Alle inzendingen over lentedag

Toen kwam een heldere lentedag een dag vol zonnige hoop waarop je weer voor me stond en zei : “ik ben terug” De vreugde was immens... Onze ogen lachten en zongen... Wij waren één...…

Vanaf de dag dat hij kon praten ging ie klagen Het leven scheen voor hem een lange reeks van plagen De mooiste lentedagen konden niet behagen Ze deugden nooit, noch aan het eind of het begin Voor zijn omgeving was het nauw’lijks te verdragen Hij deed niet anders dan de boel in treurnis jagen Door iedereen met zeikerijen te belagen Mijn Lieve…

De onmetelijkheid van het heelal is te verdragen op een mooie lentedag in de Beemster, thuis op deze eenzame planeet vol tulpen en stolpen 'Gladde akker', 'Hoop en Vlijt'. Geen zwarte ruimte maar stralende zon langs de vaart een grutto zonder weet van leegte tussen manen, sterren, stelsels.…

Drink het licht als koele wijn op deze lentedag. Pluk de kermiszon van de blauwe lucht en steek ze in je jaszakje. Flaneer door de kleurige straat op het fris geschuurde trottoir. Groet de wiegende lentemeisjes met hoge borsten en korte rokjes, bontgekleurde steltvogels maar lieve.…

De stormen zijn voorbij - het angstig jagen van nood en drift, van zorg en pijn - 't Is warm op deze lentedag, geen vragen, gelukkig om jouw vriendschap zijn. Een hond blaft in de verte, vogels fluiten en 't zonlicht draagt wat vrede aan. de kinderen spelen zoals vroeger buiten en buren blijven even staan.…

misschien in gedachten wandelend wat het ook zijn mocht vandaag lijkt zo gewoon een dag zoals normaal in de schaduw van de zon op zijn vertrouwde plek speurt de reiger kikkers voor het ontbijt of diner als op weg naar ergens de mensen hem passeren in het glinsterende licht van het water in de sloot weerspiegelen de wolken op deze fraaie lentedag…

grof misbruikend dat niet het recht van de sterkste op de zwakkeren voorrang heeft is beslist de betere gouden gids de koninklijke kalmte en overgave als leidraad voor het doen en laten in het tijdperk dat afstand vraagt zijn deuren als rotsen van lood die van wijken niet weten willen voelt even wandelen of fietsen lopende een heldere lentedag…

eerste met mijn dochter Nooit wilde ze achterop de fiets Altijd in het stoeltje gezicht naar voren Het achterop stoeltje dat was maar niets Zelfs onze hond wil naast of voorop op de fiets Zit hij in zijn mand achterop dan kijkt hij Onder mijn oksel door naar voor Door verplaatst gewicht verlies ik spoor En nu is het morgen van een mooie lentedag…

Wie misprijst de blijde lach Van uw heldre lentedag? Wie en zou het niet betreuren Als het eenmaal moest gebeuren, Dat hij horen moest: 'Och Heer!…

Wie zijn het die de wereld tooien Met hunne wapperende vlag, Die rode bloesems om zich strooien Gelijk een eeuw'ge lentedag -? Dat zijn de werkers en de wakers, Dat zijn de sterken en de stakers, Dat zijn de mannen van de straat - Dat is de daad!…

Schrijven gaat vaak over grote zaken, grote mensen De dood, de daad Grote liefdes, Groot verdriet Heilige vrouwen die plots verschijnen en verdwijnen Perfecte lentedagen, 24-25 graden en een fris briesje Zelfs perfecte herfstdagen die ideaal zijn om je eenzaam te voelen Alsof schrijvers in hemel of hel leven Maar nooit ertussen zoals jij…

Ze droeg een bonte lange sjaal en grote bellen in haar oren een zwarte panty met een haal haar blonde pony recht naar voren Ze droeg een roze zonnebril en een olijfgroen hoepelrokje op die zonnige lentedag in april nam ze genietend nog een slokje Ze droeg het haar los in de wind die danste met de gouden draden zo zat ze daar het zondagskind…

Paardrijden op een mooie lentedag. Zo rustig en lief. Opeens wild vanuit het niets. Jij schrikt en raakt in paniek. Luid gillen van angst en verdriet. Het paard rent zo hard als hij kan. Blijven zitten het gaat niet het ergste gebeurt dan. Jij valt hard tegen een boom. Bewusteloos lig jij op de grond.…

deze lentedag is de mooiste omdat zij de verjaardag viert van mijn eigenste koningin die mij altijd nog mooier is dan in mei de vele bloemen ons kleurrijkst bloeiend zijn geen diamant in de wereld is kostbaarder nog dan jij als het allermooiste cadeau dat het leven mij vinden laat ik vier jouw passie en bezieling in dat wat jij voor…

zo somber is veranderen in licht zwart verandert in het stralende rood van een roos mooi als een gedicht grijs wordt het blauw van de lucht met kleine schapenwolkjes op een warme zomerdag zonnegeel en oranje heerlijk op het strand waar je in de verte de kabbelende zee zag grasgroen zijn de blaadjes van de bomen in de eerste lentedagen…

Met goud van vlammen, nooit geblust, doortintelt hij de Lentedag. Hij lacht: ’t is louter levenslust en bloemelach en zonnelach. En de aarde deint in weelde en kracht en breidt heur golvend groene sprei voor d’edele Minnaar, trouw verwacht, de blonde Mei, de fiere Mei.…

Met goud van vlammen, nooit geblust, doortintelt hij de lentedag. Hij lacht; 't is louter levenslust en bloemenlach en zonnelach. En de aarde deint in weelde en kracht en breidt haar golvend groene sprei voor d'eedle Minnaar, trouw verwacht, de blonde Mei, de fiere Mei.…

Buiten is het een mooie lentedag, binnen kringverjaardag: “de bereikbaarheid is mijn beleidsterrein”, zegt hij na de appeltaart “en ik doe ook het geld voor alle projecten” “bikram yoga is heerlijk” “sinaasappelsap met 0,02 procent melkvet is geen frisdrank meer maar suikertaxloze zuiveldrink” “die heeft een nieuwe knie” “nee,…

Van kindsbeen af de onwrikbare zekerheid bijgebracht: het begin der seizoenen valt op de 21ste dag. Nu aan het wankelen gebracht. Wetenschappers, berekeningen, evenaar, zon, onbegrijpelijke dierenkeerkingen: zij brengen me niet van mijn stuk. Kleindochter roept gedecideerd: 'Opa, jij bent verkeerd. De lente begint op MIJN verjaardag!…

bruine-beren-knoop Daar zijn Meira en Ziva met heldere knoopjes van glas op jurkjes van zijde-zwart Kijk, daar springt Lev uit een hartenknoop Rennend door het lila-paarse knopen-veld Gideon slaapt in het groene knopen-gras Een goudgele zon schittert gaaf op zijn jongensjas Uit grote en kleine knopen dansen Aliza En Aviva in eeuwige lentedagen…

Er waren feesten en gezangen Begrafenissen, droevenis En daartussen ambivalent verlangen Aan wat er was en niet meer is Er waren zomers met z’n allen Er waren winters, alleen en kaal Je zag vaak in oktober bladeren vallen Een lentedag met zonnestraal Ik zucht zonder vals sentiment Grijp de herinnering in de kraag Om dat, wat we ooit hebben…

Vriendschap kwam mij zoetjes strelen In mijn blijdschap, in mijn leed, Toen ik bij de kinderspelen 's Levens lentedagen sleet. Mocht wie in mijn vreugden deelde, Met een traan mijn droefheid heelde; Mocht die vriend en speelgenoot Mij beminnen tot de dood! Aan een meisje zacht van zinnen Hechte ik mij met hart en oog.…

sommeert sluierslangen schrander slierende schimmen verwaasd naar het heldere hemeldak te klimmen waarna een purpergloed rijkelijk rond het gulden zit Gezwollen aarde baart voldragen gekiemde zaden zoemen is `t geluid dat klinkt van ontdooiende kleuren als het voorjaar zich uit d’r winterbast weet te scheuren en hommeltjes de eerste lentedag…

vond zij hem ’s morgens Dichter bij haar dan ooit, dan drukte hij zich tegen haar Borst en hoorde haar hart slaan Zij genoot van elke blik die hij haar schonk En vond het zo leuk om zich als twee spelende kinderen Op te winden en dan duizelingwekkend Rond te blijven draaien Zo draaiden ook de jaren om hen heen Het waren nog maar jonge lentedagen…

Maar in de stoppelen verward, In al haar kronkelhout verholen, Hangt, als een eenzaam donker hart, Nog een verlaten nest verscholen,- Daar zat een mooie lentedag Een liedje in, dat niemand zag.…

Clopterop, Een nestje goed onder de hibiscus weggestoken, Vijf gezonde jongen, samen ineengedoken, De prille lentedagen, nog fris en aan de kille kant, Sarake is in de wolken bij het zien van zoveel jong schoonheid in haar hand, Die kittens groeien steeds als kool, En Hector bouwt de afrastering steeds zo ruim en mooi, Heel efficiënt,…

In de lichtblauwe lentedag met gouden sprenkeling (hamerslag van spattend zonneaambeeld) in de lege opening van de nog blinde lucht, die zich te bezinnen lag, lopen nu zuchten, een verzachting al van strengere wezens, tesamenval van wat strak uitstond en mindering van bangheid en overwintering.…

geglipt van kelken, door wier wanden heen het net en weefselwerk verscheen der aren en hoe het was geribd, nu dat het licht er toegang had; als het onschuldig bloesemblad de omgestulpte, uitgeschulpte kommetjes met een welig vocht, of bootjes op een blijde tocht, de holle, op ademen gevaren langs al de banen, die er waren bij open lentedag…

De winter heerst reeds in mijn lentedagen. Mijn heil, mijn vreugd, mijn wellust was een droom, En als een droom is ’t al voorbijgevlogen! Nu voortaan kruipt mijn leven, doods en loom, Zijn baan ten einde en gaat naar ’t graf gebogen. Waar snelt gij heen, tonelen van geluk! Geliefd verschiet van aardse zaligheden! Doch ja!…