Alle inzendingen over nevel OR ijs OR kleuren

De ochtendgloed laat zijn nevel strelen langs het gebladerte van de bomen In het prille zonnelicht ontwaakt de dag Vogels zingen hun lied gehuld in dromen Zacht streept het gouden ochtendlicht in wazige verten over het koele meer De aarde laat zich kussen door de zon en de warmte streelt het land telkens weer De ochtendgloed laat zich gloeien…

Schimmige nevel boven zand dempt het geluid van verheven gangen op het door mens verlaten strand stilt mijn drang naar ongeremd verlangen Op de grens van zee en land glanzende manen als met parels behangen vloeit schuim als grof geweven kant word ik door rijkdom bevangen…

in kille winterrust nevelt de hemel begrenzend over de wereld stil en statig staan daar sparren hun toppen zijn uitgeveegd door kille grijsheid tussen de rijzende stammen is het mistige niets van de winter…

Zij heeft haar vleugels afgeworpen vliegensvlug en bezweek in zijn gelaat Het licht dat zout uit haar ogen spoelde kraakt vanmorgen hem uit slaap Lang is geboren ademloos gebleven in volle hevigheid kwam zij thuis Hoe kan vrijheid zo bevangend zijn als nevel op ruiten eens liefde las?…

in een woordeloos verdriet zijn de tranen opgedroogd tot een woordeloos geheim de jaren vervagen alsof ze niet waren in de nevel van een mistig niets slechts de moeite verwoordt het verdriet van verloren vanzelfsprekendheid…

Niet als met nevelen De morgenzonne, Schoon baan zich brekend, Nog felle kamp voert, Ook niet, als blindend Van hoge hemel Des middags glansen Op de aarde stralen; Maar, als aan d'avond De moegestredene, Niet strijdendsmoede, Ter gulden kim daalt, Dan viert de schepping Haar schoonste zege, En bloemengeuren En vogelkoren En dankbre…

de wereld bekijkend door soepogen loop ik met m’n chagrijnige hond klam kleumend langs ’t natte water waar treurende wilgen troosteloos tranen over lange droeve wimpers…

terugblikkend vanzelfsprekend en herkenbaar het voorbije pad vooruitkijkend blijkt de route in nevelen gehuld…

Nevel hangt tussen de heuvels vaag zie je sterren in de nacht. Met ogen die aan duisternis wennen omdat ze geen zonlicht willen kennen. Je ziel is net zo donker als de nacht de schaduw heeft je in zijn macht. In je binnenste mag niemand kijken je eenzaamheid zal niemand merken.…

Het mist, ik kan de kleine kerk niet zien De kleine, witte kerk van Simonshaven Waaraan mijn ziel en ik ons altijd laven Het is een prachtig ijkpunt bovendien Er liggen oorlogsslachtoffers begraven Dat kun je bij ’t gesloten hekwerk zien De sleutel maar eens ophalen misschien Tweehonderd jaar geschiedenis meemaken Het kleine godshuis binnenin…

Wie bij daglicht de gordijnen van de wereld sluit en de kaars zal doven, verhult de toekomst zich in nevelen, een vermetel gebaar om de tijd te willen ophouden. Verwijzing naar vroeger eeuwen, zo de mythe wil geloven om in elkaars armen en gedachten te verstenen als lot, dat het geluk niet zal benijden.…

Ik zoek mijn huis in dit vreemde bos Mijn eigen stuur weet de weg niet meer De nevel laat zijn spoken los…

Drinken slobber slok slik Spoelen slobber slik hik Vergeten jezelf je ziel Slik door spoel weg Je eigen ik…

De oever van het denken lost alles in het niet Een nevel van gevoelens in het hart De sluier om de ogen een donker zwart Wat het leven heeft te schenken is alles wat het ziet De diepte van verlangen slaat op het hart als angst Bewust zijn van komen en gaan Voor altijd de reden van bestaan Maar wat vrij wordt ontvangen bezit gevoel het langst…

Ragfijne werelden elke druppel huilt in zeeën van beloften alles is beschreven uit liefde van de stof gedachten anders gevormd gebundelde ziele rust om in te schuilen watervleugels uit nevels onvoltooide verhalen soms hoopvol soms ontluisterend fantasie onwrikbaar, alleen verleid door zwaartekracht, transparante mantels om…

ontwaken in slowmotion onder een wollen deken van zeven tinten grijs pikzwart wordt langzaam lichter een dikke mist verdwijnt waar Avalon verschijnt gerechtigheid wint altijd waar ridders rond een tafel Godinnen eren en begeren vergeten lijkt de tijd…

Ver weg van de flarden mist en tinten grijs de grauwe dikke klompenschapen en de sloten met het eeuwig ijs, ben jij op siennareis.…

mag ik je winterslapend storen de somberheid van korte dagen kan mij niet bekoren wil de witte vlokken voor je vangen ze draperen op je warmrode wangen laat het licht maar breken in het smeltend ijs haar kleuren verschieten uit het grijs om in het ontluiken van de zon je ogen te ontmoeten met hun eerste lentegroeten…

de zee vandaag in onbestemde nevel heeft zijn levendige vorm geruild voor een grijze verstikkende deken maar door de mistlaag hoor ik het gekeuvel van de golven een witte vogel krijst in de grauwe dag niets nieuws totdat de zee blauw wordt de lucht kleur bekent en spiegelt in het water…

kleuren dreven en spoelden weg terwijl een gloed zich liet gaan de wind verdwaalde in het licht van het ondergaan en de opkomende maan spiegelde zich in het rimpelend kleed en een nevel omhulde een blanke zwaan onzichtbaar in de nacht streelt een sluier verborgen schoonheid en verbeeldingskracht…

Donkerdood zijn haar ogen en gemaakt alsof ze niets zien en alleen de leegte kleuren. Want de leegte is haar droom die haar cocon beschermt en tekent als de nevel die ik zie en niet bestaat als ik hem niet wil zien en haar wil wakker maken.…

Misschien zijn mijn woorden Als blokken ijs in de winter Bevroren water in een teil Maar ze zullen smelten voor de zon Van jouw liefde die komt als de lente En geeft kleur aan ontluikend blad Tooit tuin en veld met bloemengeur Wolken in blauw met zilver omvat Vergeet dan mijn woorden Als ijsblokken zo koud Ze zijn in jouw liefde gesmolten…

groen staat voor haat en nijd rood de kleur van woede is en blauw staat voor de kilte van ijs geel voor gal en afgunst paars betekent egoïsme en verval bruin is de kleur van onverschilligheid de kleuren in mijn leven zeggen echter dat… groen voor mij de kleur van je ogen is en… rood zijn jouw lippen zinnelijk en wulps blauw zijn je aaien…

ik wilde de ijzige kilte trotseren de dag van de nacht onderscheiden en het vuur van het ijs ik wilde mijn onwetendheid te lijf gaan alle kleuren zien en horen de zilte tranen proeven ik wilde dat de stilte peilloos was en alles kon vervangen: het bittere zout en het zachte zoet…

na jaren van vergeefs verlangen heb ik tederheid verbannen in koele zinnen ver het zoete minnen bevroren dromen nooit uitgekomen verpakt in geur en kleur veilig achter de gesloten deur met staal en ijs bouw ik een paradijs verberg mijn spijt in ontoegankelijkheid…

De zoete geur Van de nazomer Zacht gekleurd in nevel In de vroege morgen Heerlijk koel De zoete geur Brengt ons samen In de nazomer Warmen we ons Aan de heerlijke warmte De zoete geur Brengt ons liefde Die wij samen delen In de zachte kleur Van deze nazomer…

over het heuvelende zand groeide weidse geurigheid zacht paars uit dorre grond ingetogen veluws zomerfeest onder de verre schapenwolken de herfst regeert nu in buiigheid van regen en van uitbundige kleuren bedekt de grond met ritselgoud ademt een nevelse vergankelijkheid tot de stille inkeer van de winter…

de herfst gaat op aan vallend blad 't seizoen vergrijst in koude nevel het geeft de dichter iets van wrevel te weten hoe de tijd verstrijkt maar ach de kleuren inspireren en geven zin aan het bestaan dus rest het leven met de waan... het zal ooit weer ten goede keren…

Als ik je daar zie liggen gaat mijn hart als een gek tekeer. Je smelt als ik je aanraak, mijn tong streelt je telkens weer. Je smaakt zo heerlijk zoet, zo om in te bijten. Zodra de ijscoman komt weet ik wat ik als eerste doe. Dan ga ik je halen, jouw koelte op mijn hete lijf. Mijn mond je zachtjes omvatten totdat het stokje overblijft…

ze kijkt hem van onder haar brilletje minzaam aan terwijl ze met haar lepel kieskeurig haar eenkleurig vanilleijsje voorzichtig proeft beide tachtig jaar grijs en krom maar naast elkaar misschien heel wijs ze kijkt hem zo nauwkeurig aan niet op zand gebouwd maar op het ijs.…