nu ontdaan van alle ballast is 't wachten op explosie. 't Zal wel komen toch, 't groen ondanks alle aderlatingen van 't weghakken alle armen 't liefst zou ik haar omarmen zeggen: 't komt wel goed, maar ja, da's niet iets wat je snel doet.…

draait zonder reden raakt mij in alle droefheid want waarom keert de wind zich van mij af toch, neen ik ben niet bovenwinds of onderwinds, ben slechts de loefzijde en ben trouw aan ieder zuchtje in al mijn naakte verzen voel ik me als een gelaarsde windjammer, groots en bovenmaats en gemodelleerd naar tijd en evenwicht het ballast…

Lopend in de vrije natuur kijkend om me heen ruikend aan de struiken voel ik me niet alleen Mijn rugzak heb ik bij me onnodige ballast zit erin jaren en jaren opgespaard vanaf een heel pril begin Ik heb besloten voor mijzelf de rugzak in het bos te legen dat is best een hele stap je komt jezelf dan wel tegen Maar het is mooi geweest…

kromgebogen dan hoort ze de wind fluisteren opnieuw beginnen, je kunt het meisje probeer niet te vergeten maar je minder te herinneren geloof me het werkt echt ze kijkt op dapper komt overeind daar staat ze het verleden maakte haar tot wat ze nu is een mooie sterke vrouw getekend door het leven ze zal niet vergeten wel laat ze wat ballast…

ik zie de oude Takma*) lopen leunend op z'n stok de lasten van een stil verleden doen z'n schouders buigen ik zie m'n oude vader lopen langs verlaten straten het gewicht van eenzaamheid als ballast op z'n rug en dan zie ik mezelf als oude man voorbijgaan is dit een toekomstbeeld van een ver verleden vanaf z'n nieuwe kinderfiets…

als het lichaam ballast wordt als je leeft van herinneringen enkel 'nooit meer' in het verschiet hebt nooit meer hand in hand met haar wandelen in het bos of langs het strand nooit meer met haar dansen, nooit meer bloemen voor haar plukken zelfs nooit meer , zon voelen op je huid wind in je haren malse regen of prikkelende vrieskou…

wankele muren van mijn zekerheden ik ben herboren, uit chaos en verwoesting in felle barenskramp gestoten uit de knusse schoot van geborgenheid bevrijd uit het prangend keurslijf van juistdenken sta ik in het puin, naakt en kwetsbaar maar onverschrokken richt ik de blik op de verre einder die de nieuwe grens is zonder de ballast…

Wat is ballast, en wat weegt te zwaar. Bedenk de verzoeker staat voor je klaar Uitééngeworpen en prooi van het kwaad, een onrustzaaier die je niet met rust laat. Verwacht, geen mirakels en trucs van boven, blijf als spiegel van God in jezelf geloven. Laag kun je vallen, of hoog kun je springen maar blijf verantwoordelijk bij alle dingen.…

Het is slechts een uitstel, het raakt, maakt alles en iedereen relatief gelijk, waarin een rusteloze heimwee broedt, een symboliek in de betekenis van de zoektocht naar de bron van het vruchtwater waaruit ik vertrok en later met de ballast van mijn wetenschap in het ransel, wat steeds zwaarder woog, - gemeten naar de geestelijk afstand…

Er stapelt ballast op in verschillende compartimenten Het drukt de slapen haast naar buiten Roest aan de fundamenten De luiken willen maar niet sluiten Zelfs in het duister, helder door de nacht Doktoren mengen zich in het gefluister De kennis stijgt boven het hoofd, niet buitenkennis zoals verwacht Ernstig verdoofd, niets looft, dromen waar…

wolken die drijven aan een lucht zo blauw de wind hult zich in zwijgen waar ze aarzelde of ze spreken zou de zon die zo vroeg begon verjaagt enigszins de kou deed haar best al wat ze kon maar toch klamp ik me vast warm me intens gelukkig alleen aan jou ik ben jouw aapie en jij die van mij we zij elkaars ballast en toch ook elkaars slaapie…

___________________________________ PAUKENSLAG Een goed verstaander heeft aan een half woord Genoeg voor goed begrip, meer is niet nodig De rest doet er niet toe, is overbodig Die gooi je dan als ballast overboord Wat ik hier in het kort mee zeggen wou Wees bondig, maar spel ons niets op de mouw!…

Alle pluche is ballast voor het polymorfe hoofd. Mij is geen zonde of verzaking aan te wrijven, ik doe mijn plicht en vraag niets in ruil. Ik geef munten aan wie vraagt, duplicaten aan wie waant, ontucht in het volle licht, mijn monden vangen zevenvoudig zaad. Mijzelf genoeg.…

stem beroerde de gevoelige snaar diep in mij even kruisten onze blikken het is misschien ridicuul maar dat was genoeg ik wist onmiddellijk dat we voor elkaar gemaakt waren we werden geliefden verstrengeld in samenklank van tedere innigheid de eeuwige liefde was bij haar kortstondig ze wilde haar leven leiden zonder liefde als ballast…

waar zijn de dagen van mijn jeugd zo'n helder beeld van goed en kwaad van wat niet hoort en wat niet deugt en van de charme van de straat heb ik mijn spelletjes te vaak gespeeld op glad ijs immer uitgegleden mezelve 's zondags eindeloos verveeld wat is de draagkracht van dit jong verleden is het ballast, is het weelde slechts een pak vol…

Ziel, geest, God en bewustzijn; overbodige hypotheses, lastige ballast, bijkomstige bijwerkingen van de hersens. een scheet van de materie..... Zij zijn ver verwijderd geraakt van de waarheid. Het idealisme is toch idealer, Daar borrelt meer klaarheid.…

Waar het gras de einder raakt En de regen plassen maakt Waar de zon warmte geeft En de droom die jij beleeft Jou jouw wereld toont Van alle ballast verschoond Waar muziek jouw gedachten steelt En alle wonden heelt Daar dansen de onsterfelijke zielen Gewichtloos in het eeuwige licht Jij herkent degenen die jou bevielen Een blijvende lach…

Ze boog in een torenkamer voorover De vlecht viel als een geknoopt laken Voor de ontsnapte die terug wil Dan klimt de kikkerprins naar haar hals Op karakter en zwemvliespoten De haarwortels houden het nipt Maar haar grimas getuigt Ter hoogte van de vensterbank Knipt ze de streng door De ballast valt met een ijselijke gil Zo blijft…

Achter in je tuin hinnikte een eenhoorn en hij maande je aan om op zijn rug geruisloos en zonder ballast voorbij het tergende dichtersland te gaan.…

als de ziekte je treft frontaal en onverbiddelijk en het lichaam de strijd verliest word je gevierendeeld je wil nog wat je wil nog veel maar de onmacht heerst, lamlendig alles wordt haaks, gespleten tussen willen en niet kunnen elke hoop is slechts illusie ballast je koestert bergen tederheid en liefde die je aan de straatstenen…

Voort ging hij door de drukte van een losgeslagen piratennest, hij sleepte zijn depressie mee, zijn schaduw, zijn doem en nergens kon hij zijn ballast kwijt. Nergens en zeker niet in de Paulus Potterstraat nummer zestien ( wie snoept er nu van zijn geest, die door de muren en de balken is ingeslikt?…

al naar mij uitstrekt wellicht is het meer ontbinden waarin werkelijkheid wordt opgewekt en vrijheid vanaf heden alles vanzelf laat komen het is vragen verstaan zonder de weg te moeten duiden het ademen losjes laten gaan langs onverharde paden en ik geen behoefte meer heb om antwoorden in te luiden soms enkel nog om de geest van ballast…

rondom hem dansen geraamten obligaat hun knekeldans de zeis hakt knopen door en maait het rijp gewas tabula rasa voor een nieuw begin ik vrees hem niet hij brengt verlossing en een nieuwe kans het begin bijt het einde in de staart en ook de dood is niet het einde maar een nieuw begin de feniks zal verrijzen uit de as bevrijd van de ballast…