Alle inzendingen over buik OR borsten OR schatkamer

Na de laatste slok De fles heeft een hals een buik en een bodem maar ze heeft geen borsten. Saxophone Sam Op zijn saxofoon spelend blaast hij zijn tonen door de eenzame nacht.…

Leuke lieve mannen genoeg maar niet bij mij, te weinig wordt er genoten van mijn lichaam, ik wil me overgeven aan stoere begeerte ermee stoeien, hem ruiken wanneer ik wakker word in de warmte van twee passende lichamen in mijn bed, in mijn bed in mijn verlangen naar stoppels en handen duwen in mijn huid kracht in mijn vlees…

natuurlijk is het soms wat schrikken wanneer je in de spiegel kijkt dan moet je even twee keer slikken omdat er bijna niets op vroeger lijkt je mondhoeken hangen naar beneden ook je borsten staan niet meer zo strak over je voorhoofd is iets heen gereden en je billen zijn inmiddels vlak je hebt de onderkin van een kalkoen je buik toont onregelmatigheden…

Haar boezemmaatje is een matig A-tje; dat beetje maakt haar treurig en soms kwaad. Ze hoort van de methode Knight en gaat naar hem toe voor een goed gevuld behaatje. En op haar vraag “Komt het echt voor elkaar?” is zijn ontboezeming: “Dat dénk je maar…”…

de hoofdletter B van Beren Bokken Bevers Bloemen Blauw en Bont geeft body aan kleine Boomklevers op rug of buik gelegd ziet menigeen terstond Borsten Billen dikke kont zo mooi wellustig afgerond nee echt de B hangt en zit er niet mee het maakt hem niet veel uit wat men in hem zoals gezegd ook ziet hij vindt alles okay…

vlucht en ingebonden borsten ik heb de zee gezien en herinnerde de dood in haar lijf…

Ze zaten in mijn buik, voor dat ik het wist, fladderden van de ene naar de andere kant en ik dacht NEE! Ze nestelden zich vast aan mijn buikwand, voor ik het in de gaten had, stevig vast, nog steeds dacht ik NEE?…

Ik wil niet huilen, nu even niet mijn tranen zakken naar mijn buik, daar: waar eventjes niemand ze hoort en ziet. laat me maar even, het is zo over een simpele opmerking is voldoende voor dit tranen in je buik-verdriet.…

poëzie is pijn uit jouw buik als een vrouw die zingt vanuit haar navel met de stem van de zon begripvol neuriet in het huilen van de wind mijn naam galmt uit volle borst het brak in mij, getroffen door jouw luikende ogen in een oud sprookje van liefde waarvan we de ontknoping nog niet helemaal kennen wij hebben elkaar nog veel…

Ik teken de wereld op je buik en jouw navel is de zon kus jouw borsten, zijn nu bergen weet nog hoe het ooit begon ogen die elkaar ontmoetten daar op dat zonnige terras bestelde jij een cola ik 'n koffie weet nog precies hoe dat was tot we niet meer konden ontkennen schoten we gezamenlijk in de lach spontaan begin wat zich liefdevol ontwikkelt…

vanaf het prille moment waarop de gevederde zijn lange hals om haar verlangen windt de snavel neervlijt in de welving van haar borsten haar naaktheid toedekt met zijn verentooi wéét zij zijn vermomming zij laat de vogel en wiegt het kind verjaagt de onrust uit zijn ziel haar buik wordt verlangen maar zij wacht tot de man in de…

als ik ontwaak met jouw handen op mijn buik, je lippen aan mijn hals het verlangen zichtbaar aan je borsten weet dan dat ik mijn ogen weer sluit en de hemel verleg aan de akker van je hart de warmte van onze huid zal het gemis bewenen in elke porie waar een herinnering in staat te lezen lief, jij bent de zee op wie ik vaar het water dat…

ik zoek verdwaalde woorden in verborgen hoeken van mijn geest waar zij huizen onder stof en tussen muizen in schatkamers van eens geweest ik poets ze op ontdek nog andere rekwisieten zo maak ik het verhaal compleet niet uit de oude doos maar jeugdig broos weer klaar voor een nieuw leven hun bestaan heeft generaties goed gedaan…

Vaak ontmoet ik jou in de streling van een lentebries die mijn wang beroert mijn hart wat warmte geeft mijn gedachten die naar jou toe zweven en jouw antenne raken, keren terug met een innige verbinding die geen woorden hoeft. Een warm gevoel dringt door mijn huid kruipt in mijn aders en stroomt met het bloed naar mijn hart dat zingen…

kwetsbaar als jouw buik ik speel al lang niet meer de partituur dat blijkt slechts een façade…

dag jongen ik wil je over jou vertellen en vandaag de jaren neerleggen in woorden en in wording, nog onwezenlijk vooruit we kunnen ook even terug naar twee mensen en mijn buik, naar mijn borsten en die avond dat ik de maan liet drijven en op een dag zou ik je schrijven over gewaden van de nacht over liefde en soms, een heel klein…

wanneer ik naar de ogen van je kroost kijk mosgroen en zilverscherp wordt de afstand tussen het gemis kleiner of je hier naast me zit en praat zoals vanouds twee handen op één bolle buik te dun is het licht genadeloos in zweepslag slaat de klok de werkelijkheid raak achter mijn borst bloeit de witte roos open de stilte kabbelt traag…

Ik weet wat er komt en dat is fijn, ik hoef niet op te letten, nergens me druk over te maken niet over mijn buik, mijn borsten niet over wat ik doe en wat hij wil dat ik doe Het is allemaal bekend de kussen, de herhaling van strelende handen het plagende uitstel We kunnen ons overgeven Ik zie zijn gezicht graag als hij niet weet wie…

ik vond je beeld gedeeltelijk in scherven je benen nog intact lang en verleidelijk ze liepen uit op ruzie je lichaam schreef haar lijnen in mijn handen borsten strak vooruit je buik was zachtjes rond waar ik mijn leegte vond je ogen braken als ik naar je keek je blikken zeiden niets op je gezicht de scherpe trekken in graniet…

Ik kom je nog een keer proeven in het geroezemoes van de avond aan de Abracadabar, het ruikt er niet zoals toen, maar zoals jij boven alles uit bloesemde zo zingen de zinnen rond die zich in mij vlijen tot wij twee straks overblijven en samen naar huis gaan Ogen, lippen, borst en buik tranen om stoere zelfspot ik leg alles in de schaal…

naar het grote dorsten met vier handen op één buik kan de wereld weer een generatielang vooruit…

Grauwe flarden hangen in duister, Weerkaatsen pulserend, wit licht. ’T glijdt af van de gele Welving van haar truitje, buik, Zwart leer, haar benen, gezicht. Diepe klanken verkennen haar vormen, Gevangen in geel, gedempt door zwart. Haar buik, strak, een naakt membraan, Wordt alleen openlijk betast.…

ik voelde warme stralen uit gedachten die energie brachten en haalden hun pulserende vloed deed mij intens goed de boodschappen heb ik nooit echt kunnen achterhalen omdat de sleutels van je geest jouw schatkamer niet ontsloot als zijnde privé de warmte die jouw nabijheid mij gaf in de vloed aan leven en lach was de leidraad…

De aandacht was ook nu weer overtrokken, ‘De Diepte’ groef niet bijster diep qua tekst, maar goed, S10 zong zuiver en relaxed en had de allerlangste blonde lokken. De meeste punten kon ze niet vergaren, wel leerde ze Europa navelstaren.…

hoe voelbaar stil zijn onze woorden wanneer het licht over hemel en aarde huilt in vele nachten en het verdriet in de armen sluit, borst en buik verzwakt door het moeizame geschuifel van onze tranen hoe onzichtbaar vertraagt het handschrift van witgedrukte letters ver van elkaar in een avond zonder ochtend en morgen…

Ik kus je ronde borsten je buik je gezicht. Totdat een orkaan is gaan liggen. En je weer teder in mijn armen ligt.…

deze magneet ontlopen in dit museum dat is een onmogelijke opdracht de wijd open benen een uitnodigende buik lokkende borst en natuurlijk de geheimzinnige donkere bebossing waarin je als een klein duimpje makkelijk kunt verdwalen…

Zij verbrandt de kleren waar hij in ligt en geurt, Ze kweekt nu woede in haar buik, Geen kinderen, maar soldaten, Geen moeder en geen vrouw. Naakt stapt ze de oorlog in en toont Haar uitgebrande buik en borsten Op alle pleinen waar de pijn In de stenen wordt gestampt.…

linnen ligt hier klaar in hallen onder de schatkamer van het belfort een leeuw van steen klimt steil tegen een houten spits op ooit door de schicht getroffen treden wentelen naar de top op het balkon boven de poort leest een wachter de wet voor de klok bakent de dag af als de toorts dooft of zweept het feest op als ze heilig bloed…

ik zag een schat aan verhalen in de meest vreemde talen spiegelen in je ogen ik heb ze niet gelezen ben gewoon een leven lang bij je gebleven en nog niet uitgekeken de chaos in je schatkamer is te groot zonder verbinding is er wel begin maar geen einde je hebt power genoeg maar concentratie en vasthoudendheid zijn noodzakelijk…