Alle inzendingen over gedicht OR regel

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

Zonder lucht liggen de woorden op tafel, de hand is verdwenen komt terug, is verdwenen het gedicht herinnert zich niets, en het hoofd, zo ver daarboven nog steeds als niets anders herkenbaar dan als masker van baaierd en oorsprong, wendt zich af van de regels, het zegt in zijn adem de cadens van het denken en sluit het gedicht met een…

om me heen liggen regels te baden in het licht geen schaduw of boodschap verstoort hun vreugde van bevestiging ik beloof ze nog meer blauw en vraag of ze mijn gedicht willen binnentreden zodat ik het schateren kan horen als kinderen onstuimig op het zandstrand fladderend in wind en rode zomerwolkjes op blosjes van scheppend…

[gedicht in drie 'hepkoe's': elke hepkoe heeft elf unieke woorden, rijmende eerste en laatste regel, 5-7-5 voor de verdeling van lettergrepen]…

maar altijd met z’n eigen norm maar meestal blijft het bescheiden beslaat hooguit een bladzijde maar soms valt niet te vermijden dat men aan de uitleg van sommige gedichten te veel woorden moet wijden om je aan de hand naar z’n begrip te leiden ach dat moeilijke of eenvoudige gedicht verbergt soms zoveel tussen de regels al of niet bewust…

Zóveel regels en er is maar één regel toegankelijk tot het hart en de ziel. Eén regel waarnaar geluisterd mag worden.…

Mij aan de regels houden zonder mij aan de regels te houden door daarheen te gaan waar de regels niet meer van toepassing zijn.…

op regel op regel op regel op regel op regel op regel gebroken naar het land van Ebola verstoten de aarde lijkt gespreid…

als ik èèn regel schrijf vul jij mij dan aan dan maken wij een gedicht over jou en mij en de reis langs de pijngrens door een land van berg en dal freewheelen kan alleen (hoe paradoxaal het ook klinkt) wanneer het bergafwaarts gaat doch èènmaal op snelheid is de tandem nauwelijks te stoppen en als we een tandje bijzetten gaan we weer…

waarmee de kern van het gedicht wordt neergezet bekijk tot slot heel goed de klemtoon van elk woord tot u het monotone tjoeke- tjoeke hoort deze cadans klinkt door de klanken als een trein ontneemt de vorm uw vrijheid, dan geen dichtersnood laat strenge Ronsard regels niet een keurslijf zijn hij controleert allang niet meer; de man is dood…

Ze vliegen altijd rond in Callantsoog Een ieder vreest hier hun brutale bek Op bakjes friet, het kind zijn zoete spek Ze schieten graag met scherp, wie houdt het droog Voortdurend op onze hoede voor hun kogels Birdshit! wat moeten we toch met al die vogels?…

ik heb de eerste zin eens onderaan gezet om te voorkomen dat ik dit gedicht nog door de laatste regel zou verpesten misschien werk ik me hiermee in de nesten en geven critici mij een brevet van onvermogen, ze zijn opgelicht! de kenner, echter, zegt: "dat dichtwerk met het slot aan het begin, dat is zijn beste!"…

Ik stapel gedichten op elkaar tot zware poëziepilaren als stompe torens staan ze daar onmondig voor zich uit te staren Ze spreken stil in toegedekte klanken preken, verwijten of bedanken verduisteren, versluieren of verlichten vergane luister en oranje vergezichten In regels liefde en relaties staan tedere letters, zwoele spaties verwarrende…

hij vond zijn einde in het dal van zijn gedicht tussen de puinhoop van zijn denken tussen het duister en het licht…

de dood komt en gaat blijft de trouwste vriend van aarde tot stof waarvan dromen zijn gemaakt ergens daar tussenin ontspringt een woord een vogel zingt een regel ontstaat wat later een gedicht over de liefde op het hoogste punt hoe kan het anders van de Mont Ventoux * In memoriam Ger Klein Ikkink soms wel Ger van Wijck geheten, stichter…

Mijn verzen kan Ik met droge ogen Voordragen, zo mooi Als het publiek het Maar wil, ik doe Heus mijn best ze Zo mooi te lezen Dat de woorden van Mijn gedicht als Sieraden achterblijven Bij de mens die luistert - Een uitzondering ken ik Slechts - die ene regel Die mijn vader en mijn Moeder raakt brengt mij In mijn weemoed…

Zo laat in het voorjaar al, Knoppen die op barsten staan, Een mildere lentelucht Dan in de laatste jaren Ooit gemeten - En toch blijft op mijn Terras die sneeuwhoop Waarin ik mijn Verdriet begraven heb Stijfkoppig liggen, Is ze elke ochtend als ik Opsta nog present, Koel en fris als nooit Te voren - omdat ze IJskoud weigert…

Vier regels om zo’n vers mee aan te vangen. Omarmend rijm, de tweede regel hier rijmt op de derde, één op regel vier, elk - metrisch - aan vijf jamben opgehangen. Twee regels nog, een laatste rijmduet en zie, daar staat een puntgaaf snelsonnet.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

is gedicht…

(wellicht) als ik mijn grenzen keer op keer verleg brengt mij dat dichter bij een nieuw gedicht…

de natuur is het grootste gedicht in de meest magnifieke beelden – in geur en kleur toont ze ons wat God om van te genieten voor ons heeft gesticht niks geen kerk niks geen regels niks geen Schriftgeleerden die nog steeds van ‘s mensens angsten en beven profiteren zij toont ons zijn meesterwerk in al haar pure glorie laat de deur…

Het overviel me gisteren in de winkel ik voelde iets van me-willen-vlijen tegen iemand aan Plots zag ik hem staan die me op een avond op de dijk na het zwemmen, de picknick, het liggen, om de beurt een regel citerend uit een gedicht het verre licht uit Urk verleiden wou maar voor wie ik net niet zwichtte.…

Een eerste blik in mijn ochtendkrant, bederft bijkans meteen mijn ontbijt, weer een nummer vol moord en brand en over een virus dat toeslaat, wereldwijd. Wie heeft gelijk in het stikstofdebat, zijn de boeren toch minder schuldig, welk rapport heeft dat het beste gevat, geen uitstel: wij worden ongeduldig. Mijn krant hanteert geen chocoladeletters…

, wat meer is dan enkelvoud, de dood is koud, as heeft geen geheugen, bewaart zich in de ziel van poëzie, in verstrooide poriën van een gedicht, in een taal die ik versta, in berusting zonder meervoudige wraak..…

jij was mijn havik ik jouw prooi je ogen licht fixerend dodend mooi je greep mij toen ik kwetsbaar was mijn wil gebroken maar nog lachend naast je zat jouw ogen lazen regels wit die zwart het rood van liefde geven ik wilde langer blijven om met jou een echt gedicht te schrijven je bent gevlogen mond met warmend rood ik reed naar…

op maat misschien wel een aanzet die zo ver gaat tot er zoiets als een gedicht op papier staat…

Ik schrijf elke dag twee regels Twee regels op papier Vandaag gaat het zo lekker Dus worden het er vier…

De regels in dit land ze worden nimmer nageleefd, ze nemen je hele hand ook als je maar een vinger geeft. De regels van dit land lapt ieder aan zijn laars, ieder vecht voor het zijne en is zijn eigen baas. Dan denk ik toch; het moet toch anders kunnen zodat we met z'n allen het land goed kunnen runnen.…